ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ με την ΣΠΥΡΙΔΟΥΛΑ ΚΟΥΤΡΑ στην ΛΙΤΣΑ ΛΑΜΠΡΑΚΟΠΟΥΛΟΥ για το ΒΙΒΛΙΟ ΤΗΣ ΠΑΡΕΑΣ

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΗΝ ΣΠΥΡΙΔΟΥΛΑ ΚΟΥΤΡΑ

Βιογραφικό: Γεννημένη Μάη του ’82 . Δίδυμος με Δίδυμο. Ξεκάθαρο πρόβλημα!  Αγαπάω τόσο τις λέξεις όσο και τους αριθμούς. Επίκτητα λατρεμένη λέξη: Θέλω! Προσφάτως εθισμένη στον αριθμό 2!  Κατάφερα να κάνω το έμφυτο ταλέντο μου  και την ανεξάντλητη δημιουργικότητα μου , βασικό επάγγελμα βιοπορισμού.  Εθίζομαι σε μυαλά, βλέμματα, μυρωδιές, στιγμές και συναισθήματα. Όλα τους απαραιτήτως  ηλεκτρώδη. Αν δεν είχα χιούμορ ,θα είχα τουλάχιστον ισόβεια  κάθειρξη στην πλάτη.  Πεισματάρα μέχρι αηδίας, αρρωστημένα φιλομαθής, εξοντωτικά πολυπράγμων, εφευρετική γλωσσοπλάστης, λάτρης της αλήθειας κι ορκισμένη υπερασπίστρια της αδιαπραγμάτευτης ατομικής ελευθερίας. Μπορώ να δεχτώ ακόμα κι ότι το φεγγάρι είναι… τετράγωνο, αρκεί να μου το αποδείξεις. Μπορείς?!  Συνηθέστερα << ξεστομίζουσα >> ερώτηση: Γιατί?  Αν η ζωή μου χωρούσε σε μια φράση, αυτή θα ήταν : Δεν ξέρω πως θα τελειώσει η ιστορία μου, αλλά δεν θα γράφει ΠΟΥΘΕΝΑ << ΤΑ ΠΑΡΑΤΗΣΕ>>-

Οπισθόφυλλο: Ένα βιβλίο γραμμένο από αγάπη για τη δεύτερη επιλεγμένη, κατακτημένη, ξαναχτισμένη με πείσμα, Ζωή, που δομείται αποκλειστικά από σένα και ξεκινάει μετά τη μεγάλη σου καταστροφή!

Γεμισμένο με τετράγωνες σκέψεις και ολοστρόγγυλα συναισθήματα εκφρασμένα από την ψυχή για την ψυχή.
Πλημμυρισμένο από πολλή κατασταλαγμένη αλήθεια και κάμποσα “Γιατί…” που συναντούν τις απαντήσεις που τους αξίζουν για να μην ουρλιάζουν μέσα σου ανήσυχα.
Αλλά και κάτι “γιατί;” που θα γεννήσουν νέες αλήθειες μέσα σου, ώστε να βρεις τη γαλήνη κι εσύ ολόκληρος.

Ένα βιβλίο βιωματικής ψυχολογίας, γραμμένο με απλές λέξεις και μια στοχευμένη αμεσότητα λόγου που θα σε προσεγγίσει φιλικά.
Εύκολο να διαβαστεί, δύσκολο να ξεχαστεί!

Ένα βιβλίο που θα σου δείξει μια άλλη οπτική για τα παρελθοντικά λάθη, των άλλων και τα δικά σου, και θα σε πείσει ότι ούτε ένα, ούτε δύο, ούτε χίλια εννιακόσια ογδόντα δύο λάθη δύνανται να σταθούν ικανά να κόψουν την πορεία προς την ευτυχία σου, κάτι που αποτελεί το μόνο προσωπικό σου χρέος στη ζωή σου.
Αρκεί εσύ ο ίδιος να μην τους το επιτρέψεις!

Ένα βιβλίο που αγαπάει τα πάθη και τα αγκαλιάζει τρυφερά, ειδικά αυτά που γέννησαν τον Ένα, τον μεγάλο Έρωτα.

Ένα βιβλίο που θα σε πείσει να βρεις τη δύναμη να μεταβολίσεις το κακό που ταΐστηκες, μετατρέποντάς το σε καλό δικό σου!

Ένα βιβλίο ευαίσθητα δυνατό και δυνατά ευαίσθητο που μιλάει για κάτι λάθη και κάτι πάθη…
Αντέχεις; Πάμε;!_

Κριτικές του βιβλίου: https://giakatilathikaikatipathi.gr/gnomes-anagnoston/ 

ΣΠΥΡΙΔΟΥΛΑ ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΠΟΥ ΔΕΧΤΗΚΕΣ ΝΑ ΜΙΛΗΣΕΙΣ ΣΤΗΝ ΣΤΗΛΗ ΜΟΥ ΚΑΙ ΝΑ ΣΕ ΓΝΩΡΙΣΕΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΛΙΓΟ ΚΑΛΥΤΕΡΑ .

ΜΙΛΗΣΕ ΜΑΣ ΛΟΙΠΟΝ ΓΙΑ ΣΕΝΑ, ΠΟΙΑ ΕΙΣΑΙ, ΜΕ ΤΙ ΑΣΧΟΛΕΙΣΑΙ ΚΑΙ ΤΙ ΣΕ ΕΚΑΝΕ ΝΑ ΞΕΚΙΝΗΣΕΙΣ ΝΑ ΓΡΑΦΕΙΣ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΣΟΥ ΄΄ ΓΙΑ ΚΑΤΙ ΛΑΘΗ ΚΑΙ ΚΑΤΙ ΠΑΘΗ- #ΤοΒιβλ1ο΄΄?

Εγώ ευχαριστώ για την πρόσκληση και τη φιλοξενία! Είναι χαρά μου να απαντάω σε ερωτήσεις που έχουν σκοπό να γνωριστούμε :)

Όσο για μένα... Είμαι η Σπυριδούλα και η ταυτότητά μου λέει ότι είμαι 38 Μαΐων. Εγώ πάλι διαφωνώ μαζί της μερικές φορές. Τις περισσότερες φορές νιώθω πολύ νεότερη, ίσως γιατί δεν έχω προλάβει να ζήσω όλα αυτά που θα ήθελα μέχρι τα 38, όπως τα είχα στο μυαλό μου όσο ήμουν μικρότερη.  

Ξέρεις, ξόδεψα πολλή ζωή αποπροσανατολισμένη από ξένα "πρέπει" και περιφερόμενη σε δανεικά "θέλω"...

Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Αθήνα. Σπούδασα, επίσης στην πόλη μου, Μηχανικός Κλωστοϋφαντουργός και λίγα χρόνια μετά, Ξενοδοχειακό Marketing.
Τα... έγγραφα λένε ότι είμαι σχεδιάστρια γυναικείων ρούχων και πρόσφατα συγγραφέας και εκδότρια. 

Εγώ πάλι θα σου πω ότι στην ουσία είμαι ανήσυχο πλάσμα και καλλιτεχνική φύση. Και νομίζω ότι αυτα τα χαρακτηριστικά συμπεριλαμβάνουν όλα όσα κάνω. 

Ξεκίνησα να γράφω περίπου... παίζοντας. Ήταν πριν 3 χρόνια, μια περίοδο της ζωής μου που είχα μόλις αλλάξει ριζικά και οριστικά τη ζωή μου - είχα ξαναγεννηθεί ουσιαστικά, έχοντας ήδη τότε ξεπεράσει την κατάθλιψη, από την οποία έπασχα για σχεδόν τρία χρόνια- και ένιωθα πια διάχυτο ενθουσιασμό και ατέλειωτη αισιοδοξία να με κατακλύζει. Και ήθελα να τα μοιραστώ. 
Στην αρχή έγραφα για μένα και τους φίλους μου, στο προφίλ μου στο facebook και μετά άρχισαν τα μηνύματα και τα σχόλια για το πόση δύναμη τους δίνουν και πόσο καλό τους κάνουν τα γραφόμενά μου. 
Έφτιαξα τη σελίδα "Για κάτι λάθη και κάτι πάθη" και άρχισα να αναρτώ κάθε βράδυ ένα χειρόγραφό μου και ένα κείμενο αναλύοντας τις σκέψεις μου. Τις χαρούμενες, τις ερωτευμένες, τις κατακτήσεις μου, τις απογοητεύσεις μου, τα όνειρά μου, τις σκοτεινές μου σκέψεις. Ό,τι μπορεί να σκέφτηκα ή να ένιωσα μέσα στη μέρα και θεώρησα ότι έχει αξία να το μοιραστώ. 

Μετά από ένα χρόνο σχεδόν, οι άνθρωποι που με διάβαζαν άρχισαν να μου ζητούν να γράψω ένα βιβλίο... Κάπως έτσι έγινε!  

#ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΣΤΟ ΠΡΩΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΑΦΗΓΕΙΤΑΙ ΤΗ ΖΩΗ ΣΟΥ ΣΥΝΤΟΜΑ ΑΛΛΑ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ. ΤΟ ΠΙΟ ΔΥΝΑΤΟ ΣΗΜΕΙΟ ΤΟΥ ΚΕΙΜΕΝΟΥ ΓΙΑ ΜΕΝΑ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΜΙΛΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΨΥΧΟΘΕΡΑΠΕΙΑ. ΠΟΙΟ ΗΤΑΝ ΕΚΕΙΝΟ ΤΟ ΕΡΕΘΙΣΜΑ ΠΟΥ ΣΕ ΟΔΗΓΗΣΕ ΣΤΟ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ ΟΤΙ ΠΑΣΧΕΙΣ ΑΠΟ ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ ΚΑΙ ΑΠΕΥΘΥΝΘΗΚΕΣ ΣΕ ΨΥΧΟΛΟΓΟ;

  Η αλήθεια είναι ότι το πρώτο, από τα ογδόντα κείμενα του βιβλίου, είναι ίσως το πιο αγαπημένο μου, αλλά σίγουρα είναι αυτό που με κάνει πάντα να βουρκώνω. Ειδικά στο κομμάτι που αναφέρεις. 
Δύσκολη Η ερώτησή σου να την απαντήσω γιατί πάσχοντας από κατάθλιψη δεν λαμβάνεις σχεδόν κανένα ερέθισμα από τον εξωτερικό πραγματικό κόσμο. Δεν ζεις. Μόνο νιώθεις αφόρητο πόνο και απέραντη θλίψη. Μόνιμα. 

Νιώθεις ότι περπατάς σε έναν σκοτεινό διάδρομο που όλο στενεύει και θα σε πνίγει μέχρι να σε συνθλίψει, ενώ παράλληλα νιώθεις ότι δεν φτάνεις ποτέ στο τέλος του. Ταυτόχρονα δε, σε βασανίζεις που νιώθεις έτσι, θεωρώντας ότι εσύ φταις που είσαι σε αυτή την κατάσταση και "καλά να πάθεις". Κάπως ηδονικά σε τιμωρείς. Σαδιστικά, άνισα και άδικα.

Δεν θυμάμαι και πολλά πράγματα από εκείνη την περίοδο της ζωής μου-τα έχει διαγράψει ο εγκέφαλός μου ή δεν έγραψαν ποτέ σαν αναμνήσεις, αλλά αυτό το πνιγηρό συναίσθημα δεν ξεχνιέται...
Δεν θυμάμαι καν με τί κουράγιο αποφάσισα να ξεκινήσω ψυχοθεραπεία. Πώς έκλεισα την πρώτη συνάντηση και πώς πήγα. Ούτε που φανταζόμουν ότι είχα κατάθλιψη όταν απευθύνθηκα στην ψυχοθεραπεύτριά μου. Δεν φτάνει το μυαλό σου μέχρι εκεί. Είναι ολοσκότεινο, μπερδεμένο και πονάει. Ακόμα και αυτό πονάει...

ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΣΟΥ ΑΝΑΦΕΡΕΙΣ ΌΤΙ  ΕΚΑΝΕΣ ΠΟΛΛΕΣ ΜΕΤΑΚΙΝΗΣΕΙΣ-ΜΕΤΑΚΟΜΙΣΕΙΣ, ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΑΛΛΑΓΗ ΠΟΛΗΣ ΓΙΑ ΚΑΠΟΙΑ ΧΡΟΝΙΑ . ΘΕΩΡΕΙΣ ΟΤΙ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΣΥΝΕΒΑΛΑΝ ΣΤΗΝ ΠΤΩΣΗ ΤΗΣ ΨΥΧΟΛΟΓΙΑΣ  ΣΟΥ ΚΑΙ ΜΕΤΕΠΕΙΤΑ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ?

Η αλήθεια είναι ότι έχω κάνει πολλές αλλαγές και αρκετές μετακομίσεις. Πολύ περισσότερες από τον μέσο άνθρωπο της βιολογικής μου ηλικίας! Δεν ξέρω να σου πω αν συνέβαλαν στην κατάθλιψη. Μάλλον ναι. Αν και σίγουρα δεν την προκάλεσαν. Η κατάθλιψη είναι ουσιαστικά η συσσώρευση πολλών ανέκφραστων, ανείπωτων μα κυρίως ατακτοποίητων μικρών και μεγάλων γεγονότων που σε στενοχώρησαν και έγραψαν γρατσουνώντας ατσούμπαλα το μέσα σου. Άρα δεν δημιουργείται σε ένα ή δύο χρόνια. Γϊνεται "υπόγεια" πολλά χρόνια η ζημιά, απλά κάποια στιγμή υποχωρεί το έδαφος και πέφτεις στο κενό. 

Ωστόσο, θεωρώ ότι, ναι, με δυσκόλεψαν οι τόσες αλλαγές. Γιατί ενώ στην ουσία χρειαζόμουν ένα σταθερό περιβάλλον να επενδύσω, να συνδεθώ και να νιώσω ασφάλεια, οι αλλαγές προκαλούσαν το ακριβώς αντίθετο. 
Και η επόμενη λογική ερώτηση είναι: Αφού ήθελες σταθερότητα, γιατί έκανες τόσες αλλαγές; Και η απάντηση είναι, τώρα πια (τότε δεν ήξερα καν ότι χρειάζομαι σταθερότητα): Προσπαθούσα μάλλον να ξεφύγω από την κακή πραγματικότητα που ζούσα, παραβλέποντας ότι ό,τι κακό και στενάχωρο υπήρχε, κατοικούσε μέσα μου και ότι όπου και αν πήγαινα, αυτό θα ερχόταν μαζί μου να με ταλαιπωρεί και να με βασανίζει. Επίσης, οι αλλαγές είχαν πάντα ένα μεγάλο κίνητρο για μένα: Να απο-δείξω ότι είμαι επαρκής, δυνατή και πετυχημένη. Μεγάλη συζήτηση το γιατί το προσπαθούσα. Μέσα στο βιβλίο υπάρχει επίσης και αυτή η απάντηση...

ΤΕΛΙΚΑ ΠΟΙΑ ΑΝΑΓΚΗ ΣΕ ΟΔΗΓΗΣΕ ΣΤΗΝ ΨΥΧΟΛΟΓΟ ΚΑΙ ΤΙ ΑΚΡΙΒΩΣ ΑΝΑΖΗΤΟΥΣΕΣ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΨΥΧΟΘΕΡΑΠΕΙΑ?

Ειλικρινά, δεν βρίσκω καμία λογική εξήγηση πέραν αυτής που θα σου δώσω: Ακόμα και βυθισμένη, σχεδόν πνιγμένη, σε όλη τη μαυρίλα του κόσμου μου, ήθελα να ΖΗΣΩ. Ήταν το ένστικτο της επιβίωσης που με οδήγησε εκεί, το οποίο τελικά έχω πολύ ισχυρό. Και αυτό αναζητούσα τελικά. Έναν τρόπο να μπορέσω να ζήσω και τελικά ο μόνος ήταν να βγω από εκεί που ήμουν. Αυτό και έγινε. Κάτι που, ανάμεσα σε άλλα πράγματα που έχω καταφέρει, αλήθεια ήταν η δυσκολότερη αλλά και η πιο πολύτιμη κατάκτηση. Ένα ακριβοπληρωμένο δώρο, από μένα σε μένα. 

Ειδικά στο πρώτο από τα ογδόντα συνολικά -φαινομενικά- αυτοτελή κείμενα που συμπεριέλαβα στο βιβλίο μου, περιγράφω σχετικά σύντομα μα πολύ αντικειμενικά εκείνη την περίοδο που έκανα ψυχοθεραπεία... με κάποιες εικόνες και συναισθήματα που με στιγμάτισαν. Διαβάζοντάς τα, θα καταλάβει ο αναγνώστης πόση ανάγκη είχα να ζήσω, ακόμα και τότε που ήμουν σχεδόν... μισοπεθαμένη! 

ΘΑ ΠΡΟΕΤΡΕΠΕΣ ΑΛΛΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΝΑ ΚΑΛΥΤΕΡΕΥΣΟΥΝ ΤΗΝ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥΣ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΨΥΧΟΘΕΡΑΠΕΙΑ?

Ξεκάθαρα!  Η λέξη "ψυχοθεραπεία" σημαίνει θεραπεία της ψυχής. Γιατί όταν βήχεις πας, χωρίς δεύτερη σκέψη, στον γιατρό, αλλά όταν πονάει η ψυχή σου φοβάσαι/ντρέπεσαι και δεν απευθύνεσαι σε έναν ψυχοθεραπευτή;
Προσοχή, μην παρεξηγηθώ! Δεν είναι εύκολη η διαδικασία της ψυχοθεραπείας. Ίσα-ίσα είναι από τις πιο επίπονες θεραπείες που μπορεί να κάνει κανείς. Πρέπει να βγει όλο το λιμνασμένο φαρμάκι, το δικό σου και το αλλότριο, και αυτό θέλει θάρρος και ειλικρίνεια. Πρέπει να ΘΕΛΕΙΣ να δεις την αλήθεια και η χώνεψη της αλήθειας δεν είναι σχεδόν ποτέ εύκολη διαδικασία. 

Θα πονέσεις αντικρίζοντάς την. Θα θυμώσεις. Θα απελπιστείς. Θα κλάψεις. Θα θρηνήσεις. Θα νιώσεις προδομένος και αδικημένος. Αλλά τελικά θα καταλάβεις ότι αφού δεν μπορείς να αλλάξεις τίποτα από αυτά που ήδη συνέβησαν, σοφό είναι τώρα πια να τα αποδεχτείς και να τα επανατακτοποιήσεις μέσα σου με έναν τρόπο που δεν σε πληγώνουν πια. Γιατί πρακτικά μόνο αυτό μπορείς να κάνεις: να αποδεχτείς το παρελθόν και ό,τι σε πλήγωσε όσο εκείνο ήταν ακόμα παρόν.  
Όλοι μας, αδιαπραγμάτευτα, έχουμε ζήσει αυτό το "κάτι" που μας τσαλαπάτησε, άλλοι λίγο, άλλοι πολύ. 

ΜΙΛΩΝΤΑΣ ΓΙΑ ΠΑΡΕΛΘΟΝΤΙΚΕΣ ΠΛΗΓΕΣ, ΑΝΑΦΕΡΕΙΣ ΣΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΟΤΙ ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΣΟΥ ΕΙΧΑΝ ΤΗΝ ΑΝΑΓΚΗ ΝΑ ΣΑΣ ΣΥΓΚΡΙΝΟΥΝ ΠΟΛΥ ΜΕ ΤΗΝ ΑΔΕΡΦΗ ΣΟΥ. ΠΙΣΤΕΥΕΙΣ ΟΤΙ ΜΠΟΡΕΙ ΟΛΟ ΑΥΤΟ ΝΑ ΓΙΝΟΤΑΝ ΓΙΑ ΤΟ ΚΑΛΟ ΣΟΥ. Π.Χ. ΓΙΑ ΝΑ ΣΑΣ ΕΝΔΥΝΑΜΩΣΟΥΝ? ΓΙΑΤΙ ΘΕΩΡΕΙΣ ΟΤΙ ΤΟ ΕΚΑΝΑΝ;

Όπως πολύ χαρακτηριστικά αγαπάω να λέω: "κανένας άνθρωπος δεν γίνεται γονιός έχοντας προϋπηρεσία και κανένα παιδί δεν γεννιέται με οδηγίες χρήσης". Αυτό που εννοώ είναι ότι οι γονείς θα κάνουν λάθη. Στην πράξη μαθαίνεις να γίνεσαι γονιός, πριν γίνεις, δεν ξέρεις πώς να είσαι, ούτε το σωστό, ούτε το λάθος ξέρεις. Και κάθε παιδί χρειάζεται τη δική του προσωποποιημένη διαχείριση. Δεν ξέρει ο γονιός πώς να το διαχειριστεί εκ των προτέρων. 

Ωστόσο, ύψιστη σημασία έχει πώς μαθαίνει ο άλλος αυτό που επιδιώκεις να του μάθεις. Με ποιον τρόπο, δηλαδή. Όλοι μαθαίνουμε, όχι όμως όλοι με τον ίδιο τρόπο. Οπότε, ένας σοφός και ώριμος δάσκαλος-γονιός πρέπει να προσαρμόζει πάντα τον τρόπο του έτσι ώστε να "κουμπώνει" και να μεταδίδεται το μήνυμα στον μαθητή-παιδί. 
Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί γινόταν αυτή η σύγκριση, ποιά ανάγκη την γέννησε και τί σκοπό θεωρούσαν ότι θα εξυπηρετούσε. Και να σου πω και την αλήθεια, ούτε που έχει σημασία πια. Ξέρω όμως σίγουρα ότι αυτό με στιγμάτισε σαν πυρωμένο σίδερο, και για πολλά, πάρα πολλά χρόνια το τραύμα ήταν ανοιχτό και έσταζε αίμα και πύον. Τώρα πια έκλεισε. Το έθρεψα με τη βοήθεια της ψυχοθεραπείας. Υπάρχει το σημάδι, δεν θα κρυφτώ. Αλλά δεν πονάει πλέον γιατί το κομμάτι αυτό του παρελθόντος επανατοποθετήθηκε μέσα μου με τον τρόπο που δεν με πληγώνει- είναι ακριβώς αυτό που σου είπα για την ψυχοθεραπεία. Αυτό κάνει. Δεν σβήνει μνήμες, απλά αφού τις αποκρυπτογραφήσει, τους δίνει μια άλλη διάσταση μέσα σου, λιγότερο πληγωτική. Και καταλαβαίνεις πόσο μεγάλωσες από τότε και πόσο μικρότερο μπορείς να το κάνεις ή να το βλέπεις εσύ αυτό που σε πλήγωσε. Και ότι όλο αυτό είναι πολύ μακριά σου πια, τόσο χρονικά, όσο και αναπτυξιακά. Και ότι τελικά είναι πολύ κρίμα να σε κυνηγάει ακόμα... Και πολλά πολλά άλλα...

ΥΠΗΡΞΑΝ ΠΟΛΛΑ ‘’ΑΝ ‘’ ΣΤΗ ΖΩΗ ΣΟΥ ΠΟΥ ΣΕ ΚΡΑΤΟΥΣΑΝ ΠΙΣΩ?

Σε όλων μας τις ζωές υπάρχουν "αν"-τροχοπέδες. Μιλώντας για μένα, το πιο άδικο "Αν" που με βασάνιζε ήταν το "αν αποτύχω;". Και από πίσω του κρυβόταν ο φόβος της προσωπικής ανεπάρκειας που είχε σπαρθεί και ριζώσει βαθιά μέσα μου από τα παιδικά μου χρόνια. 

Δεν θα έλεγα ότι με κράτησε πίσω γιατί τελικά πάντα ήμουν απαράδοτα πεισματάρα και προσπαθούσα να κατακτήσω, με λάθος τρόπο πολλές φορές, το "εγώ θα μπορέσω". Θεωρώ όμως ότι μου στέρησε ηρεμία και εμπιστοσύνη στον εαυτό μου, το "αν" αυτό. 
Προχωρούσα λόγω πείσματος δηλαδή, αλλά με αγωνία και κοφτές ανάσες. 
Ίσως, σκέφτομαι καμιά φορά, αν είχα πιο σίγουρο βηματισμό από την αρχή, να είχα καταφέρει ακόμα περισσότερα. Ποιός ξέρει; Τί σημασία έχει αλήθεια το "τί θα γινόταν αν"; 
Όπως έχω γράψει μέσα στο βιβλίο μου: "Σημασία έχει πού έφτασες συναρτήσει του από που ξεκίνησες._" και εγώ ξεκίνησα από το μείον, μα έφτασα στο συν. Άρα νίκησα τα κακά μου "αν". Και ίσως μόνο αυτό να έχει σημασία πια. Η δική μου νίκη!

ΜΙΛΩΝΤΑΣ ΓΙΑ ΝΙΚΕΣ, ΠΟΣΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΣΕΝΑ ΝΑ ΘΕΤΕΙΣ ΣΤΟΧΟΥΣ ΣΤΗ ΖΩΗ ΣΟΥ? ΚΑΙ ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΓΙΑ ΣΕΝΑ Η ΛΕΞΗ "ΣΤΟΧΟΣ"?

Αν το σκεφτείς, για να εκπληρώνουμε στόχους και να κατακτάμε όνειρα, για αυτό αξίζει να ζούμε οι άνθρωποι. Οπότε, ναι, είναι άκρως σημαντικό το να θέτω στόχους, όπως και το γεννάω όνειρα. Μικρά και μεγάλα. Αλλιώς πώς θα εξελιχθώ;  πώς θα προχωρήσω; πώς θα γεννήσω σε έναν ακόμα καλύτερο εαυτό, για τον εαυτό μου πρώτα από όλους;

Στόχος, για μένα, σημαίνει "σταθμός στον δρόμο προς τον καλύτερο εαυτό μου". Ο κόπος και οι θυσίες που θα κάνω για την επίτευξή του είναι ο τρόπος να διαβαίνω αυτόν τον δρόμο, μέχρι να φτάσω στον προορισμό μου. Παράλληλα δε, κατακτώ και κάτι άλλο πολύ σημαντικό: γνωρίζω τον εαυτό μου, τα "θέλω" του και τα "αντέχω" του, οπότε με θωρακίζω και με προστατεύω. Επίσης και με αναπροσαρμόζω στα μελανά μου σημεία. 
Άρα ο εκάστοτε στόχος δεν οδηγεί τελικά σε έναν λίγο καλύτερο εαυτό κάθε φορά;

ΣΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΣΟΥ ΜΙΛΑΣ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΦΟΒΟ. ΠΙΣΤΕΥΕΙΣ ΟΤΙ Ο ΦΟΒΟΣ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΚΙΝΗΤΗΡΙΟΣ ΔΥΝΑΜΗ ΚΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟΣΟ ΚΑΚΟΣ ΚΑΠΟΙΕΣ ΦΟΡΕΣ ΟΣΟ ΠΙΣΤΕΥΑΜΕ ΕΜΕΙΣ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ?

Σε καμία περίπτωση! Ο φόβος και οι ενοχές είναι τα μόνα συναισθήματα που, ενώ είναι ανθρώπινα, είναι παντελώς ανώφελα και ζημιογόνα. Σε κάνουν απόλυτα ελέγξιμο και κατευθυνόμενο. Όχι μόνο δεν θα μπορούσαν ποτέ να αποτελούν κινητήριο δύναμη, αλλά είναι ξεκάθαρα εχθροί της προσωπικής εξέλιξης και κολλητοί φίλοι με την στασιμότητα. Και αυτό είναι καταστροφικό!

Τί σημαίνει "φόβος"; Είναι το συναίσθημα που σου υπαγορεύει προκαταβολικά ότι αν κάνεις κάτι, θα πάθεις κάτι κακό. Σωστά;
Άρα προδικάζει ένα κακό αποτέλεσμα. Πώς θα ξέρω ότι κάτι δεν ΘΑ πάει καλά ΠΡΙΝ καν το κάνω;
Το μέλλον ανήκει στο μέλλον και όσο και αν δεν μου αρέσει που το λέω, δεν το ελέγχουμε σχεδόν καθόλου. Το μόνο που έχουμε στα χέρια μας πρακτικά είναι το παρόν. Το ατέλειωτο τώρα που σχηματίζει ένα πριν, ένα μετά και τελικά ένα πάντα.

ΠΙΣΤΕΥΕΙΣ ΟΤΙ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΦΟΒΟ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΡΘΟΥΝ ΚΑΙ ΘΕΤΙΚΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ?

Κατηγορηματικά οχι! Το μόνο θετικό που σκέφτομαι ότι μπορεί και αξίζει να σταθεί δίπλα στη λέξη "φόβος" είναι το "ξεπέρασα τον/τους φόβο/φόβους μου". 

ΘΕΩΡΕΙΣ ΟΤΙ ΣΤΟΝ ΕΡΩΤΑ ΥΠΗΡΞΑΤΕ ΤΥΧΕΡΗ Ή ΣΑΣ ΠΗΡΕ ΠΟΛΥ ΧΡΟΝΟ ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΒΡΕΙΤΕ ΤΟΝ ‘’ΗΛΙΟ ΣΟΥ’’ ΟΠΩΣ ΤΟΝ ΑΠΟΚΑΛΕΙΣ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΣΟΥ?

Θεωρώ ότι σε τίποτα δεν υπήρξα τυχερή στη ζωή μου, γενικά! Μάλλον το αντίθετο! Ό,τι έχω το κατέκτησα απόλυτα, δίκαια, τίμια και με πολλή προσπάθεια. 
Πιστεύω ότι ο έρωτας σε βρίσκει όταν είσαι έτοιμος εξελικτικά να τον αναγνωρίσεις, να τον υποδεχτείς όπως του πρέπει και να τον αποδεχτείς ολοκληρωτικά. Κάπως έτσι έγινε και με εμένα. Ο έρωτας ήρθε όταν πια είχα τόση εμπιστοσύνη στον εαυτό μου ώστε να του παραδοθώ και να του παρα-δοθώ. Να του αφεθώ και να δοθώ στο μέγιστο, δηλαδή.

Δεν έχει σημασία πόσος χρόνος πέρασε ή θα περάσει μέχρι να βρεθεί ο Μονα-δικός του οποιουδήποτε. Σημασία έχει τί έγινες εσύ στο διάβα αυτού του χρόνου και πόσο ερωτεύσιμος και αξιαγάπητος κατάφερες να γίνεις ο ίδιος, ώστε να ενεργοποιηθεί φαινομενικά αμετάφραστα η δύναμη του μαγνητισμού με έναν άνθρωπο που δύναται και θέλει να σε ερωτευτεί και να σε αγαπήσει. Αλλά πρέπει να το αξίζεις πρώτα! Τίποτα δεν χαρίζεται στη ζωή, ούτε η αγάπη, ούτε ο έρωτας.
Μιλώντας για προσωπική εξέλιξη και αγάπη οποιασδήποτε φύσης, συνεχίζω να υποστηρίζω ότι για να αγαπηθείς πρέπει πρώτα να κάνεις κάτι πολύ σημαντικό: Όπως είχα γράψει σε ένα από τα γνωστά βραδινά μου ποστ παλιότερα: "Γίνε αυτός που θα ήθελες να έχεις φίλο καρδιάς, αδερφό ή άνθρωπό σου._"

ΤΟ ‘’ΜΑΖΙ’’ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΔΥΣΚΟΛΗ ΥΠΟΘΕΣΗ .ΘΕΛΕΙ ΚΟΠΟ ‘Η ΤΡΟΠΟ ΓΙΑ ΤΟ ΑΠΟΛΥΤΟ ‘’ΕΝΑ’’ ΠΟΥ ΕΠΙΘΥΜΟΥΣΕΣ ΕΣΥ?

Το "μαζί" είναι μια τόση δα μικρή λέξη αποτελούμενη από τέσσερα μόλις γράμματα, αλλά είναι όλη η δύναμη του κόσμου. Μόνος σου πας πιο γρήγορα, αλλά μαζί πάμε πιο μακριά!
Για να γραφτεί σωστά το "μαζί" θέλει και κόπο και τρόπο. Θέλει μοίρασμα και αγάπη. Κατανόηση και προσπάθεια. Σταθερότητα και παρουσία. Αμφίπλευρα. Ουσιαστικά. Ισότιμα. Ταυτόχρονα. 
Θέλει, όσο ο ένας σκαλίζει το "Μ", ο άλλος να σχηματίζει το "ί" και να συναντηθούν οι διαδρομές και οι καρδιές τους, κάπου ανάμεσα στο "α" και στο "ζ".  
Κάπου εκεί λοιπόν, ανάμεσα στο "α" και στο "ζ", ακριβώς στη μέση του "μαζί" γεννιέται το απόλυτο "ένα"...

ΘΑ ΑΛΛΑΖΕΣ ΚΑΤΙ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΣΟΥ? ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΘΑ ΗΘΕΛΕΣ ΝΑ ΤΟ ΔΙΑΓΡΑΨΕΤΕ?

Το έχω ξαναπεί πολλές φορές και θα το πω ακόμα όσες φορές ερωτηθώ: Δεν μετανιώνω για τίποτα! Δεν θα διέγραφα τίποτα από την πορεία μου μέχρι τώρα. Γιατί ό,τι πέρασα και ξεπέρασα, ό,τι βίωσα και επιβίωσα, είναι όλα κομμάτια μου. Κομμάτια που επαναπροσδιόρισα και πια συνθέτουν τον δικό μου σημερινό εαυτό. Που μπορεί να έχει πονέσει, ναι. Αλλά, κοίτα τον! Είναι ολόρθος, περήφανος, δυνατός και πορεύεται! 
Νιώθω ότι αν άλλαζα το παραμικρό από την ιστορία μου, δεν θα ήμουν η ίδια. Και τον εαυτό μου πια τον αγαπώ και τον εκτιμώ. 

ΕΧΕΙΣ ΒΑΛΕΙ ΟΡΙΑ ΣΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ ΩΣ ΠΡΟΣ ΤΗ ΔΟΤΙΚΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ?

 χμμ... Δεν σου κρύβω ότι με προβλημάτισε η ερώτησή σου.
Φαινομενικά, ναι. Έχω βάλει όρια. Δεν σκορπίζομαι πια. 

Ουσιαστικά όμως, στους ανθρώπους που έχω διαλέξει να θεωρώ δικούς μου, με την έννοια της εγγύτητας και όχι της ιδιοκτησίας, παραμένω υπερδοτική και προστατευτική!
Δεν νομίζω ότι μπαίνει όριο πραγματικό και απόλυτο στο δόσιμο και στην έγνοια! Έχει όρια η αγάπη; Για μένα, όχι δεν έχει. Και αυτά, και τα δύο είναι αγάπη!

ΤΕΛΙΚΑ Η ΕΥΤΥΧΙΑ ΕΙΝΑΙ ΤΥΧΗ Ή ΕΠΙΛΟΓΗ? ΠΟΥ ΚΑΤΑΛΗΓΕΙΣ ?

Η ευτυχία είναι ξεκάθαρη ενσυνείδητη επιλογή. Θέλει κόπο και πείσμα. Δουλειά συνεχή, με τον εαυτό μας πρωτίστως. Εξέλιξη και ανέλιξη. 

Θέλει πολλά χαρακτηριστικά η ευτυχία για να την γεννήσεις. Μα κυρίως θέλει να ξέρεις ότι μόνο για να ευτυχήσεις αξίζει να ζεις. Όσο και αν κρατήσει ο δρόμος, εσύ πρέπει να φτάσεις στον προορισμό! Και είναι από τα απειροελάχιστα "πρέπει" που χρησιμοποιώ.

Όπως είχα γράψει και παλιότερα σε ένα στιχάκι μου: 
"Η ευτυχία είναι ο προορισμός. 
Η καρδιά είναι η πυξίδα.
Η πίστη σε σένα η καλοκαιρία.

Η ζωή είναι ο δρόμος. 
Συνέχισε να πορεύεσαι._ "

ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΓΙΑ ΣΕΝΑ Η ΛΕΞΗ ‘’ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ’’. ΚΑΙ ΠΩΣ ΤΗΝ ΟΡΙΖΕΙΣ ΜΕΣΑ ΣΟΥ?

Οικογένεια για μένα σημαίνει σπίτι. Το σπίτι θέλει φροντίδα, νοιάξιμο και τάξη. Θέλει καθαρό αέρα και μπόλικο φως για να είναι ευχάριστη η παραμονή σου εκεί. Όταν αυτά γίνονται επαρκώς, τότε το σπίτι είναι αγκαλιά, φωλιά και ψυχολογική ξεκούραση. Είναι προστασία από όλα τα εξωγενή, που λίγη σημασία -πρέπει να- έχουν. 
Η πόρτα του σπιτιού, δε, είναι και σαφής γνωστοποίηση ορίων των ενδεχόμενων επισκεπτών και των μη ενοίκων. 

Οπότε, ιδανικά, η οικογένεια για μένα σημαίνει σπίτι. Έτσι την ορίζω και έτσι την ονειρεύομαι. 

ΕΠΟΜΕΝΑ ΣΧΕΔΙΑ?....ΣΥΓΓΡΑΦΙΚΑ ΚΑΙ ΜΗ;

Ένα καινούργιο όνειρό μου είναι να σπουδάσω Ψυχολογία. Έχω διαβάσει άπειρα επιστημονικά βιβλία ψυχολογίας αλλά και αυτοβελτίωσης και είναι μια επιστήμη που πραγματικά με μαγεύει. Τα ανθρώπινα νους και ψυχή έχουν απερίγραπτους μηχανισμούς επιβίωσης. Απλά εμείς δεν έχουμε μάθει να τους ακούμε ή -ακόμα χειρότερα- έχουμε μάθει να μην τους ακούμε. Οι ψυχολόγοι και οι σύμβουλοι ψυχικής υγείας κάνουν ακριβώς αυτό: σε μαθαίνουν να διαβάζεις και να ακούς τον εαυτό σου. Και αλήθεια, είναι μαγικό να κρατάς το χέρι κάποιου τρυφερά και να του συστήνεις τον υπέροχο εαυτό του!  Μιας και συγγραφικά με την πρώτη μου απόπειρα, #ΤοΒιβλ1ο, αυτό το τρυφερό κράτημα από το χέρι, είναι κάτι που -οι αναγνώστες του λένε- ότι επιτεύχθηκε, θα ήθελα να το εξελίξω και σε ψυχοθεραπευτικό επίπεδο βραχυπρόθεσμα.

Συγγραφικά, έρχεται η ώρα, μέσα μου, για κάτι σαν μυθιστόρημα που καθόλου μυθιστόρημα δεν θα είναι...  

Ευχαριστώ πολύ Σπυριδουλα μου και σου εύχομαι τα καλύτερα !

- και εγώ σε ευχαριστώ πολύ 💗

 

Για το Βιβλίο της παρέας

Λίτσα Λαμπρακοπούλου