Κριτική για το βιβλίο του Γεώργιου Πολυράκη : "Tα ηράνθεμα θα ανθίσουν ξανά" με την ματια της Chrysi Tsigkoutzidou

Αν κάποιος δεν το έχει διαβάσει ας μην διαβάσει και την κριτική καθώς περιέχει αναφορές στην εξέλιξη και τους ήρωες του βιβλιού.
Να ξεκινήσω λέγοντας πως έχω διαβάσει όλα τα βιβλία του συγγραφέα τον οποίο ειλικρινά θαυμάζω για τη πένα του, για εμένα στα καλύτερα του συμπεριλαμβάνονται το Χορεύοντας στη σιωπή και το Έγκλημα στην Παλαιών Πατρών Γερμανού. Στη προκειμένη περίπτωση το βιβλίο με το τίτλο : Tα ηράνθεμα θα ανθίσουν ξανά ανήκει στα τελευταία πονήματα του Πολυράκη. Πρόκειται για μια ιστοριά έρωτα και πάθους που διαδραματίζεται στην Βαλένθια του 1492 όπου η Ιερά Εξέταση υπό τον Τομάς ντε Τορκεμάδα Μεγα Ιεροεξεταστή και εξομολόγο του βασιλικού ζεύγους έχει επιδοθεί σε ένα ξέφρενο κυνήγι μαγισσών, αιρετικών και Εβραίων. Ο Πολυράκης έχει καταφέρει σε μεγάλο βαθμό να μας μεταδώσει την θρησκόληπτη σχεδόν άρρωστη ατμόσφαιρα της εποχής όπου η κάθε κίνηση και επιθυμιά των ανθρώπων ήταν απόλυτα συνυφασμένη με τη πίστη και την εκκλησία. Ο συγγραφέας πράγματι έχει κάνει μια επισταμένη έρευνα γύρω από το ζήτημα της Ιεράς Εξέτασης ωστόσο αν ανατρέξει κανείς στη σύγχρονη βιβλιογραφιά γύρω από το συγκεκριμένο ζήτημα θα διαπιστώσει πως έχoυν παραλείφθει κάποιες μελέτες. Από εκεί και πέρα οι χαρακτήρες του βιβλίου είναι καλοδουλεμένοι , υποκύπτουν στα πάθη τους αλλά την ίδια ώρα μετανιώνουν χαρακτηριστικό που ίσως πρέπει να αποδωθεί στην ατμόσφαιρα την οποία έζησαν και εδρασαν.Η ιστοριά εξελίσσεται σε δυο άξονες στην ερωτική ιστοριά του πρωταγωνιστικού ζευγαριού και στα βάσανα της άλλης κεντρικής ηρωίδας όταν άδικα και αναίτια κατηγορείται ως μάγισσα. Γενικότερα πρόκειται για ένα αρκούντως ικανοποιητικό βιβλίο του οποίου η αναγνώση γεννά συναισθήματα και ευχαρίστηση ώστοσο θα σταθώ στο πολύ απότομο τελος του. Ενώ η ιστοριά εξελίσσεται σταδιακά και λεπτομερειακά ο συγγραφέας στο τελος του βιβλίου κάνει ένα ακατονόητο χρονικό άλμα και επιλέγει να μας παρουσιάσει τους ήρωες τριανταπέντε χρόνια μετά όταν όλα έχουν μπεί σε τάξη και ηρεμιά στερώντας μας την δυνατότηνα να γίνουμε μάρτυρες της διαδικασίας που ακολουθήθηκε ώστε να περάσουν από τη νεότητα στην ωριμότητα της ζωής τους. Αν το συνιστώ σε ένα αναγνώστη;; Ανεπιφύλακτα απαντώ ναι αλλά σε καμιά περίπτωση δεν ανήκει στα κορυφαία βιβλία του Πολυράκη.