'Παρατηρούμε γύρω μας καθημερινές ιστορίες που ποτέ δεν θα μπορούσε να συλλάβει ο ανθρώπινος νους αλλά έρχεται η ζωή να μας υπενθυμίσει πως γνωρίζει υπέροχα να υφαίνει έναν ιστό μέσα στον οποίο όλοι μας μπορούμε να βρεθούμε μπλεγμένοι." ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΟΝ ΒΑΙΟ ΚΟΥΚΚΟΝΗ!

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ  ΜΕ ΤΟΝ 

ΒΑΙΟ ΚΟΥΚΚΟΝΗ

 

Βιογραφικό: Γεννήθηκα  στα Τρίκαλα της Θεσσαλίας, όπου πέρασα τα παιδικά και μαθητικά μου χρόνια. Σπούδασα Μοριακή Βιολογία – Βιοχημεία στο πανεπιστήμιο του Μιλάνο, ενώ από το 2018 είμαι κάτοχος  μεταπτυχιακού τίτλου στην εξωσωματική γονιμοποίηση. Τα τελευταία χρόνια εργάζομαι ως εκπαιδευτικός. Λατρεύω τη γυμναστική και τα ταξίδια. Απεχθάνομαι την έλλειψη σεβασμού και την αγένεια. 

Προφίλ στο facebook: https://www.facebook.com/vaioskoukkonis/

Οπισθόφυλλο: Μια απόπειρα δολοφονίας! Ένα πιστόλι πάνω στο τραπέζι και τρεις ζωές που προσπαθούν να εκπληρώσουν τα όνειρά τους! 

Ο Γιώργης, η Ζέτα και η Καλυψώ είναι τρεις άνθρωποι που θα βρεθούν αντιμέτωποι με το πεπρωμένο τους και με δύσκολες καταστάσεις όπου χωρίς να το γνωρίζουν οι αποφάσεις τους θα επηρεάσουν σημαντικά τη ζωή των υπολοίπων. Τι κοινό έχουν; Ποιο στοιχείο τούς ενώνει; Ποια σκοτεινά μυστικά εναντιώνονται στις φιλοδοξίες τους; 

Τα όνειρα είναι σαν τα κάστρα! Πριν τα κατακτήσεις πρέπει πρώτα να τα πολιορκήσεις!

Τι στάθηκε η αφορμή για να γράψετε το συγκεκριμένο βιβλίο σας; Ποια ήταν η πηγή έμπνευσης σας; 

    Η ίδια η καθημερινότητα θεωρώ πως αποτελεί το έναυσμα για την έμπνευση μιας ιστορίας.

Επιπρόσθετα η εσωτερική μου ανάγκη να καταγράψω και να επικοινωνήσω στο αναγνωστικό κοινό δύσκολα και ευαίσθητα θέματα, που πολύ σπάνια τα συναντά κάποιος στη λογοτεχνία, με ωθεί να ασχοληθώ  μαζί τους.

Πρόκειται για μία πρόκληση για εμένα να μεταφέρω σωστά και αντικειμενικά όλες  αυτές τις ιστορίες  ώστε  να αποκτήσουν φωνή και γιατί όχι να προκύψουν και λύσεις.

Καταστάσεις σαν αυτές που βιώνουμε σήμερα σας επηρέασαν θετικά ή αρνητικά στην δημιουργικότητα του βιβλίου σας;

Η καθημερινότητα σίγουρα με επηρέασε σε κάποιο βαθμό, αφού αρκετές φορές παίρνω ερεθίσματα από την κοινωνία. Άλλωστε όλοι είμαστε μέρος αυτού του κοινωνικού συνόλου που τόσο λατρεύουμε να μισούμε και να αγαπάμε ταυτόχρονα. 

Η ιστορία του βιβλίου είναι μια αληθινή δομημένη ιστορία ή είναι καθαρά μυθοπλασία;

Η ιστορία του βιβλίου είναι ένα καθαρά προϊόν μυθοπλασίας στα πλαίσια βέβαια που η ίδια η ζωή θεωρεί κάτι μυθοπλαστικό.

Παρατηρούμε γύρω μας καθημερινές ιστορίες που ποτέ δεν θα μπορούσε να συλλάβει ο ανθρώπινος νους αλλά έρχεται η ζωή να μας υπενθυμίσει πως γνωρίζει υπέροχα να υφαίνει έναν ιστό μέσα στον οποίο όλοι μας μπορούμε να βρεθούμε μπλεγμένοι. 

Είναι εύκολο να μας εκθέσετε τα  συναισθήματα που νιώσατε τελειώνοντας αυτό σας το έργο;

Τα συναισθήματα ήταν πολλά και αντιφατικά. Σαν αυτά που βιώνουμε όλοι μας στην καθημερινότητα. Σε επίπεδο συγγραφής σίγουρα ένιωσα μία ανακούφιση που κατάφερα να ολοκληρώσω μία καινούρια ιστορία. Από την άλλη ένιωσα λύπη που θα έπρεπε να αφήσω τους ήρωες που τόσο άγγιξαν τις ευαίσθητες χορδές της ψυχής μου με όλα όσα είχαν να μου εξιστορήσουν.

Πιστεύω όμως πως δεν επαληθεύεται μονάχα σε εμένα. Οι περισσότεροι δημιουργοί αισθάνονται τα ίδια συναισθήματα όταν χρειάζεται να αποχωριστούν το πόνημά τους. Μοιάζουν σαν τα παιδιά που τελειόφοιτοι πια αποχαιρετούν την οικογενειακή στέγη και εσύ καλείσαι να τα ξεπροβοδίσεις νιώθοντας όμως ένα σφίξιμο στην καρδιά. Το σφίξιμο εκείνο του αποχωρισμού.

Φοβηθήκατε καθόλου κατά την διάρκεια της συγγραφής του, νιώσατε αμήχανα όταν διεισδύσατε στην ζωή του ήρωα σας;

Ο μοναδικός φόβος σε όλα αυτά που καταθέτω στα βιβλία μου είναι να μην γίνονται ρεαλιστικά. Άλλωστε το ανέφερα και προηγουμένως. Είναι μία πρόκληση για εμένα να καταφέρω να μεταφέρω με ρεαλισμό όλες εκείνες τις ιστορίες που δεν έζησα αλλά πάντα καταφέρνουν να διεγείρουν τις κοινωνικές μου ανησυχίες. Ευτυχώς, οι απόψεις των αναγνωστών είναι  θετικές σε  αυτήν την προσπάθεια οπότε η χαρά μου διπλασιάζεται.

Ποιο είναι το μήνυμα που θέλετε να αποκομίσει ο αναγνώστης διαβάζοντας το βιβλίο σας;

Ευελπιστώ ο αναγνώστης να αποκομίσει την βεβαιότητα της ύπαρξης της εσωτερικής ανθρώπινης δύναμης που έχουμε, όπου με την ενεργοποίηση της πετυχαίνει κανείς την νίκη απέναντι σε κάθε δαίμονα  και σε κάθε προβληματική κατάσταση που φαντάζει δύσκολη και ακατόρθωτη η επίλυση της. Αρκεί βέβαια να προσπαθήσουμε.

Μην λησμονούμε τα λόγια της Καλυψώς. Τα όνειρα είναι σαν τα κάστρα. Πριν τα κατακτήσεις πρέπει πρώτα να τα πολιορκήσεις.

Τι σας δυσκολεύει περισσότερο; Να βρείτε το θέμα σας, να εξελίξετε την ιστορία σας ή το πως θα την ολοκληρώσετε;

Το πιο δύσκολο κομμάτι για εμένα είναι να καταφέρω να μεταφέρω στον αναγνώστη  όλα εκείνα τα συναισθήματα που βιώνουν οι ήρωές μου. Η συγγραφή δεν έχει τη δύναμη της εικόνας, αλλά στηρίζεται στην ισχύ των λέξεων. Εκεί άλλωστε είναι η μαγεία του γραπτού λόγου. Να καταφέρεις να γίνεις ένας γλωσσοπλάστης που μεταφέρει ατόφια όλα όσα σου εκμυστηρεύονται οι ήρωές σου.

  Το θέμα, η εξέλιξη, η ολοκλήρωση δεν με δυσκολεύουν καθόλου γιατί δεν βρίσκω εγώ τους ήρωες αλλά εκείνοι… Είναι τόσο έτοιμοι στο μυαλό μου που απλά καταγράφω την φωνή και την ιστορία τους.

Τι σημαίνει συγγραφή για εσάς; Λειτουργεί ψυχαναλυτικά;

Η συγγραφή για εμένα είναι μία υπέροχη διαδρομή που συνδέει δύο διαφορετικούς κόσμους. Τον μύθο με την πραγματικότητα. Μία ψυχαναλυτική διαδικασία που μέσω αυτής της πορείας μπορείς και εσύ ο ίδιος να δεις, να διαπιστώσεις τα όρια σου και γιατί όχι να αναθεωρήσεις αρκετές ιδέες και απόψεις.

Η συγγραφή σου δίνει μια δύναμη σχεδόν θεϊκή... μπορείς να δημιουργήσεις χαρακτήρες και ανθρώπους και με τον ίδιο τρόπο μπορείς να τους σκοτώσεις... Η πρόκληση είναι να διαχειριστείς σωστά αυτή την δύναμη προς όφελος μόνο της πλοκής της ιστορίας.

"Θα σε καλύψω": ‘Ενα  βιβλίο που πιστεύω όποιος το διαβάσει σίγουρα θα τον προβληματίσει ...Σκεφτήκατε πως θα ήταν αν δίνατε άλλο τέλος στην ιστορία σας;

Στις ιστορίες μου, όσο βασανιστικές και γεμάτα εμπόδια μπορεί να είναι για τους ήρωες, πάντα προσπαθώ να εστιάσω στην ελπίδα. Η δύναμη που όλοι αποζητάμε δεν υφίσταται αν πάψουμε να αντικρίζουμε στο βάθος του τούνελ εκείνο το φως που θα μας οδηγήσει προς την έξοδο. Αν και σκέφτηκα να ολοκληρώσω την ιστορία με διάφορους τρόπους όλοι όμως είχαν έναν κοινό παρανομαστή. Την ελπίδα και την αισιοδοξία πως στο τέλος όλα θα πάνε καλά. Και αν δεν πάνε καλά… απλά δεν είναι το τέλος.

Ποια είναι τα επόμενα συγγραφικά σας σχέδια;

Ξέρετε, το μυαλό μου είναι σαν πυροτέχνημα που σκάνε πολλές ιδέες μαζί και προσπαθώ να τις βάλω σε μία τάξη.

Αυτήν την στιγμή έχω ήδη ολοκληρώσει το τρίτο μυθιστόρημά μου το οποίο θα το αφήσω λίγο στην άκρη ώστε να αποστασιοποιηθώ και να μπορέσω να αφουγκραστώ καλύτερα τις πιο μύχιες σκέψεις των νέων ηρώων. Πάντως, με την συγγραφή έχουμε αποκτήσει μία υπέροχη σχέση αλληλεξάρτησης που δεν επιθυμώ να αποχωριστώ.

 

Κλείνοντας, θα ήθελα να ξεχωρίσετε και να μοιραστείτε μαζί μας ένα απόσπασμα από το βιβλίο σας, όμως ποιο είναι αυτό που το θεωρείτε το πιο αντιπροσωπευτικό του περιεχόμενο του;

Οι φυλακές πολλές φορές δεν κρύβονται μέσα στους υγρούς και σκοτεινούς τοίχους των κρατητηρίων. Περιφέρονται σαν κινούμενες πληγές ανάμεσα στους δρόμους. Τις αντικρίζεις μέσα στα στενά σοκάκια όπου βαδίζουν σκυφτοί οι  άνθρωποι.

  Αρνούνται από φόβο ή ακόμα και αδυναμία να σηκώσουν το βλέμμα και να κοιτάξουν ευθεία. Τα πεζοδρόμια γεμίσανε πια με τις όψεις των θλιμμένων προσώπων που παλεύουν να κρύψουν την καταπιεσμένη ελευθερία που είναι έτοιμη να ξεχειλίσει από μέσα τους.

  Άλλοι πάλι αφήνουν ένα ψεύτικο χαμόγελο που θα κάνει τα μάτια τους να φανερώσουν μία γεμάτη στην υποκρισία, δήθεν, χαρούμενη ζωή. Όνειρα που παραδίδονται αμαχητί στις επιθυμίες και στις ανάγκες άλλων. Πόθοι που αυτοκτονούν και αφήνουν με τον θάνατό τους τις καταχωνιασμένες ελπίδες να σβήνουν, να χάνονται, να λεηλατούνται. 

Για το Βιβλίο της Παρέας

Λίτσα Λαμπρακοπούλου