Αυτό το βιβλίο, είναι η κατάθεση ψυχής του συγγραφέα, ενός ανθρώπου, αναμφίβολα ευαίσθητου και αληθινού κι αυτό φαίνεται και το καταλαβαίνεις από τον πρόλογο. Λόγια αληθινά, γεμάτα αγάπη, ύμνος στην αγάπη της γιαγιάς που όπως λέει και συμφωνώ, δεν εχει υμνηθεί όπως της αξίζει.
Θυμήθηκα, όταν σε κάποια τάξη του γυμνασίου γράψαμε έκθεση με θέμα "Ένας άνθρωπος που θαυμάζω", εγώ είχα γράψει για την γιαγιά μου και είχα τόσα πολλά να γράψω!
Ναι, αν το βιβλίο αυτό ήταν μουσική, θα χρειαζόταν ν' ακουστεί στη διαπασών. Αν ήταν ήχος ενός κλαρίνου, θα ήταν ένα βαρύ και λυπημένο μοιρολόι. Κι αν ήταν τραγούδι θα είχε παύσεις, από τον κόμπο που θα προκαλούσε η συγκίνηση.
Η ζεστή, προσιτή, κατανοητή και ρέουσα γραφή του συγγραφέα σε παρασύρει σ' ένα ταξίδι για εκπλήρωση ιερού χρέους. Του χρέους εκείνου, της αγάπης και της μνήμης σ' εκείνους που έχουν αποχωρήσει από την μεγάλη παράσταση της ζωής. Δεν κάνει επίδειξη γνώσεων ούτε της τέχνης του λόγου. Δίνει όμως ένα μεγάλο μάθημα αγάπης. Μάθημα αγάπης που δεν τελειώνει με τον θάνατο, αλλά συνεχίζεται στο άπειρο. Γιατι με αυτούς που αγαπάμε δεν χανόμαστε, δεν μας λιώνει η λήθη.
Με λυγμούς διάβασα το παρακάτω απόσπασμα και θέλω να το μοιραστω με όσους θα διαβάσουν την άποψή μου:
" Μην ανησυχείς. Πίσω από την κουρτίνα της ζωής είμαι και σε όλα τα πράγματα μέσα βρίσκομαι. Θα είμαι συγκίνηση που θα σε κάνει να τρέμεις, λαχτάρα που θα σε αναστατώνει, θα είμαι γινάτι, θα είμαι το παραμιλητό σου, ένα όνειρο μια θύμηση κι ένα δάκρυ σου. Θα δεις.. Δεν χάνεται τίποτα, Κώστα μου, μόνο αλλάζει".
ΔΕΝ ΧΑΝΕΤΑΙ ΤΙΠΟΤΑ, ΜΟΝΟ ΑΛΛΑΖΕΙ.
Το βιβλίο αυτό είναι η απόδειξη, πως δεν χρειάζονται πολλες σελίδες ούτε φτώχεια λόγια για να πεις μεγάλες και σπουδαίες αλήθεις!
Καλοτάξιδο Κώστα!
Μαρία Πρινάρη -Καρκαβατσάκη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου