"ΜΕΝΟΥΜΕ ΑΝΘΡΩΠΟΙ"! Με την ματιά και την πένα της Μαρίας Μισσέ!

     Τώρα που μάθαμε να πλένουμε τα χέρια μας πολύ σχολαστικά, ποιος θα μας διδάξει πως θα ξεπλύνουμε και τις ψυχές μας; Ποιος θα μας υποδείξει το σωστό απολυμαντικό για τις καρδιές μας;

      Κλειστήκαμε στα σπίτια μας πίσω από τριπλοκλειδωμένες πόρτες. Πλησιάζει,σχεδόν ο καιρός που θα αμοληθούμε στο έξω. Τον φόβο για τον συνάνθρωπο με ποιο κλειδί θα τον ξεκλειδώσουμε για να φύγει;

     Οι άνθρωποι με τα καλυμμένα πρόσωπα ίσως να συνεχίσουν τα πήγαινε έλα. Οι ψυχές, οι καρδιές καλυμμένες με φόβο πως θα ξεχωρίζουν ανάμεσα μας; Μένουμε σπίτι. Το ακούμε τόσο καιρό από τις τηλεοράσεις,τα ραδιόφωνα, τα φεισμπουκ.
       Μέχρι και η γειτόνισσα που νύχτα μέρα φρόντιζε τις γάτες τις αδέσποτες,τώρα βιαστικά τους ρίχνει λίγο φαγητό κι ακόμη πιο βιαστικά απολυμαίνει τα χέρια της προτού ξανακλειστεί στην ασφάλεια του σπιτιού της, παρέα με τις αδέσποτες ανασφάλειες της.
    
 Το μάθαμε λοιπόν καλά κι αυτό.Το μένουμε σπίτι έγινε σλόγκαν, ίσως και αφορμή για αστεία. Πώς θα διασκεδάζαμε αλλιώς την μοναξιά μας; Το μένουμε άνθρωποι ποιος θα μας το θυμίσει;

    Δεν είμαστε αγέλη άγριων ζώων που μας το χτυπάνε με λόγια περισπούδαστα οι διαπιστευμένοι,σπουδαγμένοι κι ασπούδαστοι!
        Όχι, δεν θέλω να το πιστέψω. Αλλά ακόμη κι αν είναι έτσι,τώρα που δίχως άδεια μετακίνησης βγήκαμε από το σπίτι, πότε θα βγάλω τη μάσκα για να φορέσω πάλι το καλό μου χαμόγελο;
         Αυτό που θα λέει μένουμε σπίτι, αλλά παραμένουμε άνθρωποι και χαμογελάμε!       

Άνθρωποι είμαστε. Κι οι άνθρωποι νιώθουν, νοιάζονται, στηρίζουν, αγαπάνε! Ή μήπως όχι; Μήπως το ξεχάσαμε κι αυτό;