Φτάνοντας στην τελευταία σελίδα της εξομολόγησης, ήταν από τις λίγες
φορές που τα λόγια ήταν περιττά να περιγράψουν τα συναισθήματα μου , όλα
όσα έζησα μέσα από τις σελίδες του βιβλίου του ΣΠΥΡΟΥ ΠΕΤΡΟΥΛΑΚΗ.
Είναι ένα βιβλίο δυνατό, κοινωνικού περιεχομένου που με καθήλωσε στην ανάγνωσή του. Διαβάζοντας το θύμωσα, πόνεσα, έκλαψα και αγανάκτησα από το μεγάλο πόνο και τις αδικίες που η ζωή φύλαγε για την ηρωίδα του βιβλίου την Ελένη.
Η εντεκάχρονη Ελένη – η Λενιώ του Μανούσου- από ένα τραγικό ατύχημα χάνει τους γονείς της και μαζί την παιδικότητα και την αθωότητα της ηλικίας της.
Και ο Γολγοθάς ξεκινάει και τελειωμό δεν έχει……
Είναι αλήθεια πως ο Θεός σου δίνει όσα η ψυχή μπορεί να αντέξει;
Μέσα από τις σελίδες του βιβλίου με την τόσο μεταδοτική αφήγηση ένιωσα με όλες τις αισθήσεις μου το δράμα της, ένα δράμα που είναι αδύνατο να το συλλάβει ανθρώπου νους.
Η ροή του βιβλίου γρήγορη, αφηγηματική, με εναλλαγές τόπων και χρόνων που δεν σε κουράζουν αλλά κεντρίζουν το ενδιαφέρον σου για την εξέλιξη της ιστορίας, με όμορφα σχήματα λόγου, τα οποία έχουν την δύναμη να σου μεταφέρουν όλο τον πόνο και την αδικία αυτής της σοκαριστικής ιστορίας, με εντυπωσιακές περιγραφές τοπίων και συναισθημάτων που υπάρχουν σε μεγάλη έκταση μέσα στο βιβλίο και σε μεταφέρουν δίπλα στην Ελένη και στο ταξίδι της στην ζωή.
Μια από τις αγαπημένες μου εικόνες είναι αυτή που η Ελένη παίζει πιάνο μέσα στο χιονισμένο βουνό πολύ συγκινητική σκηνή.
Οι ανατροπές του βιβλίου πολλές και απρόβλεπτες που σε καθηλώνουν και δεν θες να αφήσεις το βιβλίο από τα χέρια σου. Η πένα του συγγραφέα κατορθώνει να σε κάνει συνεργό του, να πάρεις την εξουσία στα χέρια σου, να πονέσεις, να προδωθείς,να εκδικηθείς, να συγχωρέσεις, να αγαπήσεις, να λυτρωθείς. Ένα βιβλίο που μιλάει για την δύναμη της ψυχής, για την μοχθηρή και εκδικητική ανθρώπινη φύση, για την μητρική αγάπη, για τον μεγάλο έρωτα που έρχεται μια φορά στην ζωή σου, για την συγχώρεση, ένα βιβλίο που σε διδάσκει και σε γεμίζει ερωτηματικά.
Συγχαρητήρια στον συγγραφέα κο Σπύρο Πετρουλάκη! Η πένα του με κέρδισε!
Είναι ένα βιβλίο δυνατό, κοινωνικού περιεχομένου που με καθήλωσε στην ανάγνωσή του. Διαβάζοντας το θύμωσα, πόνεσα, έκλαψα και αγανάκτησα από το μεγάλο πόνο και τις αδικίες που η ζωή φύλαγε για την ηρωίδα του βιβλίου την Ελένη.
Η εντεκάχρονη Ελένη – η Λενιώ του Μανούσου- από ένα τραγικό ατύχημα χάνει τους γονείς της και μαζί την παιδικότητα και την αθωότητα της ηλικίας της.
Και ο Γολγοθάς ξεκινάει και τελειωμό δεν έχει……
Είναι αλήθεια πως ο Θεός σου δίνει όσα η ψυχή μπορεί να αντέξει;
Μέσα από τις σελίδες του βιβλίου με την τόσο μεταδοτική αφήγηση ένιωσα με όλες τις αισθήσεις μου το δράμα της, ένα δράμα που είναι αδύνατο να το συλλάβει ανθρώπου νους.
Η ροή του βιβλίου γρήγορη, αφηγηματική, με εναλλαγές τόπων και χρόνων που δεν σε κουράζουν αλλά κεντρίζουν το ενδιαφέρον σου για την εξέλιξη της ιστορίας, με όμορφα σχήματα λόγου, τα οποία έχουν την δύναμη να σου μεταφέρουν όλο τον πόνο και την αδικία αυτής της σοκαριστικής ιστορίας, με εντυπωσιακές περιγραφές τοπίων και συναισθημάτων που υπάρχουν σε μεγάλη έκταση μέσα στο βιβλίο και σε μεταφέρουν δίπλα στην Ελένη και στο ταξίδι της στην ζωή.
Μια από τις αγαπημένες μου εικόνες είναι αυτή που η Ελένη παίζει πιάνο μέσα στο χιονισμένο βουνό πολύ συγκινητική σκηνή.
Οι ανατροπές του βιβλίου πολλές και απρόβλεπτες που σε καθηλώνουν και δεν θες να αφήσεις το βιβλίο από τα χέρια σου. Η πένα του συγγραφέα κατορθώνει να σε κάνει συνεργό του, να πάρεις την εξουσία στα χέρια σου, να πονέσεις, να προδωθείς,να εκδικηθείς, να συγχωρέσεις, να αγαπήσεις, να λυτρωθείς. Ένα βιβλίο που μιλάει για την δύναμη της ψυχής, για την μοχθηρή και εκδικητική ανθρώπινη φύση, για την μητρική αγάπη, για τον μεγάλο έρωτα που έρχεται μια φορά στην ζωή σου, για την συγχώρεση, ένα βιβλίο που σε διδάσκει και σε γεμίζει ερωτηματικά.
Συγχαρητήρια στον συγγραφέα κο Σπύρο Πετρουλάκη! Η πένα του με κέρδισε!
Chaido Kouroupaki
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου