"Μου αρέσει να γράφω για ανθρώπους με ψεγάδια, που απέχουν από το τέλειο." ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ με την ΝΕΚΤΑΡΙΑ ΜΑΡΚΑΚΗ στην ΛΙΤΣΑ ΛΑΜΠΡΑΚΟΠΟΥΛΟΥ για το "ΒΙΒΛΙΟ ΤΗΣ ΠΑΡΕΑΣ"!

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΗΝ ΝΕΚΤΑΡΙΑ ΜΑΡΚΑΚΗ

Βιογραφικό:

Η Νεκταρία Μαρκάκη γεννήθηκε στην Αθήνα αλλά πέρασε τα πρώτα χρόνια της ζωής της στους Φούρνους. Η αγάπη της για τη λογοτεχνία ξεκίνησε στα εφηβικά της χρόνια όταν δοκίμασε να αποτυπώσει τις σκέψεις της σε χαρτί. Η πρώτη της απόπειρα ανάρτησης της δουλειάς της έγινε το 2013 στην πλατφόρμα συγγραφέων wattpad όπου ανέβαζε τα έργα της στα αγγλικά. Το 2014 ανάρτησε το πρώτο κείμενο της στα ελληνικά κι ένα χρόνο αργότερα, κυκλοφόρησε το πρώτο έντυπο βιβλίο της με τίτλο “Χωρίς χάρτη” το οποίο πλέον κυκλοφορεί μόνο στην Amazon. Το 2017 κυκλοφόρησε το δεύτερο έργο της με τίτλο “Για να μην ξεχνάς” ενώ το 2018 ξεκίνησε η συνεργασία της με τις εκδόσεις Maradel Books με την επανέκδοση του βιβλίου “Το κορίτσι με το ηλιοτρόπιο”. Το “Εκεί που ανήκω” είναι το δεύτερο βιβλίο που κυκλοφορεί κάτω από τη σφραγίδα των εκδόσεων Maradel Books.

Οπισθόφυλλο: Η Ήβη επιστρέφει στον τόπο της μετά από πολλά χρόνια απουσίας, έπειτα από το προτροπή του μελλοντικού συζύγου της, ώστε να δει τη μητέρα της που έχει εύθραυστη υγεία αλλά και να κλείσει παλιές υποθέσεις πριν το γάμο τους. Είναι μια επιστροφή που απέφευγε για χρόνια και που την τρομάζει, αφού θα πρέπει να παλέψει με τις φοβίες της και με ό,τι την πλήγωσε και την ανάγκασε να φύγει από εκεί, με το κεφάλι σκυφτό. Έρχεται αντιμέτωπη με ένα μίσος που κρατάει άσβεστο και παρασέρνει τα πάντα στο διάβα του, μία παλιά αγάπη που σιγοκαίει ακόμα κι ένα μυστικό που φέρνει τα πάνω κάτω στη ζωή της και ανοίγει νέες πληγές, ενώ κάνει παλιές να ματώσουν ξανά. Η Ήβη ξαφνικά καλείται να αποφασίσει για το μέλλον της, αν θα αφήσει πίσω το παρελθόν της, αν θα συγχωρήσει λάθη που της στέρησαν την ευτυχία και εντέλει… που πραγματικά ανήκει. Τρεις γυναίκες, τρεις έρωτες καταδικασμένοι από το μίσος, μία εξιλέωση… Η γραμμή μεταξύ αγάπης και μίσους είναι λεπτή… πόσο εύκολο είναι να την περάσει κανείς; 

Προφίλ στο Facebook:  https://www.facebook.com/nektaria.markakis

Πώς εμπνευστήκατε το θέμα του βιβλίου σου? Βασίζεται σε αληθινά γεγονότα ή είναι καθαρά προϊόν μυθοπλασίας?

Το “Εκεί που ανήκω” είναι καθαρά προϊόν μυθοπλασίας χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν θα μπορούσε να είναι αληθινή ιστορία. Η αλήθεια είναι πως πάντα ήθελα να γράψω για μία δυνατή αγάπη σαν της Ήβης και του Χριστόφορου και για όλα εκείνα που μπορούσαν να τους χωρίσουν αλλά και να τους φέρουν κοντά. Μου αρέσει πολύ να γράφω για οικογένειες με πάθη, με λάθη να καθορίζουν τις ζωές τους, για έρωτες χωρίς αντίκρισμα και να αγάπες καταδικασμένες να μην ανθίσουν ολοκληρωτικά αλλά και για εκείνες που δεν το βάζουν κάτω με τίποτα. Μου αρέσει να γράφω για ανθρώπους με ψεγάδια, που απέχουν από το τέλειο. Έτσι  και βρήκα την ευκαιρία να μπλέξω όλα αυτά τα στοιχεία σε αυτό το βιβλίο, ελπίζω με όμορφο τρόπο.

Πώς θα χαρακτηρίζατε το βιβλίο σας με δύο λόγια?

Είναι ένα κοινωνικό-ρομαντικό μυθιστόρημα πάνω απ’ όλα. Έχει το ερωτικό στοιχείο μέσα του, αλλά σε μικρότερες δόσεις, επικεντρώνεται σε τρεις γενιές γυναικών που η κάθε μία έχει τραβήξει τον δικό της συναισθηματικό Γολγοθά. Μιλάει για τρεις διαφορετικές μορφές έρωτα και πως καθόρισαν τις ζωές των ηρωίδων.

Τα στοιχεία έρωτας και γυναίκα  δε λείπουν από τη μυθοπλασία. Τι ρόλο έχει ο έρωτας στην ζωή σας?

Ο έρωτας είναι πηγή έμπνευσης πάνω απ’ όλα. Είναι το αλατοπίπερο στη ζωή μας. Είναι ο λόγος που ξυπνάνε οι αισθήσεις. Παίζει μεγάλο ρόλο στη ζωή μου· πάντα έλεγα πως ήμουν ερωτευμένη με τον έρωτα, με το πως σε κάνει να νιώθεις ικανός για τα πάντα. Ίσως γι’ αυτό πάντα, ότι βιβλίο κι αν γράψω, έχει ως κινητήριο δύναμη τον έρωτα είτε πρόκειται για βιβλίο φαντασίας ή περιπέτειας ή ρομαντικού περιεχομένου.

'Όταν γράφετε σκέφτεστε τις αντιδράσεις των αναγνωστών στο κείμενο σας? Η' γράφετε για να εξωτερικεύσετε τις σκέψεις σας,τα θέλω σας και ότι άλλο έχετε ανάγκη εσείς να πείτε χωρίς απαραίτητα να γίνετε αρεστή στον αναγνώστη?

Πάνω απ’ όλα γράφω για μένα και θέλω αυτό που γράφω να αρέσει σε μένα. Κατά τη διάρκεια της συγγραφής δεν σκέφτομαι το παραμικρό, δεν μπορώ να επικεντρωθώ στο αν θα υπάρξουν καλές ή κακές αντιδράσεις από τους αναγνώστες, αυτό είναι ένα άγχος που έρχεται μετά. Θέλω εκείνη τη στιγμή να βγάλω από μέσα μου ότι σκέφτομαι αρχικά. Τώρα, αν με την ανάρτηση της δουλειάς μου ή την έκδοσή της, καταφέρω να κάνω τους αναγνώστες να μπουν μέσα στο μυαλό και την καρδιά μου, τότε εννοείται πως χαίρομαι λιγάκι παραπάνω. Σίγουρα δεν μπορεί κανείς να γίνει αρεστός σε όλους του αναγνώστες διότι τα γούστα είναι υποκειμενικά και δεν μπορείς να εκθέτεις τον εαυτό σου και να περιμένεις σώνει και καλά, ωραία λόγια απ’ όλους. Ωστόσο, πάντοτε εύχομαι να τους αφήσω έστω με μία καλή εντύπωση. 

Γράφετε ένα βιβλίο και λίγο πριν το εκδόσετε κάποιος δικό σου που το διαβάζει, σου λέει για ένα συγκεκριμένο απόσπασμα πως πρέπει να το αλλάξετε ή να το παραλείψετε για κάποιο λόγο... Εσείς όμως αυτό το κομμάτι το αγαπάτε, σημαίνει πράγματα για εσάς! Θα αγνοούσατε τη γνώμη του φίλου σας και θα επιμένατε σ' αυτό που έχετε γράψει με κίνδυνο να κάνετε λάθος?

Είναι λογικό πως όταν δημιουργείς κάτι να θεωρείς πως είναι τέλειο, άρτιο και το καλύτερότερο όλων, όμως σχεδόν ποτέ δεν είναι αυτή η αλήθεια. Έχω παρατηρήσει πως γενικά στην Ελλάδα η επιμέλεια κειμένων δεν υπάρχει- δεν θεωρώ επιμέλεια την αλλαγή του τονισμού ή το να πάρει ένα κόμμα και να το βάλεις πιο πέρα, με αποτέλεσμα όταν κάποιος πει τη γνώμη του για ένα βιβλίο ή ένα απόσπασμα, ο συγγραφέας ν’ αντιδρά. Στο εξωτερικό η επιμέλεια μπορεί να σου κόψει ολόκληρο κεφάλαιο επειδή ο επιμελητής δεν θεωρεί πως ανήκει στο βιβλίο. Γενικά, δεν έχουμε μάθει να δεχόμαστε τη γνώμη κάποιου γιατί νομίζουμε πως προσπαθούν να μας υποτιμήσουν ή να μας κάνουν κακό. Όταν δίνεις ένα κείμενο για ανάγνωση και γνώμη, επιβάλλεται να λαμβάνεις υπόψη σου την άποψη του αναγνώστη. Δεν ζητάς βοήθεια για να σου πουν πως είναι όλα τέλεια, αλλά για να βελτιώσεις κάτι που σ’ εκείνον θα χτυπήσει άσχημα και που ως αναγνώστης, ίσως να μη το δεχτεί. Σίγουρα δεν θα ζητούσα άποψη για να την αγνοήσω μετά. Θα το σκεφτόμουν με μεγάλη σοβαρότητα πριν πάρω μία απόφαση, ίσως και να το συζητούσα μαζί του κι έτσι να βρίσκαμε μία λύση που να εξυπηρετούσε το έργο αλλά και να ευχαριστούσε εμένα ως συγγραφέα.

 Η έμπνευση είναι πλανεύτρα ή πίστη και έμπιστη?

Είμαι από τις τυχερές και θα πω πως η έμπνευση είναι εδώ πάντα δίπλα μου και δεν λέει να με αφήσει στιγμή μόνη μου. Συνέχεια με τσιγκλάει να γράφω για να γίνω καλύτερη, μου πετάει ιδέες εκεί που δεν το περιμένω και μου χαμογελάει ασταμάτητα. Είναι η καλύτερή μου φίλη κι εύχομαι να μην με εγκαταλείψει ποτέ. 

Ξεχωρίζετε κάποιο από τα βιβλία σας. Γράφοντας το καινούριο, το παλιό ξεχνιέται?

Ποτέ δεν ξεχνάω κανένα από τα βιβλία μου, είτε έχουν εκδοθεί ή αναρτηθεί στην πλατφόρμα του wattpad διότι ΟΛΑ ανεξαιρέτως μου έχουν προσφέρει κάτι και με έχουν βοηθήσει να ξεπεράσω κάποιο πρόβλημα. Είμαι πιο παραγωγική όταν περνάω κάποια ψυχολογική κατάπτωση και η συγγραφή με βοηθάει πολύ. Δεν μπορώ να ξεχωρίσω εύκολα κάποιο βιβλίο μου. Μάλλον έχω αδυναμία στο “Χωρίς χάρτη” γιατί ήταν το πρώτο που εκδόθηκε, εξαιτίας του μπήκα στο χώρο των εκδόσεων και κυνήγησα ένα μεγάλο μου όνειρο. Επίσης, με βοήθησε πολύ να ξεπεράσω μία άσχημη περίοδο της ζωής μου, χωρίς αυτό να σημαίνει βέβαια πως δεν αγαπώ και τα υπόλοιπα “παιδιά” μου το ίδιο. Απλά το Χωρίς χάρτη ήταν εκείνη η ώθηση που χρειαζόμουν για να ξυπνήσω και να ρισκάρω.

Πώς σταχυολογείτε τις απαραίτητες πληροφορίες όταν αυτές απαιτούνται για να συνδυάσετε τυχόν ιστορικά γεγονότα, τόπους και μυθοπλασία?

Έρευνα, έρευνα και πάλι έρευνα... περνάω ώρες ατέλειωτες να ψάχνω πληροφορίες όταν χρειάζεται, μιλάω με ανθρώπους που μπορούν να με βοηθήσουν και να μου απαντήσουν στα ερωτήματά μου, κοιτάζω φωτογραφίες ψάχνοντας εκείνη τη λεπτομέρεια που κάνει τη διαφορά, γενικά ψάχνω και νομίζω αυτό είναι ένα από τα πιο συναρπαστικά κομμάτια της συγγραφής. Μαθαίνεις μέσα από αυτή, μέσο της έρευνας μπορείς να ανακαλύψεις πράγματα που δεν φανταζόσουν πως υπήρχαν.

Πώς είναι η ζωή ενός λογοτέχνη στα χρόνια της κρίσης?

Δύσκολη, αρκετά δύσκολη όπως νομίζω γενικά η ζωή στη χώρα μας, αφού ο χώρος του βιβλίου περνάει μεγάλη κρίση. Έχω δει μεγάλα βιβλιοπωλεία να κλείνουν, όπως κι εκδοτικούς, έχω δει πλέον να υπάρχει έντονο το φαινόμενο της συνέκδοσης και αυτοέκδοσης ενώ παλαιότερα ήταν σπάνιο, αλλά γενικά νομίζω πως ο χώρος του βιβλίου αιμορραγεί εδώ και πολλά χρόνια. Είμαι στο χώρο του βιβλίου από παλιά και έχω δει τη σταδιακή πτώση που κάποιοι ίσως να έχουν θεωρήσει ως κάτι αστραπιαίο. Δυστυχώς τα βιβλία στην Ελλάδα κοστίζουν αρκετά πιο ακριβά απ’ ότι στο εξωτερικό με αποτέλεσμα οι αναγνώστες να μην δίνουν τόσο εύκολα ευκαιρίες σε νέους συγγραφείς και να προτιμούν αυτό που ξέρουν, αφού πλέον δεν ξοδεύουν όλοι με μεγάλη ευκολία για βιβλία. Γενικά δεν είναι εύκολο να είσαι στο χώρο του βιβλίου, ειδικά αν έχεις μεγάλους στόχους κι αν είσαι νέος συγγραφέας, γιατί μπορεί να απογοητευτείς εύκολα.

Τι σου έχει προσφέρει μα και τι σου έχει στερήσει το όνειρο της συγγραφής?

Δεν μου έχει στερήσει το παραμικρό, εκτός από μερικές ώρες ύπνου, για να είμαι ειλικρινής. Αντιθέτως μου έχει δώσει αμέτρητα πράγματα όπως μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση να βγω έξω και να γνωρίσω ανθρώπους που αγαπάνε τη συγγραφή και την ανάγνωση όσο εγώ. Μου έμαθε να συγκεντρώνομαι και να χωρίζω το χρόνο μου, μου έμαθε να ονειρεύομαι και να ελπίζω, αλλά και να έχω μεγαλύτερη υπομονή κι επιμονή, αλλά και να δέχομαι την κριτική και να μην παίρνω τα πάντα τόσο προσωπικά. Η συγγραφή είναι η ζωή μου, είναι το οξυγόνο μου, μου έχει δώσει φτερά!

Για το βιβλίο της παρέας

Λίτσα Λαμπρακοπούλου