ΑΠΟΨΗ για το βιβλίο "ΠΡΙΝ ΧΑΘΕΙ Η ΝΥΧΤΑ" της ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ ΕΥΣΤΑΘΙΟΥ με την ματιά της ΚΑΛΛΙΟΠΗ ΟΡΦΑΝΟΥ

Υπέροχο!!! Είναι ένα αισθηματικό-αστυνομικό βιβλίο χωρισμένο σε σωστές δόσεις...και γραμμένες έτσι που να μην χάνεσαι από την μια ιστορία στην άλλη...Σαν αστυνομικό μου έδωσε όσα θα ήθελα εγώ από ένα βιβλίο του είδους του. Δεν ήταν καθόλου προβλέψιμο - και το προσπάθησα φιλότιμα- ούτε ως προς την ταυτότητα του δολοφόνου, ούτε ως προς την πλοκή...Δεν ήξερα ποιος ήταν και γιατί...και έμενα αυτό <<με κρατούσε>>. Ένα ταξίδι αναζήτησης, δράσης, μυστηρίου, έντασης, αγωνιάς και έντονων συναισθημάτων...Δεν έκανε κοιλιά, δεν επαναλαμβανόταν και δεν με κούρασε...Όταν έφθασε η στιγμή που αποκαλύφθηκαν όλα και είδα ότι το βιβλίο ήθελε ακόμα γύρω στις 100 σελίδες για να τελειώσει, το φοβήθηκα λίγο...Είπα τι άλλο να χει να πει σε τόσες σελίδες... και ευχήθηκα να μην μου το χαλάσει η συγγραφέας πλατιάζοντας όπως έχω δει σε πολλά άλλα και ειλικρινά δεν μου άρεσε...Ευτυχώς δεν έγινε αυτό...Η πλοκή του από κει και πέρα με ξαναγέμισε με συναισθήματα...και μου άρεσε αυτό γιατί είχε έρθει αυτή η <<ανάπαυλα>> πριν...η εκτόνωση...η αποκάλυψη...ήμουν ήρεμη πια και ικανοποιημένη και μου έδωσε ξανά μια δόση δράσης και έντασης και έτσι με ξανακέρδισε!!! Σε ότι αφορά λοιπόν τον αστυνομικό του χαρακτήρα εμένα μου άρεσε και με κέρδισε...θεωρώ ότι η Ευσταθίου ήθελε να δοκιμαστεί και σε αυτό ...και της βγήκε!
Στο αισθηματικό του κομμάτι τώρα....μας περιγράφει μια καλογραμμένη ιστορία αγάπης γεμάτη περιπέτεια, ένταση, αντιφατικά συναισθήματα ,αγωνία, πόνο, μίσος, φόβο, θυμός και πίκρα συναισθήματα έντονα κλιμακωτά αλληλένδετα μεταξύ τους που πλημμυρίζουν τους ήρωες που προσπαθούν να σταθούν όρθιοι και ενωμένοι με κοινό σκοπό να βρουν τον δολοφόνο...αλλά ταυτόχρονα να <<σκοτώσουν>> και ότι μπορεί να τους κρατήσει μαζί...Ήρωες που τους έχει στιγματίσει ανελέητα η παραφροσύνη ενός κατά συρροή δολοφόνου που προσπαθούν να σταθούν στα πόδια τους αλλά οι δαίμονες του παρελθόντος είναι εκεί.Περιμένουν να ξορκίσουν χρόνια, γεμάτα με αποκαλύψεις που στοιχειώνουν,με ένοχες συνειδήσεις, με αξεπέραστα παιδικά τραύματα,να αποκαταστήσουν το άδικο και εξιλεώσουν ψυχές,να ξαναβρούν τον χαμένο τους εαυτό, να τα βάλουν με ζωντανούς διαμονές. Τους ξορκίζει η Ευσταθίου αυτούς τους δαίμονες με αντίδοτο την αγάπη. αλήθεια. Η Εμιλυ και ο Μάνος (αχχχ...ο Μάνος) είναι δυο πολύ εκρηκτικοί χαρακτήρες , που δεν διαπραγματεύονται τα θέλω τους και ξέρουν να θέτουν τα όρια τους. Αλλά δεν θα σας αποκαλύψω τίποτα άλλο πάνω σ αυτό...θα σας πω μόνο να κάνετε αυτό το ταξίδι, να ζήσετε αυτόν τον ερωτά ο καθένας ξεχωριστά...έτσι ότι νιώσετε θα το ευχαριστηθείτε περισσότερο...
Θα σας μιλήσω για κάποια ακόμα χαρακτηριστικά του βιβλίου που εγώ ξεχώρισα...Η γραφή της Ευστάθιου είναι απλή μα και ταυτόχρονα, τόσο άμεση και τόσο πλούσια, γεμάτη περιγραφές. Λίγο ίσως να με ενόχλησαν κάποιες μεγάλες προτάσεις...που συνεπαρμένη από την πλοκή χρειάστηκε να ξαναδιαβάσω...αλλά μπορεί να φταίω εγώ...ήμουν μέσα...είχα ρόλο και πολλές φορές ξεχνιόμουν...(είμαι του γιατρού ξέρω ;) ). Οι χαρακτήρες αποδίδονται τέλεια, τους καταλαβαίνουμε, τους νιώθουμε, τους δικαιολογούμε και κάποιους τους...ερωτευόμαστε... εμείς τα κορίτσια...(αχχχ αυτός ο Μάνος)...
και θα σταματήσω την πολυλογία με μια φράση από το βιβλίο:
" ΑΓΑΠΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΣΑ ΟΝΕΙΡΕΥΕΣΑΙ ΓΙΑ ΝΑ ΖΗΣΕΙΣ ΝΙΩΘΟΝΤΑΣ ΤΗΝ, ΑΛΛΑ ΟΣΑ ΖΕΙΣ ΚΑΙ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ ΟΝΕΙΡΑ"...
έτσι είναι...η αληθινή αγάπη δεν τα αφήνει όνειρα ...τα ζωντανεύει..τα μοιράζεται...τα δημιουργεί....