Τι μου άρεσε:
Από πλευράς έκδοσης λάτρεψα τον τίτλο και το εξώφυλλο. Επίσης, η μετάφραση ήταν πάρα πολύ καλή.
Το περιβάλλον στο οποίο εκτυλίσσεται η ιστορία είναι ειδυλλιακό και το ιδανικότερο κατά τη γνώμη μου. Άγρια βουνά, χιόνι, καταιγίδες, μια λίμνη που κουβαλάει κατάρες, δεισιδαιμονίες και πικρές αναμνήσεις , παρέα με τον «τρελό του χωριού» αλλά και τον φανατικό που δολοφονεί αθώους ανθρώπους, συνθέτουν το back stage για μια υπέροχη παράσταση.
Ακόμη, μου άρεσε πάρα πολύ που καταπιάστηκε με το θέμα όνειρα/ψυχολογία/υπνωτισμός, ωστόσο θα ήθελα κι άλλο. Ήταν λίγο.
Επίσης, για πρώτη φορά βλέπουμε το μέχρι πρότινος πολωμένο ζευγάρι Ντέιβιντ και Μάντλιν να έρχονται κοντά, να παλεύουν παρέα για να νικήσουν τα δαιμόνια που τους κυριεύουν αλλά και να προστατευτούν από την οργή του παρανοϊκού δολοφόνου.
Τέλος, μου άρεσε το γεγονός ότι ο Βέρντον άπλωσε ελαφρώς τα «πλοκάμια» του στο θέμα των κατασκόπων, των μυστικών υπηρεσιών και της συνωμοσιολογίας.
Τι δε μου άρεσε:
Λίγο πολύ, σε αυτά που μου άρεσαν, υπήρχαν πράγματα τα οποία με χάλασαν. Πχ, το γεγονός ότι από όλα τα βουνά της Αμερικής και από όλες τις λίμνες της, έτυχε η ιστορία να εξελιχθεί στο βουνό και στην λίμνη όπου η Μάντλιν είχε ζήσει ένα γεγονός, το οποίο την σημάδεψε για την υπόλοιπη ζωή της. Επίσης, έχοντας έναν δολοφόνο να παίζει με τα τσεκούρια πάνω από το κεφάλι σου κυρά μου, Ε, δεν βγαίνεις έξω κυρά μου, μόνη σου, για να… σκεφθείς! Χωρίς κεφάλι σκέψη δεν υπάρχει (και δεν είσαι κι άντρας, να έχεις κι εφεδρεία
Όπως προείπα σε αυτά που μου άρεσαν, θα ήθελα να ασχοληθεί περισσότερο και βαθύτερα με το θέμα όνειρα/ψυχολογία/υπνωτισμός. Να εμβαθύνει. Να κάνει την ιστορία πιο μυστηριώδη. Κάτι δηλαδή σαν κι αυτό που έκανε στο «σκέψου έναν αριθμό», που μια ολόκληρη υφήλιος σπαζοκεφάλιαζε για το πως έγινε αυτό. Θεωρώ ότι έπιασε μόνο τον αφρό, στοχεύοντας περισσότερο στην αστυνομική έρευνα και στα θέματα εσωτερικής κατανάλωσης του ζευγαριού.
Επίσης, ναι μεν απλώθηκε στην διεθνή κατασκοπία ο συγγραφέας, το έκανε ωστόσο με ελαφρώς άτσαλο και ερασιτεχνικό τρόπο κατά την ταπεινή μου γνώμη, ο οποίος δεν δικαιολογείται για έναν συγγραφέα του διαμετρήματος του Βέρντον. Λες και δεν έκανε καθόλου έρευνα ένα πράγμα... Θέλει να το δουλέψει αρκετά το θέμα για να μην είναι τόσο προβλέψιμος και να δημιουργεί αυτό το μυστηριώδες κλίμα που υπάρχει σε κάθε ιστορία κατασκοπίας.
Σε γενικές γραμμές πάντως, το βιβλίο μου άρεσε. Δεν το άφηνα εύκολα από τα χέρια μου αλλά σίγουρα οι Αριθμοί και ο Πίτερ Παν εξακολουθούν να είναι τα καλύτερά του για μένα.
Βαθμολογία από μένα 8/10.
Καλή ανάγνωση!
Το περιβάλλον στο οποίο εκτυλίσσεται η ιστορία είναι ειδυλλιακό και το ιδανικότερο κατά τη γνώμη μου. Άγρια βουνά, χιόνι, καταιγίδες, μια λίμνη που κουβαλάει κατάρες, δεισιδαιμονίες και πικρές αναμνήσεις , παρέα με τον «τρελό του χωριού» αλλά και τον φανατικό που δολοφονεί αθώους ανθρώπους, συνθέτουν το back stage για μια υπέροχη παράσταση.
Ακόμη, μου άρεσε πάρα πολύ που καταπιάστηκε με το θέμα όνειρα/ψυχολογία/υπνωτισμός, ωστόσο θα ήθελα κι άλλο. Ήταν λίγο.
Επίσης, για πρώτη φορά βλέπουμε το μέχρι πρότινος πολωμένο ζευγάρι Ντέιβιντ και Μάντλιν να έρχονται κοντά, να παλεύουν παρέα για να νικήσουν τα δαιμόνια που τους κυριεύουν αλλά και να προστατευτούν από την οργή του παρανοϊκού δολοφόνου.
Τέλος, μου άρεσε το γεγονός ότι ο Βέρντον άπλωσε ελαφρώς τα «πλοκάμια» του στο θέμα των κατασκόπων, των μυστικών υπηρεσιών και της συνωμοσιολογίας.
Τι δε μου άρεσε:
Λίγο πολύ, σε αυτά που μου άρεσαν, υπήρχαν πράγματα τα οποία με χάλασαν. Πχ, το γεγονός ότι από όλα τα βουνά της Αμερικής και από όλες τις λίμνες της, έτυχε η ιστορία να εξελιχθεί στο βουνό και στην λίμνη όπου η Μάντλιν είχε ζήσει ένα γεγονός, το οποίο την σημάδεψε για την υπόλοιπη ζωή της. Επίσης, έχοντας έναν δολοφόνο να παίζει με τα τσεκούρια πάνω από το κεφάλι σου κυρά μου, Ε, δεν βγαίνεις έξω κυρά μου, μόνη σου, για να… σκεφθείς! Χωρίς κεφάλι σκέψη δεν υπάρχει (και δεν είσαι κι άντρας, να έχεις κι εφεδρεία
Όπως προείπα σε αυτά που μου άρεσαν, θα ήθελα να ασχοληθεί περισσότερο και βαθύτερα με το θέμα όνειρα/ψυχολογία/υπνωτισμός. Να εμβαθύνει. Να κάνει την ιστορία πιο μυστηριώδη. Κάτι δηλαδή σαν κι αυτό που έκανε στο «σκέψου έναν αριθμό», που μια ολόκληρη υφήλιος σπαζοκεφάλιαζε για το πως έγινε αυτό. Θεωρώ ότι έπιασε μόνο τον αφρό, στοχεύοντας περισσότερο στην αστυνομική έρευνα και στα θέματα εσωτερικής κατανάλωσης του ζευγαριού.
Επίσης, ναι μεν απλώθηκε στην διεθνή κατασκοπία ο συγγραφέας, το έκανε ωστόσο με ελαφρώς άτσαλο και ερασιτεχνικό τρόπο κατά την ταπεινή μου γνώμη, ο οποίος δεν δικαιολογείται για έναν συγγραφέα του διαμετρήματος του Βέρντον. Λες και δεν έκανε καθόλου έρευνα ένα πράγμα... Θέλει να το δουλέψει αρκετά το θέμα για να μην είναι τόσο προβλέψιμος και να δημιουργεί αυτό το μυστηριώδες κλίμα που υπάρχει σε κάθε ιστορία κατασκοπίας.
Σε γενικές γραμμές πάντως, το βιβλίο μου άρεσε. Δεν το άφηνα εύκολα από τα χέρια μου αλλά σίγουρα οι Αριθμοί και ο Πίτερ Παν εξακολουθούν να είναι τα καλύτερά του για μένα.
Βαθμολογία από μένα 8/10.
Καλή ανάγνωση!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου