ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΗΝ ΚΕΛΛΥ ΝΙΚΟΛΑΙΔΟΥ
Βιογραφικό: Η Κέλλυ Νικολαΐδου είναι καθηγήτρια Αγγλικών και ζει στην Αθήνα. Λατρεύει τη θάλασσα και τους δημιουργικούς ανθρώπους. Η ίδια θεωρεί πως ένα βιβλίο μπορεί να σε ταξιδέψει πολύ καλύτερα από οποιοδήποτε όχημα και στόχος της είναι να κάνει τους αναγνώστες συνοδοιπόρους της σε αυτές τις διαδρομές. Το μυθιστόρημα «Το χρώμα της ελπίδας» είναι η πρώτη συγγραφική της απόπειρα και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πνοή.
Οπισθόφυλλο
Δύο νέες γυναίκες… η Κορίνα και η Κικίτσα. Τόσο δεμένες αλλά τόσο διαφορετικές. Η πρώτη, παγιδευμένη στις επιλογές της· έχει μάθει να υπομένει τον πατέρα της, τη μονότονη εργασία της, τα πεθερικά της, ακόμα και τον άντρα της. Η δεύτερη, ερωτευμένη με τη ζωή· έχει μάθει να πετά με τα φτερά της επιτυχίας και να απολαμβάνει την κάθε στιγμή.
Όταν η Κορίνα θα νοσήσει με καρκίνο, η Κικίτσα θα παραμείνει στο πλάι της και θα της γνωρίσει τον άνθρωπο που με έναν παράδοξο τρόπο θα τη βοηθήσει να βρει τα χαμένα της όνειρα. Και ξαφνικά οι ισορροπίες αλλάζουν.
Μπορεί η νόσος να γίνει το σημείο επανεκκίνησης;
Κριτικές του βιβλίου:
1.https://www.pastafloramag.gr/politismos/vivlioparoysiaseis/to-chroma-tis-elpidas-kelly-nikolaidoy/
«Το χρώμα της ελπίδας». Συστήστε μας με λίγα λόγια το βιβλίο σας.
Το χρώμα της ελπίδας είναι ένα σύγχρονο κοινωνικό μυθιστόρημα, το οποίο πραγματεύεται το θέμα της νόσου και την αντιμετώπισή της από τον ίδιο τον ασθενή αλλά και τους ανθρώπους γύρω του. Ταυτόχρονα, εγείρει ερωτήματα σχετικά με τις επιλογές μας πριν και μετά τη συνειδητοποίηση πως ζούμε μόνο μια φορά.
Τι ιδιαίτερο θα διαβάσουμε σ’ αυτό το βιβλίο; Αν ήσασταν ένας απλός αναγνώστης του, ποια θα θεωρούσατε ότι είναι τα δυνατά του σημεία;
Το πρώτο δυνατό σημείο του βιβλίου είναι οι χαρακτήρες, που αποδίδονται με ρεαλισμό. Όλοι τους μοιάζουν με ανθρώπους της διπλανής πόρτας και όλοι τους έχουν τρωτά σημεία, πράγμα που οδηγεί τον αναγνώστη σε ταύτιση με τους ήρωες.
Το δεύτερο είναι η φιλία ανάμεσα στις δυο ξαδέλφες, την Κορίνα και την Κικίτσα. Αν και οι πορείες τους είναι εντελώς διαφορετικές, οι χώροι που κινούνται ασύμβατοι και οι ζωές τους στο άσπρο και το μαύρο, είναι πάντοτε παρούσες η μία στη ζωή της άλλης.
Το τρίτο δυνατό σημείο του βιβλίου είναι ο γρήγορος ρυθμός του.
Πότε ξεκινήσατε να το γράφετε; Ποια ήταν η πηγή έμπνευσης του βιβλίου σας και πόσο καιρό σας πήρε για να το τελειώσετε;
Ξεκίνησα να το γράφω το 2016 και μου πήρε έναν χρόνο να το τελειώσω. Όμως μετά αποφάσισα πως έπρεπε να κάνω κάποιες ουσιαστικές προσθήκες και ασχολήθηκα άλλον έναν χρόνο. Πηγή έμπνευσης αποτέλεσε η περιπέτεια της υγείας μου όπως και άλλων ανθρώπων που γνώρισα.
Πώς αποφασίσατε τον τίτλο του βιβλίου, υπήρξε κάποιος άλλος που απορρίψατε;
Από τη στιγμή που μπήκε στην ιστορία ο Γιάννης, ο άνθρωπος που βοηθούσε την Κορίνα με την βιοενέργεια, ήταν ξεκάθαρο ποιος θα ήταν ο τίτλος. Ήταν σα να μου ψιθύρισε στο αυτί «Αυτός είναι ο τίτλος σου» και ούτε στιγμή δεν τον αμφισβήτησα.
Κάθε μέρα βλέπουμε να εκδίδονται καινούργια βιβλία και συνεχώς να μας συστήνονται καινούργιοι συγγραφείς. Ποιο νομίζετε ότι είναι το πακέτο που πρέπει να διαθέτει ένας πρωτοεμφανιζόμενος συγγραφέας για να μας αφήσει τις καλύτερες εντυπώσεις;
Με αφορμή αυτή την ερώτηση, θα ήθελα να πω πως διαβάζω καινούριους συγγραφείς και είναι εξαιρετικοί. Υπάρχει φρεσκάδα, πρωτοτυπία και όρεξη!
Όσο για το πακέτο, θεωρώ πως εξαρτάται από το είδος που διαβάζεις ή γράφεις. Προσωπικά, πιστεύω πολύ στην πλοκή και την απόδοσή της. Είναι σημαντικό να κρατάς τον αναγνώστη και να μην τον αφήνεις να βαρεθεί. Ύστερα είναι οι χαρακτήρες. Χρειάζεται οπωσδήποτε ένας που θα κάνει τη διαφορά, που θα έχει αυτό το κάτι. Στο βιβλίο μου θεωρώ πως είναι η Κικίτσα. Πρόκειται για μια γυναίκα ερωτεύσιμη, με την ευρύτερη έννοια, μια γυναίκα που όλοι θα ήθελαν να έχουν στη ζωή τους για φίλη, σύντροφο, συνεργάτη.
Και τέλος, είναι σημαντικό το βιβλίο να έχει κάτι να πει. Να σου αφήσει συναισθήματα ή σκέψεις.
Πώς προέκυψε η συνεργασία για την έκδοση του βιβλίου σας με τις εκδόσεις Πνοή;
Ήταν τότε που αποφάσισα πως έπρεπε να αποχωριστώ το τελικό κείμενο και να προχωρήσω στο επόμενο στάδιο, στο στάδιο της έκδοσης. Είχα την τύχη να εκδηλώσει ενδιαφέρον η Πνοή. Χαίρομαι που το βιβλίο μου κι εγώ ανήκουμε σε αυτή τη ζεστή οικογένεια.
Ποια θεωρείτε ως την πιο σημαντική, ίσως, «πηγή ιδεών» για έναν συγγραφέα;
Κατά την ταπεινή μου άποψη, δεν υπάρχει υποκατάστατο της παρατήρησης. Αρκετές φορές ένα τυχαίο γεγονός αποτελεί πηγή έμπνευσης ή καθορίζει την εξέλιξη μιας ήδη υπάρχουσας υπόθεσης. Επίσης, ακούγοντας τις ειδήσεις ή διαβάζοντας Ιστορία, μπορεί να προκύψουν ιδέες για ολόκληρα μυθιστορήματα.
Η συγγραφή ενός βιβλίου είναι πολύ δύσκολη υπόθεση γιατί κάθε θέμα έχει τα δικά του μελανά σημεία. Εσείς τι δυσκολίες αντιμετωπίσατε;
Στη δική μου περίπτωση, οι σκηνές γράφονταν αβίαστα και με ταχύ ρυθμό. Η δυσκολία ήρθε όταν έπρεπε να κάνω το κόψιμο και το ράψιμο, να δέσω δηλαδή τις σκηνές μεταξύ τους με τρόπο φυσικό και χρονική ακολουθία. Μου πήρε αρκετό χρόνο αλλά ούτε μπορώ ούτε σκοπεύω να αλλάξω τον τρόπο που γράφω διότι νιώθω πως αυτό θα επηρεάσει την έμπνευση.
Τι διαβάζετε αυτή τη στιγμή;
Μόλις τελείωσα το βιβλίο του Ντονάτο Καρίζι, «Η υπόθεση του κακού» και ξεκίνησα το «Ευτυχώς που δεν πάθαμε τίποτα» της Χρυσούλας Διπλάρη.
Θέλετε να μοιραστείτε μαζί μας, τα σχέδιά σας για το μέλλον. Υπάρχει κάποιο πρότζεκτ στο οποίο δουλεύετε αυτή την περίοδο;
Αυτόν τον καιρό, γράφω ένα μυθιστόρημα με δράση, μυστήριο και αρκετές ανατροπές. Για μένα, έχει σημασία να δοκιμάζομαι σε διαφορετικά πράγματα πρώτον γιατί δεν θέλω να ταυτιστώ με ένα είδος και δεύτερον γιατί πιστεύω πως έτσι εξελίσσομαι.
Σας ευχαριστώ πολύ για αυτή την όμορφη συζήτηση!
Για το Βιβλίο της Παρέας
Λίτσα Λαμπρακοπούλ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου