ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ του ΝΙΚΟΥ ΣΑΚΕΛΛΑΡΟΠΟΥΛΟΥ στην ομάδα ΒΙΒΛΙΟ ΤΗΣ ΠΑΡΕΑΣ

Ο Νίκος Κ. Σακελλαρόπουλος ασχολείται πολλά χρόνια με το γράψιμο. Έχει γράψει αρκετά άρθρα πολιτικού, οικονομικού, κοινωνικού, ανθρωπιστικού και ιστορικού περιεχομένου, τα οποία έχουν κατά καιρούς δημοσιευτεί σε διάφορα έντυπα όπως: το περιοδικό Οικονομικός Ταχυδρόμος, τις εφημερίδες Μεσημβρινή, Ελευθεροτυπία, Πελοπόννησος (Πατρών) και άλλες. Παλαιότερα υπήρξε εκδότης του πνευματικού - εγκυκλοπαιδικού περιοδικού "ΡΗΜΑ". Με τη λογοτεχνία ασχολείται τα τελευταία χρόνια. Πρόκειται σύντομα να εκδοθούν και άλλα έργα του, τα οποία είναι ήδη έτοιμα.

Κύριε Σακελλαρόπουλε, σας ευχαριστούμε πολύ για το χρόνο που είστε διατεθειμένος να μας χαρίσετε στην ομάδα ΒΙΒΛΙΟ ΤΗΣ ΠΑΡΕΑΣ και στα μέλη της να σας γνωρίσουμε καλύτερα.

Πως άρχισες να γράφεις;

Υπηρέτησα ως υπάλληλος στον ΟΤΕ και ασχολήθηκα ιδιαίτερα με το συνδικαλισμό σε ανώτερα κλιμάκια. Ήμουν συχνά υποχρεωμένος να βγάζω διάφορες ανακοινώσεις και έτσι άρχισα. Ήταν μάλιστα το μεγάλο μου βάσανο.

Γιατί;  

Λόγω συνδικαλιστικής ανάγκης

Έγραφες από μικρός;

Όχι. Στο ιδιωτικό και υποβαθμισμένο νυχτερινό γυμνάσιο (εξατάξιο τότε) που πήγαινα λίγα πράγματα μαθαίναμε για λογοτεχνία, για να μου προκαλέσουν το ενδιαφέρον. Την ημέρα εξάλλου δούλευα. Τις λίγες ελεύθερες ώρες που είχα διάβασα «αρπαχτά» τα μαθήματα και μετά έτρεχα να βρω την «παλιοπαρέα». Αργότερα μου άρεσε να διαβάζω πολύ εφημερίδες και ιδιαίτερα άρθρα, από κει έμαθα πάρα πολλά. Παρακινήθηκα και άρχισα να γράφω άρθρα και μελέτες πολιτικού, οικονομικού, ιστορικού, κοινωνικού και ανθρωπιστικού περιεχομένου, τα οποία φιλοξενήθηκαν, κατά κανόνα, στα πιο έγκυρα και με μεγάλη κυκλοφορία τότε έντυπα (Οικονομικό Ταχυδρόμο, Μεσημβρινή, Ελευθεροτυπία , Πελοπόννησος Πατρών κ. α.). Παράλληλα υπήρξα  εκδότης- δ/ντής  ενός πνευματικού περιοδικού και άρχισα από τότε να διαβάζω και βιβλία. Το 1910 ασχολήθηκα με τη λογοτεχνία: μυθιστόρημα και διήγημα. Παράλληλα με την ιστορία και την λαογραφία.

Σύστησε μας με λίγα λόγια το βιβλίο σου «ΤΟ ΒΡΑΧΟΛΟΥΛΟΥΔΟ»

Και στα τρία μέρη που χωρίζεται γίνεται προσπάθεια να δέσει απόλυτα η μυθοπλασία με την ωμή πραγματικότητα. Στο πρώτο μέρος με το οξύτατο κοινωνικό πρόβλημα που δημιουργήθηκε μετά την απελευθέρωση, όπου τα περισσότερα και πιο παραγωγικά κτήματα περιήλθαν στους τσιφλικάδες. Αυτό εκτός από τη φτώχεια και εξαθλίωση δημιούργησε και τη ληστοκρατία. Κυριότερα θύματα αυτής της εποχής οι κοπέλες και γενικότερα οι γυναίκες. Ο πηγαιμός στο σχολείο, έστω και στις πρώτες τάξεις του δημοτικού, εθεωρείτο χάσιμο χρόνου, η γάμος τους εξαρτιόταν από τον πατέρα και από την προίκα, όσο ασήμαντη και αν ήταν. Σε πλείστες περιπτώσεις δεν έσβηναν μόνο ελπίδες και όνειρα, αλλά ήταν συχνές και οι δραματικές καταστάσεις. Αλίμονο σε κείνη που «θα ακουγόταν» τ’ όνομά της. Δραματική η θέση της «ατιμασμένης» ακόμα και από βιασμό. Η ηρωίδα του βιβλίου βρέθηκε από τα ουράνια στα τάρταρα.

Στο δεύτερο μέρος τα γεγονότα διαδραματίζονται στη Σπιναλόγκα. Εδώ έχουμε την εξής πρωτοτυπία: οι κυριότεροι μυθιστορηματικοί ήρωες παραλληλίζονται με πραγματικά πρόσωπα. Τούτο βέβαια ως προς το χαρακτήρα τους και τις δραστηριότητες τους στο λεπροκομείο. Η προσέγγιση γίνεται όχι μόνο με σοβαρότητα και με ευλάβεια, αλλά και με τελείως διαφορετικό τρόπο απ’ αυτά που έχουν γραφτεί γι’ αυτό το θέμα. Καμιά, για παράδειγμα, σχέση με το γνωστό μυθιστόρημα της Βικτώριας Χίσλοπ, το «Νησί».

Στο τρίτο μέρος έχουμε απρόσμενες δραματικές εξελίξεις με ευτυχή στο τέλος κατάληξη. Κι εδώ διάφορες μυθιστορηματικές εξιστορήσεις παραλληλίζονται με πραγματικά γεγονότα.

Στο τέλος προστίθεται μακροσκελές «Επίμετρο». Σ’ αυτό αναφέρονται πραγματικά γεγονότα που σχετίζονται με τα μυθοπλαστικά. Έτσι ο αναγνώστης μπορεί να αποκομίσει και ενδιαφέρουσες γνώσεις.

 

Ποιο μήνυμα θα ήθελες να περάσεις στους αναγνώστες με το βιβλίο σου; 

Σε ότι έχω γράψει τα μηνύματα είναι πάντα τα ίδια: ανθρωπιστικά, κοινωνικά, οικολογικά και αντιρατσιστικά, μέσα από μυθιστορηματική πλοκή. Προσπαθώ, πάνω απ’ όλα να δημιουργώ ήρωες πρότυπα. Πρότυπα ήθους, αρετής, μεγαλοψυχίας, φιλαληθείας, λεβεντιάς και γενικότερα με χαρακτήρα ψυχικού μεγαλείου. Αυτό δεν σημαίνει πως δεν υπάρχουν μέσα οι αντίθετοι, απεναντίας μάλιστα, γιατί τότε θα είναι σαν να παραμερίζεται η πραγματικότητα. Μέσα από την εξιστόρηση γίνεται μια συνεχής αναμέτρηση της ανθρωπιάς με τη βαρβαρότητα, της λογικής με την παραφροσύνη και γενικότερα του καλού με το κακό.

Ποιοι είναι οι αγαπημένοι Έλληνες και ξένοι συγγραφείς και πως επηρέασαν –εάν επηρέασαν- το έργο σου;

Έχω Ιδιαίτερη προτίμηση στους κλασικούς. Θεωρώ κορυφαίους τους Ουγκό, Ντοστογιέφσκι Τολστόι και στο διήγημα τον Τσέχωφ. Από τους Έλληνες στο μυθιστόρημα τους Καζαντζάκη, Τσίρκα και Λουντέμη. Στο διήγημα τους Παπαδιαμάντη Κόντογλου και Βιζυηνό. Οπωσδήποτε έχω επηρεαστεί, όπως συμβαίνει με όλους. Προσπαθώ όμως τα έργα μου να έχουν το δικό τους γνώρισμα και νομίζω πως το έχω πετύχει.

Πιστεύεις ότι δίνονται ευκαιρίες σε νέους ανθρώπους στη χώρα μας να αναδείξουν το ταλέντο τους:

Κάθε άλλο. Εκείνο που δυστυχώς μετράει περισσότερο στη χώρα μας δεν είναι το περιεχόμενο ενός βιβλίου, αλλά το όνομα του συγγραφέα. Για να περάσεις όμως αυτό τον κάβο εκτός από ταλέντο χρειάζονται χρήματα, τύχη, γνωριμίες κλπ. Το χειρότερο εδώ είναι πως πολλοί έχουν γίνει επώνυμοι, χωρίς να το αξίζουν. Ενώ έργα άλλων με ταλέντο παραμένουν στα αζήτητα, κατά κανόνα, ούτε καν διαβάζονται στους εκδοτικούς οίκους.

Πως περνάς το χρόνο σου όταν δεν ασχολείσαι με τη συγγραφή βιβλίων;

Γενικότερα είμαι άτομο της παρέας, σμίγω συχνά με φίλους, συγγενείς, γνωστούς, πηγαίνω σε ομαδικές εκδρομές κλπ. Παράλληλα περπατάω αρκετά, διαβάζω κανά βιβλίο και μερικά από τις εφημερίδες. Βλέπω και λίγο τηλεόραση: ειδήσεις, ενδιαφέροντα επιστημονικά θέματα, παλιές κωμικές ελληνικές ταινίες, μερικές ψυχαγωγικές και αθλητικές εκπομπές κλπ.

Θα σε ενδιέφερε να ασχοληθείς με κάποιο άλλο είδος συγγραφής πχ διήγημα, βιογραφία, ποίηση, σενάριο και με ποιο θέμα.

Ασχολούμαι ιδιαίτερα με το διήγημα. Έχω μάλιστα λάβει μέρος σε αρκετούς διαγωνισμούς και έχω τύχει σημαντικών διακρίσεων. Διηγήματά μου έχουν τιμηθεί με πρώτα βραβεία, από τον πολιτιστικό σύλλογο Μελβούρνης, Το πολιτιστικό κέντρο Δήμου Κερατσινίου και τέσσερα (ως μικρή συλλογή) από το διεθνή οργανισμό Καφενείο των Ιδεών. Επαίνους από την Πανελλήνια Ένωση Λογοτεχνών Αθηνών, το Σύνδεσμο Ελληνικού πολιτισμού Στουτγάρδης, το πολιτιστικό κέντρο Λεμεσού. Μάλλον θα είναι το επόμενο βιβλίο μου.

Έλσα Παζολίδου - Πάρα πολύ ωραίο βίντεο. Θα ήθελα να ρωτήσω αν είναι αληθινή ιστορία. Μου άρεσε σα θέμα!!!!!Πολυυυυ!

Δεν πρόκειται για ιστορικό μυθιστόρημα. Τα γεγονότα όμως που περιγράφονται μπορεί να είναι φανταστικά αλλά απεικονίζουν την πραγματικότητα. Το ίδιο συμβαίνει και με τους ήρωες του βιβλίου.

Μαίρη Μοσχοπούλου –Θα ήθελα να μάθω τις συνήθειες του όταν γράφει(καπνίζει; ακούει μουσική;) που γράφει, πως αντλεί έμπνευση, τι αποτελεί πηγή έμπνευση για τον ίδιο;

Δεν καπνίζω, κατόρθωσα να το κόψω, παρότι μανιώδης. Ούτε ακούω εκείνη την ώρα μουσική, μόνο γουλιές από καφέ απολαμβάνω. Η έμπνευση δεν είναι ουρανοκατέβατη. Προέρχεται από ερεθίσματα διαφόρων γεγονότων που τα έχεις ζήσει, ή σου τα έχουν διηγηθεί, ή που τα έχεις διαβάσει κλπ. Ξεκινάς από ένα, στη συνέχεια τα συνταιριάζεις με άλλα, αλλάζεις συχνά στην πορεία δρόμους κλπ.

Αργυρώ Ποια είναι τα συστατικά για ένα επιτυχημένο λογοτεχνικά και εμπορικά βιβλίο;

Συνήθως αυτά δυστυχώς δεν συμβαδίζουν. Ή εμπορευματοποίηση που εντάθηκε τα τελευταία χρόνια υποβάθμισε σημαντικά την ποιότητα του βιβλίου. Γι’ αυτό και οι απαιτητικοί αναγνώστες έχουν ιδιαίτερα μειωθεί. Στο εμπορικό μετράει η διαφήμιση, το όνομα του συγγραφέα, ο εκδοτικός οίκος που το διακινεί κι αν είναι σκανδαλιστικού- ερωτικού περιεχομένου. Πολλές βέβαια φορές ποιότητα και εμπορικότητα συνδυάζονται: περιεχόμενο, συγγραφέας, διαφήμιση, διακίνηση.

Μαρία Π. Ψαθά Με πόση ευκολία ή δυσκολία , περιγράφει τα συναισθήματα την ίδια την γυναικεία φύση της πρωταγωνίστριας του δεδομένου ότι είναι άντρας?

Χρειάστηκε βοήθεια κάποιας γυναίκας για να σκιαγραφήσει καλύτερα τη πρωταγωνίστρια του? Ευχαριστώ.

Δεν ζήτησα τη βοήθεια κάποιας γυναίκας. Νομίζω και στην περίπτωση αυτή ισχύει εμμέσως το γνωστό: Καλύτερα μπορείς να γνωρίσεις τους άλλους από τον εαυτό σου. Τα συναισθήματα είναι ίδια και στα δύο φύλλα. Οι προκαταλήψεις σε βάρος των κοριτσιών εκείνη την εποχή διέφεραν κατά πολύ. Το ίδιο συνέβαινε και με τη λέπρα. Εκείνος που θα προσβαλλόταν δεν εθεωρείτο απλώς άρρωστος αλλά ως μιαρό άτομο, ως καταραμένος του Θεού. Πως μολύνει τα πάντα, ακόμα και τον αέρα.

Κική Ζαχαράκη - όταν "κολλάει" ώστε να συνεχίσει την ιστορία, τι είναι αυτό που κάνει ώστε να του "αστράψει" η σπίθα στα ματιά και να πει "αυτό θα κάνει ο ήρωας/ηρωίδα".

Αυτό συμβαίνει συχνά και νομίζω σε όλους, περισσότερο ή λιγότερο. Πρέπει να αφήσεις τη σκέψη σου να ηρεμίσει, να κάνεις διάλειμμα. Είναι απόλυτα βέβαιο, πως σαν από μηχανής θεός, θα έρθει ή λύση, ακόμα και από ένα τυχαίο και μικρό γεγονός. Εκείνο που δεν επιτρέπετε είναι να αγχωθείς.

Σταυρούλα Κόντου -Έχει επισκεφτεί την Σπιναλόγκα; αν ναι, πως ένιωσε; αν όχι θα ήθελε κάποια στιγμή;

Την επισκέφθηκα και την περπάτησα παντού. Τράβηξα φωτογραφίες, πήρα ότι έντυπα βρήκα κλπ. Στο απέναντι χωριό Πλάκα μου υπέδειξαν μια ηλικιωμένη γυναίκα που η μητέρα της εργαζόταν εκεί και την έπαιρνε μαζί της η οποία μου διηγήθηκε αρκετά.

Πολύ λίγα γνώριζα για αυτό το κολαστήριο. Σχεδόν τυχαία έπεσε στα χέρια μου το βιβλίο του Θέμου Κορνάρου και με συγκλόνισε. Έψαξα μετά και βρήκα τη νουβέλα της Γαλάτειας Καζαντζάκη, το βιβλίο του Γουλιέλμου Άμποτ, που παρότι σπουδαία και αποκαλυπτικά, ήταν κι αυτά άγνωστα ευρύτερα. Αργότερα διάβασα φυσικά και το «Νησί», που έκανε γνωστή παγκοσμίως τη Σπιναλόγκα και πρέπει να σταθούμε με σεβασμό απέναντί του. Αποφεύγει όμως την πραγματικότητα, είναι περισσότερο ρομαντικό. Παρουσιάζει εξωραϊσμένη εικόνα σαν να θέλει να ξορκίσει το κακό, γι’ αυτό γνώρισε και κακές κριτικές. Όταν σκέφτηκα να οδηγήσω εκεί την ηρωίδα έψαξα πολλά ακόμα, που φαίνονται καλύτερα στο επίμετρο.

Χριστινα-Γιαννης Τζανέτος Υπέροχο βίντεο! !! Και ιστορία που τραβάει!!! Επηρεάστηκε από άλλα βιβλία η ιστορίες; ας πούμε για την Σπιναλόγκα έχει διαβάσει το νησί και ήθελε να την συμπεριλάβει στο βιβλίο ο συγγραφέας; 
 

Από τα βιβλία που προανέφερα Κορνάρου, Καζαντζάκη και Άμποτ, οπωσδήποτε επηρεάστηκα, όπως και από πάρα πολλά άλλα έντυπα. Και όχι μόνο για τους αρρώστους αλλά και για τους «αγίους» που αφιέρωσαν τη ζωή τους για την ανακούφιση αυτών των τόσο δυστυχισμένων. Από το «Νησί» όχι, για τους λόγους που προαναφέρονται. Όταν έχεις διαβάσει τα τόσο αποκαλυπτικά πρώτα, βλέπεις τη διαφορά. Και στη λογοτεχνία δεν σημαίνει πως όλα επιτρέπονται.

Κασιανή Κοσμίδου Έχετε συμπεριλάβει ποτέ στα βιβλία σας κάποια προσωπικά σας βιώματα?

Αρκετά, αυτό νομίζω πως συμβαίνει με όλους όσους γράφουν. Και όχι μόνο αυτά που έχω ζήσει, αλλά κι αυτά που θα ήθελα να έχω ζήσει ή να ζήσω. Το ίδιο συμβαίνει και με γεγονότα που μπορεί να μην τα έχεις ζήσει, αλλά τα πιστεύεις. Αν είχα, για παράδειγμα, ρατσιστικές αντιλήψεις δεν θα έγραφα αυτά για τους τσιγγάνους στο βιβλίο μου. Το ίδιο και στο άλλο μου «Το Μαύρο Μάμπα- Η πιο βάρβαρη παγκόσμια ληστεία», για τους ανθρώπους εκεί και κείνους που από απόγνωση παίρνουν τους δρόμους της συμφοράς, με τραγικές συνέπειες συχνά.

Μαρία Κόντου Πόσο δύσκολο είναι να συνδυάζει πραγματικά και φανταστικά γεγονότα στην ιστορία του βιβλίου του;

Πρέπει να γνωρίζεις πολύ καλά γεγονότα και καταστάσεις, ακόμα και λεπτομέρειες. Επαναλαμβάνω πως στη λογοτεχνία δεν σημαίνει πως όλα επιτρέπονται, όταν μάλιστα αναφέρεσαι σε θέματα που πρέπει να τα προσεγγίσεις με σεβασμό. Σε ένα φανταστικό νησί, για παράδειγμα, μπορείς να βάλεις ότι λειτουργούσε καμπαρέ, οίκος ανοχής και ότι άλλο θέλεις όχι όμως στη Σπιναλόγκα. Μπορεί η ηρωίδα Κατερινιώ να είναι φανταστικό πρόσωπο, όπως φανταστικός και ο πηγαιμός της εκεί, για να συνδυαστεί όμως η μυθιστορηματική εξιστόρηση πρέπει να ξέρεις την πραγματικότητα και φυσικά να μην ξεφύγεις απ’ αυτή για λόγους σκοπιμότητας. Το ίδιο συμβαίνει και για πραγματικά επώνυμα πρόσωπα, ιδιαίτερα δε ιερά, ανεξάρτητα αν το πιστεύεις ή όχι αυτό. Θα αναφέρω εδώ το εξής χτυπητό: Σε ένα βιβλίο επώνυμου γραφόταν πως ο Χρηστός είχε πάνω στο κρεβάτι τη μια μεριά τη Μάρθα και την άλλη τη Μαρία και έκανε έρωτα πότε με τη μια πότε με την άλλη. Πέρα των άλλων το θεωρώ και λογοτεχνικά απαράδεκτο, χειρότερη μορφή καπηλείας. Γράφτηκε έτσι από μικρόψυχη σκοπιμότητα για να προκαλέσει, να «πουλήσει». Αν τα πρόσωπα ήταν φανταστικά μπορούσε να πει ότι θέλει και σε όποιον άρεσαν, εδώ όμως όχι ακόμα κι αν επρόκειτο για ένα ιστορικό πρόσωπο. Στην προκειμένη περίπτωση δεν γίνεται συνδυασμός, αλλά λογοτεχνικός χυδαϊσμός. Δυστυχώς πολλοί φανατικοί κληρικοί, με τον τρόπο που αντέδρασαν, του έκαναν την καλύτερη διαφήμιση.