Η Ευθυμία Αθανασιάδου μετά από το "Στο σεντούκι της ψυχής μου" απείχε από τη συγγραφή και ομολογουμένως περίμενα πώς και πώς το νέο της μυθιστόρημα. "Τα όνειρα που κράτησα για μένα" αν και άργησαν, άξιζε η αναμονή. Πρόκειται για ένα βαθιά κοινωνικό μυθιστόρημα που είναι γεμάτο συναισθήματα αλλά και ηθικές αξίες που αφορούν στην αγάπη, στην πίστη, στην οικογένεια. Από τις πρώτες μέρες κυκλοφορίας του βρέθηκε στα χέρια μου και το εξώφυλλο μαγνήτισε το βλέμμα μου. Γλυκό και τρυφερό σαν την ίδια τη συγγραφέα, όπως διαφαίνεται η προσωπικότητά της μέσα από τη γραφή της και τις ιστορίες που μας παραδίδει.
Η Θεοδώρα αποτελεί βράχο για τη μητέρα και την αδερφή της. Μορφώνεται και πάντα μοχθεί για να καταφέρει να προκόψει στην ανδροκρατούμενη κοινωνία. Ερωτεύεται και ζει κάτι παράφορο αλλά συνάμα όπως θα αποδειχτεί καταστροφικό που θα την πληγώσει για πάντα. Έτσι ,φεύγει μόνιμα στην Αμερική. Τριάντα έξι χρόνια μετά ,η Λυδία μια επιτυχημένη συγγραφέας γίνεται κληρονόμος της πλούσιας θείας της, με την οποία οι σχέσεις της δεν είναι καλές. Παράλληλα, γίνεται κοινωνός των μυστικών της, καθώς διαβάζει το ημερολόγιό της. Τελικά, σ αυτές τις σελίδες της κατάθεσης ψυχής της θείας της, γίνεται η αποκατάσταση της αλήθειας και πολλές αναίτιες συμπεριφορές ερμηνεύονται. Πέφτουν οι μάσκες και η Λυδία θα πρέπει να διαχειριστεί τη νέα πραγματικότητα.. Άραγε θα τα καταφέρει;
Είναι ένα μυθιστόρημα ύμνος στην αδερφική αγάπη και τον έρωτα. Όλα τα πρόσωπα είναι καμωμένα με ρεαλισμό και κατανοείς τα θέλω και τις πράξεις τους. Με κάποιους ένιωσα φίλη και συνοδοιπόρος σ αυτό το ταξίδι. Τους συμπόνεσα και τους αποκωδικοποίησα. Κάποιες φορές καταλαβαίνουμε πως η ζωή είναι σκληρή και άδικη με κάποιους αλλά στο τέλος δικαιώνονται.
Η ηθογράφηση των ηρώων είναι διεισδυτική. Παράλληλα , οι εξελίξεις και οι ανατροπές είναι αμείωτης έντασης και δε καταλαβαίνει πόσο γρήγορα και αδηφάγα διαβάζεις τις σελίδες του. Η πλοκή είναι σφιχτοδεμένη και τα γεγονότα συγκλονίζουν και συγκινούν. Είναι τραγικά πρόσωπα που η στάση ζωής τους αποπνέουν αξιοπρέπεια και σεβασμό. Η γραφή, η οποία είναι απλή και στρωτή γεννά συναισθήματα.
Με άγγιξε πολύ η ιστορία της Θεοδώρας και της Λυδίας. Με συγκίνησαν και αισθάνθηκα πως είχαν στοιχεία από μένα. Πόσες φορές βάλαμε τα πρέπει πάνω από εμάς για να μην πληγώσουμε όσους αγαπάμε; Πολλές... όμως ποτέ δεν είναι αργά για να κοιτάξουμε εμάς... και όσο και αν η ζωή αργεί να μας δώσει τα δώρα της, δε θα μας λησμονήσει. Τα όνειρα που πλέκεις, θα τα ζήσεις.
Βαθμολογία :9,5/10
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου