Στα Όρια.... Καίτη Θαλασσινού
Σ΄ένα ιδανικό κινηματογραφικό σκηνικό, στην κατοχική Αθήνα του 1940, ξεδιπλώνεται μία δυνατή και αληθινή ιστορία αγάπης, που όσο άνομη και απίστευτη φαντάζει στα μάτια μας, τόσο γνήσια, ιδανική και αναλλοίωτη εξελίσσεται στο πέρασμα του χρόνου.
Δεν πρόκειται για ένα μυθιστόρημα λογοτεχνικής πανδαισίας απόψεων και εικόνων, αφού τίποτε δεν θυμιζει το ύφος αυτό. Η ιστορία όμως που περιγράφει είναι ότι δυνατό, βαθειά συγκινητικό,τρυφερό έντονα συναισθηματικό έχω διαβάσει μέχρι τώρα. Μία τέλεια ψυχική αρμονιά προσώπων και απόψεων.
Την αστείρευτη αυτή αγάπη, η οποία πηγάζει από το μεγαλείο της ψυχής των δύο νέων πρωταγωνιστών, όσο διαφορετικά εθνικά και θρησκευτικά “πιστεύω” και αν έχουν, στηρίζει μία φιλία τόσο δυνατή, αδελφική θα έλεγα που ξεπερνά όλα τα εμπόδια, φτάνοντας στα όρια.....
Ανθρωποι ακέραιοι, ολοκληρωμένοι χαρακτήρες ,με ανεπτυγμένη συνείδηση αλλά και διαίσθηση, με βαθειά τα ιδεώδη της φιλίας και της αγάπης. Πρόσωπα με ιδιαίτερα ψυχικά χαρίσματα δοκιμάζονται από τις απρόσμενες προκλήσεις της ζωής. Υποβάλλονται σε ψυχικές δοκιμασίες, που όμως δεν λυγίζουν το ηθικό τους, αλλά έχοντας ως καταφυγή την αμοιβαία συμπαράσταση και εκτίμηση του περιβάλλοντός τους, κατορθώνουν να βγούν νικητές.
Είναι πραγματικά αξιοζήλευτοι οι άνθρωποι που έχουν βιώσει αυτό το είδος φιλίας. Στις μέρες μας φαντάζει απίθανη. Με απεριόριστη νοσταλγία για εκείνη την εποχή, που παρόλες τις αθλιότητες του κατακτηκτή, καθηλώνει η αναβίωση μίας γνήσιας αγάπης και ουσιαστικής φιλίας.
Η γρήγορη πλοκή , οι απλοικοί διάλογοι, οι απίθανες ανατροπές, η “ζηλευτή” υπόθεση εξισσοροπούν την έλλειψη λογοτεχνικού ύφους. Συγκινήθηκα, έκλαψα, καθηλώθηκα, δικαιώθηκα....το απόλαυσα με δυό λόγια.
Αξίζουν θερμά συγχαρητήρια στην κ.Καίτη Θαλασσινού, γιατί με το συγκεκριμένο μυθιστόρημα δίνει διδάγματα ζωής και ανθρωπιάς!!!
Σ΄ένα ιδανικό κινηματογραφικό σκηνικό, στην κατοχική Αθήνα του 1940, ξεδιπλώνεται μία δυνατή και αληθινή ιστορία αγάπης, που όσο άνομη και απίστευτη φαντάζει στα μάτια μας, τόσο γνήσια, ιδανική και αναλλοίωτη εξελίσσεται στο πέρασμα του χρόνου.
Δεν πρόκειται για ένα μυθιστόρημα λογοτεχνικής πανδαισίας απόψεων και εικόνων, αφού τίποτε δεν θυμιζει το ύφος αυτό. Η ιστορία όμως που περιγράφει είναι ότι δυνατό, βαθειά συγκινητικό,τρυφερό έντονα συναισθηματικό έχω διαβάσει μέχρι τώρα. Μία τέλεια ψυχική αρμονιά προσώπων και απόψεων.
Την αστείρευτη αυτή αγάπη, η οποία πηγάζει από το μεγαλείο της ψυχής των δύο νέων πρωταγωνιστών, όσο διαφορετικά εθνικά και θρησκευτικά “πιστεύω” και αν έχουν, στηρίζει μία φιλία τόσο δυνατή, αδελφική θα έλεγα που ξεπερνά όλα τα εμπόδια, φτάνοντας στα όρια.....
Ανθρωποι ακέραιοι, ολοκληρωμένοι χαρακτήρες ,με ανεπτυγμένη συνείδηση αλλά και διαίσθηση, με βαθειά τα ιδεώδη της φιλίας και της αγάπης. Πρόσωπα με ιδιαίτερα ψυχικά χαρίσματα δοκιμάζονται από τις απρόσμενες προκλήσεις της ζωής. Υποβάλλονται σε ψυχικές δοκιμασίες, που όμως δεν λυγίζουν το ηθικό τους, αλλά έχοντας ως καταφυγή την αμοιβαία συμπαράσταση και εκτίμηση του περιβάλλοντός τους, κατορθώνουν να βγούν νικητές.
Είναι πραγματικά αξιοζήλευτοι οι άνθρωποι που έχουν βιώσει αυτό το είδος φιλίας. Στις μέρες μας φαντάζει απίθανη. Με απεριόριστη νοσταλγία για εκείνη την εποχή, που παρόλες τις αθλιότητες του κατακτηκτή, καθηλώνει η αναβίωση μίας γνήσιας αγάπης και ουσιαστικής φιλίας.
Η γρήγορη πλοκή , οι απλοικοί διάλογοι, οι απίθανες ανατροπές, η “ζηλευτή” υπόθεση εξισσοροπούν την έλλειψη λογοτεχνικού ύφους. Συγκινήθηκα, έκλαψα, καθηλώθηκα, δικαιώθηκα....το απόλαυσα με δυό λόγια.
Αξίζουν θερμά συγχαρητήρια στην κ.Καίτη Θαλασσινού, γιατί με το συγκεκριμένο μυθιστόρημα δίνει διδάγματα ζωής και ανθρωπιάς!!!
ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ Δ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου