Επιστολές γραμμένες από τον αφηγητή στην αγαπημένη του, ως άλλος Τζόυς η Καζαντζάκης. Που δείχνουν για άλλη μια φορά, ότι η τουρκική ιστορία εκτός από χανουμακια (όχι τους αεκτσηδες, τα κανονικά 😂), περιέχει και τα ιδανικά της Γαλλικής Επανάστασης (και φυσικά πολλά άλλα). Υπενθύμιση ότι η Θεσσαλονίκη, το Μοναστήρι, τα Σκόπια αποτελούν κι αυτα τις Χαμένες Πατρίδες ξεριζωμένων ανθρώπων, όπως ο Πόντος κι η Μ. Ασία τους Έλληνες. Διότι η Ιστορία είναι σαν την αρκούδα με τα μήλα: η αρκούδα πίστευε ότι οι μηλιές θα βγάλουν πολλά μήλα, απλώς και μόνο επειδή της άρεσαν. Μια προφητική Νονα Παλομα. Ένας λαός (οι Τούρκοι) που αποσιωπούν τον Εθνικό Διχασμό, ακριβώς όπως οι Έλληνες. Ο τρόπος με τον οποίο ένας απλός άνθρωπος γίνεται δολοφόνος, μελετη του Άιχμαν στην Ιερουσαλήμ, αν Αυτό είναι Άνθρωπος. Για άλλη μια φορά ο καταπιεζομενος γίνεται καταπιεστης, φαινόμενο που εκτείνεται σε όλη την Ανθρώπινη Ιστορία, στην Γαλλική Επανάσταση με τις λαιμητόμους, στην Σοβιετική Ένωση με τα Γκουλάγκ. Μια μελαγχολική Θεσσαλονίκη, που ακόμη και το 2018, νομίζεις ότι η ομίχλη της, κουβαλά μέσα της όλη της την Ιστορία. Μια συγγραφέας ονοματι Αγκάθα, περιδιαβαίνει τα σοκάκια της Μέσης Ανατολής. Ένας απλός πατριώτης αγωνιστής που αποχαιρετά της Αλεξάνδρεια που χάνει. Το ίδιο πάντα σκηνικό, όταν ο Λύκος πεθάνει, οι Ύαινες αλληλοσπαρασσονται. Και, κρίνοντας από την σύγχρονη καθημερινότητα, τα Βαλκάνια δεν μπορούν να ζήσουν χωρίς Βαρβάρους. Οι άνθρωποι αυτοί, ήταν μια κάποια λύση......
Μια σπαρακτική περιπλάνηση στην Οθωμανική Ιστορία, χάρη στην αγαπημένη μου Ξανθιωτισσα φιλη 😊
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου