Ο αγαπημένος μας λογοτεχνικός ήρωας Νίκος Αγραφιώτης επέστρεψε και ο Πάνος Αμυράς ξεπέρασε τον εαυτό του. Καταξιωμένος δημοσιογράφος χρόνια σε δύσκολα ρεπορτάζ ήρθε για να μείνει στον πολύπαθο και απαιτητικό χώρο της ελληνικής λογοτεχνίας, γιατί αυτή χρειάζεται πένες που τολμάνε και καταθέτουν με ψυχή τις περιπέτειες των ηρώων τους. Ο Αμυράς με «Tο φιλί του Δεκέμβρη» άγγιξε και αποτύπωσε άψογα την ταραχώδη περίοδο του εμφυλίου, μια εποχή που όπως ξέρετε οι περισσότεροι λίγοι λογοτέχνες καταπιάνονται, γιατί πραγματικά πονά τους Έλληνες. Δίχασε οικογένειες, αγωνιστές μα πάνω από όλα ανθρώπους ελεύθερους.
Ο Αγραφιώτης καλείται να βοηθήσει στην εξιχνίαση κάποιων άγριων εγκλημάτων που κρύβουν ένοχα μυστικά, εμπλέκουν λειτουργούς του κράτους, τον υπόκοσμο αλλά και τους δωσίλογους στην Αθήνα που είναι πεδίο μαχών, στην πρωτεύουσα δηλαδή που θρηνεί όσους πεθαίνουν για μια πολιτική ιδεολογία. Στην τρίτη κατά σειρά περιπέτεια ο Αγραφιώτης εκτός από την διεκπεραίωση της υπόθεσης έχει να αποδείξει κάτι πολύ βαθύτερο. Πως είναι ένας τίμιος πατριώτης που πρόσφερε στην πατρίδα. Αυτό, όμως, φτάνει σε σημείο να πρέπει να το αποδείξει και στην Έλλη, η οποία προσπαθεί να μαζέψει τα κομμάτια της θρυμματισμένης ψυχής της από τα βασανιστήρια από τους Γερμανούς.
Αυτό το τρίτο μυθιστόρημα ουσιαστικά κλείνει τον κύκλο γεγονότων που σχετίζονται χρονικά με τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο και θεωρώ πως είναι το ωριμότερο έργο του συγγραφέα. Είχα ενθουσιαστεί με τα προηγούμενα απλά εδώ η ενδελεχής έρευνα του Αμυρά σε δύσκολα μονοπάτια της εμφύλιας έριδας της εποχής ξεπέρασε κάθε προηγούμενο. Με άψογη χρήση της γλώσσας αναπαριστά το μωσαϊκό της ταραγμένης αυτής εποχής και βάζει βαθιά το μαχαίρι στο κόκκαλο κρατώντας ίσες αποστάσεις. Καταθέτει τα γεγονότα αμέτοχος ο ίδιος και ο ήρωας του ζει σαν κυνηγημένος προσπαθώντας να αποτινάξει τη ρετσινιά του προδότη. Παράλληλα, σαν καλός σύντροφος προσπαθεί να στηρίξει την Έλλη και να την βοηθήσει να σταθεί στα πόδια της. Η μεταξύ τους σχέση περνά διά πυρός και σιδήρου και σκιαγραφούνται οι πτυχές της προσωπικότητάς τους. Επίσης, η πραγματική ιστορία της μικρής Αννούλας αποκάλυψε τα ανθρώπινα δράματα που εκτυλίσσονταν τα χρόνια εκείνα αλλά και μας έδωσε δύναμη να καταλάβουμε πως ακόμα και στη φρίκη και τον όλεθρο υπάρχουν φωτεινές ψυχές.
Σε πολλά σημεία συγκινήθηκα επειδή η πένα του συγγραφέα χωρίς τσιτάτα και συναισθηματικούς εκβιασμούς ανέδειξε περίτρανα όσα διαδραματίζονταν στα χρόνια εκείνα. Δίχως κλισέ με σύμμαχο την στρωτή γραφή και την διεισδυτική δημοσιογραφική έρευνα, ο Αμυράς δεν επιχειρεί να γράψει ένα ιστορικό μυθιστόρημα. Παρέδωσε στο απαιτητικό αναγνωστικό κοινό ένα βιβλίο αστυνομικό με ιστορικές και κοινωνικές προεκτάσεις, γιατί πάνω από όλα έπλασε μια ιστορία για την Αθήνα του εμφυλίου με πρωταγωνιστές πρόσωπα ρεαλιστικά και συνοδοιπόρους πρόσωπα υπαρκτά. Ίσως αυτό είναι ένα από τα μεγάλα ατού του μυθιστορήματος. Άκρατος ρεαλισμός, ήρωες καθημερινοί με δυνατά και τρωτά σημεία και στο κέντρο βάρους αυτή η πολύπαθη χώρα μας που έχει βογκήξει από πόνο βαθιά για τα θύματα μιας έριδας που βόλευε κάποιους αλλά σίγουρα δεν ωφελούσε τον Έλληνα, αυτόν που μάτωσε για την ελευθερία και την πατρίδα. Δεν χρειάζεται να σας καταθέσω κάτι άλλο. Απλά δηλώνω σε εσάς που με διαβάζετε χρόνια και που ξέρετε πως σας λέω μόνο αλήθειες, πως «Tο φιλί του Δεκέμβρη» είναι από τα ελάχιστα άρτια από όλες τις απόψεις βιβλία που κυκλοφόρησαν φέτος. Χαίρομαι όταν ταξιδεύω ακόμα και σε πονεμένες εποχές με τέτοια πονήματα.
Βαθμολογία:10/10
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου