Για εκείνα που ποθήσαμε και δεν ζήσαμε. Για τις ζωές που δεν ξεχάσαμε, όσο κι αν προσπαθήσαμε.
Δεν υπάρχει μεγαλύτερη μοναξιά από το να θυμάσαι πράγματα που οι άλλοι δεν έζησαν ποτέ. Και δεν υπάρχει μεγαλύτερη αλήθεια από το να αισθάνεσαι ότι κάποτε, κάπου, ήσουν κάτι άλλο. Κάποιος άλλος. Ότι έχεις αγαπήσει με τρόπο που δεν εξηγείται. Πονέσει χωρίς εξήγηση. Φοβηθεί χωρίς λόγο. Σαν κάτι μέσα σου να κουβαλάει το βάρος μιας ζωής που δεν έζησες. Ή που ίσως... έζησες και δεν το θυμάσαι.
🎯 ΘΕΜΑΤΙΚΟΙ ΑΞΟΝΕΣ
Στην καρδιά αυτού του σκοτεινού μυθιστορήματος βρίσκεται ένα αμείλικτο ερώτημα: Μπορεί η αγάπη να γίνει φονική; Η Θεοδώρου χτίζει την αφήγηση πάνω στη λεπτή γραμμή μεταξύ έρωτα και εμμονής, ανάμεσα στην ανάγκη για σύνδεση και στην απώλεια κάθε ορίου. Η ίδια η ιδέα του τίτλου — “Σ’ αγαπάω μέχρι θανάτου” — δεν είναι ρομαντική. Είναι προειδοποιητική.
Το βιβλίο δεν εξετάζει απλώς το ποιος σκότωσε. Τοποθετεί το βλέμμα πιο βαθιά: ποιος υπέθαλψε, ποιος αδιαφόρησε, ποιος επέτρεψε σε ένα τέρας να μεγαλώσει ανενόχλητο, ντυμένο με τα ρούχα της αγάπης.
Επιπλέον, διαπραγματεύεται έντονα την απώλεια της μνήμης – όχι μόνο ως σύμπτωμα τραύματος, αλλά και ως αμυντικό μηχανισμό, μια ασπίδα που προστατεύει το μυαλό από την αλήθεια. Ένα ερώτημα αιωρείται διαρκώς: αν η αλήθεια είναι πιο φρικτή από το ψέμα, μήπως το ψέμα είναι λύτρωση;
