Η ΑΠΟΨΗ του ΒΙΒΛΙΟΥ ΤΗΣ ΠΑΡΕΑΣ για το βιβλίο "ΠΟΥΛΙ ΘΑ ΚΑΜΩ ΤΗΝ ΧΑΡΑ" της ΜΑΡΙΑ ΠΡΙΝΑΡΗ ΚΑΡΚΑΒΑΤΣΑΚΗ, απο τις εκδόσεις ΠΝΟΗ

Πουλί θα κάμω την χαρά να φύγει να πετάξει

Στων πονεμένων τσι καρδιές Εκεια να πάει να κάτσει!

Πόσο ψηλά μπορεί να πετάξει αυτή η χαρά...και πόσο βαθιά μπορεί να τρυπώσει στις πονεμένες ψυχές!!!! Πόσο μπορείς να περιμένεις τη λύτρωση και πόσο αυτή η χαρά έχει την υπομονή ώστε να σε ψάξει και να σε βρει?? Η συγγραφέας δίνει εύστοχα την απάντηση μέσα από τις σελίδες του βιβλίου αυτού, το οποίο είμαι σίγουρη πως θα το λατρέψετε όπως έκανα κι εγώ. Ένα σπουργίτι του οποίου τα πόδια έχουν παγώσει σε ένα μεταλλικό φραχτι… Έτσι μοιάζει η ψυχή της Λένας… Μια καταιγίδα έξω και άλλη μια μέσα της… Αναπάντητα γιατί στο τραγικό συμβάν της ζωής της… Τον αγάπησε πολύ τον Φανη, άλλα φαίνεται πως η ζωή είχε άλλα σχέδια γιαυτους. Νύφη, σε ένα γάμο που ποτέ δεν θα γίνει!!! Μια χαρά, όνειρο ζωής που ποτέ δεν θα ολοκληρωθεί όπως επιβάλλεται απο τα καθιερωμένα!!! Η μοίρα, κρυμμένη πίσω από το πέπλο της νύφης, γελούσε πονηρά και έγραφε άλλα στο τεφτέρι της. Ένας κεραυνός στην λιακάδα της ψυχής. Ένα δυστύχημα που ανατρέπει τη ζωή της Λένας κι αυτόματα μια παραδεισένια στιγμή εξελίσσεται σε ένα γολγοθά και μια κόλαση του εσωτερικού της κόσμου κάνοντας τη ζωή της μαρτύριο!!! Έτσι είναι βλέπεις η αγάπη!!! Σε κουβαλάει...αλλά μερικές φορές κι εσύ κουβαλάς ξένο πόνο στην πλάτη σου!!!Μια γουλιά χαράς που την ακολουθεί ένα ποτήρι πίκρας…

Και κάπου εκεί παγώνει ο χρόνος… είναι όλα τόσο σκοτεινά… Ένα μέλλον που δεν πρόλαβε να δει μια ηλιαχτίδα φως.  Η Λένα βρίσκει καταφύγιο στο άδειο της δωμάτιο, κουβαλώντας μια άδεια, βαριά, σκαλιστή, επίχρυση κορνιζά στην ψυχή της, εκείνη της παρ’ολιγου ευτυχίας της με τον Φάνη. Προσπάθησε να την πετάξει, να την σπάσει μα δεν μπορούσε… Ούτε καν να την παρακάμψει. Στοίχειωσε στο μυαλό της για να της θυμίζει πόσο χρόνο και κόπο ξόδεψε για να ζωγραφίσει με διάφορα χρώματα το περιεχόμενο της. Φοβήθηκε τις χαραμάδες που αφήναν τις ηλιαχτίδες να ξεπροβάλλουν και να φωτίζουν την πονεμένη της ψυχή. Δεν ήθελε να είναι ευτυχισμένη. Δεν της άξιζε είπε. Ένοιωθε ενοχές… πολλές ενοχές… Γιατί εκείνη ζούσε  ενώ ο αγαπημένος της όχι πια… 

Το βιβλίο αυτό μπορείς να το χαρακτηρίσεις ως ένα πολυπρόσωπο βιβλίο. Βασικός πυρήνας η ζωή της Λένας, όμως έχει κοινωνικές προεκτάσεις. Αφετηρία η νεαρή Λένα και η σχέση της με τον Φάνη. Εν συνεχεία όπως αναφερθήκαμε, η σχέση αυτή δεν θα έχει αίσιο τέλος, ανατρέποντας τον ονειρεμένο κόσμο της Λένας και καταλήγοντας την κομμάτια συναισθηματικά. Δίπλα της πάντα οι γονείς της, δυο συμπαθέστατα πρόσωπα του βιβλίου που πολλές φορές με την διακριτικότητα αλλά και την αγωνιά τους να βοηθήσουν το παιδί τους να ξεπεράσει την κατάθλιψη, σου αφήνουν αρκετές εύθυμες νότες.

Οι φίλοι της πάντα δίπλα της, και μεγάλο στήριγμα για την Λένα θα κάνουν τα αδύνατα δυνατά με κάθε τρόπο να βοηθήσουν την κατάσταση. Πόσο μπορείς όμως να βοηθήσεις μια κατάσταση όταν το ίδιο το άτομο που χρειάζεται βοήθεια και στήριγμα δεν βοηθάει τον εαυτό του?

Σ΄αυτο το στάδιο, ένα άλλο πρόσωπο που θα μπει στην ιστορία μας, ο Νικηφόρος θα επιμείνει καρτερικά να βοηθήσει την κατάσταση. Ο  Νικηφόρος, που η Μαρία έχει καταφέρει να τον χτίσει ως ένα ολοκληρωμένο χαρακτήρα, γνήσιο αρσενικό παλιάς κοπής θα έλεγα, δεν θα τα βάλει κάτω, αλλά θα παλέψει μέχρι τελικής πτώσεως για να βοηθήσει την Λενα να ξεπεράσει το παρελθόν που την έχει συνθλίψει κυριολεκτικά… 

Το κλειδί της υπόθεσης, είναι ο γρήγορος  ρυθμός και η δόμηση των κεφαλαίων. Φαίνεται ότι η Μαρία κατέχει καλά την τέχνη της γραφής. Άμεση εναλλαγή μεταξύ των κεφαλαίων χωρίς να αφήνει κενά στην υπόθεση και χωρίς το κλισέ αλλαγής παραγράφου κάποιες φορές. Τίποτα πιο ευφυές για την τόνωση της ζωντάνιας της ιστορίας μας. Έντονο το συναίσθημα και η αγωνία για το τι πρόκειται να ακολουθήσει. Ουσιαστικά, το κείμενο σε «αρπάζει από τα μούτρα», απαιτεί και επιβαλλει την αφοσίωση σου σ’αυτό.  

Μια άλλη χαρακτηριστική εικόνα που θα ήθελα να σας μεταφέρω, γιατί αυτό το βιβλίο ειλικρινά περνά απίστευτα μηνύματα είναι τα παρακάτω λογία που λέει η μητέρα της Λένας στην κόρη της : «Ναι αγάπη μου, η προδοσία πονάει. Είναι κι αυτή ένα είδος θανάτου. Είναι πολλά αυτά που μας πονάνε κι άλλα τόσα αυτά που μπορούν να μας δώσουν χαρά αρκεί να βρούμε το κουράγιο να τα δούμε, να τα διεκδικήσουμε. Ο άνθρωπος έχει τεράστια δύναμη αρκεί να θελήσει να την χρησιμοποιήσει. Μπορεί να ξεπεράσει πολλά εμπόδια αν προσπαθήσει.».

Το μυθιστόρημα είναι γρήγορο, ανατρεπτικό έχει αρκετές δώσεις χιούμορ και αν και καταπιάνεται με ένα δύσκολο θέμα, βλέπουμε πως η Μαρία με μαεστρία έχει καταφέρει να σκάψει κυριολεκτικά στα άδυτα της ψυχής της πρωταγωνίστριας μας της Λένας και να μας μεταφέρει με μαγικό τρόπο μια πραγματική εικόνα ενός ανθρώπου που περνά από την φάση της απώλειας στην κατάθλιψη, και πόσο σημαντικό ρόλο παίζει στο κομμάτι αυτό η βοήθεια και η συμπαράσταση όλων. 

Από την πρώτη στιγμή έρχεσαι αντιμέτωπος με την γλαφυρότητα που χαρακτηρίζει την γραφή της, και την απλή αλλά και εκρηκτική ερωτική περιγραφή. Οι ανατροπές στην πλοκή του μυθιστορήματος της, κρατούν το ενδιαφέρον του αναγνώστη αμείωτο. Οι περιγραφές της είναι εντυπωσιακά ζωντανές. Ένα δυνατό βιβλίο που υμνεί την φιλία και την δύναμη της αγάπης σε όλους τους τομείς. 

Υπάρχουν αρκετά σημεία του βιβλίου, που σε κάνουν να το συγκρίσεις με την δικιά σου ψυχολογία και για να μιλήσω πιο απλά, σε βάζουν στο τρυπακι να προβληματιστείς για το πώς θα αντιμετώπιζες εσύ αυτό το συμβάν. Ουσιαστικά μέσα από τα αναγνώσματα ζούμε μια δεύτερη προσωπική ζωή. Όταν η συγγραφέας καταφέρνει να διεισδύει με τέτοιον τρόπο στην ψυχολογία του αναγνώστη, να κεντρίσει δηλαδή την καρδιά του και το μυαλό του, τότε μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα πως είναι επιτυχημένο το έργο του. 

Και πραγματικά η Μαρία το έχει καταφέρει αυτό, και της αξίζουν πολλά συγχαρητήρια.

 ΕΥΑ ΝΑΤΣΗ