Γράφει στο οπισθόφυλλο:<< Η Μαρία Βαγενά υιοθετήθηκε στην τρυφερή ηλικία των δύο χρόνων.Μεγαλώνοντας σ ένα πολύ αυστηρό περιβάλλον,ονειρευόταν να αποκτήσει κάποτε δική της οικογένεια και να δώσει στα παιδιά της την αγάπη,τη θαλπωρή και την ασφάλεια που η ίδια δεν είχε νιώσει ποτέ.Ύστερα από περιπλανήσεις και ατυχείς σχέσεις πίστεψε πως βρήκε τον άνθρωπο που θα της πρόσφερε όσα είχε στερηθεί.Αλλά είχε κάνει λάθος για άλλη μια φορά.Το χαμόγελο αντικαταστάθηκε σύντομα από το κλάμα και το χάδι από την κάθε μορφής βία.Οι στιγμές που έζησε είναι βγαλμένες από ταινία τρόμου,αλλά δυστυχώς,η ιστορία αυτή είναι πέρα για πέρα αληθινή.
Το νέο μυθιστόρημα της Μελίνας Τούντα διαβάζεται με κομμένη την ανάσα από την πρώτη μέχρι και την τελευταία σελίδα και καθηλώνει με τις συνεχείς ανατροπές του.>>
Μια αληθινή ιστορία που ομολογώ με άγγιξε πάρα πολύ η ανάγκη αυτής της γυναίκας για αγάπη,όπως γράφει και στην σελίδα 275: << Δίχως να δίνω ελαφρυντικά στον εαυτό μου - η ευθύνη ήταν μόνο δική μου - σκέφτηκα πως αν είχα μεγαλώσει με αγάπη,δεν θα την επαιτούσα όπως έκανα σε όλες τις σχέσεις μου.Κατά τη διάρκεια της παιδικής μου ηλικίας η βία ήταν το μοναδικό μέσον διαπαιδαγώγησης.Ίσως γι αυτόν τον λόγο με ακολούθησε στην ενήλικη ζωή μου ο χρυσός κανόνας << όταν αγαπάς κάποιον,τον σπας στο ξύλο.>>Ίσως όταν οι γονείς χτυπούν τα παιδιά τους,εκείνα μαθαίνουν στη βία.Η ψυχική εξέλιξη ενός ανθρώπου σίγουρα καθορίζεται από την αποδοχή και την αγάπη των γονιών του.Εγώ δεν είχα λάβει τίποτα από τα δύο,και κατά συνέπεια δεν είχα ίχνος αυτοεκτίμησης.>>
Η Μελίνα Τούντα με την υπέροχη γραφή της,μας πρόσφερε ένα βιβλίο που σε κάνει να σκεφτείς πολλά πράγματα.Σε γλώσσα απλή κατανοητή και με πολύ σεβασμό,έγραψε ένα μυθιστόρημα,μια αληθινή ιστορία,που αναφέρεται στην ενδοοικογενειακή βία σε όλες τις μορφές της ( ψυχολογική,σωματική κ.α.).
Μου άρεσε πολύ που γράφει σε πρώτο πρόσωπο,σαν να είναι προσωπική της ιστορία,που δείχνει πως ακόμη και αν έχει αντίθετες απόψεις για τις ενέργειες της πρωταγωνίστριας,την προσέγγισε με αγάπη και σεβασμό.
Βέβαια εκ του ασφαλούς μπορεί ο καθένας να μεμθεί την πρωταγωνίστρια για τις ενέργειές της,όμως καλό είναι σκεφτεί πως αυτή η γυναίκα από την μικρή της ηλικία δέχτηκε την απόρριψη και από την βιολογική της οικογένεια,αλλά και από την οικογένεια που την υιοθέτησε που επιπλέον για την όποια αταξία έκανε σαν παιδί εισέπρατε άγριο ξύλο για νουθέτηση.Έμαθε λοιπόν από πολύ μικρή ηλικία ότ,ι όποιος αγαπάει παιδεύει που έλεγαν οι παλαιοί ή το ξύλο βγήκε από τον παράδεισο,αλλά και όποιος λυπάται το ραβδί του χάνει το παιδί του και άλλά πολλά που έλεγαν οι παλαιότεροι για να δικαιολογούν την άγρια συμπεριφορά τους.
Αν κάτι ήθελα να πω γι αυτή την γυναίκα χωρίς να θέλω να την κρίνω ,είναι πως αφού είχε την οικονομική δυνατότητα θα έπρεπε να ζητήσει βοήθεια από κάποιον ειδικό για να γλιτώσει όλες αυτές τις αγριότητες γι αυτήν και τα παιδιά της.Εύχομαι μόνο έστω και αργά να βρει την ευτυχία και την ηρεμία κοντά στα παιδιά της και να απαλύνει ο πόνος που ένιωσε στην ψυχή της.
Συγχαρητήρια στην Μελίνα Τούντα που έγραψε ένα πολύ ωραίο βιβλίο,με ένα πολύ σκληρό θέμα, αλλά κατάφερε με την όμορφη γραφή της ν αγγίξει τις ψυχές των αναγνωστών.Αξίζει να διαβαστεί απ όλους.
Πάντα επιτυχίες!!!!!!!!!!!!!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου