Γράφει στον πρόλογο ο συγγραφέας:<< Η μουσική είναι ο καλύτερος τρόπος επικοινωνίας μεταξύ μας.Πόσα τραγούδια και για τη δική μας Αθήνα,μου ήρθαν αυθόρμητα στον νου,και άρχισα να τραγουδάω! << Με φόντο την Ακρόπολη,τον Λυκαβηττό >> μου έμαθε η Χαρούλα στο τραγούδι << Ελένη >>.<< Θυμίζεις Αθήνα,γυναίκα που κλαίει >> έλεγε ο Νταλάρας.Να σου,μετά,και το αγαπημένο μου τραγούδι με τον Ηλία Κλωναρίδη πάντα για την πρωτεύουσα της Ελλάδας.<, Ο ι δρόμοι της Αθήνας,πού είναι,πού πάει;>>
Βέβαια για να είμαι ειλικρινής,η Σμύρνη μου θυμίζει πολύ τη Θεσσαλονίκη και την Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου,αλλά καθόλου την Αθήνα που τόσο αγαπώ.Μελαγχόλησα.Είναι οι πόλεις που θα ήθελα να ζω.Θεσσαλονίκη,Αλεξάνδρεια,Σμύρνη.Και εν μέρει το έχω καταφέρει.Ζω στη Θεσσαλονίκη και << με >> αρέσει!
Γύρισα το βλέμμα μου σε άλλη κατεύθυνση.Από ψηλά ίσα που κατάφερα να διακρίνω ένα ζευγάρι να αγκαλιάζεται και να τρέχει στο φωτισμένο πάρκο,πλάι στο ξενοδοχείο,ζώντας τον έρωτα.Μου έρχεται στον νου ο δικός μου έρωτας για τη Σμύρνη και η μεγάλη μου αγάπη για την ΑΘήνα.Πόσα κοινά,αλήθεια,έχουν οι δυο πόλεις,αναρωτιέμαι.Γνώριμοι άνθρωποι και μυρωδιές οικείες.Γνώριμα βλέμματα και εκφραστικά χαμόγελα.Φαγητά,μεζεκλίκια και καφέδες....Στη Σμύρνη τούρκικος και στην Αθήνα ελληνικός.Οι γλώσσες μοιράζονται τις ίδιες λέξεις.Ακόμη και οι λαικές σοφίες του Καραγκιόζη και του Ναστραντίν Χότζα είναι κοινό χαρακτηριστικό.Ίδιοι άνθρωποι στην όψη και στα συναισθήματα.Άνθρωποι που εκφράζονται με γέλιο,κλάμα,παράπονο,ερωτεύονται και αγαπιούνται.
Όλα εξελίχθηκαν αστραπιαία εκείνο το βράδυ.Η εποχή και οι έρωές μου δεν με ενδιέφεραν αρχικά.Φαντάστηκα μια ερωτική,αλλιώτικη ιστορία.Άρχισα να γράφω το νέο μου βιβλίο,με βοηθό τις μοναδικές εικόνες της Σμύρνης που τη στιγμή εκείνη είχα πιάτο στα πόδια μου.
Έτσι ξεκίνησαν όλα.Σμύρνη και Αθήνα μαζί,και ένας ιδιαίτερος τίτλος,παρμένος από το καλωσόρισμα του Ασκληπιείου,της Περγάμου της Ελληνιστικής εποχής.Μνήμες,εικόνες,νοσταλγία,απωθημένα,έρωτες,φαντασία και αγάπη.Πολλή αγάπη...>>
Ο συγγραφέας με πολύ μαεστρία παραλληλίζει δύο παρόμοια γεγονότα.Το ένα στην Πέργαμο της Μικράς Ασίας το 160π.Χ. και ένα στην σημερινή εποχή.Και τα δύο περιστατικά έχουν ένα κοινό,το θεραπευτήριο του Ασκληπιού,όπου στα πρώτα χρόνια υπήρχε μια επιγραφή που έγραφε:<< Εν ονόματι των Θεών απαγορεύεται η είσοδος εις τον Θάνατο>>.
Οτρόπος γραφής πολύ όμορφος και απλός και κατανοητός και δείχνει ότι ο συγγραφέας έχει κάνει μεγάλη έρευνα.
Ομολογώ πως η ανάγνωσή του με συνεπήρε και δεν ήθελα να το αφήσω από τα χέρια μου ,διότι ήθελα να δω τι γίνεται παρακάτω.
Ιδιαίτερα με άγγιξαν τα λόγια της Μαρίνας που είναι καλύτερη φίλη της πρωταγωνίστριας της ( Θάλεια )στην σελίδα 102:<< Η Θάλεια αδιαφορούσε.Έδωσε προτεραιότητα στο σπίτι και στη δουλειά.Άλλα προβλήματα είχε ως νέα και ελεύθερη,και άλλες υποχρεώσεις με άντρα και νοικοκυριό.Μετά ήρθε και το αναμενόμενο από όλους τους συγγενείς και φίλους,παιδί,και άλλαξε ριζικά ο χαρακτήρας της.
<< Αυτό ποτέ μου δεν μπόρεσα ή δεν θέλησα να το καταλάβω.Γιατί πρέπει το κάθε παντρεμένο ζευγάρι να είναι και να θεωρείται άξιο να κάνει παιδιά,μου λες;Γιατί να έχει το δικαίωμα ο καθένας να γίνεται γονιός;>> ρωτούσε η Μαρίνα.<< Χαζός,άρρωστος,κουτσός,στραβός,έξυπνος,τρελός,λογικός,όμορφος,άσχημος,άσπρος,μαύρος,φτωχός,πλούσιος,αδελφή ή στρέιτ,όλοι στο μεγάλοκαζάνι του γονιού.Γιατί;Και το κακό είναι που ο περίγυρος και η κοινωνία τοπεριμένει περισσότερο από σένα και χωρίς καν να σε ρωτά αν το θέλεις τη δεδομένη στιγμή.Απλώς το περιμένει.Και έρχεται το άγχος για το αν μπορείς τελικά να μείνεις έγκυος ή όχι.Προσπαθείς καθημερινά με τον άντρα σου να γκαστρωθείς,φοβούμενη τον λόγο του κόσμου μη σε αποκαλέσουν " στείρα ".Δώσ του εξετάσεις σε γιατρούς αν τυχόν υπάρχει κάποιο πρόβλημα.Άντε και μια καλλιέργεια σπέρματος,και το άγχος έχει εγκατασταθεί στη ζωή σου μεγαλύτερο απόκάθε άλλη φορά.Και όταν τα καταφέρεις,τοέχεις κάνει για την κοινωνία και μετά για σένα και τον άντρα σου.Καμαρώνεις δείχνοντας στον κόσμο το σπλάχνο σου και νιώθεις δικαιομένη που τελικά η κοινωνία δεν σου φόρεσε το στίγμα της άκρπης >>.
Η θάλεια την άκουγε με το στόμα ανοιχτό.Ήταν πρώτη φορά που η καλή της φιλενάδα εκφραζόταν έτσι.<< Μάλλον θα ζηλεύει που παντρεύτηκα ενώ αυτή είναι ακόμη σαν το κούτσουρο μόνη της >>σκέφτηκε και την άφησε να μιλά<<Όμως πάλι...μπορεί και να έχει δίκιο>>.
<<Και σε ρωτάω,αν δεν είναι άξιοι να γίνουν γονείς;Τι φταίει το παιδί που θα περάσει τουπόλοιπο της ζωής του χωρίς τη σωστή στήριξη προκειμένου να αντιμετωπίσει τις απαιτήσεις και τα " πρέπει " της κοινωνίας και της εκκλησίας;Καλώς ή κακώς,δεν είναι όλοι φτιαγμένοι για να γίνουν γονείς καινα μεγαλώσουν παιδιά.Θυμάσαι τον Τάκη από το σχολείο στην Αγία Παρασκευή;Φυλακή για ασέλγεια στο παιδί του.Και τότε τον είχαμε για παράδειγμα συζύγου και υπερπροστατευτικού.Τώρα λέμε πως δεν έπρεπε να γίνει πατέρας αφού φερόταν έτσι τα παιδιά του >>.Η Θάλεια την άκουγε.<< Μπορεί να είναι σωστά όσα λέει>> σκέφτηκε ξανά,μα και πάλι δεν έβγαλε μιλιά.<< Παντρεύονται δυο χαζοί σε ένα χωριό >> συνέχισε εκείνη απτόητη.<< Οι χαζοί του χωριού,που λένε.Ο ένας χαζός παίρνει την άλλη χαζή.Είναι τώρα αυτοί οι δυο χαζοί ικανοί ν ανοίξουν σπίτι και να κάνουν οικογένεια;Και άντε,το άνοιξαν το σπιτικό και κουτσά στραβά τα φέρνουν βόλτα.Ο χαζός χαμαλίκι για ένα μεροκάματο και η χαζή ένα καμένο πιάτο φαγητό.Βοηθά ο κόσμος,η εκκλησία,οι μισόχαζοι συγγενείς.Γκαστρώνεται η χαζή και γεννά παιδί χαζοπούλι.Εδώ που τα λέμε,δεν περίμενε ούτε και η ίδια να βγάλει τον Αινστάιν,αλλά ούτε και η κοινωνία είχε παράλογες απαιτήσεις από εκείνη.Τότε γιατί τους πάντρεψε;Πάει στο σχολείο και είνσαι το << χαζό παιδί>>,που όλα τα παιδιά το δείχνουν με το δάχτυλο.Σαφώς δεν φταίνε τα ίδια τα παιδιά,αλλά οι γονείς,που κουβεντιάζουν μπροστά τους για την οικογένεια των χαζών του χωριού.Όλα αυτά όμως τα βιώνει πιο πολύ το χαζοπούλι που μένει χωρίς φίλους,είναι τούβλο στο σχολείο και μεγαλώνει απομονωμένο χωρίς να το θέλει.Η ίδια η κοινωνία το κάνει πέρα.Και φτάνω στο φινάλε.Σαν πεθάνουν οι χαζοί γονείς,ποιος θα σταθεί στο υπόλοιπο της ζωής του στο χαζό παιδί τους;Η κοινωνία που το κοροιδεύει ή ανύπαρκτοι συγγενείς;Άρα,φιλενάδα μου,όπως δεν γίνεται να οδηγούμε όλοι αεροπλάνα και να γινόμαστε πιλότοι,έτσι δεν πρέπει κάθε άνθρωπος να γίνεται γονιός >>.
Συγχαρητήρια στον Μάκη Ρουσομάνη για το πολύ καλό βιβλίο που έγραψε και που το συστήνω ανεπιφύλακτα να διαβαστεί απ όλους.
Για άλλη μια φορά οι εκδόσεις Πνοή έδειξαν ότι στους κόλπους της έχει πολύ καλούς συγγραφείς που γράφουν πολύ καλά βιβλία.
Πάντα επιτυχίες!!!!!!!!!!!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου