Δεν είναι η πρώτη φορά που η Ελενα Γκίκα Πετρουλάκη καταφέρνει να με εντυπωσιάσει με έργο της. «Η ΖΩΗ ΠΟΥ ΣΟΥ ΄ΚΛΕΨΑ», κατάφερε να κλέψει και από μένα πολλές ώρες από το χρόνο μου καθώς με είχε απορροφήσει και δεν ήθελα να το αφήσω από τα χέρια μου. Η συγγραφέας ξέρει καλά πως να σαγηνεύει τους αναγνώστες της και αυτή τη φορά αποφάσισε να μας ταξιδέψει στα μαγευτικά ανάκτορα του Μυστρά, το οποίο το 14ο και 15ο αιώνα, υπήρξε πρωτεύουσα του βυζαντινού Δεσποτάτου.
Βιογραφικό: Η Μαρία Μαλεκάκη γεννήθηκε στην Αθήνα αλλά η καταγωγή της είναι από τον Βαμο Αποκόρωνα. Μεγάλωσε στα Χανιά και τώρα ζει στο Κεφάλι Κισσαμου. Η δημιουργία παραμυθιών την συντροφεύει απο οταν θυμάται να πιάνει το μολύβι και να έχει γνώση της αλφαβήτα..Εχει ασχοληθεί επίσης με τον χορο και το θέατρο. Οι μεγάλες αγάπες της όμως είναι η συγγραφή, το τραγούδι που επίσης ασχολείται και η οικογένεια της. Λαμβάνει μηνύματα και απαντάει στο email της mariamalekaki1989@gmail.com Και στο προσωπικό της προφίλ στο facebook Maria Malekaki
Σελίδα στο Facebook: https://www.facebook.com/ex.maria
Σε ποιο παλάτι θα αποφασίσει ο Γιωργάκης να μπει;
Τι θα συνειδητοποιήσει από την βόλτα του εκεί;
Ελατέ να ονειρευτούμε παρέα με τον μικρό Γιώργο…
"Όνειρα γλυκά'' - συστήστε μας το βιβλίο σας από την σκοπιά του συγγραφέα, ποιο ήταν εκείνο το ερέθισμα που σας οδήγησε στην συγγραφή του?
Το ΌΝΕΙΡΑ ΓΛΥΚΑ μιλάει για τον ύπνο όπως αποκαλύπτει και ο τίτλος με ένα ιδιαίτερο τρόπο γραφής εύκολο στη κατανόηση για ηλικίες 3-10 χρονών. Περνάει επίσης το μήνυμα της έννοιας του ΜΟΙΡΑΖΟΜΑΙ. Όλες οι σκέψεις ξεκίνησαν από τον πρώτο βαφτιστήρα μου τον Γιώργο στον οποίον είναι αφιερωμένο και το παραμύθι. Όταν ήταν μωρό είχε ένα μικρό θεματακι με τον ύπνο. Με αφορμή αυτό όλη η ιδέα ξεκίνησε έτσι και μέσα σε ένα βράδυ, ξημέρωμα θα πω καλύτερα, έγραψα το ΌΝΕΙΡΑ ΓΛΥΚΆ.
Εσείς είστε άνθρωπος που κάνει όνειρα ή είστε άνθρωπος που ζει το παρόν και την στιγμή...?
Είμαι άνθρωπος που κάνει όνειρα και δεν ζω μόνο το παρόν αλλά με νοιάζει και το αύριο..
Τα μηνύματα είναι διαφορά και το κάθε παιδί θα κρατήσει ότι του αρέσει και ότι του κάνει από το παραμύθι. Τα βασικά μηνύματα που έχω βάλει εγώ, τα οποία είναι και τα πιο ξεκάθαρα είναι για τον ΎΠΝΟ και για το ΜΟΙΡΑΖΟΜΑΙ. Ότι τα πλούτη δεν φέρνουν την ευτυχία, ένα κλασικό μότο που κυκλοφορεί αλλά το παραμύθι το υποστηρίζει.
Τι ιδιαιτερότητα έχουν οι μικροί μας φίλοι ως αναγνώστες? Είναι ποιο δύσκολοι στο να τους τραβήξετε την προσοχή;
Δεν θα έλεγα ότι έχουν κάποια ιδιαιτερότητα ως αναγνώστες αλλά ότι είναι πιο αυστηροί. Αν δεν τους αρέσει το βιβλίο, μπορεί να μη το ξαναπιάσουν ποτέ. Κάτι που πιθανόν ένας ενήλικας δεν θα κάνει με ένα μυθιστόρημα. Δεν θα έλεγα πιο δύσκολοι αλλά σίγουρα θα πρέπει να είσαι προσεκτικός στο τι θα γράψεις και πως θα το γράψεις, κάτι που παρατηρώ αν κάνω σωστά συνέχεια!
Πείτε μας τα συναισθήματα ή τις σκέψεις σας που σας συντρόφευαν την στιγμή που γράφατε την λέξη Τέλος.
Ένιωσα πλήρης. Η δημιουργία είναι ένα θεόσταλτο δώρο! Όταν λοιπόν βλέπεις ότι η δημιουργία είχε τη πορεία που ήθελες και ένα ευτυχισμένο τέλος είσαι και εσύ ευτυχισμένος!
Η πρώτη επαφή ήταν στη πρώτη δημοτικού αφότου έμαθα να γράφω. Έπιανα το μολύβι και έγραφα πολλές ιστορίες.
Πείτε μας ένα παιδικό βιβλίο που θα θέλατε να το είχατε γράψει εσείς.
Λατρεύω πάρα πολλά παραμύθια. Δεν μπορώ
να σκεφτώ κάποιο που θα ήθελα μα έχω γράψει εγώ. Χαίρομαι που τα έγραψε κάποιος
άλλος και χαίρομαι επίσης για οσία έχω γράψει εγώ. 
Τι πιστεύετε ότι πρέπει να κάνει ένας γονιός για να αγαπήσει το παιδί του τα βιβλία?
Να τον βλέπει να διαβάζει ο ίδιος!
Θυμάμαι εμένα να βλέπω τη μαμά μου πολύ συχνά να διαβάζει. Αφού τις άρεσαν τα
βιβλία, κάθε βράδυ πριν κοιμηθούμε με τον αδερφό μου μας διάβαζε ένα παραμύθι. Από
τότε λάτρεψα τα βιβλία και το διάβασμα γενικότερα. Δεν έχει να κάνει με τον
γονιό όμως.. αλλά με το παιδί κατά τη γνώμη μου. Πχ εγώ λατρεύω τα βιβλία, ο
αδερφός μου ούτε καν.
Ποια πιστεύετε ότι είναι τα ιδανικά κριτήρια για να διαλέξουμε για τα παιδιά μας βιβλία?
Δεν υπάρχουν ιδανικά κριτήρια, διότι όλοι είμαστε διαφορετικοί. Για αρχή διαβάζουμε τη περίληψη, κοιτάμε την εικονογράφηση και ξεφυλλίζουμε λίγο το κείμενο. Αν όλα όσα είδαμε μας άφησαν κάτι όμορφο το αγοράζουμε.
Προτού κλείσουμε την συνέντευξη, θα ήθελα να μας πείτε ποια είναι τα επόμενα μελλοντικά σας συγγραφικά σχέδια?
Ετοιμάζω ήδη την εικονογράφηση για το 2 παραμύθι μου. Έχω πολύ δρόμο προς την έκδοση των παραμυθιών, μιας κ. Έχω γράψει περίπου 100 παραμύθια... Τέλος θέλω και εγώ να σας ευχαριστήσω για τις όμορφες ερωτήσεις σας και τον χρόνο που διαθέσατε για μένα.
Για το Βιβλίο της Παρέας
Λίτσα Λαμπρακοπούλου
Ξέρω πως κάποια βιβλία μας αγγίζουν τόσο πολύ που νιώθουμε καθώς τα διαβάζουμε πως το μυαλό μας είναι η μεγάλη όθονη και αυτά "παίζουν" εκεί με μεγάλη επιτυχία καθηλώνοντάς μας. Είτε εκτινάσσοντας με τη δράση τους την αδρεναλίνη μας στα ύψη, είτε γιατί η πλοκή τους είναι κινηματογραφική είτε γιατί η καρδιά σου πάλλεται από συγκίνηση βλέποντας τον αγώνα των ηρώων για κάθαρση και για αποκατάσταση της αδικίας υπάρχουν αυτά τα μυθιστόρηματα που σε κερδίζουν για κάποιους ή και για ολους αυτούς τους λόγους. Θα σας εξομολογηθώ σε αυτές τις λίγες γραμμές ποια είναι αυτά που διάβασα φέτος από Έλληνες συγγραφείς και οι λέξεις τους έπαιρναν σάρκα και οστά κατευθείαν στα μάτια μου αιχμαλωτίζοντας με κατά τη διάρκεια του νοερού ή καλύτερα κινηματογραφικού τους ταξιδιού.
Η Πασχαλιά Βραρύτη Κουμπλή στην πρώτη της συγγραφική απόπειρα, έρχεται να ταράξει τα νερά της αστυνομικής λογοτεχνίας και να παρασύρει τον αναγνώστη σε μια συνταρακτική ιστορία με φόντο ένα μικρό χωρίο στο νομό της Καβάλας, την Νέα Κώμη. Το σπίτι της Μελισσάνθης, ένα από τα τελευταία τούρκικα σπίτια ανταλλαγών, βρίσκεται στο χωριό αυτό, παραμένοντας επιβλητικό και συνάμα ανατριχιαστικό, κρύβοντας καλά ένα μυστικό πάνω στο οποίο συνέβησαν τραγικά γεγονότα. Η πλοκή κινείται διαρκώς μεταξύ λογικής και παράνοιας και τίποτα δεν είναι αυτό που φαίνεται.
Η αγαπημένη συγγραφέας χιλιάδων αναγνωστών Ρενα Ζαΐρη μετά την "Αγαπημένη των θεών" επέστρεψε με ένα ακόμα βαθιά ανθρωποκεντρικό μυθιστόρημα που εστιάζει στις σχέσεις των γονέων με τα παιδιά τους. Στο "Τιρκουαζ" τρεις αδερφές από δυο διαφορετικους γαμους, η Κλέλια, η Ερατω και η Μάιρα συμβιώνουν κάτω από τη ίδια στέγη και οι ιστοριες τους συγκινούν με την αλήθεια τους. Φέρνουν στην επιφάνεια προβλήματα που υπάρχουν σε πολλές οικογένειες και πρωτίστως αναδεικνύουν συμπεριφορές γονέων απέναντι στα παιδιά τους αλλά και αντίστροφα, προβάλλοντας τις βαθύτερες αιτίες τους. Πιο συγκεκριμένα, η μάνα που πιο πολύ επιδιώκει να φέρεται ως φίλη στην κόρη λόγω ενόχων , ο αδιάφορος πατέρας που δείχνει την αγάπη του με παροχή υλικών αγαθών λόγω τύψεων , η κόρη που δεν έχει μάθει να παλεύει για να πετύχει , στις σελίδες αυτού του βιβλίου παίρνουν σάρκα και οστά και σίγουρα δεν αφήνουν αδιάφορο τον αναγνώστη. Η Κλέλια, η Ερατω και η Μάιρα τρεις ολότελα διαφορετικές προσωπικότητες εκτός του ότι παλεύουν να αγαπηθούν από τους γονείς τους βιώνοντας προβληματικές σχέσεις μαζί τους έχουν κάτι ακόμα κοινό. Έναν άνδρα, τον Στέφανο Φωτιαδη, που διαδραματίζει κεντρικό ρόλο στην πλοκή και χαράζει βαθιά τις ζωές τους. Τους λόγους θα τους μάθετε καθώς γίνεστε συνοδοιπόροι των ηρώων.
Βιβλία... μια λέξη. Μικρή , μολις τρεις συλλαβές που για εμάς τους φανατικούς αναγνώστες , γεννά μέσα μας συναισθήματα πολλά και σίγουρα ιδιαίτερα . Εμένα , η χαρά που μου δίνουν είναι συνώνυμη με της αγάπης , της αγκαλιάς , αυτης της μοναδικης πληρότητας . Μπορεί σε καποιους να φαντάζει βαρύγδουπο και υπερβολικό , ομως, έτσι αισθάνομαι . Σαν να ζώ ευτυχισμενες στιγμες . Γιατί αυτό είναι η ζωή . Στιγμές . Απλες , αλλά σίγουρα σημαντικες . Σημαντικές όταν τις ρουφας αδηφάγα ως το μεδούλι και δεν αφηνεις καμία να πάει χαμένη . Εμεις οι ίδιοι άλλωστε τις αναγάγουμε στο ποσό ουσιώδεις ή αναλωσιμες θα είναι . Με όσα βιώνουμε σαν οντοτητες , σαν Έλληνες , σαν πολιτες του κόσμου , σ αυτες τις πρωτογνωρες συνθηκες για ολους, σίγουρα πλέον αντιλαμβανόμαστε τη ζωή αλλιως . Με αλλη οπτική . Διαφορετικά και κυριως ουσιαστικα . Καταλάβαμε στο πετσί μας πως τίποτα δυστυχως δεν είναι δεδομένο .
Άνοιξε διάπλατα η κασετίνα της Θαλειας Κουνουνη και έσπειρε μέσα μου συναισθήματα και σκέψεις. Σκέψεις για τα όρια των άρρωστων και διεστραμμένων μυαλών . Από τη ναζιστική Γερμανία ως σήμερα, αυτά ούτε είναι λίγα ούτε χάθηκαν. Το μίσος, οι προκαταλήψεις και ο ρατσισμός για κάποιους είναι καταχωνιασμένα στην άκρη της ψυχής τους, ανύπαρκτα , αδιάφορα ή και ξεχασμένα . Για άλλους όμως έχουν φωλιάσει ως το μεδούλι της ψυχής τους και συνεχίζουν ακάθεκτα να συντηρούνται και να βρομίζουν την ανθρωπότητα. Για όλα αυτά και για πολλά ακόμα η Θάλεια Κουνουνη κάνει μια ωδή που βρίθει από αντιπολεμικά μηνύματα.
