ΚΡΙΤΙΚΗ - ΣΤΑ 4 ΣΗΜΕΙΑ ΤΟΥ ΟΡΙΖΟΝΤΑ

     '' ΣΤΑ ΤΕΣΣΕΡΑ ΣΗΜΕΙΑ ΤΟΥ ΟΡΙΖΟΝΤΑ''

Συγγραφεας: Χαρά Ανδρεΐδου

Εκδοτικός Οργανισμός Λιβάνη - Livani Publishing Organization

 Την Χαρά Ανδρεϊδου την γνώρισα αρχικά μέσα από τα βιβλία της.

       Μ΄εντυπωσίασε το  πάθος της να εκφραστεί μέσα από τις λέξεις που καταγράφει, μέσα απο τις σαγηνευτικές ιστορίες που επινοεί, αλλά κι εκείνο το ζωντανό πάθος  με το οποίο τα  παρουσιάζει  

   '' Στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα'', είναι ο τίτλος του νέου βιβλιου της από τις εκδόσεις ΛΙΒΑΝΗ..  Ενας τίτλος που προϊδεάζει για την διάσταση   απόψεων,  σκέψεων, επιλογών, συμπεριφορών και βέβαια αποστάσεων, άλλοτε φυσικών και άλλοτε ''μεταφορικών'' , που χωρίζουν τούς ήρωες. Πρόκειται για ένα πειστικό ψυχογραφικό - ψυχολογικό, μυθιστόρημα με κυρίαρχη αναφορά   στον έρωτα. Θα μπορούσε , αν είχε στερηθεί τον σαγηνευτικό του μύθο, να είναι μία πραγματεία για τις ερωτικές σχέσεις, την μεταφυσική αναζήτηση του ρόλου της  ανθρώπινης, ''ψυχής'' σ΄αυτές,  την κλιμάκωση αυτού του μεγαλειώδους ανθρώπινου αισθήματος σε σχέση με τον χρόνο  και του  modus viventi των ανθρώπων, στο καταλυτικό , αγχώδες, απαιτητικό, ανάλγητο, ζοφερό, σήμερα. Ενα σήμερα, όπου η ψευδαίσθηση, η αυταπάτη, έχουν μεταβληθεί σε αναγκαία σχεδόν συστατικά της ζωής, προκειμένου ν΄αντιμετωπισθεί η απώλεια  κάποιων παλιών βεβαιοτήτων, εν πολλοίς  απατηλών και αυτών.    Σήμερα, η πολλή πραγματικότητα φαίνεται ότι βλάπτει.  Η πίστη,οχι με την θρησκευτική έννοια, η δέσμευση, η αφοσίωση,  η ειλικρίνεια,  και άλλες νευραλγικές αξίες όπως η δοτικότητα,  δεν αποδεικνύονται αρκετά σθεναρές  ώστε να πείσουν τον σύγχρονο άνθρωπο ότι θα του εξασφαλίσουν την ευτυχία. Οι άνθρωποι θέλουν να ξεφύγουν από αυτά που τούς βασανίζουν και μετέρχονται, επινοούν, υποτάσσονται, σε νέους τύπους σχέσεων. Ενδόμυχα πάντα με σκοπό την αναζήτηση της Αγάπης , σύμφωνα με την άποψη της συγγραφέως. 

     Οι ήρωες της Χαράς Ανδρείδου  καθημερινοί άνθρωποι  κάποιου υψηλού πνευματικού επιπέδου,   παρ΄ότι απορροφημένοι από τις προσωπικές επαγγελματικές ενασχολήσεις και επιδιώξεις τους,  αφήνουν ένα μεγάλο περιθώριο στον έρωτα,   χωρίς όλοι  να του επιτρέπουν ν΄ανατρέψει  τις  παγιωμένες,  τακτοποιημένες θέσεις τους στη ζωή,  μέχρι που εκείνος  βίαια και απαιτητικά επιμένει να γκρεμίσει τα τείχη που όρθωσαν, για να εμποδίσουν την απόλυτη κυριαρχία του. Οι τέσσερις άνθρωποι που εμπλέκονται σ΄αυτό το γαιτανάκι τριών παράλληλων σχέσεων θυμίζουν  θεατρικούς ήρωες  κάποιου   δράματος  που η λύση του,  ίσως δεν φέρνει την κάθαρση.

        Στην πορεία της αφηγηματικής ροής του μύθου , η συγγραφέας  θέτει φιλοσοφικά ερωτήματα με δοκιμιακού τύπου κείμενα, σε απλή κατανοητή γλώσσα, τα οποία απαντά  μέσα από τις ψυχολογικές αναζητήσεις – καταβυθίσεις  των ηρώων της,  χωρίς  να παραλείπει ν΄αφήσει περιθώριο στον αναγνώστη για μια δική του προσωπική ερμηνεία, που είναι και ζητούμενο στη λογοτεχνία. 

             Η Αρετή κι ο Νίκος  βρίσκονται χρόνια μετά τά πρώτα εφηβικά ερωτικά τους  σκιρτήματα. Τα παλιά αισθήματα  αναβιώνουν μ΄ένα σμίξιμο που με τόση ευαισθησία, λεπτότητα,  αγνή, καθάρια πρόθεση και γλώσσα περιφράφει η συγγραφέας .

      Η Αρετή, ορμητική, δοτική, αλλά και διεκδικητική, με διάθεση πλήρους απάρνησης του εαυτού για τον άλλον, απαιτεί έμμεσα ανταπόκριση, μετά την δίνη στην οποία την παρέσυρε η αναζωπύρωση του νεανικού της έρωτα, μετά την ιλλιγιώδη ταχύτητα  με την οποία η δύναμη της πρώτης συνάντησης διεκδίκησε να ονομαστεί σχέση. Αναζητάει αγχωμένα να ανιχνεύσει την διαδρομή  των δικών της αισθημάτων αλλά κι εκείνων του αγαπημένου της.  Αναζητά εξήγηση  γι αυτά που νιώθει, προσφεύγει στην μεταφυσική, προσπαθεί να διαβεί τις ατραπούς διέλευσης όλου  του μείγματος αισθημάτων – αισθήσεων που την κατακλύζουν, που την έχουν κατακυριεύσει.  

      Ο Νίκος  τακτοποιημένος επαγγελματικά  αλλά και ερωτικά με μία σχέση  χωρίς υποχρεώσεις, μόνο για την ευχαρίστηση της συνεύρεσης και της συντροφικότητας βουλιάζει σε μια  ερωτική καθημερινότητα, που του φέρνει ανία. Η σχέση του με την Βέρα χωρίς την βάσανο της αποκλειστικότητας και την ευθύνη της δέσμευσης, τού παρέχει αναμενόμενες χαρές χωρίς το στοιχείο της συναισθηματικής έξαρσης. Η

ενσυναίσθηση δεν είναι γι αυτόν προαπαιτούμενο.

   '' Με γυροφέρνει η Άνοιξη / αλλά εγώ άλλη φορά πορεία δεν αλλάζω/ για ένα

                                                              

έαρ '' , είναι αυτός ο στίχος   της Δημουλά που του ταιριάζει.

  Ταράζεται από το ξύπνημα που του προσφέρει η σθεναρή αναμνηστική δόση εκείνου του νεανικού έρωτα, αλλά παράλληλα, καθώς συνεχίζει την σχέση του με την Βέρα, αναδιπλώνεται, αντιστέκεται, κάνει πίσω.   Η Αρετή το ξέρει: υπάρχει άλλη γυναίκα:

'' Τα όνειρα που είδα αποδείχθηκαν ανυπόληπτα / πήγαν και μ΄άλλους ύπνους'',

αυτός είναι ο δικός της στίχος.

     Η μεταξύ τους ένταση κορυφώνεται. Λέγονται λόγια που,  όταν ακουστούν δεν παίρνονται πίσω.  Τα λόγια έχουν δύναμη, πλανεύουν,  ξεγελούν, πληγώνουν, καταγράφονται στη μνήμη, Τ΄αυτιά δεν έχουν βλέφαρα που θα μπορούσαν ενστικτωδώς να κλείσουν μπροστά σ΄αυτό  ειπώθηκε,  πάντα είναι πολύ αργά! 

    '' Τα λόγια που  μου είπε θα τα θυμάμαι για πάντα'' , λέει εκείνη.

    Η Βέρα , σε εναλλασσόμενους ρόλους δεύτερου – τρίτου προσώπου  στη ζωή του Νίκου.  Η  Βέρα, στον αντίποδα της Αρετής. Δυό χαρακτήρες δομημένοι με στέρεα υλικά, έτσι που μοιάζουν ζωντανοί, αληθινοί, για ν΄αποδώσουν αυτό που γέννησε η   η φαντασία της Χαράς Ανδρειδου. Η Βέρα γλυστρά με άνεση πάνω στο παγοδρόμιο της ζωής αφήνοντας  απαλά ,σημάδια κυκλικών τροχιών. Αντιμετωπίζει την ζωή με σαγηνευτική ελαφρότητα. Η έλλειψη στίγματος είναι το στίγμα της .    Το μόνο

που θέλησε πραγματικά στη ζωή της είναι ο Μάρκος, ο τέταρτος ήρωας σ΄αυτό το ερωτικό με φιλοσοφικές, ψυχολογικές και λογοτεχνικές αποχρώσεις  γαϊτανάκι .Ο Μάρκος, εκείνος που την βοήθησε στην επαγγελματική της αποκατάσταση. Τέσσερις μέρες την εβδομάδα παρουσιάζει μια ραδιοφωνική εκπομπή στα Χανιά, όπου βρίσκει τον Νίκο. Ο χρόνος της μοιράζεται χωρίς τύψεις, χωρίς συναίσθηση ''αμαρτίας'', ηθικής  ή συναισθηματικής παρεκτροπής   κι έτσι, σαν ανάλαφρο αεράκι επιστρέψει στο Ηράκλειο, προστατευμένη, στο λιμάνι που λέγεται Μάρκος.  Η εμβάθυνση την τρομάζει. Ο δικός  της χώρος είναι η επιφάνεια. Διεκδικεί την ελευθερία στη σκέψη και στη πράξη, χωρίς αγώνα, ως να της είναι δοσμένη. Πατάει γερά πάνω στις απόψεις της, οι μεταφυσικές ανησυχίες δεν είναι το φόρτε της. Δεν υποτάσσεται σε κανόνες , σε κάτι που ορίστηκε χωρίς την δική της συναίνεση,σε κάτι που δεν ελέγχει, που δεν είναι ο εαυτός της. 

         Ο Μάρκος, ολοκληρωμένος,  με παγιωμένες θέσεις και απόψεις σταθερές , απόρροια της κοινωνικής και μορφωτικής του στάθμης . Διαχειρίζεται τα πάντα στη ζωή του με νηφαλιότητα  χωρίς δογματισμούς, χαοτικές θεωρίες, χωρίς εξάρσεις. Εχασε την γυναίκα που αγαπούσε όταν ο γιός του ήταν ακόμη μωρό. Ο θάνατος,  του δίδαξε το αμετάκλητο και το ανεξέλεγκτο ορισμένων  πραγμάτων στη ζωή.Τα υπόλοιπα έμαθε να τα ελέγχει , ώσπου έφθασε και η δική του στιγμή να αφεθεί να χάσει τον έλεγχο. Πιό πολύ συνειδητά.. Η απώλεια του ελέγχου λεγόταν Βέρα. Εκείνη απλά προσκολλήθηκε στη ζωή του. Δέκα χρόνια συμβίωσης χωρίς εξάρσεις, χωρίς ουσιαστική κοινή ζωή.  Ετσι, οδηγήθηκε στον Νίκο.

  Αν κάνουμε απολογισμό της ζωής μας,  θα διαπιστώσουμε ότι πιο συχνά ευχόμαστε      την επιτάχυνση του χρόνου παρά την επιβράδυνσή του. Αγωνίες, αναμονές,, χρόνος που σπαταλούμε για ασήμαντες και όχι πάντα ευχάριστες ή ενδιαφέρουσες ασχολίες, προσμονές για πραγματοποίηση επιθυμιών, που ίσως δεν συμβούν ποτέ, απογοητεύσεις κι η ζωή σιγά σιγά και ύπουλα, λιγοστεύει. Ο χρόνος προχωρά βήμα βήμα μοχθηρός και απαρατήρητος στο λαθραίο έργο του, όταν η χαρά, η απόλαυση, η ευτυχία μας κατακλύζουν.Κι αντίθετα ακίνητος ,σταθερός αμετάβλητος μας κτυπά με  κάθε  σιωπηλό δευτερόλεπτό του, κάθε ύπουλο λεπτό, κάθε ώρα κάθε μερα και κάθε νύχτα, όταν μας βασανίζουν  η αναμονή, η στενοχώρια, τα αδιέξοδα, ώσπου θαρθεί μία μέρα αδιανόητη που τίποτε δεν θα είναι όπως ήταν πρίν.  Ο χρόνος πονάει αλλά κι ελευθερώνει.  

 Οι ήρωές αλλάζουν θέσεις , απόψεις , επιθυμίες , συμπεριφορές, πιεζόμενοι από τα γεγονότα, από τον φόβο της δέσμευσης, της ανάληψης υποχρεώσεων, από τα ίδια τους τα αισθήματα ,   κουρασμένοι από τις προσμονές  και φθάνουν οι στιγμές όπου   αναγκάζονται ν΄αποφασίσουν για την περαιτέρω πορεία τους.     

 Δεν θα σας αποκαλύψω  την συνέχεια του μύθου.

Θα τελειώσω μ΄ένα  απόσπασμα από το αριστούργημα του Σελίν '' Ταξίδι μέσα στη νύχτα '', που πιστεύω ότι θα μπορούσε να σας προβληματίσει, και να σας εξάψει την περιέργεια  για την πορεία της εξέλιξής του.

         ''Έρχεται μια στιγμή που’ σαι ολομόναχος, όταν φτάνεις στην άκρη όλων όσων μπορεί να σου συμβούν. Είναι η άκρη του κόσμου. Η ίδια λύπη, η δική σου, δεν σου αποκρίνεται πια τίποτα, και πρέπει να γυρίσεις πίσω, ανάμεσα στους ανθρώπους, όποιοι κι αν είναι. Δεν κάνεις τον δύσκολο κάτι τέτοιες στιγμές, αφού και για να κλάψεις ακόμα, πρέπει να επιστρέψεις εκεί που όλα ξαναρχίζουν.''

                       Jenny Manaki

                                            

Από την Τζένη Μανάκη, με την δική της ματιά.

ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΖΕΝΗ ΜΑΝΑΚΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΧΑΡΑ ΑΝΔΡΕΟΥ

   Την Χαρά Ανδρεϊδου την γνώρισα αρχικά μέσα από τα βιβλία της.

       Μ΄εντυπωσίασε το  πάθος της να εκφραστεί μέσα από τις λέξεις που καταγράφει, μέσα απο τις σαγηνευτικές ιστορίες που επινοεί, αλλά κι εκείνο το έντονο πάθος  με το οποίο  παρουσιάζει τα  έργα της.  

   '' Στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα'', είναι ο τίτλος του νέου βιβλιου της από τις εκδόσεις ΛΙΒΑΝΗ..  Ενας τίτλος που προϊδεάζει για την διάσταση   απόψεων,  σκέψεων, επιλογών, συμπεριφορών και βέβαια αποστάσεων, άλλοτε φυσικών και άλλοτε ''μεταφορικών'' , που χωρίζουν τούς ήρωες. Πρόκειται για ένα πειστικό ψυχογραφικό - ψυχολογικό, μυθιστόρημα με κυρίαρχη αναφορά   στον έρωτα. Θα μπορούσε , αν είχε στερηθεί τον σαγηνευτικό του μύθο, να είναι μία πραγματεία για τις ερωτικές σχέσεις, την μεταφυσική αναζήτηση του ρόλου της  ανθρώπινης, ''ψυχής'' σ΄αυτές,  την κλιμάκωση αυτού του μεγαλειώδους ανθρώπινου αισθήματος σε σχέση με τον χρόνο  και του  modus viventi των ανθρώπων, στο καταλυτικό , αγχώδες, απαιτητικό, ανάλγητο, ζοφερό, σήμερα. Ενα σήμερα, όπου η ψευδαίσθηση, η αυταπάτη, έχουν μεταβληθεί σε αναγκαία σχεδόν συστατικά της ζωής, προκειμένου ν΄αντιμετωπισθεί η απώλεια  κάποιων παλιών βεβαιοτήτων, εν πολλοίς  απατηλών και αυτών.    Σήμερα, η πολλή πραγματικότητα φαίνεται ότι βλάπτει.  Η πίστη,οχι με την θρησκευτική έννοια, η δέσμευση, η αφοσίωση,  η ειλικρίνεια,  και άλλες νευραλγικές αξίες όπως η δοτικότητα,  δεν αποδεικνύονται αρκετά σθεναρές  ώστε να πείσουν τον σημερινό άνθρωπο ότι θα του εξασφαλίσουν την ευτυχία. Οι άνθρωποι θέλουν να ξεφύγουν από αυτά που τούς βασανίζουν και μετέρχονται, επινοούν, υποτάσσονται, σε νέους τύπους σχέσεων. Ενδόμυχα πάντα με σκοπό την αναζήτηση της Αγάπης , σύμφωνα με την άποψη της συγγραφέως. 

     Οι ήρωες της Χαράς Ανδρείδου  καθημερινοί άνθρωποι  κάποιου υψηλού πνευματικού επιπέδου,   παρ΄ότι απορροφημένοι από τις προσωπικές επαγγελματικές ενασχολήσεις και επιδιώξεις τους,  αφήνουν ένα μεγάλο περιθώριο στον έρωτα,   χωρίς όλοι  να του επιτρέπουν ν΄ανατρέψει  τις  παγιωμένες,  τακτοποιημένες θέσεις τους στη ζωή,  μέχρι που εκείνος  βίαια και απαιτητικά επιμένει να γκρεμίσει τα τείχη που όρθωσαν, για να εμποδίσουν την απόλυτη κυριαρχία του. Οι τέσσερις άνθρωποι που εμπλέκονται σ΄αυτό το γαιτανάκι τριών παράλληλων σχέσεων θυμίζουν  θεατρικούς ήρωες  κάποιου   δράματος  που η λύση του,  ίσως δεν φέρνει την κάθαρση.

        Στην πορεία της αφηγηματικής ροής του μύθου , η συγγραφέας  θέτει μεταφυσικά και φιλοσοφικά ερωτήματα με δοκιμιακού τύπου κείμενα, σε απλή κατανοητή γλώσσα, τα οποία απαντά  μέσα από τις ψυχολογικές αναζητήσεις – καταβυθίσεις  των ηρώων της,  χωρίς  να παραλείπει ν΄αφήσει περιθώριο στον αναγνώστη για μια δική του προσωπική ερμηνεία . 

             Η Αρετή κι ο Νίκος  βρίσκονται χρόνια μετά τά πρώτα εφηβικά ερωτικά τους  σκιρτήματα. Τα παλιά αισθήματα  αναβιώνουν μ΄ένα σμίξιμο που με τόση ευαισθησία, λεπτότητα,  αγνή, καθάρια πρόθεση και γλώσσα περιφράφει η συγγραφέας .

      Η Αρετή, ορμητική, δοτική, αλλά και διεκδικητική, με διάθεση πλήρους απάρνησης του εαυτού για τον άλλον, απαιτεί έμμεσα ανταπόκριση, μετά την δίνη στην οποία την παρέσυρε η αναζωπύρωση του νεανικού της έρωτα, μετά την ιλλιγιώδη ταχύτητα  με την οποία η δύναμη της πρώτης συνάντησης διεκδίκησε να ονομαστεί σχέση. Αναζητάει αγχωμένα να ανιχνεύσει την διαδρομή  των δικών της αισθημάτων αλλά κι εκείνων του αγαπημένου της.  Αναζητά εξήγηση  γι αυτά που νιώθει, προσφεύγει στην μεταφυσική, προσπαθεί να διαβεί τις ατραπούς διέλευσης όλου  του μείγματος αισθημάτων – αισθήσεων που την κατακλύζουν, που την έχουν κατακυριεύσει.  

      Ο Νίκος  τακτοποιημένος επαγγελματικά  αλλά και ερωτικά με μία σχέση  χωρίς υποχρεώσεις, μόνο για την ευχαρίστηση της συνεύρεσης και της συντροφικότητας βουλιάζει σε μια  ερωτική καθημερινότητα, που του φέρνει ανία. Η σχέση του με την Βέρα χωρίς την βάσανο της αποκλειστικότητας και την ευθύνη της δέσμευσης, τού παρέχει αναμενόμενες χαρές χωρίς το στοιχείο της συναισθηματικής έξαρσης. Η

ενσυναίσθηση δεν είναι γι αυτόν προαπαιτούμενο.

   '' Με γυροφέρνει η Άνοιξη / αλλά εγώ άλλη φορά πορεία δεν αλλάζω/ για ένα

                                                               

έαρ '' , είναι αυτός ο στίχος   της Δημουλά που του ταιριάζει.

  Ταράζεται από το ξύπνημα που του προσφέρει η σθεναρή αναμνηστική δόση εκείνου του νεανικού έρωτα, αλλά παράλληλα, καθώς συνεχίζει την σχέση του με την Βέρα, αναδιπλώνεται, αντιστέκεται, κάνει πίσω.   Η Αρετή το ξέρει: υπάρχει άλλη γυναίκα:

'' Τα όνειρα που είδα αποδείχθηκαν ανυπόληπτα / πήγαν και μ΄άλλους ύπνους'',

αυτός είναι ο δικός της στίχος.

     Η μεταξύ τους ένταση κορυφώνεται. Λέγονται λόγια που,  όταν ακουστούν δεν παίρνονται πίσω.  Τα λόγια έχουν δύναμη, πλανεύουν,  ξεγελούν, πληγώνουν, καταγράφονται στη μνήμη, Τ΄αυτιά δεν έχουν βλέφαρα που θα μπορούσαν ενστικτωδώς να κλείσουν μπροστά σ΄αυτό  ειπώθηκε,  πάντα είναι πολύ αργά! 

    '' Τα λόγια που  μου είπε θα τα θυμάμαι για πάντα'' , λέει εκείνη.

    Η Βέρα , σε εναλλασσόμενους ρόλους δεύτερου – τρίτου προσώπου  στη ζωή του Νίκου.  Η  Βέρα, στον αντίποδα της Αρετής. Δυό χαρακτήρες δομημένοι με στέρεα υλικά, έτσι που μοιάζουν ζωντανοί, αληθινοί, για ν΄αποδώσουν αυτό που γέννησε η   η φαντασία της Χαράς Ανδρειδου. Η Βέρα γλυστρά με άνεση πάνω στο παγοδρόμιο της ζωής αφήνοντας  απαλά ,σημάδια κυκλικών τροχιών. Αντιμετωπίζει την ζωή με σαγηνευτική ελαφρότητα. Η έλλειψη στίγματος είναι το στίγμα της .    Το μόνο

που θέλησε πραγματικά στη ζωή της είναι ο Μάρκος, ο τέταρτος ήρωας σ΄αυτό το ερωτικό με φιλοσοφικές, ψυχολογικές και λογοτεχνικές αποχρώσεις  γαϊτανάκι .Ο Μάρκος, εκείνος που την βοήθησε στην επαγγελματική της αποκατάσταση. Τέσσερις μέρες την εβδομάδα παρουσιάζει μια ραδιοφωνική εκπομπή στα Χανιά, όπου βρίσκει τον Νίκο. Ο χρόνος της μοιράζεται χωρίς τύψεις, χωρίς συναίσθηση ''αμαρτίας'', ηθικής  ή συναισθηματικής παρεκτροπής   κι έτσι, σαν ανάλαφρο αεράκι επιστρέψει στο Ηράκλειο, προστατευμένη, στο λιμάνι που λέγεται Μάρκος.  Η εμβάθυνση την τρομάζει. Ο δικός  της χώρος είναι η επιφάνεια. Διεκδικεί την ελευθερία στη σκέψη και στη πράξη, χωρίς αγώνα, ως να της είναι δοσμένη. Πατάει γερά πάνω στις απόψεις της, οι μεταφυσικές ανησυχίες δεν είναι το φόρτε της. Δεν υποτάσσεται σε κανόνες , σε κάτι που ορίστηκε χωρίς την δική της συναίνεση,σε κάτι που δεν ελέγχει, που δεν είναι ο εαυτός της. 

         Ο Μάρκος, ολοκληρωμένος,  με παγιωμένες θέσεις και απόψεις σταθερές , απόρροια της κοινωνικής και μορφωτικής του στάθμης . Διαχειρίζεται τα πάντα στη ζωή του με νηφαλιότητα  χωρίς δογματισμούς, χαοτικές θεωρίες, χωρίς εξάρσεις. Εχασε την γυναίκα που αγαπούσε όταν ο γιός του ήταν ακόμη μωρό. Ο θάνατος,  του δίδαξε το αμετάκλητο και το ανεξέλεγκτο ορισμένων  πραγμάτων στη ζωή.Τα υπόλοιπα έμαθε να τα ελέγχει , ώσπου έφθασε και η δική του στιγμή να αφεθεί να χάσει τον έλεγχο. Πιό πολύ συνειδητά.. Η απώλεια του ελέγχου λεγόταν Βέρα. Εκείνη απλά προσκολλήθηκε στη ζωή του. Δέκα χρόνια συμβίωσης χωρίς εξάρσεις, χωρίς ουσιαστική κοινή ζωή.  Ετσι, εκείνη οδηγήθηκε στον Νίκο.

  Αν κάνουμε απολογισμό της ζωής μας,  θα διαπιστώσουμε ότι πιο συχνά ευχόμαστε      την επιτάχυνση του χρόνου παρά την επιβράδυνσή του. Αγωνίες, αναμονές,, χρόνος που σπαταλούμε για ασήμαντες και όχι πάντα ευχάριστες ή ενδιαφέρουσες ασχολίες, προσμονές για πραγματοποίηση επιθυμιών, που ίσως δεν συμβούν ποτέ, απογοητεύσεις κι η ζωή σιγά σιγά και ύπουλα, λιγοστεύει. Ο χρόνος προχωρά βήμα βήμα ύπουλος, απαρατήρητος στο λαθραίο έργο του, όταν η χαρά, η απόλαυση, η ευτυχία μας κατακλύζουν.Κι αντίθετα ακίνητος ,σταθερός αμετάβλητος μας κτυπά με  κάθε  σιωπηλό δευτερόλεπτό του, κάθε ύπουλο λεπτό, κάθε ώρα κάθε μερα και κάθε νύχτα, όταν μας βασανίζουν  η αναμονή, η στενοχώρια, τα αδιέξοδα, ώσπου θαρθεί μία μέρα αδιανόητη που τίποτε δεν θα είναι όπως ήταν πρίν.  Ο χρόνος πονάει αλλά κι ελευθερώνει.  

 Οι ήρωές αλλάζουν θέσεις , απόψεις , επιθυμίες , συμπεριφορές, πιεζόμενοι από τα γεγονότα, από τον φόβο της δέσμευσης, της ανάληψης υποχρεώσεων, από τα ίδια τους τα αισθήματα ,   κουρασμένοι από τις προσμονές  και φθάνουν οι στιγμές όπου   αναγκάζονται ν΄αποφασίσουν για την περαιτέρω πορεία τους.  

Σε ευχαριστουμε πολύ

ΒΙΒΛΙΟ ΤΗΣ ΠΑΡΕΑΣ