Ο Σπ.Πετρουλάκης παρέδωσε στον αναγνώστη ένα μυθιστόρημα που έντονα "μοσχοβολά" Κρήτη από την αρχή ως το τέλος του. Ήθη, έθιμα, παραδόσεις, χρώματα, αρώματα, μυρωδιές, τοπία και χαρακτήρες κάθε λογής που θυμίζουν το αγαπημένο μας νησί, το οποίο εξυμνύεται αιώνες ολόκληρους και στη λογοτεχνία, παρελαύνουν στις σελίδες του βιβλίου σε πλήρη τάξη και αρμονία κρατώντας το ενδιαφέρον αμείωτο σε όλη τη διάρκεια της ανάγνωσης.
Το κεντρικό του θέμα είναι δύο ειδεχθή φονικά που φαινομενικά θυμίζουν βεντέτα και καταστρέφουν ζωές. Στον απόηχο παλιών διαφορών η δολοφονία του Στεφανή και της Βασιλικής θα ταράξει τους πάντες και θα τους αποδιοργανώσει. Οι ένοχοι πιάστηκαν και τιμωρήθηκαν. Είναι όμως αυτοί οι θύτες; Δυο άγρια φονικά που τελικά τα θύματα ήταν πολλά και αυτα εντελώς άδικα κουβαλούσαν τη ρετσινιά , το μίασμα που τους κατέτρωγε. Άλλοι σιώπησαν όταν όφειλαν να μιλήσουν. Όταν έπρεπε να φανερώσουν την αλήθεια κι αυτό είχε ολέθριες συνέπειες. Νέοι άνθρωποι στο χώμα, άλλοι στο κελί , άλλοι ατιμασμένοι και διωγμένοι από τα σπίτια τους. Θα έρθει τελικά η δικαίωση και αποκατάσταση της αλήθειας; Θα τιμωρηθούν οι ένοχοι; Θα έρθει ο πολυπόθητος Σασμός;
Ο συγγραφέας σε ένα βαθιά κοινωνικό και ηθογραφικό μυθιστόρημα διαπραγματεύτηκε ένα θέμα δύσκολο με αξιοπρέπεια και μαεστρία . Παράλληλα, εκτός από τη φονική βεντέτα και τον πόνο που έσπειρε σε τόσες ψυχές ασχολείται με το θέμα της αιμοκάθαρσης και της μεταμόσχευσης νεφρού. Σ ενα τόσο σημαντικό ζήτημα διαφάνηκε πως συμβουλεύτηκε ειδικό γιατρό και δεν αναλώθηκε σε περιγραφές που θα εκβίαζαν το συναίσθημα. Αντιθέτως , ήταν σοβαρή η τοποθέτηση των γεγονότων στην ιστορία με δόση αξιοπρέπειας και παραδειγματισμό σε εμάς για την διαχείριση από την ηρωίδα μιας τόσο σοβαρής κατάστασης. Επιπλέον, εκεί που θα ήθελα να σταθώ είναι στα μηνύματα που πέρασε μέσα από τους ήρωες και την ιστορία. Πάντα υπάρχουν θύτες και θύματα. Καλοί και κακοί άνθρωποι. Ψυχές που ζητάν μανιωδώς εκδίκηση και εκείνες που αποζητάν διακαώς συγχώρεση. Το μήνυμα της μετάνοιας και της συγχώρεσης που σε αφήνουν να ζήσεις ελεύθερος από τα βαρίδια του παρελθόντος είναι πολύ όμορφα δοσμένα στο τέλος της έκβασης της ιστορίας. Η κάθαρση και η λύτρωση για τα κεντρικά πρόσωπα και για τον αναγνώστη επήλθε.
Η γραφή του συγγραφέα ήταν το δυνατό του όπλο στη φαρέτρα του. Λυρική και άκρως παραστατική με έντονα τα σημάδια της κρητικής ντοπιολαλιάς και κουλτούρας. Το μυθιστόρημα είναι ρεαλιστικό και οι ήρωες πρόσωπα της διπλανής πόρτας. Άλλα συμπαθή άλλα αντιπαθή και κάποια αδιάφορα. Η ψυχογράφηση των χαρακτήρων με σύμμαχο τον στρωτό και ταυτόχρονα συναισθηματικό λόγο του Πετρουλάκη είναι διεισδυτική και παράλληλα μετρημένη. Στο συγκεκριμένο έργο του ήταν σε σωστές δόσεις δοσμένη χωρίς υπερβολές.
Από όσα βιβλία του διάβασα , που σε κάποια είχα πολλές ενστάσεις , σ΄αυτό εδώ θεωρώ πως ο συγγραφέας ξεπέρασε τον εαυτό του. Ήταν ένα βιβλίο που διαβάζεται απνευστί, με ένταση και αγωνία, με συνεχόμενες ανατροπές, ποικίλα συναισθήματα και μηνύματα και με κεντρικό θέμα κάτι που πάντα συγκινεί και ιντριγκάρει τους αναγνώστες. Τη βεντέτα. Είναι μια ώριμη κατάθεση ψυχής η τελευταία συγγραφική απόπειρα του Πετρουλάκη που μου άρεσε και με συγκίνησε. Καλοτάξιδο και να αγαπηθεί όπως του αξίζει.
Βαθμολογία:9/10
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου