Στεφάνι από ασπάλαθο ΣΟΦΗ ΘΕΟΔΩΡΙΔΟΥ
Μία σύγχρονη Πηνελόπη σηκώνει τον δικό της σταυρό, νιώθει βαθιά στις σάρκες της το ακάνθινο στεφάνι από ασπάλαθο,βιώνει τον δικό της γολγοθά, υπομένοντας καρτερικά τον ερχομό του δικού της Οδυσσέα. Ο δρόμος δύσβατος, η ίδια, αν και παιδούλα, άλλοτε άπειρη και αθώα,άλλοτε σκληρή και αποφασιστική, αποδέχεται με αντικρουόμενα συναισθήματα το προδιαγεγραμμένο.
Άλλο ένα λογοτεχνικό αριστούργημα αποτελεί το τελευταίο βιβλίο της αγαπημένης όλων, Σόφης Θεοδωρίδου “Στεφάνι από ασπάλαθο”. Η συγγραφέας μας, μέσα από τον γλαφυρό και ζωηρό της λόγο, χρησιμοποιώντας παραστατικές περιγραφικές εικόνες της φύσης και των τοπίων της επαρχίας, αλλά και ολοκληρωμένους χαρακτήρες,θίγει σοβαρα θέματα, όπως η θέση της γυναίκας στην εκάστοτε εποχή. Η ηρωίδα μας μαζί με τις υπόλοιπες γυναίκες της γειτονιάς, παρουσιάζεται σαν ένα άβουλο και άγνωμο πλάσμα, υποχείριο του αυστηρού και κάθετου πατέρα της, υπηρέτρια στην συνέχεια μιας δύστροπης πεθεράς, αλλά και παρείσακτη, ως γυναίκα αντάρτη, ενός κοινωνικού συνόλου, προσκείμενο – λόγω ακαθόριστου φόβου- στην αγριότητα που υποδεικνύει το κατεστημένο του Εμφυλίου.
Αναπόσπαστο κομμάτι του βιβλίου και ο ανορθόδοξος Εμφύλιος, η εξαθλίωση του απλού λαού, στην διάρκεια της Κατοχής, η διχογνωμία των αντιφρονούντων, με αποτέλεσμα την διάσταση απόψεων και συμφερόντων, κοινώς την διχόνοια και την ραδιουργία. Όλα τα παραπάνω, επωμίζεται η ηρωίδα μας, με ανάμεικτα συναισθήματα που κάνουν τον αναγνώστη να συμπάσχει μαζί της.
Μές από τις σελίδες του βιβλίου της περνάει μυνήματα για την ατέρμονη δύναμη της ανθρώπινης ψυχής,το σαράκι του έρωτα που όσα χρόνια και αν περάσουν,σε τρώει ως άλλη έμμονη ιδέα που περιμένει την σπίθα για να φουντώσει,οι φανατικές ιδεολογίες και τα ολέθρια αποτελέσματα που καίνε τους εμπλεκόμενους, δεκαετίες μετά.
Από την μια ο αναγνώστης αισθάνεται μια τρυφερή νοσταλγία για την γραφικότητα και την απλότητα των ανθρώπων στις γειτονιές της εποχής,όπως η δύστροπη Ουρανία, το κέφι και η ζωντάνια της Λέγκω, το παθος της Ασημένιας για το ποτό, η σταθερή αγάπη της Έλλης στον αγαπημένο της άντρα,η απερισκεψία του Χρηστάκη,η αγνότητα της ψυχής της Αρτεμούλας,ο φόβος και η δειλία της Αριάδνης και από την άλλη, βιώνει την έσχατη θλίψη για τα δεινά των ανθρώπων αυτών.
Η γλαφυρότητα και η ζωντάνια του λόγου της συγγραφέας, οι ολοκληρωμένοι και καλοσχεδιασμένοι χαρακτήρες με τις αδυναμίες και τα πάθη τους, η ζωηρότητα των εικόνων, η συναρπαστική γραφή και πλοκή των γεγονότων, που προσφέρει η ανάγνωση του βιβλίου , είνα τα χαρακτηριστικά που λατρεύω στην γραφή της κ Θεοδωρίδου και την ακολουθώ φανατικά σε όλα τα βιβλία της.
Μία σύγχρονη Πηνελόπη σηκώνει τον δικό της σταυρό, νιώθει βαθιά στις σάρκες της το ακάνθινο στεφάνι από ασπάλαθο,βιώνει τον δικό της γολγοθά, υπομένοντας καρτερικά τον ερχομό του δικού της Οδυσσέα. Ο δρόμος δύσβατος, η ίδια, αν και παιδούλα, άλλοτε άπειρη και αθώα,άλλοτε σκληρή και αποφασιστική, αποδέχεται με αντικρουόμενα συναισθήματα το προδιαγεγραμμένο.
Άλλο ένα λογοτεχνικό αριστούργημα αποτελεί το τελευταίο βιβλίο της αγαπημένης όλων, Σόφης Θεοδωρίδου “Στεφάνι από ασπάλαθο”. Η συγγραφέας μας, μέσα από τον γλαφυρό και ζωηρό της λόγο, χρησιμοποιώντας παραστατικές περιγραφικές εικόνες της φύσης και των τοπίων της επαρχίας, αλλά και ολοκληρωμένους χαρακτήρες,θίγει σοβαρα θέματα, όπως η θέση της γυναίκας στην εκάστοτε εποχή. Η ηρωίδα μας μαζί με τις υπόλοιπες γυναίκες της γειτονιάς, παρουσιάζεται σαν ένα άβουλο και άγνωμο πλάσμα, υποχείριο του αυστηρού και κάθετου πατέρα της, υπηρέτρια στην συνέχεια μιας δύστροπης πεθεράς, αλλά και παρείσακτη, ως γυναίκα αντάρτη, ενός κοινωνικού συνόλου, προσκείμενο – λόγω ακαθόριστου φόβου- στην αγριότητα που υποδεικνύει το κατεστημένο του Εμφυλίου.
Αναπόσπαστο κομμάτι του βιβλίου και ο ανορθόδοξος Εμφύλιος, η εξαθλίωση του απλού λαού, στην διάρκεια της Κατοχής, η διχογνωμία των αντιφρονούντων, με αποτέλεσμα την διάσταση απόψεων και συμφερόντων, κοινώς την διχόνοια και την ραδιουργία. Όλα τα παραπάνω, επωμίζεται η ηρωίδα μας, με ανάμεικτα συναισθήματα που κάνουν τον αναγνώστη να συμπάσχει μαζί της.
Μές από τις σελίδες του βιβλίου της περνάει μυνήματα για την ατέρμονη δύναμη της ανθρώπινης ψυχής,το σαράκι του έρωτα που όσα χρόνια και αν περάσουν,σε τρώει ως άλλη έμμονη ιδέα που περιμένει την σπίθα για να φουντώσει,οι φανατικές ιδεολογίες και τα ολέθρια αποτελέσματα που καίνε τους εμπλεκόμενους, δεκαετίες μετά.
Από την μια ο αναγνώστης αισθάνεται μια τρυφερή νοσταλγία για την γραφικότητα και την απλότητα των ανθρώπων στις γειτονιές της εποχής,όπως η δύστροπη Ουρανία, το κέφι και η ζωντάνια της Λέγκω, το παθος της Ασημένιας για το ποτό, η σταθερή αγάπη της Έλλης στον αγαπημένο της άντρα,η απερισκεψία του Χρηστάκη,η αγνότητα της ψυχής της Αρτεμούλας,ο φόβος και η δειλία της Αριάδνης και από την άλλη, βιώνει την έσχατη θλίψη για τα δεινά των ανθρώπων αυτών.
Η γλαφυρότητα και η ζωντάνια του λόγου της συγγραφέας, οι ολοκληρωμένοι και καλοσχεδιασμένοι χαρακτήρες με τις αδυναμίες και τα πάθη τους, η ζωηρότητα των εικόνων, η συναρπαστική γραφή και πλοκή των γεγονότων, που προσφέρει η ανάγνωση του βιβλίου , είνα τα χαρακτηριστικά που λατρεύω στην γραφή της κ Θεοδωρίδου και την ακολουθώ φανατικά σε όλα τα βιβλία της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου