Η Ελευθερία Μεταξά για άλλη μια φορά με εξέπληξε ευχάριστα,γιατί με έκανε να καταλάβω,γιατί μέχει κάνει μανιώδη αναγνώστρια των βιβλίων της.
Γράφει στο οπισθόφυλλο:<< Το περίεργο και αναπάντητο αυτό ερώτημα θα κοστίσει τη ζωή στον νεαρό Κωστή Αυγέρη και θα αναγκάσει την αδελφή του,την Κλαίρη,να επιστρέψει από την Νέα Υόρκη στην Ελλάδα.Με σύμμαχο τον φίλο του Κωστή,τον ιατροδικαστή Φίλιππο Ηλιάδη,η Κλαίρη προσπαθεί να ξεσκεπάσει τους δολοφόνους του αδελφού της και θα βρεθεί αντιμέτωπη με ένα αδίστακτο κύκλωμα που,στο όνομα της επιστήμης,σκορπίζει τον θάνατο σε ανυπεράσπιστους ανθρώπους.Το παρελθόν απλώνει τη σκιά του στο παρόν,που ορθώνεται μπροστά της απειλητικό,ξυπνώντας οδυνηρές μνήμες και ανατρέποντας τις ισορροπίες της.Γύρω της στήνεται ένας χορός θανάτου,μέσα στον οποίον δεν μπορεί πια να ξεχωρίσει τους αθώους από τους ένοχους...>>
Η πρωταγωνίστρια είναι η Κλαίρη που έχει βάλει σκοπό της ζωής της να βρει τους δολοφόνους του αδελφού της του Κωστή.Η Κλαίρη είναι μια κοπέλα που γεννήθηκε σ ένα περιβάλλον,όχι και τόσο ανθρώπινο,αφού οι γονείς της έχουν διαφορετικές απόψεις για την ζωή.Διαβάζουμε στην σελίδα 160:<< Η Κλαίρη πάντα γελούσε με τις μιμήσεις της Μαργαρίτας,η οποία μπορεί να μεγάλωσε σε πλούσια οικογένεια,αλλά ήταν πάντα άνθρωπος χαμηλών τόνων,όπως οι γονείς της.Απεχθανόταν κυριολεκτικά τους σνόμπ ανθρώπους και αυτές οι γυναίκες,που νόμιζαν ότι ήταν σπουδαίες χάρη στο παραφουσκωμένο πορτοφόλι του συζή γου τους,την εκνεύριζαν όσο τίποτε άλλο.Ο Αυγέρης προσπαθούσε να της εξηγήσει μάταια ότι έτσι έπρεπε να φέρεται και εκείνη για να την υπολογίζουν οι άλλοι και να της δίνουν τη σημασία που της άρμοζε,αλλά εκείνη μόρφαζε κοροιδευτικά και του υπενθύμιζε ότι τα χρήματα δεν κάνουν τον άνθρωπο,αλλά η ψυχή!Βέβαια,αυτά ήταν ψιλά γράμματα για τον Ρένο,που είχε μάθει να μετράει τους ανθρώπους με βάση τις τραπεζικές τους καταθέσεις.Κι έτσι,συνέχιζε να εκνευρίζεται κάθε φορά που η Μαργαρίτα χασμουριόταν επιδεικτικά στις συναντήσεις με τις υπερφίαλες κυρίες κυρίες και αγνοούσε τις συζητήσεις τους για ταξίδια,ψώνια και ινστιντούτα ομορφιάς.Όταν γύριζε στο σπίτι,δεν έβλεπε την ώρα να δώσει την παράστασή της,μιμούμενη τον τρόπο που μιλούσαν και περπατούσαν.Η Κλαίρη έσκαγε κάθε φορά στα γέλια.Ακόμη και ο Κωστής γελούσε,προκαλώντας την οργή του πατέρα του.Τα δυο αδέλφια κάθονταν αναπαυτικά στον μεγάλο,δερμάτινο καναπέ του σαλονιού και χάζευαν τη μητέρα τους και το υποκριτικό της ταλέντο.Ο Κωστής μπορεί να ήταν πιο συγκρατημένος στις αντιδράσεις του,καθώς φοβόταν το βλοσυρό βλέμμα του Αυγέρη,όμως η Κλαίρη πάντα χειροκροτούσε ενθουσιασμένη,φωνάζοντας <<Κι άλλο!>> Πού να φανταζόταν ότι αυτή η κωμική αναπαράσταση θα της φαινόταν μια μέρα χρήσιμη!>>
Ψάχνοντας στοχεία για το κύκλωμα που είναιανακατεμένο σε παράνομες πράξεις,βρίσκειμια άστεγη,που μπορεί να βοηθήσει.Έτσι μαζί με τον φίλο του αδελφού της,τον ιατροδικαστή Φίλιππο Ηλιάδη,δίνουν ραντεβού μαζί της σε μια καφετέρια.Πόσο συναρπαστικά είναιαυτά που διαβάζουμε στην σελίδα 210:<<Οι θαμώνες του καφέ παρακολουθούσαν τη σκηνή,άλλοι με περιέργεια και άλλοι με ύφος που φανέρωνε την απαξίωση με την οποία αντιμετώπιζαν την άγνωστη.Μια ματιά,όμως,του Φίλιππου ήταν αρκετή για να επιστρέψουν οκαθένας στον μικρόκοσμό του και στη συζήτηση με την παρέα του,δίνοντας τέλος στο ατυχές περιστατικό.
<< Έλλα,πάμε να καθίσουμε >>, είπε ο γιατρός και τράβηξε τη γυναίκα από το χέρι.
<< Σας το είπα ότι δεν θα με αφήσουν να κάτσω,δεν σας το είπα; >> του απάντησε εκείνη με παράπονο.
<< Ξέχασέ το >>, παρενέβη η Κλαίρη χαμογελώντας της με συμπάθεια.<<Έλα,κάθισε.Μήπως πεινάς;Θέλεις να σου παραγγείλουμε να φας;>>
Η γυναίκα κούνησε αρνητικά το κεφάλι της,με μια έμφαση που φανέρωνε ότι μάλλον η ερώτηση της Κλαίρης την είχε προσβάλει.
<<Έναν καφέ θέλω να πιω.Ελληνικό σκέτο>>,είπε.
Πόσο ηλίθια είμαι! μάλωσε τον εαυτό της η Κλαίρη,νιώθοντας ντροπή που άθελά της έθιξε την αξιοπρέπεια της άγνωστης.
Αφού παρήγγειλαν τον καφέ,ο Φίλιππος ρώτησε κάπως διστακτικά,θέλοντας να σπάσει την αμηχανία που έδειχνε να πλανιέται στην ατμόσφαιρα:<<Θα μας πεις πώς σε λένε;>>
Η γυναίκα τον κοίταξε για λίγο με τα θολά,γκρίζα μάτια της.Οι βαθιές ρυτίδες που τα στεφάνωναν πρόσθεταν μια ακόμη πιο έντονη πινελιά πόνου σ αυτήν που ήδη φώλιαζε στο βλέμμα της.
<<Κάποτε με έλεγαν Κατερίνα Παπαγγελή>>,μουρμούρισε.<<Τώρα είμαι μόνο η Καίτη.Βλέπεις,όταν ζεις στον δρόμο δεν χρειάζεται επώνυμο.Τί να το κάνεις;Δεν σε ψάχνει κανείς,κανείς δεν σε ξέρει...Ούτε και που θέλει να σε μάθει,δηλαδή.Ακόμη και αυτοί που σε γνώριζαν παλιά,τώρα σε έχουν ξεχάσει.Είσαι πια μόνο ένα μικρό όνομα...Μικρό,όπως και η αξία που έχεις στη ζωή>>.
Η Κλαίρη ξαφνιάστηκε.Ποτέ δεν θα περίμενε ότι ένας άνθρωπος,όπως η γυναίκα που είχε απέναντί της,θα μιλούσε με αυτόν τον τρόπο.Ντράπηκε ξανά για τη σκέψη της.Γιατί της είχε κάνει εντύπωση;Και η Καίτη είχε ένα παρελθόν,που μπορεί να μην έμοιαζε σε τίποτε με το παρόν της.Ζούσε σε ένα σπίτι,ίσως είχε οικογένεια,μπορεί να ήταν μορφωμένη,να εργαζόταν.Το γεγονός ότι ξαφνικά,για κάποιον λόγο,ανατράπηκαν όλα της τα δεδομένα δεν αναιρούσε όλα όσα κάποτε αποτελούσαν την προσωπικότητά της.Αλλά,δυστυχώς,έτσι συμβαίνει πάντα,σκέφτηκε.Έχουμε μάθει να κρίνουμε τον κόσμο από την εμφάνισή του,από αυτόπου δείχνεικαι όχιαπό αυτό που είναι βαθιά μέσα του.Βλέπουμε έναν άστεγο και στο μυαλό μας σχηματίζεται η λέξη "κατάντια" και όχι "άνθρωπος".Ακόμη κι αν νιώσουμε γι αυτόν σε κάποια γωνιά της καρδιάς μας οίκτο ή θλίψη,φροντίζουμε να μην τον αγγίξουμε γιατί μπορεί και να μας λερώσει...>>
Η πλοκή της ιστορίας γρήγορη και γεμάτες έντονες εικόνες και αγωνία.Ξεκίνησα το βιβλίο και δεν ήθελα να το αφήσω από τα χέρια μου γιατί είχα την αγωνία να δω τί θα γίνει παρακάτω.Και η αλήθεια είναι ότι η αγωνία κρατιέται αμοίωτη μέχρι την τελευταία σελίδα που έρχεται και η αποκάλυψη του μυστηρίου.
Σαν τελευταία αναφορά κράτησα τα λόγια του πατριού της Κλαίρης που της είπε κάποια στιγμή.Διαβάζουμε στην σελίδα 407:<<Πώς της το είχε πει ο Γκρεγκ;
<<Το μίσος είναι δηλητήριο,πριγκιπέσσα μου.Ένα δηλητήριο που κυλάει αργά μέσα στις φλέβες του ανθρώπου και τον σκοτώνει σιγά-σιγά.Κι εσύ πρέπει να ζήσεις,Κλαίρη.Πρέπει να βρεις τη δύναμη να αφήσεις πίσω σου το παρελθόν και να ζήσεις,να χτίσεις τη ζωή σου έτσι όπως πραγματικά σου αξίζει>>.Μήπως είχε φθάσει η ώρα να βγάλει από μέσα της αυτό το δηλητήτιο;Είχε άραγε τη δύναμη,αν όχι να ξεχάσει,να συγχωρήσει την Αυγέρη;Τον Γκρεγκ;Τη μητέρα της;>>
Συγχαρητήρια στην Ελευθερία Μεταξά για το υπέροχο βιβλίο της που νομίζω διαβάζεται άνετα απ όλους και όχι μόνο από τους λάτρεις της αστυνομικής λογοτεχνίας ή ψυχολογικού θρίλερ!!!!!!!
Πάντα επιτυχίες!!!!!!!!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου