H Έλενα Αντωνίου μας έχει αποδείξει στην πράξη μέσα από την λογοτεχνική της πορεία, πως ενώ πιστεύεις κάθε φορά πως δεν μπορεί ν' ανεβάσει παραπάνω τον προσωπικό της πήχη της συγγραφικής επιτυχίας, κάνει κάτι μαγικό και σου ανατρέπει όλη την κοσμοθεωρία. Αυτό που την κάνει να ξεχωρίζει, είναι η αφηγηματική της ικανότητα. Μέσα από τις ιστορίες της μιλά στην ψυχή των αναγνωστών και με ένα εντυπωσιακό τρόπο, μέσα από τις αλήθειες της μας δείχνει κατάματα αλήθειες της δικιάς μας ζωής, που ίσως να αρνιόμαστε να το κάνουμε κάποιες φορές, θυμίζοντάς μας πως τίποτα δεν είναι άλυτο, αρκεί να τολμάμε να ξεπερνάμε τα όριά μας.
Μια τέτοια ιστορία είναι και αυτή της Εύας και του Αλεσάντρο. Το 10ο βιβλίο της Έλενας που οδηγεί την ίδια, τους ήρωες της, αλλά κι εμάς τους αναγνώστες της, σε ένα αναγνωστικό ταξίδι τόσο έντονο και γεμάτο, τόσο δυνατό και βαθιά συναισθηματικό, που φτάνουμε σε ένα σημείο απόλυτης κορύφωσης που ούτε καν θα μπορούσαμε ποτέ να φανταστούμε.
Ηρωίδα της η Εύα, μια Αγία αμαρτωλή όπως την αποκαλεί συχνά, αλλά και ο Αλεσάντρο, ένας άντρας αυταρχικός και δυναμικός, παράλληλα όμως απόμακρος και μοναχικός τύπος, βυθισμένος στα σκοτάδια του. Ένας άντρας αινιγματικός και μυστήριος, που από την τρυφερή παιδική του ηλικία έζησε την απώλεια της μητέρας του και αναγκάστηκε να μεγαλώσει απότομα νοιώθοντας υποχρέωση του να γίνει στήριγμα στον πατέρα του και προστάτης των μικρότερων αδερφών του. Το πρωί, είναι ένας πετυχημένος επενδυτής και το βράδυ, είναι ένας αφοσιωμένος κυνηγός των ηδονών και των κάθε λογής απολαύσεων στιγμών. Εκμεταλλεύεται τη γοητεία του, και ζει την κάθε στιγμή χωρίς να δεσμευτεί, όμως βασανίζεται κρυφά από το σκοτεινό παρελθόν του και, βαθιά μέσα του, φοβάται να αγαπήσει για να μην πληγωθεί όταν χάσει ότι αγαπά. Κάτω από αυτό το συναισθηματικό βάρος της απώλειας μεγάλωσε ο Αλεσάντρο και η στιγμή που θα γνωρίσει την Εύα βιώνει άλλη μια τέτοια δύσκολη στιγμή την απώλεια του πατέρα του. Η σαγηνευτική Εύα, φίλη και συνεργάτιδα της μητριάς του που θα αναλάβει την έκθεση έργων τέχνης του πατέρα του, θα βρεθεί στο δρόμο του και θα ταράξει τις ισορροπίες και τα όρια του. Μπορεί τελικά το καλό να νικήσει το κακό; Και η αγάπη να φωτίσει ακόμα και τα πιο σκοτεινές μας πλευρές; Και στην τελική τι ξέρει μια αγία από σκοτάδι;
Η ιστορία μας εκτυλίσσεται στην Ιταλία, μια πολύ όμορφη και ιδιαίτερη χώρα, η οποία έχει βγάλει εξαιρετικά ταλέντα σε όλες τις μορφές Τέχνης. Πρόσωπα που έχουν συζητηθεί κι έχουν αφήσει το δικό τους στίγμα, κυρίως όσα αφορούν την περίοδο της Αναγέννησης που ξεκίνησε στην Ιταλία. Ένα μαγικό ταξίδι στη μαγική Φλωρεντία, στη Σιένα αλλά και στα αξιοθέατα της Ιταλίας θα βιώσουν οι αναγνώστες παρέα με τους ήρωες.
«… Ο Εντγκάρ Ντεγκά είχε πει πως η τέχνη δεν είναι αυτό που βλέπεις, αλλά αυτό που κάνεις τους άλλους να δουν.» Στην περίπτωση μας θα χρησιμοποιήσω τα λόγια της συνονόματης μου απευθυνόμενη σε συγγραφέα.: Αυτό, θεωρώ, είναι το ταλέντο ενός σωστού συγγραφέα, να κάνει τους άλλους να δουν αυτό που εκείνος έχει στο μυαλό του, και όχι μόνο. Είναι σαν αποκάλυψη της δικής του ψυχής, σαν να ξεγυμνώνεται μπροστά σε όλους. Και είναι στο χέρι του το πώς θα αντιδράσει το αναγνωστικό κοινό. Ή θα σοκαριστεί από τη γύμνια, ή θα την υμνήσει. Σε κάθε περίπτωση, κρίνεσαι! Όπως ακριβώς και στη ζωή με κάθε επιλογή σου»!
Μέσα από την ιστορία της, η Έλενα παίζει έξυπνα μέσα από τους διάλογους των ηρώων, δημιουργώντας παράλληλα αγωνία στους αναγνώστες πάνω στο ερώτημα αν τελικά το φως θα καταφέρει να διαλύσει το σκοτάδι, η μήπως τελικά το σκοτάδι θα καταβροχθίσει το φως. Όλα είναι ρευστά και κυρίως δοσμένα με πολύ ένταση και πάθος. Τα πάντα στη ζωή είναι θέμα ερμηνείας, και το φως και το σκοτάδι. Σ’ εμάς ανήκουν οι αποχρώσεις των σκέψεων μας. Εμείς ντύνουμε τον κόσμο ανάλογα με την εικόνα που έχουμε για τον εαυτό μας. Εμείς ντύνουμε το μέλλον μας ανάλογα με τις επιλογές μας. Κι όταν δεν υπάρχει αγάπη, και κυριαρχεί ο εγωισμός, τότε ισχύει ο νόμος της επιβεβαιωμένης σύγκρουσης που καταστρέφει ολότελα τις σχέσεις.
Μέσα από μια ευφυέστατη γραφή γεμάτο ρομαντισμό, η Έλενα ακολουθεί παθιασμένα θα έλεγα το δικός της μοτίβο πλοκής, πειραματίζεται με τους ήρωες της, ακολουθώντας το λαβύρινθο των σκέψεων τους, κρατώντας τον αναγνώστη σε συνεχή αγωνία για το τέλος του βιβλίου. Δεν ξέρω πόσο αντικειμενική μπορώ να σταθώ γιατί η αλήθεια είναι ότι λάτρεψα τους ήρωες με τα πάνω και τα κάτω τους. Κυρίως τον Αλεσάντρο ο οποίος είναι ο χαρακτήρας που ξεχώρισα γιατί έχει περάσει πολλά. Και αυτόν τον γκρίζο χαρακτήρα του, υπάρχει ένα δύσκολο παρελθόν που το δικαιολογεί. Ακόμα και σε αυτό το σημείο διακρίνεις την ικανότητα της συγγραφέως όχι απλώς να μιλά στην ψυχή, αλλά να δημιουργεί γρίφους. Καταφέρνει να σπάσει τους κώδικες με επιτυχία για όσους αγαπάνε τέτοιου είδους μυθιστορήματα, δίνοντας τις σωστές δώσεις σε κάθε προέκταση.
Ένα ονειρεμένο παραμύθι έζησα διαβάζοντας το βιβλίο αυτό, καθώς ονειροπόλα κι εγώ, λίγο αγία και αρκετά αμαρτωλή, διαβάζοντας το όνομά Εύα, αισθανόμουν ότι απευθυνόταν σε εμένα ο Αλεσάντρο, πολύ θα το ήθελα δηλ… εξάλλου είμαστε ποτέ αρκετά μεγάλοι για να χανόμαστε σε παραμυθένιες στιγμές;
Μια ιστορία που θα έρθει στα χέρια σας σαν δυνατός ανεμοστρόβιλος παρασύροντας σας σε έντονες και δυνατές συγκινήσεις. Ο Οσκαρ Ουαιλντ, γραφεί πως κάθε άγιος έχει παρελθόν και κάθε αμαρτωλός μέλλον,… και εγώ αναρωτιέμαι… μήπως τελικά αξίζει να είμαι παιδί «ΑΜΑΡΤΩΛΟ» μέσα σε ένα κόσμο γεμάτο αγίου υποκριτές;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου