ΑΠΟΨΗ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ ΄΄Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΑΓΑΠΗ'' ΓΙΟΛΑ ΔΑΜΙΑΝΟΥ ΑΠΟ ΒΟΥΛΑ ΦΩΤΕΙΝΟΠΟΥΛΟΥ

Ειναι ενα βιβλιο γεματο δυναμη, ελπιδα, ατσαλενια θεληση, ειναι ενα χαστουκι για ολους μας τους μεμψιμηρους. Η γλωσσα του στρωτη, χωρις κλαψα, ο πονος του βουβος, αιωρειται, σκιαγραφειται, σε γρατζουναει αλλα δεν σε ποναει. Ειναι ενα μεγαλο θαυμαστικο για τον υπολοιπο βιο μας.... Βγηκα κερδισμενη, οπλισμενη με σιδερενια θεληση... και ο λογος της Γιολας γλυκος, χα’ι’δεύει το βιβλιο, σε ταυτιζει, μπαινεις στη θεση της ηρωιδας βουβα χωρις δακρυα.... ποσα μαθηματα, ποσα διδαγματα για την ευκολη ζωη μας??? ‘’Στη ζωη μας κραταμε μονο ο,τι αξιζει, ο,τι ειναι σκαρτο το πεταμε και αλλαζουμε σελιδα’’ Σ’ ευχαριστω σοφη Γιολα για τα χαστουκια που μου μοιρασες με αυτο το λογοτεχνικο σου αριστουργημα.... ειναι μεγαλη τεχνη να περιγραφεις τον πονο τον σωματικο και το ψυχικο μεσα απο τη χαρα... γιατι ντυνεις με χαρα και ευτυχια την Ιάνθη και την καθε εν δυναμει Ιάνθη!!!!! Τελικα η ελπιδα για ζωη ποτε δεν αυτοκτονει.....

Κανείς δε φανταζόταν πως μια ξέγνοιαστη βραδιά γλεντιού και χαράς θα μετατρεπόταν σε εφιάλτη. Ένα αναπάντεχο ατύχημα κόστισε στην Ιάνθη την τετραπληγία. Σε κλάσμα δευτερολέπτου είδε τα όνειρά της να γκρεμίζονται και πίστεψε για λίγο πως δεν άξιζε να ζει μια τέτοια ζωή. Όμως βρήκε τη θέληση και το κουράγιο να αγωνιστεί και να διεκδικήσει όσα της ανήκαν. Και η ζωή πήρε τον δρόμο της και τα όνειρά της άρχισαν να γίνονται πραγματικότητα. 

«Αν μπορούσα, θα άπλωνα τα χέρια να τον σφίξω στην αγκαλιά μου, να τον γεμίσω με φιλιά… Αλλά δεν μπορούσα, γι’ αυτό έπρεπε να τον κάνω πέρα, γιατί ήταν μια αταίριαστη αγάπη. Αυτή η αφοσίωσή του με πλημμύριζε ευτυχία και φόβο. Ευτυχία γιατί ούτε στα πιο τρελά μου όνειρα δε φαντάστηκα πως θα βρισκόταν κάποιος να με αγαπήσει σε σημείο που να θέλει να με παντρευτεί. Φοβόμουν να πιστέψω στη διάρκεια του ενθουσιασμού και στη γνησιότητα της αγάπης του. Με φόβιζε η δύναμη του πάθους του, έμοιαζε με ξέχειλο ορμητικό ποτάμι που στη βιασύνη του παρασέρνει ό,τι βρεθεί στον δρόμο του… Απ’ την άλλη, υποκλινόμουν με δέος μπρος στην ανιδιοτέλεια της αγάπης του. Δεν ήξερα αν η δική μου μπορούσε ποτέ να φτάσει το μέγεθος της δικής του. Γιατί η δική μου αγάπη ήταν ήπια, τρυφερή· δεν έκανα καμιά υπέρβαση, ούτε θυσία για να τον κατακτήσω». 

Μια ιστορία για την πίστη στον άνθρωπο και τη δύναμη της αγάπης.

…και δυο λόγια από τη συγγραφέα

 

Όταν αποφάσισα να γράψω το μυθιστόρημα «Η ζωή είναι αγάπη» δεν ήταν μια οποιαδήποτε επιλογή για να γράψω ένα βιβλίο. Ήταν μια επιτακτική ανάγκη, ήταν θέμα εσωτερικής αποκατάστασης για να εκφράσω συναισθήματα που ξύπνησαν μέσα μου όταν συνάντησα μια γυναίκα καθηλωμένη σε αναπηρικό καροτσάκι μετά από ένα τροχαίο. Ήταν έκφραση θαυμασμού και διαπίστωσης πως η ζωή δεν σταματά στα δύσκολα, αλλά η ψυχή και το πνεύμα μας δίνουν φτερά να πετάμε. Όταν εγώ καταπιάνομαι με ασήμαντους φόβους και εύκολα παραιτούμαι, έμαθα πως εκεί έξω υπάρχουν άνθρωποι που δεν έχουν από πού να πιαστούν, χωρίς σωματικές δυνάμεις και μονάχα με το πνεύμα και την ψυχή κάνουν θαύματα!

 

Το «Η ζωή είναι αγάπη» είναι ένα βιβλίο που έχει να κάνει με συναισθήματα, με την αναμέτρησή μας με τη ζωή, με το θάνατο, με τους φόβους και την ανάγκη να βγούμε από την άβυσσο και να ζήσουμε!

 

Αυτό το μυθιστόρημα δεν είναι βιογραφικό. Πήρα πολλά στοιχεία από τη ζωή της γυναίκας που συνάντησα κι έκτισα το δικό μου μύθο. Πήρα το θάρρος της, την αυτοπεποίθηση της, την καρτερικότητα, τους αγώνες και την πορεία που χάραξε. Δανείστηκα τους φόβους, τις ανασφάλειες, τους προβληματισμούς και την αισιοδοξία της. Πήρα ακόμα και τα σκαμπανεβάσματά της. Εκείνες τις στιγμές που τα πράγματα ζορίζουν, οι ώμοι λυγίζουν, τα μάτια βουρκώνουν κι ένα «γιατί» ταλανίζει τη σκέψη της για λίγο… Και με αυτά τα υλικά έφτιαξα τη δική μου ηρωίδα, την Ιάνθη μου. Της έδωσα πνοή απ’ τη πραγματική ηρωίδα, μα πορεύεται μέσα σ’ ένα εντελώς ξεχωριστό περιβάλλον με φανταστικούς ήρωες να την περιβάλλουν. Έτσι γράφτηκε το μυθιστόρημα που θα διαβάσετε.

 

Γιόλα Δαμιανού-Παπαδοπούλου