Μια εικόνα - Χίλιες ΣΚΈΨΕΙΣ: "ΤΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΣΤΟ ΣΥΡΤΑΡΙ" - Για την στήλη ΜΙΣΕΛΕΝ: Ελενα Καλογεροπούλου, Μαρία Μισσέ & Αννα Ζηλάκου!

 Τα γράμματα στο συρτάρι 

Περίεργα που τα φέρνει καμιά φορά η ζωή... Άνοιξα το σκονισμένο κομοδίνο της μαμάς, στο

παρατημένο σπίτι των παιδικών μου χρόνων που έφερε πια η έντονη οικονομική ανάγκη την δύσκολη ώρα να πουληθεί πλήρως επιπλωμένο. Με έκπληξη διαπίστωσα την ύπαρξη κάποιων αντικειμένων εκεί μέσα. Πρέπει να βρίσκονταν χρόνια εκεί αφού το σπίτι έμεινε κλειστό μετά τον θάνατο της πολυαγαπημένης μου μανούλας, οχτώ χρόνια πριν. Δεν είχα βρει την δύναμη να το επισκεφθώ από τότε. Όμως τώρα.. Έπρεπε... Να μείνω δεν μπορούσα. Με έπνιγαν οι θύμησες σε μια θάλασσα αναμνήσεων δεμένων με θλίψη. Κι αυτά στο συρτάρι... Με έκπληξη διαπίστωσα πως ήταν ερωτικές επιστολές συνοδευόμενες από έναν σταυρό και μια άγκυρα. Τα πήρα και ξεκίνησα να διαβάζω. Ούτε κατάλαβα πότε έπεσε η νύχτα. Κάπου ανάμεσα στην τυλιγμένη με έντονα συναισθήματα ροή των λέξεων που με κρατούσε αιχμάλωτη, στα δάκρυα που έτρεχαν ασυναίσθητα και ακατάπαυστα και στα ταξίδια του μυαλού στις καταστάσεις και τις εποχές, κατάλαβα. " Γι 'αυτό κοίταζε πάντα με διάχυτη τη μελαγχολία στο σκοτεινιασμένο της βλέμμα τους ορίζοντες την ώρα της δύσης. Κι έλεγε ότι θυμόταν τις θλιβερές ιστορίες της θείας Μελίνας, όταν την ρωτούσα τι είχε. Δική της ήταν η ιστορία. Κανενός άλλου. " 

Συνεχίζοντας το διάβασμα ένα ρίγος με διαπέρασε

".... Έκανα το τεστ σήμερα. Επιβεβαιώθηκε. Είμαι έγκυος φως μου! Σε περίπου 7 μήνες θα έχεις στην αγκαλιά σου την πιο όμορφη δημιουργία της αγάπης μας! Πέρα από την ίδια την αγάπη βέβαια! Και ξέρεις... Μου ήρθε στο μυαλό αυθόρμητα να την ονομάσουμε ακριβώς αυτό... Αγάπη...!

Είσαι πάντα μέσα στην ψυχή μου,

Κάκια. "

- Ο πατέρας μου ....

Είπε με φωνή που έτρεμε και ένας βαθύς αναστεναγμός γλίστρησε από μέσα της. Στον τελευταίο φάκελο ο άνθρωπος που φαίνεται πως τελικά ήταν ο βιολογικός μου πατέρας,  έγραφε

"Μπορεί να είμαι στον πόλεμο και ο κίνδυνος να καραδοκεί αλλά εσύ είσαι το φως που συγκρατεί μέσα μου τις θύελλες και θέλω να ξέρεις πως ο, τι και να συμβεί, όλα αυτά τα συναισθήματα που με τόση πληρότητα μοιραστήκαμε με έκαναν να νιώσω γεμάτος σε αυτή την ζωή και είμαι στ' αλήθεια ευτυχισμένος! Να προσέχεις την Αγάπη μας. Ελπίζω να σας δω σύντομα...

Σ' αγαπώ πάντα,

Μάρκος "

"Αυτός λοιπόν πρέπει να ήταν ο λόγος που πάντα είχα την αίσθηση πως είχαν μία αδελφική αγάπη με τον πατέρα και χώρισαν τόσο γρήγορα... " σκέφτηκα μπερδεμένη προσπαθώντας να μεταβολίσω τα τόσο απίστευτα νέα δεδομένα.

Σκούπισε τα σκεπασμένα με μια υγρή κουρτίνα  μάτια της, έσβησε τα φώτα και βγήκε έξω από το σπίτι. Ψιθύρισε ένα " Α ρε μάνα σ' αγαπώ πάντα... ", χαϊδεύοντας απαλά την πόρτα και έφυγε με αργά βήματα χαμένη στις σκέψεις της, πατώντας πάνω στα ξερά φθινοπωρινά φύλλα του κήπου τους.....                                                                                                                           

                                                                                                                               Άννα Ζηλάκου

 

  Τα γράμματα στο συρτάρι

Αναρωτιέσαι πού καταλήγουν άραγε οι περασμένοι έρωτες; 

Πού είναι αυτός ο παράδεισος για τους χωρισμένους εραστές; 

Αν ξεχνιούνται ποτέ αυτά που ένιωσαν δύο ζευγάρια χείλη στο πρώτο τους φιλί; 

Ίσως σε ένα συρτάρι ξύλινο, σε κάποια παλιά ντουλάπα ξεχασμένη στα βάθη της καρδιάς. Εκεί κρύβονται, εκεί καταλήγουν οι αλησμόνητες αγάπες. Σ' ένα συρτάρι γεμάτο γράμματα με λόγια ερωτικά, φωτογραφίες χαμογελαστές, ευχές βιαστικές πάνω σε καρτ ποστάλ που θυμίζουν εποχές αλλοτινές. Συναισθήματα στριμωγμένα μέσα σε στίχους. Άγκυρες που έχασαν το λιμάνι τους ψάχνοντας ωκεανούς σε δακρυσμένα μάτια. Κι ένας μικρός σταυρός να σε προσέχει στις φουρτούνες της ζωής. Φάκελοι ξέχειλοι από σ' αγαπώ, από προσμονές και πόθους... Εκεί σε ένα συρτάρι φυλάω κι εσένα... Τα φιλιά μας, τα λόγια που ψιθύριζες τις νύχτες, το χαμόγελο σου... Περιμένοντας, υπομονετικό λιμάνι μέχρι να βρεις τη σωστή πορεία και να ρίξεις άγκυρα πλάι μου... Κι από κει να χαράξουμε μαζί νέους χάρτες, που θα δείχνουν τον δρόμο για τα αστέρια. Για τον χαμό ή την σωτηρία μας....

                                                                                                                        Μισσέ Μαρία

  Τα γράμματα στο συρτάρι 

 Ήταν κάποτε ένας νεαρός με κορμοστασιά κυπαρισσιού και μάτια στο χρώμα του κεχριμπαριού.

Στημένος αγέρωχα πίσω απ' το τιμόνι του αρμένιζε στις θάλασσες έχοντας πυξίδα την αγάπη! Τα μαλλιά του ήταν πυκνά,μαύρα σαν έρεβος και το χαμόγελο του λαμπρό,σαν καλοκαιρινός ήλιος. Μόνο που σπάνια χαμογελούσε τώρα πια... Στο βλέμμα του αντάμωνε η θλίψη με τα χαμένα όνειρα. Στα μάτια του θαρρείς πως πάντα μαινόταν καταιγίδα, όμοια με εκείνη που του στέρησε ότι πολυτιμότερο είχε! Μόνο η μορφή της θα μπορούσε να ανατείλει πάλι ήλιους στην ψυχή του. Σ' ένα καράβι θαλασσόδερνε την ψυχή του, χρόνια ολόκληρα, μήπως και βρει γαλήνη. Κι ας ήταν η θάλασσα που κρατούσε στα βάθη της αγκάλης της, την πολύτιμη του αγάπη. Κάθε που ο καιρός αγρίευε έφερνε στον νου του αυτή την νύχτα, που τα θεόρατα κύματα την σκέπασαν με την μανία τους. Βουτούσε για ώρες στην αφρισμένη κόλαση μήπως μπορέσει να την σώσει, όμως μάταια τα 'βαζε με τα στοιχειά της φύσης. Ήταν πιο δυνατά,πιο άγρια από εκείνον κι ας πάλευε σαν το θεριό απέναντι τους... 

- Και ύστερα τι έγινε παππού; 

- Ύστερα πέρασαν τα χρόνια και η φουρτούνα μέσα του άρχισε να κοπάζει, όμως συνέχισε να διασχίζει τις θάλασσες για να την νιώθει κοντά του. Σαν μια γοργόνα την είχε στο μυαλό του, που τον συνόδευε σε κάθε του ταξίδι. Και κάπου μακριά, σ' ένα απάνεμο λιμάνι ήρθε στην ζωή του μια γυναίκα με ζεστά μελένια μάτια και τεράστια αγκαλιά! Με κόπο και υπομονή έριχνε αγάπη σε όλες τις πληγές του ώσπου να τις γιατρέψει. Γιατί πρέπει να ξέρεις μικρό μου! Καμιά καταιγίδα δεν κρατά για πάντα και πρέπει να αφήνουμε την αγάπη να σκορπίζει τα σύννεφα και να ανοίγει φωτεινούς δρόμους στην καρδιά μας. Ακόμα κι αν πονέσαμε ακόμα κι αν τσακίσαμε,εκείνη βρίσκει πάντα τρόπο. 

- Και την γοργόνα του, την ξέχασε παππού; 

- Όχι,παιδί μου! Κράτησε πάντα την ανάμνηση της φυλαχτό,για να του δίνει δύναμη και κουράγιο. Κάθε δειλινό κοιτούσε την θάλασσα κι ένιωθε να την ανταμώνει... Τώρα πέσε να κοιμηθείς γιατί πήγε αργά!

 - Καληνύχτα παππού.Σε αγαπώ! 

- Καληνύχτα καμάρι μου!Σε λατρεύω. 

Σκέπασε το λεπτό κορμάκι με την κουβέρτα και με αργά βήματα έφτασε στο δωμάτιο του. Κάθισε στο αρχοντικό κρεβάτι του κι άνοιξε το συρτάρι του κομοδίνου του.Τα τρεμάμενα χέρια χάιδεψαν τον χρυσό σταυρό και την άγκυρα. Έπειτα σήκωσαν ευλαβικά τα γράμματα τους. Με σπασμένη φωνή ξεκίνησε να διαβάζει σιγανά το ποίημα που του είχε αφιερώσει. " Σκύψε και δες μέσα μου, κοίταξε... Βλέπεις την βαθιά θλίψη μου,την αξημέρωτη; Σιγά- σιγά , απαλά κι ανώδυνα ξερίζωσε τη... Σαν ένα καρφί, σαν ένα βότανο πικρό... Με ένα φιλί σου Με το χαμόγελο σου Να μην δακρύσουν τα μάτια σου Να μην ματώσουν τα δάχτυλα σου Θυσία στο βωμό της αγάπης μας Που ποτέ δεν θα χαθεί... 

                                                                                                                        Έλενα Καλογεροπούλου