Είναι από τις ελάχιστες φορές που δυσκολεύομαι να εκφράσω την άποψη μου για ένα βιβλίο, γιατί όσα θέλω να σας καταθέσω έχουν να κάνουν με καθαρά υποκειμενικά κριτήρια για τη λογοτεχνία και φοβάμαι μήπως αδικήσω ένα κατά τα αλλά προσεγμένο βιβλίο από μια συγγραφέα, νέα σε ηλικία, χωρίς να είναι πρωτοεμφανιζόμενη.
Λοιπόν, το βιβλίο της Βασιλικής Τσουνή μας μεταφέρει στα Κύθηρα τη δεκαετία του 20 και του 30 και στο 2006, στις φυλακές Αλικαρνασσού. Έχουμε, δηλαδή, ένα ταξίδι στο χτες και στο σήμερα. Στο Μυλοπόταμο των Κυθήρων, μεγαλώνει η Αριστουλα πλάι σε μια μάνα, η οποία την ξεχωρίζει από τον αδερφό της και τη μισεί. Τη καταδυναστεύει και την κακοποιεί. Πολλά τα μαρτύρια που θα περάσει κοντά στη μητέρα της και κάποια στιγμή ευτυχώς θα καταφέρει να το σκάσει μακριά της. Όμως τα βάσανα της δε σταματάνε εκεί. Χρόνια μετά τη βλέπουμε σε ένα κελί να εξομολογείται την ιστορία της σε μια δεσμοφύλακα και αποκαλύπτει όλη τη ζωή της καθώς και τους λόγους που την οδήγησαν στη φυλακή. Ξετυλίγει το κουβάρι της ιστορίας της και ο αναγνώστης γίνεται κοινωνός μυστικών και αποκαλύψεων ενός δυσβάσταχτου παρελθόντος. Ήρωες ποτισμένοι με κακό την έβλαψαν χωρίς έλεος, γεμάτοι μένος και η Αριστουλα έζησε τον πόνο ως το μεδούλι και ηλικιωμένη πια βρέθηκε στη φυλακή δυστυχώς άδικα.
Όλες τις λεπτομέρειες θα τις μάθετε στο βιβλίο. Η αλήθεια είναι πως με ξένισε το γεγονός πως βασίζεται σε αληθινή ιστορία. Αναλογίστηκα τα αναρίθμητα βάσανα που πέρασε η κεντρική ηρωίδα και προβληματίστηκα για τα όρια του ανθρώπου κι για το γεγονός πως έζησε τα πάντα από βασανιστήρια από τους δυνάστες της. Σε κάποια σημεία αισθάνθηκα πως είναι η ιστορία τραβηγμένη από τα μαλλιά. Ειδικά στο τέλος όπου καταδικάστηκε η Αριστουλα για ένα έγκλημα που δε θα σας αποκαλύψω για να μην προδώσω την πλοκή, εκεί ένιωσα πως δε μπορεί να μην είδε κανένας τον πραγματικό δολοφόνο και γέλασα . Όμως, επειδή σέβομαι τη μυθοπλασία και την προσπάθεια των συγγραφέων θα αφήσω στην κρίση σας αυτά τα σημεία που με ξένισαν. Δε με ενοχλούν τα στενάχωρα βιβλία. Άλλωστε η ίδια η ζωή είναι έτσι. Απλά με δυσαρεστεί να διαβάζω για χιλιοβασανισμένες ηρωίδες που τα μαρτυρία τους δεν έχουν τελειωμό. Θέλω να αποφορτίζομαι σαν αναγνώστρια και επιζητώ να υπάρχουν όρια στον πόνο μέσω της λογοτεχνίας και κυρίως κάθαρση και λύτρωση στο τέλος. Όταν καταγράφονται συσσωρευμένα κοινωνικά προβλήματα όπως αιμομιξίες, ΑΜΕΑ, κακοποίηση, βιασμοί και ο αλκοολισμός σε ένα μυθιστόρημα μπουκώνω και πνίγομαι. Ναι, υπάρχουν παντού αυτά αλλά πάντα σημασία έχει ο τρόπος της παρουσίασης τους μέσα στο βιβλίο.
Ωστόσο δε μπορώ να μη σταθώ στη γραφή, η οποία είναι λυρική και καλοδουλεμένη. Είχε δυναμική η εικονοπλαστική δεινότητα της Τσούνη και ο λόγος της έρεε γι αυτό έχουμε να κάνουμε εδώ με ένα μυθιστόρημα που διαβάζεται με μια ανάσα. Και επιπλέον πιο συγκεκριμένα θεωρώ πως και στην ηθογραφηση τα πήγε εξαιρετικά. Κάποιους ήρωες τους αγαπάς μέσα στο βιβλίο και άλλους λατρεύεις να τους μισείς. Χρησιμοποιεί η συγγραφέας την τεχνική των εκ διαμέτρου αντίθετων χαρακτήρων. Ειδικά η μητέρα της Αριστουλας και η φίλη της ομολογώ πως μου έβγαλαν το χειρότερο μου εαυτό με το απύθμενο τους μίσος και την υποκρισία τους εν αντιθέσει με την ηρωίδα που την τοποθέτησα σε ψηλό βάθρο για τις αντοχές της και το μεγαλείο της ψυχής της.
Όσοι αναγνώστες θέλουν συγκινητικά μυθιστορήματα και να διαβάζουν για τα βάσανα των ηρώων που θα πετάγονται στα μάτια τους το ένα μετά το άλλο, αυτό είναι μια ιδανική επιλογή... για μένα όχι, όμως κατάφερε να με προβληματίσει για τους λόγους που σας ανέφερα.
Βαθμολογία :8-/10
Λοιπόν, το βιβλίο της Βασιλικής Τσουνή μας μεταφέρει στα Κύθηρα τη δεκαετία του 20 και του 30 και στο 2006, στις φυλακές Αλικαρνασσού. Έχουμε, δηλαδή, ένα ταξίδι στο χτες και στο σήμερα. Στο Μυλοπόταμο των Κυθήρων, μεγαλώνει η Αριστουλα πλάι σε μια μάνα, η οποία την ξεχωρίζει από τον αδερφό της και τη μισεί. Τη καταδυναστεύει και την κακοποιεί. Πολλά τα μαρτύρια που θα περάσει κοντά στη μητέρα της και κάποια στιγμή ευτυχώς θα καταφέρει να το σκάσει μακριά της. Όμως τα βάσανα της δε σταματάνε εκεί. Χρόνια μετά τη βλέπουμε σε ένα κελί να εξομολογείται την ιστορία της σε μια δεσμοφύλακα και αποκαλύπτει όλη τη ζωή της καθώς και τους λόγους που την οδήγησαν στη φυλακή. Ξετυλίγει το κουβάρι της ιστορίας της και ο αναγνώστης γίνεται κοινωνός μυστικών και αποκαλύψεων ενός δυσβάσταχτου παρελθόντος. Ήρωες ποτισμένοι με κακό την έβλαψαν χωρίς έλεος, γεμάτοι μένος και η Αριστουλα έζησε τον πόνο ως το μεδούλι και ηλικιωμένη πια βρέθηκε στη φυλακή δυστυχώς άδικα.
Όλες τις λεπτομέρειες θα τις μάθετε στο βιβλίο. Η αλήθεια είναι πως με ξένισε το γεγονός πως βασίζεται σε αληθινή ιστορία. Αναλογίστηκα τα αναρίθμητα βάσανα που πέρασε η κεντρική ηρωίδα και προβληματίστηκα για τα όρια του ανθρώπου κι για το γεγονός πως έζησε τα πάντα από βασανιστήρια από τους δυνάστες της. Σε κάποια σημεία αισθάνθηκα πως είναι η ιστορία τραβηγμένη από τα μαλλιά. Ειδικά στο τέλος όπου καταδικάστηκε η Αριστουλα για ένα έγκλημα που δε θα σας αποκαλύψω για να μην προδώσω την πλοκή, εκεί ένιωσα πως δε μπορεί να μην είδε κανένας τον πραγματικό δολοφόνο και γέλασα . Όμως, επειδή σέβομαι τη μυθοπλασία και την προσπάθεια των συγγραφέων θα αφήσω στην κρίση σας αυτά τα σημεία που με ξένισαν. Δε με ενοχλούν τα στενάχωρα βιβλία. Άλλωστε η ίδια η ζωή είναι έτσι. Απλά με δυσαρεστεί να διαβάζω για χιλιοβασανισμένες ηρωίδες που τα μαρτυρία τους δεν έχουν τελειωμό. Θέλω να αποφορτίζομαι σαν αναγνώστρια και επιζητώ να υπάρχουν όρια στον πόνο μέσω της λογοτεχνίας και κυρίως κάθαρση και λύτρωση στο τέλος. Όταν καταγράφονται συσσωρευμένα κοινωνικά προβλήματα όπως αιμομιξίες, ΑΜΕΑ, κακοποίηση, βιασμοί και ο αλκοολισμός σε ένα μυθιστόρημα μπουκώνω και πνίγομαι. Ναι, υπάρχουν παντού αυτά αλλά πάντα σημασία έχει ο τρόπος της παρουσίασης τους μέσα στο βιβλίο.
Ωστόσο δε μπορώ να μη σταθώ στη γραφή, η οποία είναι λυρική και καλοδουλεμένη. Είχε δυναμική η εικονοπλαστική δεινότητα της Τσούνη και ο λόγος της έρεε γι αυτό έχουμε να κάνουμε εδώ με ένα μυθιστόρημα που διαβάζεται με μια ανάσα. Και επιπλέον πιο συγκεκριμένα θεωρώ πως και στην ηθογραφηση τα πήγε εξαιρετικά. Κάποιους ήρωες τους αγαπάς μέσα στο βιβλίο και άλλους λατρεύεις να τους μισείς. Χρησιμοποιεί η συγγραφέας την τεχνική των εκ διαμέτρου αντίθετων χαρακτήρων. Ειδικά η μητέρα της Αριστουλας και η φίλη της ομολογώ πως μου έβγαλαν το χειρότερο μου εαυτό με το απύθμενο τους μίσος και την υποκρισία τους εν αντιθέσει με την ηρωίδα που την τοποθέτησα σε ψηλό βάθρο για τις αντοχές της και το μεγαλείο της ψυχής της.
Όσοι αναγνώστες θέλουν συγκινητικά μυθιστορήματα και να διαβάζουν για τα βάσανα των ηρώων που θα πετάγονται στα μάτια τους το ένα μετά το άλλο, αυτό είναι μια ιδανική επιλογή... για μένα όχι, όμως κατάφερε να με προβληματίσει για τους λόγους που σας ανέφερα.
Βαθμολογία :8-/10
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου