Αποψη βιβλίου για "ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΧΑΜΕΝΗΣ ΑΘΟΩΤΗΤΑΣ" της Σοφη Θεοδωρήδου

Όταν τελειώνεις ένα βιβλίο και νιώθεις ένα βάρος στο στήθος γιατί αναγκάζεσαι να αποχωριστείς τους ήρωες που σου κράτησαν την καλύτερη συντροφιά,τότε συνειδητοποιείς ότι η συγγραφέας σίγουρα κάτι έκανε σωστά,ότι πέτυχε το σκοπό της.Το καινούργιο βιβλίο της Σόφης Θεοδωρίδου "Τα χρόνια της Χαμένης Αθωότητας" με κάλυψε απόλυτα και κατέκτησε την πρώτη θέση στα φετινά μου αναγνώσματα.Η γραφή της πιο ώριμη από ποτέ,έδειξε για άλλη μία φορά με πόση μαεστρία χειρίζεται την ελληνική γλώσσα,χρησιμοποιώντας τα καλολογικά στοιχεία στη σωστή αναλογία ώστε να μην κουράζουν τον αναγνώστη αλλά δίνοντας ταυτόχρονα ποιητικές πινελιές στο βιβλίο.Η δεξιοτεχνία της στη γραφή χωρίς λάθη-ας μην το θεωρούμε δεδομένο χαρακτηριστικό γιατί πλέον σπάνια το συναντάμε στα βιβλία-ήταν το βασικό χαρακτηριστικό που με έκανε να απολαύσω την ιστορία που μας παρουσίασε.Αλλά και η πλοκή ήταν άψογη χωρίς να κάνει καθόλου κοιλιά,με ανατροπές,αγωνία,έντονα συναισθήματα δοσμένα με ζωντανές,γλαφυρές περιγραφές.Η ιστορία ξεκινά το 1961 που γεννήθηκαν τρία κορίτσια η ατίθαση Λόλα,η ρομαντική Μέλι,η φοβισμένη Κλέα και ο Θεός,η μοίρα,το πεπρωμένο,η ανθρώπινη επιλογή ή η τύχη-ο καθένας το βαφτίζει όπως θέλει-καθορίζουν το περιβάλλον που θα μεγαλώσουν.Η μία θα βρεθεί σε ένα φτωχόσπιτο που δεσπόζει η αγάπη και τα ανιδιοτελή αισθήματα,η άλλη σε μία μεσοαστική οικογένεια με ένα μέθυσο πατέρα και μία μητέρα που προσπαθεί να αποδιώξει τις ενοχές της και η τρίτη σε ένα αρχοντικό που το τυλίγει η παγωνιά αφού ο πατέρας είναι απών ενώ η μητέρα έχει βάλει σε δεύτερη μοίρα τα παιδιά προσπαθώντας να κερδίσει την αγάπη του συζύγου της.Θίγονται πολλά κοινωνικά ζητήματα και ευαίσθητα θέματα όπως η αδελφική φιλία που τα δεσμά της είναι τόσο γερά που κρατούν μία ζωή,η αγάπη του γονιού προς το παιδί άσχετα αν τους συνδέει κοινό αίμα αφού αυτό που μετράει είναι ότι ο γονιός το έχει θρέψει με το αίμα της ψυχής του,η απληστία και το αέναο κυνήγι των υλικών αγαθών που στο τέλος αφήνει άδεια κουφάρια,ο νεοναζισμός,ο αλκοολισμός που χρησιμοποιείται να καλύψει τα κενά και τις ανασφάλειες της ψυχής,η ανιδιοτελής αγάπη που πηγάζει από ψυχές ταπεινές χωρίς φτιασίδια,ο νεανικός έρωτας που αν είναι αληθινός αφήνει τον ίσκιο του σε όλη την ενήλικη ζωή,οι δεύτερες ευκαιρίες άσχετα από την ηλικία γιατί σημασία έχει να εστιάζουμε στα χρόνια που έχουμε μπροστά κι όχι σε όσα πέρασαν,όλα δοσμένα με τις κατάλληλες δόσεις της πολιτικής επικαιρότητας όπως άλλωστε μας έχει συνηθίσει η συγγραφέας σε όλα της τα βιβλία.Παρακολουθούμε τις ζωές των τριών κοριτσιών μέχρι σήμερα,τις συναισθηματικές τους μεταπτώσεις,την απογοήτευση όταν κατάλαβαν ότι τα νεανικά όνειρά τους υπήρξαν χίμαιρες και έπρεπε να τα αναπροσαρμόσουν σύμφωνα με τα νέα δεδομένα,τη δύναμή τους να ξαναρχίσουν όταν όλα γύρω τους καταρρέουν και χάνονται οι ψευδαισθήσεις της νιότης.Δε θέλω να επεκταθώ περαιτέρω σας αφήνω να ανακαλύψετε μόνοι σας τη συνέχεια.Το μόνο που θα πω είναι ότι είναι ένα βιβλίο που το προτείνω ανεπιφύλακτα,με άγγιξε πάρα πολύ,με προβλημάτισε και μου υπενθύμισε γιατί αγαπάω τόσο πολύ τη λογοτεχνία

Με την ματιά της  Πόπη Διαβολάκη