Νέες εκδόσεις τον Νοέμβριο στις εκδόσεις ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑ

Τον Νοέμβριο στις εκδόσεις 

ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑ

Η ΠΛΑΝΗ

Μανώλης Λυδάκης

Αυτή είναι η ιστορία ενός ανθρώπου που ένα πρωί σκόρπισε κάποιες φωτογραφίες ανάποδα σαν τραπουλόχαρτα, διάλεξε μια στην τύχη και τη γύρισε, κι ήταν αυτή, θεώρησε, κομμάτι ενός παζλ που όφειλε να συνθέσει. Ταξίδεψε στη Χώρα για να ψάξει τα υπόλοιπα κομμάτια και βρήκε εκεί έναν κόσμο διαλυμένο. Συνάντησε ανθρώπους χωρίς μοίρα κι άλλους χωρίς ενδοιασμούς, και άκουσε τις ιστορίες τους, περιπλανήθηκε σε ερείπια και σε υπόγειες στοές, μίλησε με φαντάσματα, γνώρισε από κοντά το θάνατο και γεύτηκε τον έρωτα χωρίς αύριο. Και για κάθε κομμάτι που ανακάλυπτε και έβαζε στη σωστή του θέση, ένα κομμάτι σιγουριάς έπεφτε και χανόταν από τη ζωή του. Ώσπου, καθώς συμπλήρωνε την τελική εικόνα, μαζί με τον κόσμο που καταστρεφόταν γύρω του, κατέρρευσε κι αυτή μεμιάς. Σαν τίποτα από όσα πίστευε και γνώριζε να μην υπήρξε, σαν όλα να ήταν μια τεράστια Πλάνη. Γελαστικό λεξικό Νίκος Δ. Πλατής Αθήναι 6ο έτος της 134ης Ινδίκτου (ήτοι Νοέμβριος του 2016) βιβλίο λίαν ευρούφηκτον, πρόχειρο σε όλους (αστειόφιλους, αστειόφοβους, αστείους και λοιπούς τύπους του άστεως) 3 από τα εκατοντάδες λήμματα του ΓΕΛΑΣΤΙΚΟΥ ΛΕΞΙΚΟΥ:   ατυχήματα, τα (Εν Γέν.). Ατυχή συμβάντα, παθήματα. Αν είναι των άλλων (και όχι δικά μας), τότε γελάμε μέχρις δακρύων ενίοτε, με ορισμένα απ’ αυτά. Αν, πάλι, είναι δικά μας τότε γελάνε οι άλλοι μαζί μας. Τόσο… απλά. ειδήσεις, οι (Εν Γέν.). Κατ’ ευφημισμόν η προπαγάνδα, η συστηματική δηλαδή προσπάθεια πλύσης εγκεφάλου (τηλεθεατών και άλλων) με πληροφορίες, απόψεις και ιδέες που ελάχιστη σχέση έχουν με την αλήθεια (και καμία με τα πραγματικά τους συμφέροντα). Οι εκφωνητές των ειδήσεων έχουν (το ίδιο, όπως και οι ζητιάνοι) μια «ειδική φωνή» όταν τις παρουσιάζουν (τρομώδης, αγωνιώδης, πομπώδης, αρκούντως γλοιώδης και στο βάθος απειλητική). Θα αναρωτηθείτε ίσως, πού ακριβώς βρίσκεται το αστείο που να δικαιολογεί την παρουσία αυτού του λήμματος στο συγκεκριμένο λεξικό. Θα σας απαντήσω ευθύς αμέσως. Το αστείο βρίσκεται όταν οι εκφωνητές των ειδήσεων προπονούνται, δοκιμάζουν διάφορες φωνές και κάνουν τις γαργάρες τους…    πυγολαμπίδα, η (Ζωολ.). Οι λαϊκοί άνθρωποι τη λένε κωλοφωτιά. Πρόκειται για ένα… αυτόφωτο έντομο. Πρωταγωνίστρια στο παρακάτω… ακαριαίο ανεκδοτάκι: Και ρωτάει η πυγολαμπίδα τον Θεό: «Το φως πού να το βάλω;» Γιαννίκ Γκρανέκ Η θεά των μικρών θριάμβων ΞΕΝΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ – ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ Μετάφραση: Τεύκρος Μιχαηλίδης Prix des libraires 2013 Prix Fondation Pierre Prince de Monaco Πανεπιστήμιο του Πρίνστον, 1980. Η Άννα Ροθ, νεαρή, άσημη αρχειοθέτρια χωρίς φιλοδοξίες, αναλαμβάνει το δύσκολο έργο να εξασφαλίσει για λογαριασμό του Ινστιτούτου Προχωρημένων Μελετών το αρχείο του Κουρτ Γκέντελ, του γοητευτικότερου και πιο ερμητικού μαθηματικού του εικοστού αιώνα. Η αποστολή της συνίσταται στο να εξημερώσει τη χήρα του μεγάλου ανδρός, μια ονομαστή μέγαιρα που, απ’ ό,τι φαίνεται, παίρνει όψιμα την εκδίκησή της ενάντια στο κατεστημένο, αρνούμενη να παραχωρήσει τα ανυπολόγιστης επιστημονικής αξίας έγγραφα του συζύγου της. Από την πρώτη τους συνάντηση η Αντέλ αντιλαμβάνεται πλήρως το ρόλο της Άννας. Ενάντια σε κάθε προσδοκία, δεν την απορρίπτει, αλλά επιβάλλει στο παιχνίδι τους δικούς της κανόνες. Η ηλικιωμένη γυναίκα γνωρίζει καλά ότι σύντομα θα πεθάνει· έχει όμως ακόμα μια ιστορία να αφηγηθεί, μια ιστορία που κανείς ώς τότε δεν θέλησε να ακούσει. Από την απαστράπτουσα Βιέννη της δεκαετίας του 1930 στο μεταπολεμικό Πρίνστον· από το Άνσλους στον Μακαρθισμό· από το τέλος του θετικιστικού ιδεώδους στην επέλαση των πυρηνικών εξοπλισμών, η Άννα ανακαλύπτει τη διαδρομή μιας γυναίκας που σ’ όλη της τη ζωή βρέθηκε αντιμέτωπη με την αδύνατη εξίσωση που συνδέει την ιδιοφυία, τον έρωτα και την παράνοια.   Ο Άλμπερτ Αϊνστάιν συνήθιζε να λέει: «Πάω στο γραφείο μου μόνο και μόνο για να έχω το προνόμιο να επιστρέψω πεζός, συντροφιά με τον Κουρτ Γκέντελ». Αυτός ο άνδρας, ελάχιστα γνωστός στους μη ειδικούς, έζησε μια ζωή που μοιάζει με παραμύθι: σαν αθάνατος, κάτοικος του Ολύμπου που αντιπροσώπευε μετά τον πόλεμο το Πρίνστον, και σαν θνητός, που δεν σταμάτησε ούτε στιγμή να υποφέρει από τα χειρότερα μαρτύρια της παράνοιας. Σ’ αυτό το πρώτο της μυθιστόρημα, η Γιανίκ Γκρανέκ πέτυχε τον άθλο να συνθέσει μια ζωντανή νωπογραφία του εικοστού αιώνα, μια ωδή στην ανθρώπινη ιδιοφυία και μια βαθιά ενδοσκόπηση στο ρόλο του έρωτα και του νοήματος της ζωής.