ΑΠΟΨΗ για το βιβλιο ΜΙΚΡΟΦΙΛΜ, Πάνος Μυρμιγγίδης, εκδόσεις Λιβάνης, απο την ΕΥΑ ΝΑΤΣΗ

 Σαν μια ταινία με ιστορίες μικρού μήκους βγαλμένες μέσα από μια πραγματικότητα που όλοι μας είμαστε καταβαθος οι πρωταγωνιστές, μοιάζει να είναι το βιβλίο του Πάνου Μυρμηγγιδη «ΜΙΚΡΟΦΙΛΜ».  25 ιστορίες βγαλμένες από την καθημερινότητα, ένας πρωταγωνιστής, αφηγήσεις σε πρωτοπροσωπη μορφή που σε βάζουν πολύ γρήγορα στο πετσί του ρόλου και στην ουσία σε αρπάζουν από τα μούτρα και σε κάνουν να το ζεις. 

  Το έχω πει κι΄άλλες φορές πως είχα μάθει να αποφεύγω τα μικρά βιβλία θεωρώντας πως δεν έχουν κάτι να μου πουν. Κι’ομως, κάθε φορά που ένα τέτοιο βιβλίο με στήνει στον τοίχο και με κάνει να δω την λογοτεχνία με άλλο μάτι, σκέπτομαι πως τελικά έχω να μάθω πολλά ακόμα. 50 σελίδες γεμάτες συναισθήματα, όμορφες εικόνες, που σου δίνουν την αίσθηση πως βλέπεις μια έντονα φορτισμένη ταινία γυρίζοντας στο σοκάκια της Αθήνας του σήμερα και του χθες. Μια βόλτα στο Θησείο, γυρίζοντας στον Πειραιά, βολτάροντας στην Αθήνα, συναντάς πρόσωπα και μέρη. Μιλάς με ανθρώπους, προβληματίζεσαι, ζεις, ερωτεύεσαι, αναπνέεις άρωμα μιας άλλης Ελλάδας.

  Έντονα συναισθήματα ξεπηδούν και προβάλλουν από τις σελίδες και σε καλούν να την κάνεις δικια σου την κάθε ιστορία. Μεγάλη εντύπωση και απορία πως η κάθε ιστορία στο τελείωμα της σε προβληματίζει τόσο δυνατά που δεν γίνεται να προχωρείς παρακάτω χωρίς να πιάσεις την ευαισθησία του συγγραφέα και να προσπαθείς να ταξιδέψεις μαζί του.

  Η γλώσσα του λιτή και γεμάτη ρομαντισμό φωτογραφίζουν την τάση του συγγραφέα και την έντονη επιθυμία του μέσα από την ποιητική του γραφή να μας δείξει πως αυτή η Ελλάδα του παρελθόν δεν πρέπει να σβήσει αλλά να ανοίξουμε καινούρια μονοπάτια για το μέλλον βαδίζοντας στα ίδια σοκάκια και στα ίδια χνάρια. Δεν είναι άσκοπη η βόλτα στο παλιό βιβλιοπωλείο της γειτονίας. Δεν θα περάσει απαρατήρητη η έκφραση:  «Μακάρι το αύριο να γίνει και αυτό ένα όμορφο παρελθόν».

  Θα παροτρύνω τους αναγνώστες που είναι έτοιμοι να αισθανθούν δυνατές συγκινήσεις να «δέουνε το φιλμ» του Πάνο Μυρμιγγίδη γιατί «Η ζωή καμιά φορά είναι ένας άδικος αναστεναγμός»

Ευα Νάτση