ΑΠΟΨΗ για το βιβλίο "ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΑΘΩΟΤΗΤΑΣ" της ΣΟΦΗ ΘΕΟΔΩΡΗΔΟΥ, με την ματιά της Ειρηνη Σαγανη, εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ

            «Τα χρόνια της χαμένης αθωότητας» ένα βιβλίο της Σόφης Θεοδωρίδου, διαφορετικό απ’ όσα μας έχει συνηθίσει, με κέρδισε από τις πρώτες του κιόλας σελίδες.

Ξεκινάει από τον Απρίλη του 1961 και φτάνει μέχρι το 2010. Με τη γέννηση τριών μωρών που η μοίρα τους θα συνδεθεί απόλυτα και το μυστήριο θα αρχίσει από το πρώτο κιόλας κεφάλαιο. Κεντρικές ηρωίδες αυτά τα τρία κορίτσια που θα γεννηθούν εκείνη τη βροχερή μέρα, η Κλέα, η Μελισσάνθη και η Λόλα. Η πρώτη θα βρεθεί σ’ ένα αρχοντόσπιτο που του λείπουν όμως σημαντικά στοιχεία κι ας είναι γεμάτο με όλα τα υλικά αγαθά. Η δεύτερη θα βρεθεί σ’ ένα μεσοαστικό σπιτικό με τα δικά του μυστικά να το βαραίνουν και η τρίτη σ’ ένα φτωχόσπιτο που το περιβάλλει η αγάπη. Δευτερεύοντες ρόλους δίνει η συγγραφέας σε γονείς και φίλους των κοριτσιών που αποτελούν τον περίγυρό τους και βοηθούν στην πορεία του μυθιστορήματος ο καθένας με τον ξεχωριστό και πάντα ολοκληρωμένο χαρακτήρα του.

Πέρα από την μυθοπλασία του βιβλίου η συγγραφέας όπως σε όλα τα προηγούμενα βιβλία της δεν ξεχνάει να προσθέσει τα ιστορικά στοιχεία της εποχής (αρκετά λιγότερα αυτή τη φορά θα έλεγα και κυρίως πολιτικά) που καλύπτουν τον χρονικό πλαίσιο του βιβλίου και είναι κατατοπιστικά και όμορφα δεμένα μέσα στην πλοκή. Δεν παραλείπει βεβαίως να θίξει και κάποια κοινωνικά ζητήματα όπως ο αλκοολισμός, ο εθελοντισμός με την αιμοδοσία, η αδελφική φιλία, η αγάπη γονιών – παιδιών ακόμη κι όταν δεν έχουν συγγένεια αίματος, ο ρατσισμός σε όλες του τις μορφές (φυλετικές, κοινωνικές, θρησκευτικές).

Η γραφή της κ. Θεοδωρίδου όπως πάντα σε συνεπαίρνει με τις γλαφυρές περιγραφές, σε καθηλώνει με τους συναρπαστικούς διαλόγους, σε ταξιδεύει με τα υπέροχα καλολογικά στοιχεία και τις ποιητικές πινελιές που δεν κουράζουν τον αναγνώστη αλλά δείχνουν την ικανότητα της συγγραφέως στην γραφή και τη δεξιοτεχνία της να χειρίζεται άψογα την ελληνική γλώσσα.

Αγάπησα και αυτό το βιβλίο της κ. Θεοδωρίδου, με γέμισε συναισθήματα και το έζησα έντονα. Αυτό αρκεί για να το κατατάξω σε ένα από τα αγαπημένα μου βιβλία που φυσικά θα το σύστηνα ανεπιφύλακτα.