Η ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΕΝΟΣ ΔΟΛΟΦΟΝΟΥ - Μέσα σε μια νύχτα
του Γιόζεφ Ρότ
Μία συναρπαστική, αριστουργηματική αφήγηση του Σεμιόν Σεμιόνοβιτς Γκολούπτσικ, πρώην πράκτορα της τσαρικής αστυνομίας, Οχράνα, στην ταβέρνα
'' Ταρί- Μπαρί '' κάποιου Ρώσσου εμιγκρέ, στο Παρίσι. Ο Γκολούπτσικ για χρόνια υποδυόταν ''υπηρεσιακά'' τον πρίγκηπα Κροπότκιν, πραγματικό πατέρα του, ο οποίος ποτέ δεν τον αναγνώρισε. Σε κλίμα που θυμίζει Ντοστογιέφσκι, ακόμη και Καμύ στην '' Πτώση'' του, με ιδιαίτερο όμως ύφος, ο μεγάλος Αυστριακός, με εβραϊκή καταγωγή, συγγραφέας του πρώτου μισού του εικοστού αιώνα Γιόζεφ Ρότ , ξετυλίγει το μυθιστόρημά του με τον ίδιο προφανώς να συμμετέχει στην θέση του Γερμανού εμιγκρέ, θαμώνα του '' Ταρί-Μπαρί''. Ο λόγος του ειρωνικός, καυστικός προβάλλει την δύναμη του κακού, του συνειδητού και του εξ ανάγκης κακού. Σατυρίζει αιχμηρά την δράση των μυστικών υπηρεσιών, θίγει με οξύτατες αναφορές το θέμα της ταυτότητας, της εξορίας , της προδοσίας, ειρωνεύεται κοινωνικές συμπεριφορές της ανώτερης τάξης, ψυχογραφεί σε βάθος τούς ήρωές του. Ενα ανθρωποκεντρικό μυθιστόρημα με ιδιαίτερες λογοτεχνικές αρετές και συναρπαστικές ανατροπές. Το συνιστώ ανεπιφύλακτα .
Τζένη Μανάκη
του Γιόζεφ Ρότ
Μία συναρπαστική, αριστουργηματική αφήγηση του Σεμιόν Σεμιόνοβιτς Γκολούπτσικ, πρώην πράκτορα της τσαρικής αστυνομίας, Οχράνα, στην ταβέρνα
'' Ταρί- Μπαρί '' κάποιου Ρώσσου εμιγκρέ, στο Παρίσι. Ο Γκολούπτσικ για χρόνια υποδυόταν ''υπηρεσιακά'' τον πρίγκηπα Κροπότκιν, πραγματικό πατέρα του, ο οποίος ποτέ δεν τον αναγνώρισε. Σε κλίμα που θυμίζει Ντοστογιέφσκι, ακόμη και Καμύ στην '' Πτώση'' του, με ιδιαίτερο όμως ύφος, ο μεγάλος Αυστριακός, με εβραϊκή καταγωγή, συγγραφέας του πρώτου μισού του εικοστού αιώνα Γιόζεφ Ρότ , ξετυλίγει το μυθιστόρημά του με τον ίδιο προφανώς να συμμετέχει στην θέση του Γερμανού εμιγκρέ, θαμώνα του '' Ταρί-Μπαρί''. Ο λόγος του ειρωνικός, καυστικός προβάλλει την δύναμη του κακού, του συνειδητού και του εξ ανάγκης κακού. Σατυρίζει αιχμηρά την δράση των μυστικών υπηρεσιών, θίγει με οξύτατες αναφορές το θέμα της ταυτότητας, της εξορίας , της προδοσίας, ειρωνεύεται κοινωνικές συμπεριφορές της ανώτερης τάξης, ψυχογραφεί σε βάθος τούς ήρωές του. Ενα ανθρωποκεντρικό μυθιστόρημα με ιδιαίτερες λογοτεχνικές αρετές και συναρπαστικές ανατροπές. Το συνιστώ ανεπιφύλακτα .
Τζένη Μανάκη
απόσπασμάτα:
'' Κι από τότε ξέρω, ότι το αντικείμενο του έρωτά μας , αυτό που ξυπνάει τον έρωτα μέσα στην καρδιά μας, δεν έχει καμιά σημασία αν το συγκρίνουμε με την εμπειρία και την γνώση που μας προσφέρει ο έρωτας.΄Οποιον κι αν αγαπήσει ο άνθρωπος , τα μάτια του ανοίγουν και βλέπει, δεν τυφλώνεται. Εγώ δεν είχα αγαπήσει ποτέ ως τότε. Ισως γι αυτό είχα γίνει παλιάνθρωπος , σπιούνος, προδότης, ρεμάλι. Δεν ήξερα αν η κοπέλα θα μου ανταπέδιδε τον έρωτά μου. Αλλά, το ότι είχα μπορέσει να την αγαπήσω εγώ, έτσι κεραυνοβόλα, ήταν για μένα σωστή ευλογία : γιατί μ΄έκανε να νιώσω σιγουριά για τον εαυτό μου αλλά και τύψεις για τις επονείδιστες πράξεις μου.'' (σελ.79)
'' Το κατάλαβα ότι ήμουν χαμένος. Κι ίσως γι αυτό μπόρεσα να παρατηρήσω με προσοχή μεγάλη τα δύο αντικείμενα των παθών μου: το αντικείμενο του μίσους μου και το αντικείμενο του έρωτά μου. Το βλέμμα μας ειναι τότε ψυχρό και καθαρό όταν ανοίγεται κάτω από τα πόδια μας η μαύρη άβυσσος. Ενιωθα ταυτόχρονα το μίσος και την αγάπη, στην καρδιά μου μέσα ήταν σφιχτά αγκαλιασμένα τα δύο αυτά συναισθήματα, όπως σφιχτά αγκαλιασμένοι ήταν στο διπλανό δωμάτιο ο Κραπότκιν και η Λουτετσιά.'' (σελ. 93)
'' Κι από τότε ξέρω, ότι το αντικείμενο του έρωτά μας , αυτό που ξυπνάει τον έρωτα μέσα στην καρδιά μας, δεν έχει καμιά σημασία αν το συγκρίνουμε με την εμπειρία και την γνώση που μας προσφέρει ο έρωτας.΄Οποιον κι αν αγαπήσει ο άνθρωπος , τα μάτια του ανοίγουν και βλέπει, δεν τυφλώνεται. Εγώ δεν είχα αγαπήσει ποτέ ως τότε. Ισως γι αυτό είχα γίνει παλιάνθρωπος , σπιούνος, προδότης, ρεμάλι. Δεν ήξερα αν η κοπέλα θα μου ανταπέδιδε τον έρωτά μου. Αλλά, το ότι είχα μπορέσει να την αγαπήσω εγώ, έτσι κεραυνοβόλα, ήταν για μένα σωστή ευλογία : γιατί μ΄έκανε να νιώσω σιγουριά για τον εαυτό μου αλλά και τύψεις για τις επονείδιστες πράξεις μου.'' (σελ.79)
'' Το κατάλαβα ότι ήμουν χαμένος. Κι ίσως γι αυτό μπόρεσα να παρατηρήσω με προσοχή μεγάλη τα δύο αντικείμενα των παθών μου: το αντικείμενο του μίσους μου και το αντικείμενο του έρωτά μου. Το βλέμμα μας ειναι τότε ψυχρό και καθαρό όταν ανοίγεται κάτω από τα πόδια μας η μαύρη άβυσσος. Ενιωθα ταυτόχρονα το μίσος και την αγάπη, στην καρδιά μου μέσα ήταν σφιχτά αγκαλιασμένα τα δύο αυτά συναισθήματα, όπως σφιχτά αγκαλιασμένοι ήταν στο διπλανό δωμάτιο ο Κραπότκιν και η Λουτετσιά.'' (σελ. 93)
Jenny Manaki
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου