Μετά το «χρήσιμοι ηλίθιοι» ο Άντυ Βρόσγος επέστρεψε στα συγγραφικά δρώμενα με ένα βιβλίο που ο τίτλος του ήδη σε οδηγεί σε σκέψεις. «Αβαριτία» ή αλλιώς πλεονεξία, ένα θανάσιμο αμάρτημα λοιπόν, είναι το θεματικό κέντρο του αστυνομικού μυθιστορήματος. Ο Γρηγόρης, ο δημοσιογράφος, γνώριμος μας από το πρώτο πόνημα του Βρόσγου, αναλαμβάνει να βοηθήσει στην εξιχνίαση της απαγωγής ενός γόνου επιφανούς οικογενείας. Τελικά, όμως, η εξαφάνιση αυτή πυροδοτεί μια σειρά από δολοφονίες και ο Γρηγόρης μαζί με τον αστυνόμο Αποστόλου, καλούνται να βρούνε τον ένοχο και να αποκαλύψουν το κίνητρό του. Τίποτα, δεν είναι όπως φαίνεται. Τζόγος, μαστροπεία, εκβιασμοί, μαφία και πάθη αναδεικνύονται ως πιθανά κίνητρα. Ποιο είναι εν τέλει το βαθύτερο αίτιο που συνδέει τα θύματα; Σε μια κοινωνία που ανθεί η φιλαργυρία και η εξαπάτηση, η λαγνεία και η ανηθικότητα πολλοί είναι οι θύτες, αυτοί οι αδίστακτοι που έχει λερωθεί η ψυχή τους και δε διστάζουν να την πουλήσουν και στο διάβολο.
Απόλαυσα την ανάγνωση για πολλούς λόγους. Πρώτον, το βιβλίο έχει μικρά κεφάλαια, σωστά δομημένα στα οποία οι εξελίξεις είναι ασταμάτητες. Με λόγο απλό κοφτό που ρέει γεμάτος ένταση και παλμό, ο συγγραφέας αποδίδει την πλοκή και η αγωνία μεγαλώνει συνεχώς. Κινηματογραφική η δράση και σε παραστατικότητα αλλά και σε ταχύτητα και έτσι ολοκληρώνεις την ανάγνωση χωρίς να το καταλάβεις Πιθανοί ένοχοι και κίνητρα αναδεικνύονται συνεχώς και ο Βρόσγος παίζει με το μυαλό σου και σε ωθεί να ποντάρεις και εσύ στην ταυτότητα τους. Ο ένοχος αποκαλύπτεται στο τέλος και εκεί όλα τα ζητούμενα επιλύονται χωρίς ασάφειες και κενά. Επέρχεται η κάθαρση και η λύτρωση για τους πρωταγωνιστές αλλά και τον αναγνώστη.
Το μυθιστόρημα αν και κατά βάση αστυνομικό έχει κοινωνική χροιά καθώς τα θέματα, τα οποία καταπιάνεται είναι σύγχρονα και απεικονίζουν πλήρως τη σημερινή πραγματικότητα. Τζόγος αρρωστημένος, αδίστακτη μαφία, εκβιασμοί και έρωτες που υπαγορεύονται από συμφέροντα στην σκακιέρα της πλοκής κάνουν κινήσεις ματ και ασθματικά ακολουθούμε το ρυθμό που δίνει ο συγγραφέας. Σκιαγραφεί επιτυχημένα πολλούς χαρακτήρες με ρεαλισμό, που είναι πρόσωπα της διπλανής πόρτας και όλοι μας έχουμε κάποιον από το δικό μας περιβάλλον. Διαβάζοντας το φέρνεις στο νου σου, τίτλους από εφημερίδες γιατί καθημερινά γινόμαστε δέκτες τέτοιων ειδήσεων αντίστοιχων με όσα καταπιάνεται το βιβλίο. Είναι επιτυχία για ένα μυθιστόρημα να είναι πολυπρόσωπο και παράλληλα να εντυπώνονται στο μυαλό του αναγνώστη όλοι ανεξαιρέτως οι χαρακτήρες είτε τους συμπαθείς είτε όχι.
Χαίρομαι όταν διαπιστώνω πως συγγραφείς με ταλέντο έχουν εξέλιξη στα βιβλία τους θετική και προχωρούν δυναμικά. Ο Βρόσγος ανήκει σε αυτή την κατηγορία. Αναμένω ανυπόμονα το επόμενο του μυθιστόρημα, γιατί μου εξίταρε την περιέργεια στο φινάλε εδώ. Η «Αβαριτία» κλείνει αναπάντεχα αφήνοντας να εννοηθεί πως ο αγαπημένος ήρωας Γρηγόρης θα εμπλακεί σε νέες περιπέτειες. Δημοσιογράφος αδιάφθορος είναι, δύσκολα να σταματήσει να ερευνά ζόρικες υποθέσεις ακόμα και αν συγκρούεται με συμφέροντα. Προβλέπεται συνέχεια που θα καθηλώσει.
Βαθμολογία: 9/10
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου