Άλλη μια δυνατή ιστορία μετά το Διώροφο της Τσιμισκή που διάβασα πρόσφατα. Μια βασανισμένη ηρωίδα στα χρόνια του Β' Παγκοσμίου και του Εμφυλίου που ξεκίνησε ξανά τη ζωής της από το μηδέν. Οι αναμνήσεις, τα τραύματα, ο πόνος της ψυχής σβήνονται άραγε ποτέ; Έρχεται ποτέ η λήθη και η συγχώρεση του εαυτού μας για να προχωρήσουμε; Και με τι τίμημα; Αυτά τα ερωτήματα ψάχνουν απάντηση. Όλοι μας αυτό δεν προσπαθούμε άλλωστε; Να ξεχάσουμε, να συμφιλιωθούμε και να προχωρήσουμε. Άλλοτε με επιτυχία άλλοτε όχι. Μέσα από την ιστορία της Μερόπης και τη βουτιά στο παρελθόν της ζωής της κι αυτής της χώρας βλέπουμε να ξετυλίγεται το δράμα του Εμφυλίου και τα παιχνίδια της μοίρας. Η σκηνή στο λόφο θα μου μείνει για πάντα χαραγμένη. Η ζωή όμως προχωράει. Η ελπίδα ξαναγεννιέται και η εξιλέωση έρχεται ίσως μ' έναν διαφορετικό τρόπο. Μια εξαιρετική ιστορία δοσμένη με υπέροχη γραφή που μ' έκανε να κλάψω, πράγμα που σπάνια μου συμβαίνει με βιβλίο. Χθες άκουγα στο χωριό ιστορίες για τον Εμφύλιο από τον θείο μου και μετά ήρθε αυτό το βιβλίο. Τελικά ορισμένα βιβλία δεν πέφτουν ποτέ τυχαία στα χέρια μας αλλά ίσως έρχονται να εκπληρώσουν ένα συγκεκριμένο σκοπό. Έτσι νιώθω κι εγώ πλέον για το δάκρυ του κρίνου.
Angeliki Parpara
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου