" ΕΛΛΗ Η ΕΓΓΟΝΗ ΤΟΥ ΑΙΟΛΟΥ "της Αλεξάνδρας Κουρκούδιαλου.
Ένα υπέροχο βιβλίο που διαβάζοντάς το τα συναισθήματα που σε
κατακλείζουν είναι ανάμεικτα.Η πρωταγωνίστρια η Έλλη είναι ένα κορίτσι
της διπλανής πόρτας,που όπως όλοι μας ψάχνει να βρει την ευτυχία ,αλλά
και την ψυχική ηρεμία.Η ιστορία συναρπαστική με γρήγορη εξέλιξη που σε
κρατά σε αγωνία μέχρι το τέλος.
Μέσα από την ιστορία βλέπουμε πώς εκδηλώνονται οι πρωταγωνιστές στις σχέσεις τους με τους γονείς,συντρόφους,παιδιά,α
Αλλά εξίσου δυνατά συναισθήματα αισθάνεσαι,όταν ο γιος της Ελλης,ο Μιχάλης βρίσκεται παρών μαζί της,σε μια σκηνή,ενός ζευγαριού που παίζει με το κοριτσάκι του στην σελίδα 166: <<Ήταν Ιούλιος.Ήμασταν στο πάρκο της περιοχής μας.Ξαποστάσαμε στο παγκάκι για να πιούμε λίγο χυμό.Ήμουν τόσο ευτυχισμένη που τον έβλεπα να τρέχει με τα άλλα παιδάκια,να κάνει τσουλήθρα,να χαίρεται ανέμελα.Φύσηξε ένα δροσερό αεράκι,χάιδεψα τα μαλλάκια του και τον κοίταξα.<<Θεέ μου,πώς θα μπορούσα να είμαι τόσο αχάριστη και να μη χαίρομαι το πολυτιμότερο δώρο που μου έδωσες,αυτό το παιδί;>>σκέφτηκα.Ένα μικρό αλλά καυτό δάκρυ,κύλησε στο μάγουλό μου.Είπα από μέσα μου ότι θα ήταν το τελευταίο.Έκανα όμως λάθος,γιατί το δάκρυ αυτό ήταν χαράς.Και ήθελα πολλά τέτοια δάκρυα ακόμα.Δάκρυα ανακούφισης,δάκρυα σαν βροχή,σαν ποταμός που θα παράσερνε τιςψιχούλες μας στον ωκεανό της αγάπης.
Ο Μιχάλης είχε εστιάσει το βλέμμα του σε μια οικογένεια μ ένα πανέμορφο κοριτσάκι.Έπαιζαν μαζί του και γελούσαν.Η μητέρα του κορόιδευε πού και πού τον μπαμπά του κοριτσιού.
<<Έλα,μπαμπά μας,πιάσ την αν μπορείς,που τρέχει σαν αρκούδα >> κι εκείνος χασκογελούσε και παρίστανε την αρκούδα κουνώντας πέρα δώθε τους ώμους του,κάνοντας τη μικρούλα να ξεσπά σε τρανταχτά γέλια.
Ο Μιχάλης μου γέλασε κι αυτός και έπιασε το μάγουλό μου για να τον κοιτάξω.
<< Μανούλα,είναι ωραίο να έχεις και μαμά και μπαμπά.Έχει πλάκα! >>
Ένιωσε ασυνείδητα το πιο σοφό πράγμα στον κόσμο.Αυτό που νιώθουμε πια εμείς οι << μεγάλοι >>:ότι η χαρά είναι κάτι που σκορπάει και ακουμπάει σαν το αεράκι τον έναν και μετά τον άλλον.Πηγαίνει παρακάτω κι έρχεται σ εμάς που καθόμασταν απέναντι,πάει και παραπέρα,ακολουθεί το ξαφνικό πέταγμα των μικρών πουλιών που ήταν στα κλαδάκια των δέντρων και συνεχίζει να πετάει μαζί τους.Ως την άκρη του κόσμου.Η χαρά.Το παιχνίδι.Το γέλιο.Τι σημασία έχει ν αγαπάς,αν δεν μπορείς να το δείξεις;Τι αξία έχει να δίνεις τα πάντα σ ένα παιδί αν δεν μπορείς να παίξεις μαζί του;
Παρατηρώντας αυτή τη σκηνή,άφησα το καβούκι μου σε μια άκρη και το έσπασα για να μην το ξαναφορέσω ποτέ.Και η ανθρώπινή μου αδυναμία - να κρύβομαι από την ίδια τη ζωή - να γίνει τελικά η υπερφυσική μου δύναμη.Να γίνω υπερήρωας και να πάρω τον γιο μου για να του δείξω όλο τον κόσμο από ψηλά.Να τον φορτίσω με αυτοπεποίθηση ώστε να αντιμετωπίσει κι αυτός με τη σειρά του το μέλλον.>>
Συγχαρητήρια στην Αλεξάνδρα Κουρκούδιαλου για το υπέροχο βιβλίο της που μέσα από την ηρωίδα,μας πέρασε το μήνυμα ό,τι το πραγματικό νόημα της ζωής είναι να δίνεις και να παίρνεις Αγάπη.Της εύχομαι από καρδιάς να είναι καλά και πάντα δημιουργικ΄για να μας προσφέρει και άλλα τέτοια ταξίδια μέσα από τα βιβλία της.
Πάντα επιτυχίες!!!!!!!!!!!!!!!!
Μέσα από την ιστορία βλέπουμε πώς εκδηλώνονται οι πρωταγωνιστές στις σχέσεις τους με τους γονείς,συντρόφους,παιδιά,α
Αλλά εξίσου δυνατά συναισθήματα αισθάνεσαι,όταν ο γιος της Ελλης,ο Μιχάλης βρίσκεται παρών μαζί της,σε μια σκηνή,ενός ζευγαριού που παίζει με το κοριτσάκι του στην σελίδα 166: <<Ήταν Ιούλιος.Ήμασταν στο πάρκο της περιοχής μας.Ξαποστάσαμε στο παγκάκι για να πιούμε λίγο χυμό.Ήμουν τόσο ευτυχισμένη που τον έβλεπα να τρέχει με τα άλλα παιδάκια,να κάνει τσουλήθρα,να χαίρεται ανέμελα.Φύσηξε ένα δροσερό αεράκι,χάιδεψα τα μαλλάκια του και τον κοίταξα.<<Θεέ μου,πώς θα μπορούσα να είμαι τόσο αχάριστη και να μη χαίρομαι το πολυτιμότερο δώρο που μου έδωσες,αυτό το παιδί;>>σκέφτηκα.Ένα μικρό αλλά καυτό δάκρυ,κύλησε στο μάγουλό μου.Είπα από μέσα μου ότι θα ήταν το τελευταίο.Έκανα όμως λάθος,γιατί το δάκρυ αυτό ήταν χαράς.Και ήθελα πολλά τέτοια δάκρυα ακόμα.Δάκρυα ανακούφισης,δάκρυα σαν βροχή,σαν ποταμός που θα παράσερνε τιςψιχούλες μας στον ωκεανό της αγάπης.
Ο Μιχάλης είχε εστιάσει το βλέμμα του σε μια οικογένεια μ ένα πανέμορφο κοριτσάκι.Έπαιζαν μαζί του και γελούσαν.Η μητέρα του κορόιδευε πού και πού τον μπαμπά του κοριτσιού.
<<Έλα,μπαμπά μας,πιάσ την αν μπορείς,που τρέχει σαν αρκούδα >> κι εκείνος χασκογελούσε και παρίστανε την αρκούδα κουνώντας πέρα δώθε τους ώμους του,κάνοντας τη μικρούλα να ξεσπά σε τρανταχτά γέλια.
Ο Μιχάλης μου γέλασε κι αυτός και έπιασε το μάγουλό μου για να τον κοιτάξω.
<< Μανούλα,είναι ωραίο να έχεις και μαμά και μπαμπά.Έχει πλάκα! >>
Ένιωσε ασυνείδητα το πιο σοφό πράγμα στον κόσμο.Αυτό που νιώθουμε πια εμείς οι << μεγάλοι >>:ότι η χαρά είναι κάτι που σκορπάει και ακουμπάει σαν το αεράκι τον έναν και μετά τον άλλον.Πηγαίνει παρακάτω κι έρχεται σ εμάς που καθόμασταν απέναντι,πάει και παραπέρα,ακολουθεί το ξαφνικό πέταγμα των μικρών πουλιών που ήταν στα κλαδάκια των δέντρων και συνεχίζει να πετάει μαζί τους.Ως την άκρη του κόσμου.Η χαρά.Το παιχνίδι.Το γέλιο.Τι σημασία έχει ν αγαπάς,αν δεν μπορείς να το δείξεις;Τι αξία έχει να δίνεις τα πάντα σ ένα παιδί αν δεν μπορείς να παίξεις μαζί του;
Παρατηρώντας αυτή τη σκηνή,άφησα το καβούκι μου σε μια άκρη και το έσπασα για να μην το ξαναφορέσω ποτέ.Και η ανθρώπινή μου αδυναμία - να κρύβομαι από την ίδια τη ζωή - να γίνει τελικά η υπερφυσική μου δύναμη.Να γίνω υπερήρωας και να πάρω τον γιο μου για να του δείξω όλο τον κόσμο από ψηλά.Να τον φορτίσω με αυτοπεποίθηση ώστε να αντιμετωπίσει κι αυτός με τη σειρά του το μέλλον.>>
Συγχαρητήρια στην Αλεξάνδρα Κουρκούδιαλου για το υπέροχο βιβλίο της που μέσα από την ηρωίδα,μας πέρασε το μήνυμα ό,τι το πραγματικό νόημα της ζωής είναι να δίνεις και να παίρνεις Αγάπη.Της εύχομαι από καρδιάς να είναι καλά και πάντα δημιουργικ΄για να μας προσφέρει και άλλα τέτοια ταξίδια μέσα από τα βιβλία της.
Πάντα επιτυχίες!!!!!!!!!!!!!!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου