ΚΡΙΤΙΚΗ για το βιβλίο «Ο ΑΝΤΡΑΣ ΜΕ ΤΙΣ ΚΟΥΚΛΕΣ», Ιφιγένεια Τέκου, εκδόσεις Ψυχογιός. Με την ματιά της ΕΥΑ ΜΑΡΑΚΗ!

                                    

    Μου εξιτάρουν το ενδιαφέρον πάντα τα μυθιστορήματα της Ιφιγένειας Τέκου, γιατί εκτός από τους ιδιαίτερους τίτλους τους, έχουν πρωτότυπη πλοκή που συνδυάζει ιστορικές αναφορές και κοινωνικά μηνύματα. Στο νέο της βιβλίο που τιτλοφορείται «O άντρας με τις κούκλες» χρησιμοποιώντας εύστοχα έναν ιαπωνικό θρύλο σχετικά με  τις κούκλες kokeshi πάει ένα βήμα παρακάτω. Μας μεταφέρει χρονικά στην Ιταλία λίγα χρονιά μετά το τέλος του Β' παγκοσμίου πολέμου, όπου κάποιος άντρας δολοφονεί ανθρώπους δωσίλογους των Γερμανών, φτιάχνοντας για το κάθε θύμα του μια τέτοια κούκλα. Παράλληλα, παρακολουθούμε την ιστορία της δεκαεξάχρονης Αλεμίνας, η οποία αναγκάζεται να μείνει με τον παππού της, από τη μεριά του πατέρα της, ο οποίος είναι ένας σκληρόκαρδος άνθρωπος με πολλά ένοχα μυστικά. Στον νέο τόπο κατοικίας της η Αλεμίνα γνωρίζει τον έρωτα, τη φιλία και την στήριξη από ανθρώπους που ως τώρα δεν ήξερε αλλά παράλληλα έρχεται αντιμέτωπη με κάτι δυσβάσταχτο για την ίδια.

     Η Τέκου παρέδωσε στον αναγνώστη ένα μυθιστόρημα κοινωνικό με έντονη αστυνομική χροιά. Θέτοντας διλήμματα στον αναγνώστη για το δίκαιο και το άδικο, το ηθικό και το ανήθικο, τη συγχώρεση και τη μετάνοια μέσα από τις ιστορίες της Αλεμίνας και του δολοφόνου παντρεύει μαεστρικά την γεμάτη σασπένς μυθοπλασία με τα μηνύματα που ανακύπτουν μέσα από αυτή. Με καταιγιστική πλοκή έχοντας σαν αφετηρία τη ζωή των ανθρώπων μετά το τέλος ενός πολέμου που μάτωσε ψυχές και έθνη μας ωθεί σε σκέψεις για το πώς αποκτηνώνεται ο καθένας σε ζοφερές στιγμές και αν είναι ορθό και κυρίως θεμιτό το κακό να κατακεραυνώνεται  από αυτόκλητους τιμωρούς. Επιπλέον, προβάλλει και άλλα θέματα όπως της μητρικής αγάπης, των οικογενειακών σχέσεων γενικότερα, της φιλίας και της προδοσίας. Όλα αυτά μέσω του θύτη και της Αλεμίνας σε πρώτο πλάνο, όπου το μυστήριο, η αγωνία και η δράση χορεύουν ρυθμικά κατά τη διάρκεια της ανάγνωσης.

    Η συγγραφέας παραστατικά δομεί αλλά παράλληλα και  αποδομεί τους ήρωες της, οι οποίοι ξεχωρίζουν για την τραγικότητα τους. Με πρωτόφαντο ρεαλισμό τους σκιαγραφεί και ο αναγνώστης αντιλαμβάνεται πλήρως την ψυχοσύνθεση τους. Τα τρωτά και τα δυνατά τους σημεία είναι σε πρώτο πλάνο σε συνδυασμό με τις πράξεις τους, αποκαλύπτοντας την αλήθεια του καθένα. Όλοι μέσα από αυτήν την ιστορία έχουν τη δική τους θέση στο βάθρο της προτίμησης ή της αντιπάθειας μας και στο τέλος ο καθένας παίρνει αυτό που του αναλογεί. Τιμωρία, κάθαρση, αγάπη και ο αναγνώστης λύτρωση. Αισθάνεται έντονα πως όλα τα πρόσωπα θα είχαν υπάρξει ή θα υπάρξουν, με την τραγικότητα ή την κακία τους χωρίς να υπάρχει καμία διάθεση υπερβολής από την Τέκου.

    Σε αυτό καθοριστικό ρόλο διαδραματίζει η πένα της. Άμεση, λιτή και παραστατική χωρίς μελό και τσιτάτα. Με απλό και στρωτό ρόλο μας μεταφέρει στην Ιταλία του 48, με συνοδοιπόρους τα πρόσωπα που παίρνουν σάρκα και οστά στις σελίδες του και ο αναγνώστης νιώθει καθώς διαβάζει συναισθήματα. Λύπη, πόνο, οργή και θυμό και όλα αυτά προέρχονται από την υπόθεση, που ξαφνιάζει και σε κάνει να αγωνιάς για την πορεία των γεγονότων.

    Ομολογώ πως μου άρεσε πολύ αυτό το μυθιστόρημα. Ποτέ δεν με έχει απογοητεύσει σαν συγγραφέας η Τέκου και «O άντρας με τις κούκλες» για μένα είναι ίσως  το καλύτερο της. Η μόνη μου ένσταση είναι πως από τη στιγμή που έχει αποκαλυφθεί ο δολοφόνος  θα ήθελα να είναι πιο συνοπτικό το τέλος του βιβλίου.

Βαθμολογία :9/10