ΙΚΘΙΛΙΟΝ του Κωνσταντίνου Βαρδή
Το Ικχθίλιον είναι το πρώτο εκδομένο έργο του Κωνσταντίνου, το οποίο μάλιστα θα έχει και συνέχεια. Είναι ένα επικό παραμύθι που ανήκει στο είδος της μοντέρνας φανταστικής λογοτεχνίας και που προδιαθέτει τον αναγνώστη ήδη από την εικόνα του εξωφύλλου.
Ο Ράτκιν, ο παραμυθάς και περιπλανώμενος μουσικός, σαν άλλος Όμηρος, μεταφέρει στις πλατείες από πόλη σε πόλη την ιστορία της Γένεσης του κόσμου της Σελέζνια και προειδοποιεί για τον κίνδυνο που παραμονεύει. Ο θεός του καλού, Γκάαλ ο δημιουργός και ο θεός του κακού Μπάλοθ, αποφασίζουν την αναδημιουργία της Σελέζνια, αφού οι δράκοι τους πάλεψαν για την κυριαρχία τους στους ανθρώπους και έφεραν τον κόσμο στην καταστροφή. Μετά την αναγέννηση, οι δράκοι «κοιμούνται» πλέον μεταμορφωμένοι σε νησιά, περιμένοντας το ξύπνημα. Το αρχαίο τάγμα των Ράτζια όμως, δρα υποχθόνια μέσα στους αιώνες, για να επαναφέρει την κυριαρχία του κακού. Είναι άραγε οι θρύλοι αυτοί αληθινοί ή μήπως είναι παραμύθια για μικρά παιδιά; Και ποιοι είναι αυτοί που θέλουν να κρατούν τους ανθρώπους σε άγνοια και γιατί; Μήπως δεν είναι αυτό συχνό φαινόμενο σε κάθε εποχή;
Και μέσα σε όλα αυτά ο Βελόρεν, ο νεαρός ανιχνευτής που έγινε πολεμιστής προσπαθώντας να προστατέψει την οικογένεια και την πατρίδα του που δέχτηκε επίθεση. Έζησε τον πόλεμο, τον κατατρεγμό και την αιχμαλωσία. Σ’ όλο αυτό το ταξίδι της ζωής του εκπαιδεύεται και μαθαίνει όλο και περισσότερα μυστικά. Το μέλλον του κόσμου εξαρτάται από τη σφαίρα της Ικχθίλιον. Αυτή θα δείξει που βρίσκεται ο Νέκραταλ, ο δράκος υπηρέτης του κακού θεού. Αυτήν ψάχνει και ο Βελόρεν για να εμποδίσει να πέσει σε ανάξια χέρια. Ελεύθερος πλέον με τη βοήθεια ανθρώπων με κοινά οράματα, ξεκινά την τελική του αναζήτηση και ο αναγνώστης μαντεύει ότι αυτός είναι ο εκλεχτός που θα σηκώσει το Κάλεθρον, το μαγεμένο ξίφος.
Το Ικχθίλιον μεταφέρει εικόνες μιας άλλης εποχής. Πλατείες με γελωτοποιούς και μουσικούς προς τέρψην του κόσμου. Πάγκοι με προϊόντα σε υπαίθρια αγορά, χωμάτινοι και λασπωμένοι δρόμοι, τα ρούχα των χωρικών σκούρα και βαριά, πανδοχεία για τους ταξιδευτές, παλάτια και υπόγεια μπουντρούμια, μυστικά περάσματα, σπαθιά και κοντάρια, μάγοι και ξόρκια. Κάτι λίγο μας θυμίζει τις ιστορίες του Άρχοντα των Δαχτυλιδιών, αν και καθόλου δεν τολμώ να συγκρίνω τους συγγραφείς, εννοώντας ότι ο καθένας έχει το δικό του προσωπικό χαρακτήρα γραφής.
Ομολογώ ότι αρχικά τρόμαξα με τα πολλά και ασυνήθιστα ονόματα, όμως προχωρώντας στη ροή της ιστορίας, όταν ο αναγνώστης, λάτρης του είδους, απορροφηθεί από το σενάριο, τότε όλα εντυπώνονται. Και στο κάτω κάτω καμιά ματιά στις πρώτες σελίδες για υπενθύμιση, δεν είναι πρόβλημα.
Η γραφή γενικά είναι απλή. Ο Βαρδής κατέχει την τέχνη του παραμυθιού και γράφει με πάθος, κι αυτό φαίνεται από τις περιγραφές του. Προσωπικά το απόλαυσα, αν εξαιρέσω μερικά τεχνικά προβλήματα έκδοσης. Ένα απ’ αυτά είναι ότι δεν αναφέρεται πουθενά ότι πρόκειται για το πρώτο μέρος και πολύ λυπήθηκα όταν έφτασα στην τελευταία σελίδα και είδα ότι δεν υπήρχε επόμενη. Ελπίζω σύντομα να έχουμε και τη συνέχεια.
Το Ικχθίλιον είναι το πρώτο εκδομένο έργο του Κωνσταντίνου, το οποίο μάλιστα θα έχει και συνέχεια. Είναι ένα επικό παραμύθι που ανήκει στο είδος της μοντέρνας φανταστικής λογοτεχνίας και που προδιαθέτει τον αναγνώστη ήδη από την εικόνα του εξωφύλλου.
Ο Ράτκιν, ο παραμυθάς και περιπλανώμενος μουσικός, σαν άλλος Όμηρος, μεταφέρει στις πλατείες από πόλη σε πόλη την ιστορία της Γένεσης του κόσμου της Σελέζνια και προειδοποιεί για τον κίνδυνο που παραμονεύει. Ο θεός του καλού, Γκάαλ ο δημιουργός και ο θεός του κακού Μπάλοθ, αποφασίζουν την αναδημιουργία της Σελέζνια, αφού οι δράκοι τους πάλεψαν για την κυριαρχία τους στους ανθρώπους και έφεραν τον κόσμο στην καταστροφή. Μετά την αναγέννηση, οι δράκοι «κοιμούνται» πλέον μεταμορφωμένοι σε νησιά, περιμένοντας το ξύπνημα. Το αρχαίο τάγμα των Ράτζια όμως, δρα υποχθόνια μέσα στους αιώνες, για να επαναφέρει την κυριαρχία του κακού. Είναι άραγε οι θρύλοι αυτοί αληθινοί ή μήπως είναι παραμύθια για μικρά παιδιά; Και ποιοι είναι αυτοί που θέλουν να κρατούν τους ανθρώπους σε άγνοια και γιατί; Μήπως δεν είναι αυτό συχνό φαινόμενο σε κάθε εποχή;
Και μέσα σε όλα αυτά ο Βελόρεν, ο νεαρός ανιχνευτής που έγινε πολεμιστής προσπαθώντας να προστατέψει την οικογένεια και την πατρίδα του που δέχτηκε επίθεση. Έζησε τον πόλεμο, τον κατατρεγμό και την αιχμαλωσία. Σ’ όλο αυτό το ταξίδι της ζωής του εκπαιδεύεται και μαθαίνει όλο και περισσότερα μυστικά. Το μέλλον του κόσμου εξαρτάται από τη σφαίρα της Ικχθίλιον. Αυτή θα δείξει που βρίσκεται ο Νέκραταλ, ο δράκος υπηρέτης του κακού θεού. Αυτήν ψάχνει και ο Βελόρεν για να εμποδίσει να πέσει σε ανάξια χέρια. Ελεύθερος πλέον με τη βοήθεια ανθρώπων με κοινά οράματα, ξεκινά την τελική του αναζήτηση και ο αναγνώστης μαντεύει ότι αυτός είναι ο εκλεχτός που θα σηκώσει το Κάλεθρον, το μαγεμένο ξίφος.
Το Ικχθίλιον μεταφέρει εικόνες μιας άλλης εποχής. Πλατείες με γελωτοποιούς και μουσικούς προς τέρψην του κόσμου. Πάγκοι με προϊόντα σε υπαίθρια αγορά, χωμάτινοι και λασπωμένοι δρόμοι, τα ρούχα των χωρικών σκούρα και βαριά, πανδοχεία για τους ταξιδευτές, παλάτια και υπόγεια μπουντρούμια, μυστικά περάσματα, σπαθιά και κοντάρια, μάγοι και ξόρκια. Κάτι λίγο μας θυμίζει τις ιστορίες του Άρχοντα των Δαχτυλιδιών, αν και καθόλου δεν τολμώ να συγκρίνω τους συγγραφείς, εννοώντας ότι ο καθένας έχει το δικό του προσωπικό χαρακτήρα γραφής.
Ομολογώ ότι αρχικά τρόμαξα με τα πολλά και ασυνήθιστα ονόματα, όμως προχωρώντας στη ροή της ιστορίας, όταν ο αναγνώστης, λάτρης του είδους, απορροφηθεί από το σενάριο, τότε όλα εντυπώνονται. Και στο κάτω κάτω καμιά ματιά στις πρώτες σελίδες για υπενθύμιση, δεν είναι πρόβλημα.
Η γραφή γενικά είναι απλή. Ο Βαρδής κατέχει την τέχνη του παραμυθιού και γράφει με πάθος, κι αυτό φαίνεται από τις περιγραφές του. Προσωπικά το απόλαυσα, αν εξαιρέσω μερικά τεχνικά προβλήματα έκδοσης. Ένα απ’ αυτά είναι ότι δεν αναφέρεται πουθενά ότι πρόκειται για το πρώτο μέρος και πολύ λυπήθηκα όταν έφτασα στην τελευταία σελίδα και είδα ότι δεν υπήρχε επόμενη. Ελπίζω σύντομα να έχουμε και τη συνέχεια.
Maria Kleanthous Kouzapa
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου