ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ με τον ΚΩΣΤΑ ΠΑΥΛΟΥ για το ΒΙΒΛΙΟ ΤΙΣ ΠΑΡΕΑΣ στην ΛΙΤΣΑ ΛΑΜΠΡΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΟΝ ΚΩΣΤΑ ΠΑΥΛΟΥ

Βιογραφικό: O Κώστας Παύλου γεννήθηκε τον Φεβρουάριο του 1980 στα Ιωάννινα. Σπούδασε οικονομικά στο Αμερικάνικο Κολλέγιο Ελλάδος, απ’ όπου αποφοίτησε το 2002.
Το πρώτο του μυθιστόρημα οι Εξισορροπιστές  εκδόθηκε το 2014. Ακολούθησε ο Κοσμηματοπώλης το 2016. Ο Δόγης είναι το τρίτο του αστυνομικό μυθιστόρημα.
Ζει στα Ιωάννινα, είναι παντρεμένος και πατέρας δυο παιδιών.

Οπισθόφυλλο: Tο  αποκριάτικο πάρτι που διοργάνωσε ο Γιάννης Βενετσιάνος δεν εξελίχθηκε όπως το περίμενε. Μετά από μια νύχτα κραιπάλης, μια νεαρή βρίσκεται νεκρή δίπλα του, όμως δεν θυμάται τίποτα απ’ το προηγούμενο βράδυ. Είναι σίγουρος πως δεν έχει ανάμιξη. Θα μπορέσει να αποδείξει την αθωότητά του;
Την υπόθεση αναλαμβάνει να διαλευκάνει ο αστυνόμος Τόμμυ Ιριόγλου. Στην πορεία όλα τα στοιχεία είναι επιβαρυντικά για τον Βενετσιάνο. Κι όμως το ένστικτό του λέει ότι είναι αθώος. Ένας άντρας βρίσκεται συνεχώς μπροστά του, ο Δόγης. Αδίστακτος, έξυπνος και ισχυρός. Κάθε φορά όμως που τον πλησιάζει απομακρύνεται. Ποιον κρίσιμο ρόλο παίζει ο μυστήριος Δόγης;
Η τράπουλα ανακατεύεται γρήγορα, απρόβλεπτα κι επικίνδυνα. Φίλοι και εχθροί αλλάζουν στρατόπεδα υπό το υποκριτικό βλέμμα μιας εκκωφαντικά βουβής πόλης. 

Κρητικές του βιβλίου:

 
1.1. https://aenaonbooks.blogspot.com/2019/04/blog-post.html?fbclid=IwAR3HnPz628TDdONJ8ymA78rodwWuGuLxS18b5ITV3aEtg9SRtTM9lu4DjgI

2. 2. https://www.goodreads.com/review/show/2779694040?book_show_action=false

Τι ελπίζετε να αποκομίσει κάποιος διαβάζοντας το βιβλίο σας ''Ο ΔΟΓΗΣ'' ?

Καταρχάς θέλω να ευχαριστηθεί την ανάγνωση  και να τον συμπαρασύρουν οι ήρωες μου μαζί τους στο ταξίδι τους. Επειδή σκοπίμως η δράση είναι καταιγιστική και η ένταση κυριαρχεί στο βιβλίο,  ο αναγνώστης δεν έχει περιθώριο να χαλαρώσει, Με αυτό τον τρόπο θέλω  να ωθήσω τον αναγνώστη να λειτουργήσει περισσότερο με τη συναισθηματική του νοημοσύνη  και το ένστικτο παρά με τη λογική. Θα ήθελα να τον προβληματίσουν τα ζητήματα που θίγονται μέσω τον χαρακτήρων στον ‘Δόγη’ και να απαντήσει (κυρίως στον ίδιο του τον εαυτό), αν μπορούμε να είμαστε απόλυτοι για το οτιδήποτε και αν σε κάποιες περιπτώσεις δεν υφίσταται μόνο το άσπρο και το μαύρο αλλά υπάρχει κάπου ανάμεσα και το γκρίζο. Πάντως πέρα από τις δικές μου επιδιώξεις κάθε βιβλίο μπορεί να αγγίξει και να προσεγγιστεί με διαφορετικό τρόπο από κάθε άνθρωπο  ανάλογα με τον χαρακτήρα, την παιδεία και τα βιώματα του, και αυτό το θεωρώ κάτι πραγματικά μαγικό.

Ποια είναι η κυριότερη πηγή έμπνευσης σου και τι σε έκανε να ξεκινήσεις την συγκεκριμένη ιστορία?

Για τη συγκεκριμένη ιστορία εμπνεύστηκα από ένα αντικείμενο. Είναι μια Βενετσιάνικη μάσκα που βρίσκεται πάνω στο τζάκι του σπιτιού μου. Φυσικά ήταν χρόνια σ’ αυτή τη θέση, όμως ένα βροχερό χειμωνιάτικο βράδυ με ενέπνευσε διαφορετικά. Την παρατήρησα μ’ ένα τρόπο που δεν το είχα ξανακάνει. Στην μάσκα συνυπάρχουν μαζί η ήλιος και το φεγγάρι και συνειρμικά σκέφτηκα ότι ο κάθε άνθρωπος κρύβει μέσα του το σκοτάδι και το φως.

Προσωπικά βιώματα και εμπειρίες παίρνουν θέση 

στη γραφή σου? και αν ναι πόσο εύκολο είναι να

εκτίθεται κάτι προσωπικό δικό σου δημόσια?

Δε το κάνω, τουλάχιστον όχι συνειδητά. Θεωρώ ότι είναι δύσκολο να διαχειριστείς και να πάρεις την απαραίτητη απόσταση από ένα προσωπικό βίωμα προκειμένου αυτό να τοποθετηθεί σ’ ένα βιβλίο. Αυτό δεν σημαίνει ότι δε θα το κάνω στο μέλλον, απλώς αυτή τη στιγμή νιώθω ότι δεν είμαι έτοιμος γιατί το συναίσθημα θα υπερκεράσει με βεβαιότητα την αντικειμενικότητα μου. Φυσικά όμως έχω εμπνευστεί από καθημερινούς ανθρώπους, συμπεριφορές και γεγονότα. Η καθημερινότητα θεωρώ ότι είναι πηγή έμπνευσης αλλά και αφόρητη ρουτίνα ταυτόχρονα. Αυτό  που θα με εμπνεύσει είναι η στάση και ο τρόπος που εξετάζω την καθημερινότητα.   Κάτι που μπορεί να έχω δει εκατοντάδες φορές και να έχω αδιαφορήσει, μια μέρα διαύγειας θα με κάνει να το δω διαφορετικά και κυριολεκτικά σε δευτερόλεπτα να σχηματιστεί κινηματογραφικά στο μυαλό μου μια ολόκληρη ιστορία. Ασχέτως αν αυτή η ιστορία τελικά με οδηγήσει στο να την ολοκληρώσω γράφοντας τη, είναι μια σπάνια στιγμής διαύγειας και ομορφιάς που πάντα όταν συμβαίνει με ενθουσιάζει και αναθερμαίνει το πάθος μου για τη συγγραφή.

Ταυτίζεσαι λιγάκι παραπάνω με κάποιον από τους 

 χαρακτήρες που έχεις δημιουργήσει κι αν ναι ,γιατί?

Ο χαρακτήρας στον οποίο έχω λίγη περισσότερη αδυναμία είναι ο κεντρικός ήρωας του ‘ Δόγη’ , ο Τόμμυ Ιριόγλου. Αυτό συμβαίνει γιατί θεωρώ ότι είναι ο πιο ολοκληρωμένος και ο πιο ενδιαφέρον χαρακτήρας που έχω ζωντανέψει πάνω στο χαρτί. Είναι ένας χαρακτήρας που διαθέτει εκείνα τα χαρακτηριστικά που  οι άντρες θα ήθελαν για κολλητό τους και οι γυναίκες θα τον λατρέψουν και θα τον μισήσουν ταυτόχρονα, όπως γίνεται πάντα με τους επικίνδυνα γοητευτικούς τύπους.

  

Τι είναι ποιο σημαντικό σε μια ιστορία? ο πρωταγωνιστής, οι δευτερεύοντες χαρακτήρες ή ο ανταγωνιστής?

Όλοι οι χαρακτήρες είναι γρανάζια μιας καλοκουρδισμένης  μηχανής. Και ένα μικρό και ασήμαντο στην όψη κομμάτι να λείπει, ο μηχανισμός σταματάει και η μηχανή παύει να λειτουργεί. Όλοι οι χαρακτήρες σε μια ιστορία πρέπει να είναι σημαντικοί, διαφορετικά είναι περιττοί, άρα και δεν έχουν λόγο ύπαρξης. Η επιδίωξη μου είναι όλοι οι χαρακτήρες να έχουν βάθος. Πολλές φορές ίσως το παρακάνω, αφού το επιδιώκω σε τέτοιο βαθμό ώστε να  είναι δυνατόν να χτιστούν και ξεχωριστές αυτόνομες ιστορίες πάνω σε δευτερεύοντες χαρακτήρες.

τι είναι πιο κρίσιμο για την επίτευξη ενός κάλου βιβλίου? Η ικανότητα γραφής? η φαντασία ή η σκληρή δουλειά?

Η διάθεση για εξέλιξη. Και για να εξελιχθείς ως συγγραφέας πρέπει φυσικά πρωταρχικά να έχεις ταλέντο στην συγγραφή , να έχεις συνεχώς νέες και φρέσκιες ιδέες και τέλος να περνάς πολλές ώρες πάνω από το γραπτό σου αναζητώντας το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα. Εάν δεν είσαι εσύ ο ίδιος απόλυτα ικανοποιημένος από το γραπτό σου τελειώνοντάς το , θα πρέπει να έχεις το θάρρος να το σκίσεις και να πας παρακάτω. Ο συγγραφέας πάντα έχει την αγωνία αν θα αρέσει το έργο του, αλλά πάνω απ’ όλα πρέπει να είναι ο ίδιος ικανοποιημένος από το αποτέλεσμα της δουλειάς του.

Γιατί γράφεις?

Η συγγραφή είναι πάθος. Στην ουσία γράφεις γιατί πολύ απλά δε μπορείς να κάνεις διαφορετικά. Είναι ο τρόπος να εκφραστούν τα συναισθήματα που σε κατακλύζουν και είναι αδύνατο να εκφραστούν με διαφορετικό τόπο.

 Έχετε σκεφτεί κάποια από τις ιστορίες των βιβλίων σας ως θεατρικό έργο ή κινηματογραφική ταινία?

 Βασικά έχω γράψει και ένα θεατρικό έργο που ήταν έτοιμο να ανέβει, αλλά προέκυψανστην πορεία κάποια ανυπέρβλητα πρακτικά προβλήματα που ανέστειλαν επ’ αόριστο αυτή τη σκέψη. Όσον αφορά τα βιβλία μου θεωρώ ότι έχουν κινηματογραφική πλοκή και θα μπορούσαν να γίνουν ταινίες. Νομίζω θα ήταν ψέματα να σας πω ότι δεν τα έχω φανταστεί να μετατρέπονται σε ταινίες. Νομίζω ότι όλοι οι συγγραφείς αστυνομικής λογοτεχνίας θα ήθελαν το βιβλίο τους να γυριστεί κινηματογραφική ταινία.

Τι σημαίνουν για εσάς οι βιβλιοπαρουσιάσεις?

Μια βιβλιοπαρουσίαση είναι μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία για τον συγγραφέα να προβάλλει το έργο του και να τον γνωρίσει καλύτερα το αναγνωστικό κοινό. Π.χ. στις παρουσιάσεις του ‘Δόγη΄ στην Αθήνα και στα Γιάννενα το αναγνωστικό κοινό έκανε πολλές εύστοχες ερωτήσεις, έγινε πραγματικά συζήτηση υψηλού επιπέδου για το βιβλίο και για την αστυνομική λογοτεχνία και δεν ήταν απλά ένας μονόλογος των ομιλητών. Για να συμβεί φυσικά αυτό πρέπει να υπάρχει καλή διάθεση από τη μεριά του συγγραφέα και να μην αντιμετωπίζει επιπόλαια τις παρουσιάσεις. Είναι πραγματικά τιμή για τον συγγραφέα όταν  κάποιος αποφασίζει να αφιερώσει το χρόνο του για να έλθει να τον ακούσει και θα πρέπει να τον σεβαστεί απόλυτα.

Γιατο τέλος θα θέλατε να μοιραστείτε μια βαθύτερη σκέψη 

σας με τους αναγνώστες μας?

Θα ήθελα όλοι μας (και πρώτος απ’ όλους εγώ) , να βρούμε τον χρόνο και να διαβάζουμε περισσότερο. Οι υποχρεώσεις και τα προβλήματα είναι πολλά, όμως η καθημερινότητά μας θα γίνει καλύτερη αν συμπεριλάβουμε τα βιβλία σ’ αυτή. Με την ανάγνωση αντιλαμβανόμαστε καλύτερα τον τρόπο και γιατί συμβαίνουν πολλά πράγματα γύρω μας. Θα κλείσω με την φράση του Ουμπέρτο Έκο : «Μου φτάνει που ξέρω να διαβάζω, γιατί έτσι μαθαίνω αυτά που δεν ξέρω, ενώ όταν γράφεις, γράφεις μόνο αυτά που ξέρεις ήδη».

Για το Βιβλίο της  Παρέας

Λίτσα Λαμπρακοπούλου

\