Αντίπαλοι στην αγάπη;; Μπορεί να υπάρχουν αντίπαλοι στην αγάπη;
Κι αν υπάρξουν , θα υπάρχει νικητής και ηττημένος άραγε; Σ' έναν αγώνα ποδοσφαίρου, μπορεί να υπάρχει, σ' έναν αγώνα σκάκι επίσης.Σ' ένα πόλεμο, μάλλον είναι οι πάντες ηττημένοι. Μα η αγάπη, αν και είναι το πιο όμορφο συναίσθημα, ό,τι καλύτερο μπορεί να μας συμβεί, καμιά φορά, μπορεί να μεταλλαχθεί σε πόλεμο....
Ένα τέτοιο πόλεμο ,μας παρουσιάζει η κυρία Peny Papadaki στο νέο της βιβλίο, Αντίπαλοι στην αγάπη. Ένα πόλεμο μεταξύ άνδρα και γυναίκας. Ένα αγώνα ποδοσφαίρου που το σκορ ή θα είναι 1-1 ή θα έχει δυο ηττημένους. Αυτό όμως, θα το μάθουμε στην τελευταία σελίδα του βιβλίου και εννοείται πως δεν πρέπει κανένας να μπει στον πειρασμό να διαβάσει την τελευταία σελίδα, αν δεν έχει διαβάσει όλες τις προηγούμενες σελίδες μία-μία. Διαφορετικά, θα έχει χάσει την ευκαιρία να παρακολουθήσει ένα συναρπαστικό αγώνα από το πρώτο ως το τελευταίο λεπτό, θα έχει χάσει ένα υπέροχο ταξίδι. Θα έχει χάσει και την ευκαιρία, να ανακαλύψει στους ήρωες στοιχεία του εαυτού του, είτε πρόκειται για αναγνώστη είτε για αναγνώστρια.
Πόσοι άντρες δεν θα μπορούσαν να είχαν πει αυτά τα ίδια λόγια όπως έχουν γραφτεί στην 204 σελίδα του βιβλίου:΄΄ Περάσαμε όλα μας τα χρόνια με το τι θα πει ο κόσμος και πνίξαμε με τα ίδια μας τα χέρια όσα θέλαμε να πούμε εμείς. Έχω αηδιάσει πια. Και όχι μ' αυτή, αλλά με εμένα. Πώς άφησα να γίνει αυτό ούτε που το κατάλαβα. Έγινα ο κύριος της κυρίας που κρατά το πορτοφόλι, τα κλειδιά, τα κινητά, τα ακίνητα, τα πάντα.΄΄
Πόσοι ή πόσες δεν μπορούν να σκεφτούν: Άντρες. Μέχρι κάποια ηλικία μεγαλώνουν. Ύστερα απλώς ψηλώνουν. Αντίθετα με τις γυναίκες που μέχρι μια ηλικία ψηλώνουν και μετά μόνο μεγαλώνουν δίχως να γερνούν, όπως θα διαβάσουμε στην 215 σελίδα του βιβλίου.Ενώ, σίγουρα πολλοί θα συμφωνήσουν με τα λόγια ενός από τους ήρωες που δεν βλέπει πια το λόγο να υπάρχουν αντίπαλοι σ' ένα παιχνίδι που λέγεται αγάπη, στη σελίδα 257.
΄΄ Η γυναίκα. Αυτή φταίει για όλα. Με την γκρίνια της που μας σπάει τα νεύρα, την καταπίεσή της που μας σφίγγει σαν θηλιά, τον έλεγχό της που δε μας αφήνει ούτε να αναπνεύσουμε, τον δυναμισμό της που μας ευνουχίζει. Τι βολικό! όλοι στα ναυάγια μάθαμε να βρίζουμε τη θάλασσα, ενώ σφυρίζουμε αδιάφορα στον άνεμο που φταίει.
Ξυπνήστε, ρεεεε. Προτού να είναι αργά, ξαναμπείτε στο παιχνίδι και παίξτε με τον ίδιο βηματισμό.
Ούτε πίσω ούτε μπρος. Δίπλα δίπλα. Παίξτε και ζήστε. Γελάστε δυνατά, να φοβηθεί ο καημός και να το βάλει στα πόδια. Φωνάξτε, ξεσπάστε, ερωτευτείτε ξανά τη ζωή. Ερωτευτείτε τη μάνα της ζωής που δεν είναι άλλη από τη γυναίκα. Συμφιλιωθείτε μαζί τους και προσπαθήστε να τις καταλάβετε. Είναι το άλλο μας μισό και ποιός μπορεί να ζει σαν μισός άνθρωπος; ΄΄
Και λίγο παρακάτω (σελ.263-264,265) οι διάλογοι των ζευγαριών θα μπορούσε να ήταν οι δικοί μας. ΄΄Δεν απάντησες στην ερώτησή μου. Μ'αγαπάς;΄΄
΄΄Δεν το ξέρεις; Έπρεπε να συμβεί αυτό για να το καταλάβεις; Κουτέ. θα σου πω κάτι και να το θυμάσαι πάντα. Να φοβάσαι την ημέρα που θα σταματήσω να σου γκρινιάζω, να σου φωνάζω και να σε μαλώνω. Γιατί αυτό θα σημαίνει ότι δεν αισθάνομαι τίποτα πια για σένα. Ότι δε με ενδιαφέρεις πια΄΄.
΄΄Τότε γκρίνιαζε όσο θέλεις΄΄.
............................................................
΄΄Είμαστε αντίπαλοι;΄΄
΄΄Πάντα θα είμαστε.Φαντάσου να παίζετε μόνο με τον εαυτό σας. Βαρετό δεν είναι; Το ίδιο ισχύει και για εμάς, φυσικά. Μόνο γυναίκες δε λέει. Ούτε εμείς κάνουμε χωρίς εσάς ούτε εσείς χωρίς εμάς. Παιχνίδι είναι κι αυτό, κι από τα ωραιότερα της ζωής΄΄.
Τελειώνοντας το βιβλίο, κατέληξα σ' αυτό που πάντα πίστευα, πως η αγάπη δεν είναι πόλεμος, είναι παιχνίδι και δυο άνθρωποι μπορεί να είναι αντίπαλοι στην αγάπη, μόνο για να μην είναι το παιχνίδι βαρετό. Μα κι αν ακόμα γίνουμε αντίπαλοι για να έχει γούστο το παιχνίδι, να μην ξεχνάμε να φωνάζουμε τα ΄΄σ' αγαπώ΄΄ μας. Συγκλονιστικό το απόσπασμα (σελ. 267), μηνυμα με πολλούς αποδέκτες θα μπορούσαμε να το πούμε.
΄΄Πόσο πολύ σ' αγάπησα ποτέ δε θα το μάθεις.Ήμουν μεγαλωμένη με τέτοιο τρόπο, που η εκδήλωση αγάπης ακόμη και για τον άντρα μου ήταν ενοχική. Και ενώ τον αγαπούσα, δεν του το είπα ποτέ. Του το έδειχνα με χίλιους τρόπους, μα δεν ήταν αρκετό. Κι ο άντρας έχει ανάγκη να το ακούει. Γι αυτό σας λέω, πείτε το πριν είναι αργά.΄΄
............................................................................................................
Ίσως δεν είναι λίγοι οι άνθρωποι που δεν έδειξαν ποτέ την αγάπη τους ξεκάθαρα γι αυτόν ή και για άλλους λόγους.Ευχαριστούμε για τα μηνύματα κυρία Πένυ Παπαδάκη! Καλοτάξιδο!!!!
Μαρία Πρινάρη -Καρκαβατσάκη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου