"Η εξομολόγηση" του Σπύρου Πετρουλάκη.
Ένα συναρπαστικό αλλά και πολύ σκληρό βιβλίο,με πρωταγωνίστρια την Ελένη Αντάνογλου που ζει μια ευτυχισμένη ζωή στην Κωνσταντινούπολη του 1928.
Από την μια στιγμή στην άλλη μένει ορφανή και από τους δύο γονείς από ατύχημα,και μακρυά από τον αγαπημένο της αδελφό.Αυτόματα βλέπει με τον χειρότερο τρόπο,την πολύ σκληρή πλευρά της ζωής και αντιμετωπίζει μόνη της,την σκληρότητα του συγγενικού της περιβάλλοντος.Η ιστορία της μικρής Ελένης με συνεπήρε και με γέμισε με ανάμεικτα συναισθήματα.Ειλικρινά διαβάζοντας την ιστορία της, πολλές φορές εξοργίστηκα με αυτούς που ήταν η αιτία να περάσει αυτά τα δεινά..Πολλές φορές σκέφτηκα,πώς είναι δυνατόν οι άνθρωποι να γίνονται κτήνη για τα πλούτη και πώς είναι δυνατόν να μην προσφέρει κάποιος αγάπη σε παιδιά που το μόνο που έχουν ανάγκη,είναι η τρυφερότητα και η αγάπη.Διαβάζοντας αυτό το βιβλίο αναρωτήθηκα πολλές φορές αν ο χαρακτήρας του ανθρώπου γίνεται ν αλλάξει από τις διάφορες συνθήκες της ζωής.Βέβαια η απάντηση δώθηκε με πολλή μαεστρία από τον ίδιο τον συγγραφέα, που ασχολείται με την κάθε χαρακτήρα ξεχωριστά και διεισδύει στην ψυχολογία του.Θαύμασα την δύναμη που έδειξε η Ελένη ν αντέξει τις δύσκολες και άσχημες συμπεριφορές,αν και δεν συμμερίστηκα τις ακραίες πράξεις που έκανε.Όμως σίγουρα δεν την κατέκρινα, διότι σκέπτομαι πως όλοι εμείς, δεν ξέρω πώς θα συμπεριφερόμασταν σε παρόμοιες καταστάσεις.Τελικά το καλό και το κακό είναι έννοιες σχετικές,διότι όλοι μπορούμε εκ του ασφαλούς να κάνουμε τους καλούς,όμως αν δεν έχεις βιώσει αυτά που βίωσε η Ελένη δεν ξέρεις αν θα έκανες και συ τα ίδια,γιατί και ο θυμός και η εκδίκηση είναι ανθρώπινα συναισθήματα.Βέβαια ο άνθρωπος που έχει κακά αισθήματα,δεν αλλάζει και αυτό το βλέπουμε σε ήρωες του βιβλίου που βγάζουν κακία,προδοσία,σκληρότητα σε παιδιά και αδυνάτους.Ο Σπύρος Πετρουκάκης έγραψε μια αληθινή ιστορία με πολλή δεξιοτεχνία και κατάφερε όχι μόνο να κάνει ένα βιβλίο που θέλεις να το διαβάσεις απνευστί,αλλά και να περάσει πολλά μηνύματα.Το γράψιμό του πολύ καλο και κατανοητό,με γρήγορη ροή.Εκείνο που με άγγιξε ιδιαίτερα στην ψυχή,είναι αυτό που λέει η Ελένη,που σαν αντικείμενο συναλλαγής,καταλήγει στην Ήπειρο,ανάμεσα σε σκληρούς ανθρώπους της ελληνικής υπαίθρου στην σελίδα 174:Η Ελένη απόρησε με την συμπεριφορά της γυναίκας.Ένιωσε ένα αρνητικό αίσθημα να φουντώνει μέσα της.<<Μα τι στο καλό θέλω εγώ εδώ πέρα;>>αναρωτήθηκε.Μάτωσε η καρδιά της.Τουλάχιστον η Ντιλέκ της μίλαγε λίγο.Αυτοί εδώ δεν αντάλλαξαν μαζί της ούτε κουβέντα,έστω για τους τύπους.Μήτε το όνομά της τη ρώτησαν μήτε το δικό τους της είπαν.Της είχε κάνει εντύπωση.<<Θα περάσει ο καιρός και θα φύγω.Θα περάσει γρήγορα.Μάιο,Ιούνιο,άντε και Ιούλιο θα βρίσκομαι εδώ¨τον Αύγουστο θα έχω γυρίσει πίσω>>παρηγορήθηκε.Μέτραγε και ξαναμέτραγε η Ελένη τους μήνες.Έβαζε και λίγο παραπάνω,για να είναι σίγουρη.Καλύτερα να περιμένει ότι θα γυρίσει τον Αύγουστο και να φύγει τελικά τον Ιούλιο παρά το αντίθετο.Σε αυτή τη σκέψη χαμογέλασε και το χαμόγελό της ήταν η απόλυτη αντίθεση στη λασπουριά.Δεν εννοούσε ωστόσο τη λασπουριά του τόπου.Αυτή δεν την ένοιαζε καθόλου την Ελένη.Η λάσπη των ανθρώπων εκείνων την ενόχλησε.Τη λάσπη της γης,ακόμα και τις ακαθαρσίες μπορείς να τα πλύνεις και να φύγουν.Η λάσπη όμως που έχουν οι άνθρωποι στην ψυχή,όσο και να την πλύνεις,όσο και να την καθαρίσεις,δεν φεύγει ποτέ.Μένει εκεί.Ένα άσβεστο στίγμα.
Συγχαρητήρια στον Σπύρο Πετρουλάκη για το εξαιρετικό αυτό βιβλίο και του εύχομαι από καρδιάς να είναι καλά και πάντα δημιουργικός και γεμάτος έμπνευση για να μας προσφέρει υπέροχα πνευματικά ταξίδια όπως ήταν και αυτό.
Flora Matte
Ένα συναρπαστικό αλλά και πολύ σκληρό βιβλίο,με πρωταγωνίστρια την Ελένη Αντάνογλου που ζει μια ευτυχισμένη ζωή στην Κωνσταντινούπολη του 1928.
Από την μια στιγμή στην άλλη μένει ορφανή και από τους δύο γονείς από ατύχημα,και μακρυά από τον αγαπημένο της αδελφό.Αυτόματα βλέπει με τον χειρότερο τρόπο,την πολύ σκληρή πλευρά της ζωής και αντιμετωπίζει μόνη της,την σκληρότητα του συγγενικού της περιβάλλοντος.Η ιστορία της μικρής Ελένης με συνεπήρε και με γέμισε με ανάμεικτα συναισθήματα.Ειλικρινά διαβάζοντας την ιστορία της, πολλές φορές εξοργίστηκα με αυτούς που ήταν η αιτία να περάσει αυτά τα δεινά..Πολλές φορές σκέφτηκα,πώς είναι δυνατόν οι άνθρωποι να γίνονται κτήνη για τα πλούτη και πώς είναι δυνατόν να μην προσφέρει κάποιος αγάπη σε παιδιά που το μόνο που έχουν ανάγκη,είναι η τρυφερότητα και η αγάπη.Διαβάζοντας αυτό το βιβλίο αναρωτήθηκα πολλές φορές αν ο χαρακτήρας του ανθρώπου γίνεται ν αλλάξει από τις διάφορες συνθήκες της ζωής.Βέβαια η απάντηση δώθηκε με πολλή μαεστρία από τον ίδιο τον συγγραφέα, που ασχολείται με την κάθε χαρακτήρα ξεχωριστά και διεισδύει στην ψυχολογία του.Θαύμασα την δύναμη που έδειξε η Ελένη ν αντέξει τις δύσκολες και άσχημες συμπεριφορές,αν και δεν συμμερίστηκα τις ακραίες πράξεις που έκανε.Όμως σίγουρα δεν την κατέκρινα, διότι σκέπτομαι πως όλοι εμείς, δεν ξέρω πώς θα συμπεριφερόμασταν σε παρόμοιες καταστάσεις.Τελικά το καλό και το κακό είναι έννοιες σχετικές,διότι όλοι μπορούμε εκ του ασφαλούς να κάνουμε τους καλούς,όμως αν δεν έχεις βιώσει αυτά που βίωσε η Ελένη δεν ξέρεις αν θα έκανες και συ τα ίδια,γιατί και ο θυμός και η εκδίκηση είναι ανθρώπινα συναισθήματα.Βέβαια ο άνθρωπος που έχει κακά αισθήματα,δεν αλλάζει και αυτό το βλέπουμε σε ήρωες του βιβλίου που βγάζουν κακία,προδοσία,σκληρότητα σε παιδιά και αδυνάτους.Ο Σπύρος Πετρουκάκης έγραψε μια αληθινή ιστορία με πολλή δεξιοτεχνία και κατάφερε όχι μόνο να κάνει ένα βιβλίο που θέλεις να το διαβάσεις απνευστί,αλλά και να περάσει πολλά μηνύματα.Το γράψιμό του πολύ καλο και κατανοητό,με γρήγορη ροή.Εκείνο που με άγγιξε ιδιαίτερα στην ψυχή,είναι αυτό που λέει η Ελένη,που σαν αντικείμενο συναλλαγής,καταλήγει στην Ήπειρο,ανάμεσα σε σκληρούς ανθρώπους της ελληνικής υπαίθρου στην σελίδα 174:Η Ελένη απόρησε με την συμπεριφορά της γυναίκας.Ένιωσε ένα αρνητικό αίσθημα να φουντώνει μέσα της.<<Μα τι στο καλό θέλω εγώ εδώ πέρα;>>αναρωτήθηκε.Μάτωσε η καρδιά της.Τουλάχιστον η Ντιλέκ της μίλαγε λίγο.Αυτοί εδώ δεν αντάλλαξαν μαζί της ούτε κουβέντα,έστω για τους τύπους.Μήτε το όνομά της τη ρώτησαν μήτε το δικό τους της είπαν.Της είχε κάνει εντύπωση.<<Θα περάσει ο καιρός και θα φύγω.Θα περάσει γρήγορα.Μάιο,Ιούνιο,άντε και Ιούλιο θα βρίσκομαι εδώ¨τον Αύγουστο θα έχω γυρίσει πίσω>>παρηγορήθηκε.Μέτραγε και ξαναμέτραγε η Ελένη τους μήνες.Έβαζε και λίγο παραπάνω,για να είναι σίγουρη.Καλύτερα να περιμένει ότι θα γυρίσει τον Αύγουστο και να φύγει τελικά τον Ιούλιο παρά το αντίθετο.Σε αυτή τη σκέψη χαμογέλασε και το χαμόγελό της ήταν η απόλυτη αντίθεση στη λασπουριά.Δεν εννοούσε ωστόσο τη λασπουριά του τόπου.Αυτή δεν την ένοιαζε καθόλου την Ελένη.Η λάσπη των ανθρώπων εκείνων την ενόχλησε.Τη λάσπη της γης,ακόμα και τις ακαθαρσίες μπορείς να τα πλύνεις και να φύγουν.Η λάσπη όμως που έχουν οι άνθρωποι στην ψυχή,όσο και να την πλύνεις,όσο και να την καθαρίσεις,δεν φεύγει ποτέ.Μένει εκεί.Ένα άσβεστο στίγμα.
Συγχαρητήρια στον Σπύρο Πετρουλάκη για το εξαιρετικό αυτό βιβλίο και του εύχομαι από καρδιάς να είναι καλά και πάντα δημιουργικός και γεμάτος έμπνευση για να μας προσφέρει υπέροχα πνευματικά ταξίδια όπως ήταν και αυτό.
Flora Matte
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου