Το δεύτερο πόνημα της Μ.Παναγοπούλου "Κλεμμένες λιακάδες" μου "έκλεψε" την καρδιά από τις πρώτες κιόλας σελίδες του. Μετά το λατρεμένο για μένα και ταυτόχρονα εξαιρετικό για εσάς "είδα τον εαυτό μου στα μάτια σου" η συγγραφέας έκανε δυναμική επιστροφή στα συγγραφικά δρώμενα. Η αλήθεια είναι πως από τη στιγμή που τελείωσα πέρυσι την ανάγνωση του πρώτου της μυθιστορήματος την ρωτούσα συνεχώς για τη συνέχεια. Το περίμενα πώς και πώς με τη σιγουριά πως δε θα με απογοητεύσει. Ναι. Έτσι συνέβη. Το νέο αυτό βιβλίο της είμαι σίγουρη πως θα αγαπηθεί πάρα πολύ. Οι λόγοι είναι προφανείς.
Η Παναγοπούλου " κεντά" και στη γραφή και στην πλοκή. Με λόγο χειμαρρώδη και παραστατικό παρουσιάζει τους ήρωες του πρώτου της βιβλίου δεκαέξι χρόνια μετά. Αυτός είναι ο σκελετός της πλοκής. Παρακολουθούμε αν και κατά πόσο προχώρησαν τις ζωές τους μετά από όσα λάβωσαν τις ψυχές τους. Τα δυο μικρά κορίτσια, η Αέλια και η Νεκταρία , παρασύρονται από μια αγνώστου αποστολέα επιστολή, στο Φισκάρδο. Κάποιος τους κυνηγά για το παρελθόν. Για ποιο λόγο ,όμως ,δυο κορίτσια που δεκάξι χρόνια πριν ήταν μικρά και αθώα πρέπει σήμερα να λογοδοτήσουν; Ποιος τις δικάζει; Ποιος δεν τα έχει βρει με τον εαυτό του και θέλει να γίνει τιμωρός; Ένας ανίερος έρωτας, μια δυνατή φιλία και η αέναη μάχη ανάμεσα στο καλό και στο κακό θα παρελάσουν μπροστά σας σε ένα μυθιστόρημα που δε θα αφήνετε από τα χέρια σας. Αν δεν έχετε διαβάσει το πρώτο δε θα υπάρξει πρόβλημα. Η συγγραφέας συνδέει τα γεγονότα αβίαστα και χωρίς ανούσιες επαναλήψεις.
Από την αρχή θα σας κεντρίσει το ενδιαφέρον και όσο προχωρά η σφιχτοδεμένη πλοκή η αδρεναλίνη σας θα εκτοξεύεται στα ύψη. Τα γεγονότα και οι ανατροπές είναι ακατάπαυστα με κινηματογραφικούς ρυθμούς και η πλοκή καθηλώνει. Άρτια δομημένη η τελευταία σε κάνει να βρεις βήμα βήμα την άκρη του νήματος και οι εξελίξεις είναι αμείωτης έντασης. Για μένα είναι ένα άριστα δουλεμένο θρίλερ αγωνίας με κοινωνικές προεκτάσεις σχετικά με τα άδυτα του ανθρώπινου μυαλού και τις λάθος επιλογές των ανθρώπων που έχουν κόστος ακόμα και σε όσους δε φέρουν μερίδιο ευθύνης. Θα σας προβληματίσει σε αρκετά σημεία το μυθιστόρημα με κάποιες συμπεριφορές και επιλογές των ηρώων του. Δε θέλω να επεκταθώ περαιτέρω στην πλοκή , γιατί φοβάμαι μη σας χαλάσω τη μαγεία. Συνήθως τα βιβλία που έχουν συνέχεια δεν τα επιλέγω , γιατί τα περισσότερα με απογοήτευσαν από όσα διάβασα ως τώρα. Επαναλήψεις για να γεμίζουν σελίδες και πλοκή στερημένη από έμπνευση τα παραδείγματα που μου έρχονται στο νου. Εδώ όμως τα πραγματα είναι όλοτελα διαφορετικά. Είναι από τις ελάχιστες φορές που το δεύτερο μου φάνηκε ισάξιο του πρώτου.
Για τη γραφή έχω να επισημάνω πως είναι άκρως ενδιαφέρουσα και συνάμα παραστατική. Σε μεταφέρει άψογα στο χώρο και χρόνο δράσης των ηρώων και στα άδυτα του νου τους. Έχοντας στη φαρέτρα της έναν δυνατό συγγραφικό λόγο η Παναγοπούλου παρέδωσε στους αναγνώστες ένα μυθιστόρημα δυναμίτη. Χωρίς καμία διάθεση υπερβολής θα σας συνεπάρει.
Και κάτι τελευταίο. Η Μαρία είναι φίλη μου. Λόγοι δικοί μας ,μας έφεραν κοντά. Την εκτίμησα που εξαρχής ήταν ευθύς και ντόμπρος ανθρωπος και τόσο αληθινή. Και πάντα με κερδίζουν οι άνθρωποι που εκτός από ταλέντο και ομορφιά διαθέτουν αυτοσαρκασμό και μετριοφροσύνη. Μαρία μου, περιμένω με αγωνία το επόμενο. Μην αργήσεις...!!
Βαθμολογία :10/10
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου