Μητέρα, μανούλα, μαμά! Μια λέξη, χιλιάδες συναισθήματα. Ο ορισμός της ανιδιοτελούς αγάπης κι ο άνθρωπος που στιγματίζει την ζωή μας από την στιγμή που ερχόμαστε στον κόσμο αυτό. Η αγκαλιά που μέσα της γλυκαίνει ο κάθε πόνος και το άρωμα της αγάπης της μας ακολουθεί για πάντα.
Αυτή την ημέρα τιμούμε το πρόσωπο που μας έφερε στην ζωή και προσέφερε όλο του τον εαυτό σε κομμάτια για να μπορέσουμε να χτίσουμε εμείς τον δικό μας. Το χέρι που κρατούσε σφιχτά πάντα το δικό μας σε κάθε στραβοπάτημα μέχρι τα δικά μας βήματα να γίνουν λίγο πιο σίγουρα. Και τότε πάλι δίπλα μας στάθηκε,έτοιμη να μας ξανακρατήσει κάθε φορά που εκείνα αβέβαια, μας οδηγούσαν και πάλι στο καταφύγιο της αγάπης της.
Σήμερα τιμούμε όλες εκείνες τις γυναίκες που μας έδωσαν πνοή απ' την πνοή τους. Φτερά απ΄τα φτερά τους. Ψυχή απ' την ψυχή τους.
Τις μητέρες που πέρασαν άγρυπνα βράδια δίπλα απ' τα παιδιά τους για να τους σιγοτραγουδούν ένα νανούρισμα μέχρι ο ύπνος να τα πάρει γλυκά στην αγκαλιά του.
Εκείνες που πέρασαν άλλα τόσα άυπνα βράδια μέσα στην αγωνία όταν τα παιδιά τους ψήνονταν στον πυρετό κι εκείνες σαν ακούραστοι φρουροί φυλούσαν σκοπιά δίπλα τους για να τον διώξουν με κάθε τρόπο.
Τις μανούλες που κάθε μέρα για τα παιδιά τους παίζουν χίλιους ρόλους, δείχνοντας πως η αγάπη ξεπερνάει όρια κι αντοχές. Και είμαστε τυχεροί εκείνοι που τις έχουμε ακόμα κοντά μας να μας γεμίζουν με την παρουσία τους και το ζεστό χαμόγελο τους. Εκείνοι που θα σηκώσουμε το τηλέφωνο και η ζεστασιά της φωνής της θα χαϊδέψει την ψυχή μας.
Η αγάπη της μάνας θα ξεπερνά πάντα όλα τα σύνορα της καρδιάς και του μυαλού.
Σήμερα θα ήθελα να τιμήσουμε λοιπόν κι όλες εκείνες τις μάνες που έτρεξαν να μπουν σε μια σάπια βάρκα με το παιδί τους αγκαλιά και μόνο οδηγό τους την ελπίδα ότι μπορούν να του προσφέρουν ένα καλύτερο αύριο.
Εκείνες που βλέπουν τα παιδιά τους να σιγολιώνουν στο κρεβάτι ενός νοσοκομείου κι όμως δεν χάνουν την ελπίδα τους. Σαν φύλακες άγγελοι πάνω απ' το προσκεφάλι τους μέρα με την μέρα περιμένουν ένα θαύμα.
Τις γυναίκες εκείνες που τα παιδιά τους έχουν ιδιαιτερότητες ή ψυχικά νοσήματα και παλεύουν να τους δείξουν πως υπάρχει χώρους για όλους σε αυτή την γη,κι αν δεν υπάρχει τον φτιάχνουν εκείνες με την αφοσίωση τους.
Εκείνες που αν και είναι οι ίδιες άρρωστες, σφίγγουν τα δόντια και φέρονται σαν να μην τις λυγίζει καμιά αρρώστια για να μην δουν το χαμόγελο απ' το πρόσωπο των παιδιών τους να σβήνει. Κι αν νιώθουν πως το τέλος τους ζυγώνει τον θάνατο δεν τον φοβούνται.Το μόνο που τους καίει την ψυχή είναι τι θ' απογίνουν τα παιδιά τους.
Τις μάνες που ζώντας σ' ένα νοσηρό περιβάλλον, για να προστατέψουν τα βλαστάρια τους πριν τα τσαλαπατήσει η βία έφυγαν για το άγνωστο με βάρκα την ελπίδα κι ας μην είχαν πολλές φορές ένα λιμάνι για να αράξουν τις βασανισμένες τους ψυχές. Και σ' εκείνες που κάνουν λίγο ακόμη υπομονή μέχρι να σηκώσουν το κεφάλι τους και να ατενίσουν το μέλλον που τις περιμένει.
Σε όλες εκείνες που ζητιανεύουν για μπορέσουν να τους προσφέρουν μια μπουκιά. Κι αν το δικό τους στομάχι είναι άδειο, δεν το ακούν. Ακούν μόνο τις χαρούμενες φωνές τους κι εκείνες είναι αρκετές για να χορτάσουν.
Στις μάνες που ντυμένες στα μαύρα περνούν κάθε μέρα την πόρτα που χωρίζει τους ζωντανούς με τους νεκρούς για να βρεθούν δίπλα στα κοιμισμένα τους παιδάκια. Κι εκείνες μανούλες είναι ακόμα. Μανούλες με άδεια αγκαλιά κι έναν αβάσταχτο καημό στα στήθη.
Στις μητέρες εκείνες που στα σπλάχνα τους δεν μπόρεσε να φυτρώσει τόσο εύκολα η ζωή κι επέμειναν μέχρι να τα καταφέρουν,υπομένοντας με τεράστια δύναμη εκείνα που θα τις έκαναν να κρατήσουν το παιδί τους μέσα στα δύό τους χέρια. Και σε εκείνες που δεν τα κατάφεραν κι άνοιξαν την αγκαλιά τους σε ζωούλες μόνες και γέμισε η καρδιά τους με αγάπη και χαμόγελα.
Κλείνοντας δεν θα μπορούσα να αφήσω έξω τις γιαγιάδες που μεγαλώνουν τα παιδιά μας συνεχίζοντας ακούραστα να παίζουν τον ρόλο της μητέρας για πολλές παραπάνω φορές, ξεπερνώντας τις αντοχές τους. Μα του παιδιού τους το παιδί είναι δυο φορές παιδί τους κι αυτή η αγάπη είναι διπλή! Όπως και η δύναμη της.
Δεν σταματούν να τρέχουνε οι λέξεις καθώς γράφω κι από τα μάτια μου περνάνε πρόσωπα. Πρόσωπα δικά μου αγαπημένα. Πρόσωπα γυναικών που κρατούν σφιχτά απ' το χέρι τους μικρά στρουμπουλά χεράκια. Γέλια, αγκαλιές, παιχνίδια και μια μυρωδιά από αγάπη. Μια αγάπη που ποτέ δεν θα υπάρξει όμοια της.
Για τις μητέρες μας και για τις μανούλες όλου του κόσμου ένα μεγάλο ευχαριστώ κι ένα μεγαλύτερο σ' αγαπώ. Κάθε μέρα που σας έχουμε στην ζωή μας είναι γιορτή κι ας μην σας δίνουμε κάθε μέρα ένα λουλούδι. “Χρόνια πολλά μητέρα,μανούλα,μαμά!”
Το άρθρο αυτό είναι αφιερωμένο σε δυο μητέρες!
Στην μητέρα μου που έχει υπάρξει για μένα πρότυπο μάνας και ανθρώπου. Που πάλεψε με το θεριό μ'ένα χαμόγελο στα χείλη, δείχνοντας μας πως η δύναμη της ψυχής και της αγάπης μπορεί να κάνει τον άνθρωπο να ξεπεράσει τα όρια του!
Και στην αδερφή της και αγαπημένη μου θεία, που μαζί με τα βλαστάρια της επιβιβάστηκε στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα. Περνώντας χίλιες φουρτούνες και τρικυμίες,βρήκε το λιμάνι της και μια θέση στην ευτυχία και την αγάπη!
Αυτή την ημέρα τιμούμε το πρόσωπο που μας έφερε στην ζωή και προσέφερε όλο του τον εαυτό σε κομμάτια για να μπορέσουμε να χτίσουμε εμείς τον δικό μας. Το χέρι που κρατούσε σφιχτά πάντα το δικό μας σε κάθε στραβοπάτημα μέχρι τα δικά μας βήματα να γίνουν λίγο πιο σίγουρα. Και τότε πάλι δίπλα μας στάθηκε,έτοιμη να μας ξανακρατήσει κάθε φορά που εκείνα αβέβαια, μας οδηγούσαν και πάλι στο καταφύγιο της αγάπης της.
Σήμερα τιμούμε όλες εκείνες τις γυναίκες που μας έδωσαν πνοή απ' την πνοή τους. Φτερά απ΄τα φτερά τους. Ψυχή απ' την ψυχή τους.
Τις μητέρες που πέρασαν άγρυπνα βράδια δίπλα απ' τα παιδιά τους για να τους σιγοτραγουδούν ένα νανούρισμα μέχρι ο ύπνος να τα πάρει γλυκά στην αγκαλιά του.
Εκείνες που πέρασαν άλλα τόσα άυπνα βράδια μέσα στην αγωνία όταν τα παιδιά τους ψήνονταν στον πυρετό κι εκείνες σαν ακούραστοι φρουροί φυλούσαν σκοπιά δίπλα τους για να τον διώξουν με κάθε τρόπο.
Τις μανούλες που κάθε μέρα για τα παιδιά τους παίζουν χίλιους ρόλους, δείχνοντας πως η αγάπη ξεπερνάει όρια κι αντοχές. Και είμαστε τυχεροί εκείνοι που τις έχουμε ακόμα κοντά μας να μας γεμίζουν με την παρουσία τους και το ζεστό χαμόγελο τους. Εκείνοι που θα σηκώσουμε το τηλέφωνο και η ζεστασιά της φωνής της θα χαϊδέψει την ψυχή μας.
Η αγάπη της μάνας θα ξεπερνά πάντα όλα τα σύνορα της καρδιάς και του μυαλού.
Σήμερα θα ήθελα να τιμήσουμε λοιπόν κι όλες εκείνες τις μάνες που έτρεξαν να μπουν σε μια σάπια βάρκα με το παιδί τους αγκαλιά και μόνο οδηγό τους την ελπίδα ότι μπορούν να του προσφέρουν ένα καλύτερο αύριο.
Εκείνες που βλέπουν τα παιδιά τους να σιγολιώνουν στο κρεβάτι ενός νοσοκομείου κι όμως δεν χάνουν την ελπίδα τους. Σαν φύλακες άγγελοι πάνω απ' το προσκεφάλι τους μέρα με την μέρα περιμένουν ένα θαύμα.
Τις γυναίκες εκείνες που τα παιδιά τους έχουν ιδιαιτερότητες ή ψυχικά νοσήματα και παλεύουν να τους δείξουν πως υπάρχει χώρους για όλους σε αυτή την γη,κι αν δεν υπάρχει τον φτιάχνουν εκείνες με την αφοσίωση τους.
Εκείνες που αν και είναι οι ίδιες άρρωστες, σφίγγουν τα δόντια και φέρονται σαν να μην τις λυγίζει καμιά αρρώστια για να μην δουν το χαμόγελο απ' το πρόσωπο των παιδιών τους να σβήνει. Κι αν νιώθουν πως το τέλος τους ζυγώνει τον θάνατο δεν τον φοβούνται.Το μόνο που τους καίει την ψυχή είναι τι θ' απογίνουν τα παιδιά τους.
Τις μάνες που ζώντας σ' ένα νοσηρό περιβάλλον, για να προστατέψουν τα βλαστάρια τους πριν τα τσαλαπατήσει η βία έφυγαν για το άγνωστο με βάρκα την ελπίδα κι ας μην είχαν πολλές φορές ένα λιμάνι για να αράξουν τις βασανισμένες τους ψυχές. Και σ' εκείνες που κάνουν λίγο ακόμη υπομονή μέχρι να σηκώσουν το κεφάλι τους και να ατενίσουν το μέλλον που τις περιμένει.
Σε όλες εκείνες που ζητιανεύουν για μπορέσουν να τους προσφέρουν μια μπουκιά. Κι αν το δικό τους στομάχι είναι άδειο, δεν το ακούν. Ακούν μόνο τις χαρούμενες φωνές τους κι εκείνες είναι αρκετές για να χορτάσουν.
Στις μάνες που ντυμένες στα μαύρα περνούν κάθε μέρα την πόρτα που χωρίζει τους ζωντανούς με τους νεκρούς για να βρεθούν δίπλα στα κοιμισμένα τους παιδάκια. Κι εκείνες μανούλες είναι ακόμα. Μανούλες με άδεια αγκαλιά κι έναν αβάσταχτο καημό στα στήθη.Στις μητέρες εκείνες που στα σπλάχνα τους δεν μπόρεσε να φυτρώσει τόσο εύκολα η ζωή κι επέμειναν μέχρι να τα καταφέρουν,υπομένοντας με τεράστια δύναμη εκείνα που θα τις έκαναν να κρατήσουν το παιδί τους μέσα στα δύό τους χέρια. Και σε εκείνες που δεν τα κατάφεραν κι άνοιξαν την αγκαλιά τους σε ζωούλες μόνες και γέμισε η καρδιά τους με αγάπη και χαμόγελα.
Κλείνοντας δεν θα μπορούσα να αφήσω έξω τις γιαγιάδες που μεγαλώνουν τα παιδιά μας συνεχίζοντας ακούραστα να παίζουν τον ρόλο της μητέρας για πολλές παραπάνω φορές, ξεπερνώντας τις αντοχές τους. Μα του παιδιού τους το παιδί είναι δυο φορές παιδί τους κι αυτή η αγάπη είναι διπλή! Όπως και η δύναμη της.
Δεν σταματούν να τρέχουνε οι λέξεις καθώς γράφω κι από τα μάτια μου περνάνε πρόσωπα. Πρόσωπα δικά μου αγαπημένα. Πρόσωπα γυναικών που κρατούν σφιχτά απ' το χέρι τους μικρά στρουμπουλά χεράκια. Γέλια, αγκαλιές, παιχνίδια και μια μυρωδιά από αγάπη. Μια αγάπη που ποτέ δεν θα υπάρξει όμοια της.
Για τις μητέρες μας και για τις μανούλες όλου του κόσμου ένα μεγάλο ευχαριστώ κι ένα μεγαλύτερο σ' αγαπώ. Κάθε μέρα που σας έχουμε στην ζωή μας είναι γιορτή κι ας μην σας δίνουμε κάθε μέρα ένα λουλούδι. “Χρόνια πολλά μητέρα,μανούλα,μαμά!”
Το άρθρο αυτό είναι αφιερωμένο σε δυο μητέρες!
Στην μητέρα μου που έχει υπάρξει για μένα πρότυπο μάνας και ανθρώπου. Που πάλεψε με το θεριό μ'ένα χαμόγελο στα χείλη, δείχνοντας μας πως η δύναμη της ψυχής και της αγάπης μπορεί να κάνει τον άνθρωπο να ξεπεράσει τα όρια του!
Και στην αδερφή της και αγαπημένη μου θεία, που μαζί με τα βλαστάρια της επιβιβάστηκε στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα. Περνώντας χίλιες φουρτούνες και τρικυμίες,βρήκε το λιμάνι της και μια θέση στην ευτυχία και την αγάπη!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου