ΑΠΟΨΗ γαι το βιβλίο "Πορφυρός Κώδικας", Μένιος Σακελλαρόπουλος, εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ, με την ματιά του Δημήτριο Ντούρλια

    Είναι κάποιες φορές που ξεκινάς ένα βιβλίο και οι προσδοκίες σου είναι μικρές. Είτε γιατί δεν έχεις διαβάσει άλλα έργα του συγγραφέα, είτε γιατί κατακλύζεσαι από στερεότυπα που αφορούν την επαγγελματική πορεία του συγγραφέα όπως την ξέρεις ο ίδιος. Στην περίπτωση του Μένιου Σακελλαρόπουλου ίσχυαν και τα δύο. Όταν έπεσε στα χέρια μου το μυθιστόρημά του "Πορφυρός Κώδικας" το ξεκίνησα με περιέργεια αλλά και αρκετά συγκρατημένος αφού η δημοσιογραφική του πορεία στο αθλητικό ρεπορτάζ μου δημιουργούσε ανάμικτα συναισθήματα σκεπτόμενος τον ίδιο στη θέση του συγγραφέα. Σύντομα διαψεύστηκα και η αρχική μου εγκράτεια μετασχηματίστηκε σε απόλυτη ανάγκη να διαβάσω και την επόμενη σελίδα, και το επόμενο κεφάλαιο.

            Ο "Πορφυρός Κώδικας" είναι ένα μυθιστόρημα περιπέτειας που διαδραματίζεται σε ένα από τα πιο όμορφα νησιά της πατρίδας μας, την Πάτμο. Οι ήρωες του, απλοί άνθρωποι, καθημερινοί, χαρακτηριστικές φιγούρες της ελληνικής επαρχίας. Μέχρι που εμφανίζεται η πέτρα του σκανδάλου, μία Ελληνοϊταλίδα αρχιτέκτων που θα ανατρέψει την καθημερινότητα του νησιού και θα κάνει τους κατοίκους του να αλλάξουν τρόπο που βλέπουν τα πράγματα. Σύντομα ο αναγνώστης θα αντιληφθεί τι πρόκειται να γίνει στη συνέχεια, αλλά αυτό καθόλου δεν επηρεάζει τη ροή της ανάγνωσης της ιστορίας. Ζωντανές εικόνες, διάλογοι που δεν κουράζουν, μία πλοκή που αν και δεν είναι σύνθετη, κρατά το ενδιαφέρον του αναγνώστη, είναι τα βασικά στοιχεία του βιβλίου που το κάνουν να είναι τόσο ευανάγνωστο. Σε όλα αυτά έρχονται να προστεθούν οι ιστορικές αναφορές, οι εγκυκλοπαιδικές πληροφορίες που εξιτάρουν τον αναγνώστη και τον βάζουν σε μία διαδικασία να θέλει να αντλήσει ακόμα περισσότερα στοιχεία για όσα αναφέρονται μέσα στο μυθιστόρημα από άλλες πηγές.

            Ο Μένιος Σακελλαρόπουλος έχει καταφέρει να δομήσει πολύ ολοκληρωμένα τους βασικούς χαρακτήρες της ιστορίας. Υπάρχει αναφορά στο παρελθόν τους που δικαιολογεί τη στάση τους και τον χαρακτήρα τους μέσα στο έργο. Ακόμα και οι περιφερειακοί χαρακτήρες έχουν μία τέτοια περιγραφή και θέση στην ιστορία που η συμμετοχή τους στην πλοκή είναι απόλυτα δικαιολογημένη.

            Η εξέλιξη του μυθιστορήματος από ένα σημείο και μετά είναι καταιγιστική. Γρήγορες εναλλαγές εικόνων, έντονα συναισθήματα, δράση και αγωνία, δημιουργεί όλες εκείνες τις συνθήκες που κάνουν ένα λογοτεχνικό έργο επιτυχημένο. Το τέλος του με βρήκε να ανακαλώ στη μνήμη μου εικόνες από όλο το έργο. Με άφησε με μία γλυκιά ανάμνηση και με μία προσμονή να διαβάσω και άλλα από τα έργα του πολυγραφότατου, απ' ότι ανακάλυψα, Μένιου Σακελλαρόπουλου.  

ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ

Τον άγγιξε ο Ιουστινιανός, τον προσκύνησαν αυτοκράτορες και βασιλιάδες, τον σεβάστηκε ακόμα και ο Μωάμεθ Β' ο Πορθητής. Άντεξε χίλια πεντακόσια χρόνια. Και τώρα, κρυμμένος στην ιερή γη της Πάτμου, στο καστρομονάστηρο του Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου, ο Πορφυρός Κώδικας ―μια παμπάλαια περγαμηνή γραμμένη με φτερό αετού― αφουγκράζεται τη σιωπή του και μετράει στο σκοτάδι τη δόξα του. Προσκυνητής και συντηρητής του ο Χριστόδουλος Παυλίδης, που αφιέρωσε την ασκητική του ζωή στη φύλαξη των ιερών κειμηλίων τα οποία αναπαύονται στη σπάνια βιβλιοθήκη που κόβει την ανάσα. Με την ίδια κομμένη ανάσα αντίκρισε ο Χριστόδουλος την Ιζαμπέλα Οντιτόρε, Ιταλίδα αρχιτέκτονα που βρέθηκε στο νησί. Οι μοίρες τους έσμιξαν δραματικά. Κι αυτό το σφιχταγκάλιασμα έφτασε ως τον Πορφυρό Κώδικα, το Χριστό Ελκόμενο του Ελ Γκρέκο και άλλα αριστουργήματα που μπήκαν ανάμεσά τους. Χριστός και Μωάμεθ στάθηκε αδύνατο να αποτρέψουν τις συγκλονιστικές εξελίξεις που συντάραξαν την Πάτμο. Και τότε, την πιο κρίσιμη στιγμή, "επενέβη" ο Πορφυρός Κώδικας τιμωρός στα ανθρώπινα πάθη και στις αδυναμίες...Μια συνταρακτική αφήγηση, βαμμένη με πορφυρά χρώματα...