Πόσο εύκολο είναι να ξεχωρίσει ο άνθρωπος όσα αξίζουν πραγματικά στη ζωή; Σ αυτό το ερώτημα μας απαντά η Φανή Πανταζή μέσω της Στεφανίας, της κεντρικής της ηρωίδας στο μυθιστόρημα "Τραγούδι δίχως λόγια". Η Στεφανία, λοιπόν, ένα κορίτσι μεγαλωμένο με αρχες από τη μητέρα της, καθώς ο πατέρας της τους εγκατέλειψε γεννιέται με ένα χάρισμα Διαθέτει φωνή που μαγεύει στο άκουσμα της.
Μετά από δουλειά και γεμάτη πείσμα η ίδια κατορθώνει να επιβληθεί στο μουσικό στερέωμα και να γνωρίσει το Μάριο, τον ταλαντούχο στιχουργό και να γίνει η μούσα του. Ένας έρωτας παράφορος θα τους ενώσει. Θα καταφέρουν όμως να μείνουν μαζί όταν η Στεφανία θα καταξιωθεί και θα γίνει μεγάλο αστέρι του πενταγράμμου; Ή η απληστία της και η εγωπάθεια της θα απομακρύνουν από κοντά της όσους την νοιάζονται αληθινά;
Η Στεφανία, είναι μια γυναίκα που στην αρχή σε συγκινεί η απλότητα, η καλοσύνη, η τρυφερή της ψυχή και το πείσμα της να πετύχει. Σιγά σιγά εξελίσσεται σε μια υστερική με την επιτυχία και την καταξίωση της αντιπαθητική ηρωίδα που σε ωθεί να τη μισήσεις. Αυτοσκοπός της η ικανοποίηση του εγώ της και πάντα χωρίς αιδώ και ηθικές αντιστάσεις. Δε διστάζει πουθένα. Δεν έχει όρια. Η απληστία της χτυπά κόκκινο και απομακρύνει τους πάντες από κοντά της. Το ποτό γίνεται ο καλύτερός της φίλος και μένει μόνη. Τρέχει ιλιγγιωδώς στο δρόμο της αυτοκαταστροφής. Χάνεται σε λαβυρίνθους και θλίβεσαι που βλέπεις ένα αστέρι, ένα πλάσμα χαρισματικό να τα διαλύει όλα όσα έφτιαξε με κόπο! Άραγε, θα ξυπνήσει από αυτόν τον λήθαργο; Θα επανέλθει και θα αποτοξινωθεί; Θα κερδίσει την χαμένη εμπιστοσύνη των δικών της και των θαυμαστών της;
Η Στεφανία μου θύμισε την Amy Whinehouse. Το ίδιο τραγική, το ίδιο ταλαντούχα. Σαφώς βέβαια πιο τυχερή. Στα θετικά του βιβλίου είναι πως η ηρωίδα σκιαγραφείται επαρκώς από τη συγγραφέα και στο κομμάτι της αυτοκαταστροφής βλέπουμε ολοζώντανα την αντίστροφη μέτρηση. Θα ήθελα ωστόσο μεγαλύτερη εμβάθυνση στα αίτια που την οδήγησαν να ξεστρατίσει από το δρόμο της σύνεσης. Μου άρεσε που το τέλος του επιφέρει την κάθαρση για όλους τους ήρωες γιατί μπορεί να κάνουμε οι άνθρωποι λάθη ολέθρια αλλά η ουσιαστική μεταμέλεια και ο πάτος που πιάνει ο καθένας μας μπορούν να μας κάνουν να ανακτήσουμε τη χαμένη αυτοκυριαρχία μας. Ποτέ δεν είναι αργά για συγγνώμη. Ποτέ δεν ειναι λάθος να παραδεχτείς πως είσαι αδύναμος. Ακόμα και όταν πιάνουμε πάτο, η αληθινή αγάπη θα μας ανασύρει από το βυθό και θα μας δώσει το φιλί της ζωής ακόμα και όταν όλα δείχνουν πως πνιγόμαστε. Ένα μυθιστόρημα που διαβάζεται εύκολα, γρήγορα και δείχνει το πως η αληθινή αγάπη πάντα συγχωρεί... άλλωστε δεν είναι αργά για την άδολη, βαθιά αγάπη δίχως όρια και πείσματα. Όσα "χαστούκια" και να φάμε, αυτά θα μας συνεφέρουν και θα μας οδηγήσουν στο καλό, αν όμως εμείς το θέλουμε πραγματικά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου