Σικάγο-Κύθηρα, εισιτήριο χωρίς επιστροφή της ΓΕΡΟΥΛΗ ΠΑΤΤΥ

ΣΙΚΑΓΟ-ΚΥΘΗΡΑ, ΕΙΣΙΤΗΡΙΟ ΧΩΡΙΣ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ 

Συγγραφέας :ΓΕΡΟΥΛΗ ΠΑΤΤΥ
Εκδόσεις : ANDY'S PUBLISHERS


Λίγα λόγια για το βιβλίο:

Παιδί της ελληνικής ομογένειας του Σικάγο, η Αφροδίτη Παπαντωνίου μοιράζεται μαζί μας την ψυχή, τις σκέψεις, τις φιλοδοξίες, τις εμπειρίες και τις αδυναμίες της. Με αφορμή έναν ανεκπλήρωτο έρωτα των νεανικών της χρόνων παρακολουθούμε με υγρά μάτια, πως συγκεκριμένες επιλογές που έκανε στα 21 της χρόνια, το 1961, την αναγκάζουν να προβεί σε έναν πολύ ιδιαίτερο απολογισμό ζωής, στο ονειρικό τοπίο του χθες, μα και στο παρόν δύο τόπων, του Σικάγο και των Κυθήρων, ξεσκεπάζοντας καλά κρυμμένα μυστικά και αγγίζοντας τραύματα που είχαν αφήσει βαθιά σημάδια. Με την αγωνία να χτυπά κόκκινο βιώνοντας ένα απρόσμενο για όλους φυσικό και μεταφυσικό τέλος μετά από 40 χρόνια, όλοι οι ήρωες συνειδητοποιούν ότι οι επιλογές ζωής πατούν γερά σε σφοδρές επιθυμίες. Η μοίρα και οι φανερές ή μυστικές πράξεις φυσικών ή όχι προσώπων, όσο καθοριστικές και να είναι, δεν εμποδίζουν τα βαθιά μας θέλω. Αναμφισβήτητα όμως πυροδοτούν εκρηκτικά συναισθήματα που ζητούν απεγνωσμένα την εκτόνωσή τους σε ένα ταξίδι αυτογνωσίας με εισιτήριο χωρίς επιστροφή... 

Η κριτικη της Ρούλα Σαμαϊλίδου-Βάκου :


Χθες βράδυ έκλεισα το βιβλίο Σικάγο-Κύθηρα, εισιτήριο χωρίς επιστροφή της Πάττυ Γερούλη. Σήμερα το πρωί και πριν αρχίσω να γράφω δυο λόγια για τις εντυπώσεις μου, η περιέργεια με έκανε να κάνω μια βόλτα στην Γκουγκλ. Είδα λεζάντες του τύπου «όλη την Αθήνα στο πόδι». Είδα φωτογραφίες με γνωστά πρόσωπα της τηλεόρασης και όχι, μόνο. Είδα σε σχόλια ύμνους, θαυμασμό αλλά και απορία. Όλα αυτά με έκαναν να προβληματιστώ σαν αναγνώστης. Τους προβληματισμούς μου τους κρατώ προς το παρόν αλλά θα ομολογήσω πως κάποια στιγμή έπιασα τον εαυτό μου να ψιθυρίζει: Α, ρε Πάττυ, έπρεπε να λέγεσαι αλλιώς για να έχεις όλη την Αθήνα στα πόδια σου, όπως έγραφαν οι λεζάντες…
.
Ένας έρωτας που θα θέλαμε όλοι να έχουμε κάποια στιγμή στη ζωή μας. Ένας έρωτας που μπήκαν εμπόδια στο διάβα του, με την παρέμβαση του μεταφυσικού- ευρηματικό στοιχείο της συγγραφέως- αλλά ίσως και από τα ανθρώπινα πάθη. Ένας έρωτας όμως που ποτέ δεν έσβησε και σαν τη λάβα κόχλαζε περνώντας τα χρόνια. Περίμενα τη λύτρωση στο τέλος, που ήρθε μέσα από ένα «σ’ αγαπώ». Ένα βιβλίο που ξεχειλίζει από τρυφερότητα, ευγένεια, συγκίνηση χωρίς φαμφάρες για εντυπωσιασμό. Ο λόγος της Πάττυ γλαφυρός και σε κάποια σημεία φιλοσοφικός και ψαγμένος όπως ακριβώς μας έχει συνηθίσει να βλέπουμε και στα σχόλιά της.
Τελειώνοντας θέλω να δώσω δυο μηνύματα στη συγγραφέα.
1.Μετά απ' όσα διάβασα θέλω να γνωρίσω οπωσδήποτε τα Κύθηρα.
2. Να σου θυμίσω τους στίχους ενός αγαπημένου μου τραγουδιού που συχνά χρησιμοποιώ: Καληνύχτα Κεμάλ, αυτός ο κόσμος δεν θα αλλάξει ποτέ.
Καλή τύχη, Πάττυ.