ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΗΝ ΔΗΜΗΤΡΑ ΠΑΠΑΝΑΣΤΑΣΙΟY στην ΛΙΤΣΑ ΛΑΜΠΡΑΚΟΠΟΥΛΟΥ για το ΒΙΒΛΙΟ ΤΗΣ ΠΑΡΕΑΣ

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΗΝ ΔΗΜΗΤΡΑ ΠΑΠΑΝΑΣΤΑΣΙΟY

Βιογραφικό:

Η Δήµητρα Παπαναστασίου γεννήθηκε στην Αθήνα και σπούδασε στο Τµήµα Φιλοσοφίας-Παιδαγωγικής και Ψυχολογίας του Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστηµίου Αθηνών. Έχει εργαστεί στην ιδιωτική και δηµόσια εκπαίδευση, στο γραφείο τύπου δηµοσίων και διεθνών σχέσεων της Νοµαρχιακής Αυτοδιοίκησης Κορινθίας και από το 2001 είναι Επιστηµονική Υπεύθυνη στο Κέντρο Πρόληψης των Εξαρτήσεων και Προαγωγής της Ψυχοκοινωνικής Υγείας «Δίολκος», Π.Ε. Κορινθίας, σε συνεργασία µε τον Οργανισµό Κατά των Ναρκωτικών. Έχει παρακολουθήσει κύκλους σεµιναρίων στο Ερευνητικό Πανεπιστηµιακό Ινστιτούτο Ψυχικής Υγιεινής και στο Αθηναϊκό Κέντρο Μελέτης του Ανθρώπου. Ασχολείται εδώ και 25 χρόνια µε την αρθρογραφία και την εκπόνηση επιστηµονικών προγραµµάτων πρόληψης και προαγωγής της ψυχοκοινωνικής υγείας για τον Νοµό Κορινθίας, µε την εποπτεία του ΟΚΑΝΑ. Έχει παρακολουθήσει δύο συνεχόµενα επιµορφωτικά προγράµµατα δηµιουργικής γραφής και αφηγηµατολογίας στο Εθνικό Καποδιστριακό Πανεπιστήµιο Αθηνών. Εδώ και 25 χρόνια είναι µέλος του µουσικού σχήµατος «Ονειροβάτες» και παράλληλα τα τελευταία έξι χρόνια είναι µέλος της Μουσικής Σκηνής «Ηχοκύµατα». Το «Πάρκο» είναι η πρώτη συγγραφική της προσπάθεια στην πεζογραφία.

Προφίλ στο Facebook: 

 https://www.facebook.com/dimitra.papanastassiou?fref=search&__tn__=%2Cd%2CP-R&eid=ARDpD9I3jy3naeJ4vTtcZcVkp4-zH0gdAu4ggX3frDbkeRUNv4T-V1aMXimM_XT3jbAmc1BElOQEum4W

Οπισθόφυλλο: Το «Πάρκο» είναι μια συλλογή 15 ιστοριών μυστηρίου και φαντασίας. Τρεις από αυτές εξελίσσονται σε γνωστά πάρκα του πλανήτη και έδωσαν το όνομά τους σε αυτό το βιβλίο. Μέσα από σύντομες και καθηλωτικές αφηγήσεις, άλλοτε σε πρώτο κι άλλοτε σε τρίτο πρόσωπο, πραγματοποιείται μια διείσδυση, τόσο στις ζωές απλών ανθρώπων που βιώνουν έντονες εσωτερικές συγκρούσεις, όσο και στα άδυτα του ψυχισμού τους. Κυριαρχεί το φανταστικό στοιχείο, η μυστηριώδης ατμόσφαιρα και η τραγικότητα των ηρώων. Σήμα κατατεθέν όλων των ιστοριών είναι το στοιχείο της ανατροπής στο τέλος, που δηλώνει ξεκάθαρα στον αναγνώστη πως τα πράγματα δεν είναι πάντα όπως φαίνονται και πως υπάρχουν κι άλλες οπτικές γωνίες για να τα δει κανείς. Το ταξίδι σε αυτές τις ιστορίες μοιάζει με βόλτα σε ένα πάρκο με πολλούς πυκνούς θάμνους, σκοτεινά μονοπάτια, μυστικές και κρυμμένες γωνιές πίσω από τα αγέρωχα δέντρα. Μυστήρια που ξεδιπλώνονται σταδιακά, και ο αναγνώστης που θα δεχτεί την πρόκληση να τα ανακαλύψει, θα πρέπει από πριν να γνωρίζει ότι θα συναντά συνεχόμενες εκπλήξεις στην πορεία του. Ο χρόνος παγώνει, το παρελθόν ξυπνάει, το παρόν παραπλανεί και το μέλλον παραμονεύει αβέβαιο. Οι ήρωες φλερτάρουν με άλλες διαστάσεις, άλλοτε με φόβο κι άλλοτε με χιούμορ, και περιπλανιούνται ανάμεσα στη φαντασία και στην πραγματικότητα, στο σήμερα και στο χθες, στον ορατό και στον αόρατο κόσμο. Κάθε ήρωας του «Πάρκου» κάνει μια υπέρβαση. Εσύ; Τι θα έλεγες για μια βόλτα στο «Πάρκο»;

Συνήθως οι συγγραφείς στο πρώτο τους βιβλίο βάζουν πολλά αυτοβιογραφικά στοιχεία. Στο βιβλίο σας υπάρχουν δικά σας βιώματα?

Σαφώς υπάρχουν. Δύο από τις ιστορίες είναι καθαρά βιωματικές, αυτοβιογραφικές θα έλεγα. Πέρα από αυτό όμως, σε όλες τις ιστορίες, ακόμη και σε εκείνες που δεν είναι αυτοβιογραφικές, υπάρχουν χαρακτήρες, οι οποίοι είτε είναι παρμένοι από τη ζωή μου είτε πάνω σε αυτούς έκανα προβολή δικών μου χαρακτηριστικών και βιωμάτων. Άλλωστε, σχεδόν όλοι οι συγγραφείς προβάλλουν δικά τους κομμάτια στους ήρωές τους.

Υπάρχουν μηνύματα που θέλετε να περάσετε μέσα από τις ιστορίες του βιβλίου σας? Και ποιά είναι αυτά.

Σίγουρα υπάρχουν και οι διδακτικές πλευρές στη συγγραφή ενός βιβλίου. Πέρα από την ανάγκη μοιράσματος σκέψεων και συναισθημάτων, η οποία είναι  πρωταρχική, έπεται σαν δευτερεύων στόχος, η διοχέτευση και η διάχυση μηνυμάτων προς το ευρύ κοινό. Θα αναφέρω μερικά παραδείγματα. Μέσα από την εστίαση στους φόβους του κάθε ήρωα, προκύπτει η αναγκαιότητα φροντίδας της ψυχικής υγείας. Μέσα από τον ήρωα της  ιστορίας «Νυχτερινή διαδρομή» προκύπτει η επισήμανση της επικινδυνότητας του να οδηγεί κάποιος μεθυσμένος. Μέσα από το «Ρέκβιεμ» προκύπτει η σημασία της φιλίας και το αναπότρεπτο του θανάτου. Τέλος, η τελευταία ιστορία είναι μια αντιπολεμική κραυγή.

Με την ανάγνωση ενός  βιβλίου, ο αναγνώστης μπορεί να ταξιδέψει και παράλληλα να ξεφύγει από τις έγνοιες και την καθημερινότητα . Είναι και για εσάς αυτό ένα κίνητρο για να ξεκινήσετε να γράφετε?

Κάθε γραφή όπως ακριβώς και κάθε ανάγνωση, ξεκινώντας από ένα μικρό κείμενο και φτάνοντας σε ένα βιβλίο, είναι ένα ταξίδι. Ένα μαγευτικό, συναρπαστικό και συνάμα εποικοδομητικό ταξίδι σε καινούργιους κόσμους, άγνωστους με χαρακτήρες που χτίζονται σιγά σιγά και «κολυμπούν» σε αχαρτογράφητα ύδατα. Κατά συνέπεια, όλο αυτό σε συνεπαίρνει και σε παίρνει από την καθημερινή πραγματικότητα και τις έγνοιες της και αποτελεί πολύ ισχυρό κίνητρο για τη δημιουργία ενός έργου χωρίς όμως να είναι και το μόνο.

Τι σας δυσκόλεψε πιο πολύ  σε αυτό το βιβλίο?

Με δυσκόλεψε αρκετά το τεράστιο κεφάλαιο που λέγεται ανατροπή. Κάθε ιστορία έχει μια ανατροπή στο τέλος, πράγμα που είναι ένας από τους βασικούς κανόνες της δημιουργικής γραφής, ιδιαίτερα για τα διηγήματα κι ακόμη περισσότερο για τις ιστορίες μυστηρίου. Θα πρέπει η ανατροπή να υπάρχει στο τέλος και μέχρι να φτάσουμε εκεί, ο αναγνώστης να είναι εντελώς ανυποψίαστος για την έκβαση.

Τι σημαίνει για εσάς η  συγγραφή και ειδικότερα  οι ιστορίες του φανταστικού?

Η συγγραφή είναι δημιουργία, είναι μαγεία, είναι πρόκληση, είναι ψυχοθεραπεία, είναι λύτρωση. Οι ιστορίες του φανταστικού, διαθέτουν και μεταφυσικά και υπερβατικά στοιχεία, τα οποία σε βοηθούν να «αποτοξινωθείς» από τον ορθολογισμό της εποχής μας, της καθημερινότητάς μας και της ίδιας μας της σκέψης. Σε βοηθούν να ανακαλύψεις καινούργιους κόσμους, να «φλερτάρεις» με άλλες διαστάσεις, να διευρύνεις το νου και τη συνείδηση, να πειραματιστείς περισσότερο, εξασκώντας τη φαντασία σου και ξεπερνώντας τα όρια της λογικής σου. Είναι μεγάλη ψυχαγωγία.

Σκοπεύετε να συνεχίσετε με το ίδιο είδος λογοτεχνίας?

Σίγουρα μου βγαίνουν ακόμη ιστορίες φαντασίας που είναι ακόμη αμορφοποίητες στο μυαλό μου όμως θα ήθελα να δοκιμάσω και κάτι διαφορετικό με άλλη θεματολογία.

 

Πείτε μας δυο λόγια για το βιβλίο σας σαν να το βλέπετε από την μεριά ενός αναγνώστη και όχι από την συγγραφική σας ματιά.

 Αυτό δεν είναι ιδιαίτερα εύκολο. Όταν πρόκειται για δικό σου δημιούργημα δεν μπορείς εύκολα να μπεις στη θέση του αναγνώστη. Ωστόσο προσπάθησα να είμαι όσο πιο αντικειμενική στην κρίση μου για το βιβλίο. Σε αυτό το κομμάτι -και όχι μόνο- με βοήθησαν οι δικοί μου άνθρωποι, οι φίλοι μου , οι οποίοι αποτέλεσαν έναν καθρέφτη τόσο για μένα την ίδια όσο και για καθεμία από τις ιστορίες αυτού του βιβλίου. Το Πάρκο είναι μια συλλογή 15 ιστοριών όπου καθεμία αποτελεί και μια ξεχωριστή «βόλτα» μέσα σε αυτό. Βλέπετε στη λογοτεχνία υπάρχουν πολλά πράγματα που λειτουργούν ως σύμβολα. Ένα από αυτά είναι και το Πάρκο. Το Πάρκο είναι η ίδια η ζωή που σεργιανίζουμε μέσα της. Ζωή γεμάτη χαρές, λύπες, φόβους, κρυμμένους κινδύνους και απειλές. Κάθε αναγνώστης θα δώσει το δικό του νόημα σε αυτήν τη βόλτα.

Γνωρίζω ότι είναι πολύ νωρίς αλλά εγώ θα ρωτήσω. Έχετε ξεκινήσει να γράφετε κάτι καινούργιο?

 Έχω ξεκινήσει να γράφω μια νουβέλα και αφορά την αφήγηση της ζωής από μία γυναίκα σε πρώτο πρόσωπο. Ακόμη είναι νωρίς για να πω κάτι άλλο γιατί η αφήγηση αυτής της ιστορίας, η οποία είναι πραγματική, θα πρέπει να συνδυαστεί με μυθοπλασία ούτως ώστε να αποκτήσει την πλοκή που θα με ικανοποιήσει.

Ας κλείσουμε την συνέντευξη με ένα μικρό απόσπασμα από το βιβλίο σας... 

«Μέσα  στο κελί του ένιωσε για πρώτη φορά ελεύθερος. Πιο ελεύθερος από ποτέ. Ελεύθερος να νιώσει στο πετσί του τη δικαιοσύνη, την αποκατάσταση και την ισορροπία. Την ισορροπία ανάμεσα στις τρείς πλευρές του. Στις τρεις πλευρές όλων μας.

Θύτης, θύμα και σωτήρας.»

                                                          Το Πάρκο ΙΙΙ Windows 99

Για το βιβλίο της Παρέας

Λίτσα Λαμπρακοπούλου