ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ με την ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΠΟΜΟΝΗ στην ΛΙΤΣΑ ΛΑΜΠΡΑΚΟΠΟΥΛΟΥ για το ΒΙΒΛΙΟ ΤΗΣ ΠΑΡΕΑΣ!

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΗΝ

ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΠΟΜΟΝΗ

Βιογραφικό: Η Χριστίνα Πομόνη γεννήθηκε το 1970 στην Αθήνα. Σπούδασε οικονομικά, αλλά αποφάσισε να ασχοληθεί με το μεράκι της, το βιβλίο. Έχει ταξιδέψει σε πολλά μέρη του κόσμου, δεν ζει χωρίς μουσική, λατρεύει τη φωτογραφία, τον αθλητισμό και τον σκύλο της. Τα τρία χρόνια παραμονής της στην Αμερική έγιναν αφορμή για τη γέννηση του πρώτου της μυθιστορήματος .

Προφίλ στο facebook : https://www.facebook.com/see.rosebleed

Κριτικές του βιβλίου:

1. https://vivlio-life.gr/κριτική-της-βιργινίας-αυγερινού-για-τ-64/

2. https://tovivlio.net/Αντέχεις-της-Χριστίνας-Πομόνη/

Οπισθόφυλλο: Αν θέλεις να μάθεις την αλήθεια, έλα απόψε στο Κάστρο στις οκτώ. Μόνος.

Ένα ξαφνικό τηλεφώνημα και οι μνήμες ξαναζωντανεύουν. Ο Κωστής ξεκινά το ταξίδι της αναζήτησης για τη χαμένη του αδελφή στο Μαίναλο, εκεί όπου πριν από είκοσι επτά χρόνια οι γονείς του σκοτώθηκαν σε τροχαίο. Η βοήθεια της Σοφίας και της Εύης αποδεικνύεται καθοριστική, ακόμα και όταν τα πράγματα ακολουθούν μια απρόβλεπτη τροπή. Ο Κωστής εμπλέκεται σε μια δίνη συγκλονιστικών αποκαλύψεων. Σύμμαχός του το Μαίναλο και η δύναμη της ψυχής του. Θα αντέξει να φτάσει στην αλήθεια;

Η ιστορία αυτή είναι σχεδόν αληθινή. Τα συναισθήματα που προκαλεί, όμως, είναι απολύτως αληθινά.

Ποια είναι η κυριότερη πηγή έμπνευσης σας και τι σας έκανε να ξεκινήσετε τη συγκεκριμένη ιστορία;

Απολύτως τίποτε και όλα. Ποτέ δεν ξεκινώ μία ιστορία επί τούτου. Συνήθως γράφω την πρώτη και την τελευταία σκηνή και μετά τα ενδιάμεσα. Και κάπως έτσι, η ιστορία με πηγαίνει, λαμβάνοντας βέβαια υπόψιν και τεχνικές λεπτομέρειες, αλλά και όλα όσα νιώθω στην πορεία. Το «Αντέχεις;» γράφτηκε για τα παιδιά που μεγαλώνουν απότομα, όπως συνέβη και στη δική μου περίπτωση. Προφανώς, ήταν κάτι που το κουβαλούσα και ήρθε η ώρα να το αποτυπώσω στο χαρτί και να το «σπάσω» σε πολλούς, διαφορετικούς ήρωες ώστε να μην κουράσει.

Τι ελπίζετε να αποκομίσει κάποιος διαβάζοντας το «ΑΝΤΕΧΕΙΣ;»;

Θα ήθελα να κοιτάξει μέσα του, στη ψυχή του, και να αναρωτηθεί με κάθε δυνατή ειλικρίνεια εάν όσα έπραξε μέχρι σήμερα ήταν αυτά που όφειλε στον εαυτό του και τους άλλους. Νομίζω ότι ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα στους ανθρώπους είναι ότι πράττουν δίχως να σκέφτονται, δίχως να υπολογίζουν τις  συνέπειες των πράξεων τους, δίχως να σέβονται πρώτα τους ίδιους κι έπειτα τον περίγυρο, όποιος και αν είναι αυτός. Στο βιβλίο πολλοί ήρωες έκαναν πολλά και σημαντικά λάθη και δημιούργησαν δυστυχείς ενήλικες όπως ο Κωστής ή η Λυγερή. Αυτό θέλουμε, άραγε, για τα παιδιά μας; Να γίνουν δυστυχείς ενήλικες;

Είστε αισιόδοξος ως άνθρωπος ? Πιστεύετε στα Happy End?;

Δεν πιστεύω στα happy end, αλλά πιστεύω στη μάχη, στον αγώνα, στην προσπάθεια, και όταν η προσπάθεια είναι μεγάλη και σημαντική, κάπου μέσα μου νιώθω ότι θα έρθει και το καλό αποτέλεσμα. Γενικά, είμαι μάλλον προς τη σκοτεινή πλευρά της ημέρας με έντονες στιγμές ηλιοφάνειας. 

Πιστεύετε πως ο συγγραφέας πρέπει να ταξιδεύει ώστε να έχει κάποια βιώματα από τις χώρες, τις πόλεις και τις όποιες, τυχόν περιγράφει στα βιβλία του και πόσο εφικτό είναι αυτό στην πράξη κατά την γνώμη σας? Είναι απαραίτητο κάτι τέτοιο, απλά και μόνο για την «διεύρυνση των οριζόντων τους»;

Σίγουρα το να ταξιδεύει κανείς και πολύ περισσότερο να μένει σε έναν ξένο τόπο, τον γεμίζει νέες εμπειρίες, γνώσεις, ιδέες. Πιστεύω πως οτιδήποτε ζούμε είναι μία εμπειρία και όσο περισσότερες και διαφορετικές εμπειρίες έχουμε, τόσο πιο σφαιρικά μπορούμε να δούμε τα πράγματα, οπότε θεωρητικά, γράφουμε και καλύτερα. Από την άλλη, έχουμε το παράδειγμα του Προυστ, ο οποίος έγραψε αριστουργήματα κλεισμένος μέσα σε ένα δωμάτιο. Ίσως, τελικά, να είναι απλά θέμα ταλέντου. Δεν είμαι σίγουρη ότι έχω ξεκάθαρη απάντηση σε αυτό.

Όταν ολοκληρώνετε ένα νέο μυθιστόρημα σας αρκείστε στη δική σας γνώμη και αξιολόγηση, πριν προχωρήσετε στην έκδοση του, ή αναζητάτε πρώτα την άποψη κάποιου οικείου προσώπου την κρίση του οποίου εμπιστεύεστε;

Η μητέρα μου είναι ο μοναδικός άνθρωπος που διαβάζει κάθε βιβλίο μου σε όλες του τις μορφές έως ότου να φτάσει στα χέρια των ανθρώπων του Μίνωα. Αλλά, το μόνο που ψάχνω είναι η αίσθηση που της μένει, αυτό με νοιάζει. 

Πιστεύετε ότι κάποιος γεννιέται συγγραφέας ή είναι κάτι που καλλιεργείται;

Πιστεύω ότι γεννιέται. Δεν καλλιεργείται κάτι που δεν υπάρχει. Αντιθέτως, καλλιεργείται και βελτιώνεται κάτι που φυτρώνει με φυσικό τρόπο και συνδυάζει μυαλό, ψυχή, εν συναίσθηση και πειθαρχία.
 

Για ποιο λόγο θα σταματούσατε να γράφετε;

Για κανέναν. Ακόμα και όταν συνήλθα από το κώμα που ήμουν κάποια στιγμή της ζωής μου, τα πρώτα πράγματα που ζήτησα ήταν ένα μπλοκάκι και ένα μολύβι. Στο σπίτι μου, υπάρχουν παντού σημειωματάρια – και ζευγάρια γυαλιών!

Τι είναι η έμπνευση , για σας προσωπικά αλλά και γενικά? Υπάρχουν  συγκεκριμένες στιγμές και ώρες της ημέρας που σας είναι πιο εύκολο να γράψετε ή που σας «επισκέπτεται» η έμπνευση;

Για μένα δεν υπάρχουν ώρες, όλα είναι στιγμές. Κάτι που θα δω, κάτι που θα ακούσω, μια ανθισμένη πορτοκαλιά, ένα ηλιοβασίλεμα, ένας σκύλος που τρέχει, κάποιος που κλαίει ή γελάει δυνατά, ο τρόπος που περπατώ, η σκιά μου στο πεζοδρόμιο, όλα είναι δυνητικοί παράγοντες έμπνευσης. Έχω ξυπνήσει 3 τα ξημερώματα και έγραψα, τότε μου ήρθε η συνέχεια του κεφαλαίου. Και νομίζω ότι οι περισσότεροι από τους ανθρώπους που γράφουν (και νιώθουν αυτά που γράφουν), έτσι λειτουργούν .

Για το τέλος θα θέλατε να μοιραστείτε μια βαθύτερη σκέψη σας με τους αναγνώστες σας;

Θα ήθελα να τους πω να ζουν την κάθε στιγμή. Ξέρω ότι ακούγεται κλισέ, όμως, όσοι γνωρίζουν την προσωπική μου ιστορία, ξέρουν πόση σημασία έχει να ζεις το τώρα. Η ζωή αλλάζει μέσα σε μία στιγμή. Θα μου επιτρέψετε να δανειστώ μία φράση του Αντρέ Μπρετόν «Μια λέξη και όλα σώζονται. Μια λέξη και όλα χάνονται.» Μία στιγμή. Μία λέξη. Ένα νεύμα. Τίποτα. Όλα.

Για το βιβλίο  της παρέας

Λίτσα Λαμπρακοπούλου