Είναι μερικά βιβλία που σε συγκλονίζουν με την αλήθεια τους και νιώθεις καθώς τα διαβάζεις πληθώρα συναισθημάτων. Δεν τα κρίνεις με λογοτεχνικά κριτήρια, γιατί όταν έχεις ανατριχιάσει σύγκορμος με τις εικόνες που γεννιούνται στο μυαλό σου αυτό δεν χρειάζεται. Το μυθιστορήματα αυτά σε διαπερνούν γιατί πετυχαίνουν κάτι δύσκολο. Αλώνουν την ψυχή σου. Ένα τέτοιο πόνημα είναι η «Αισέ» του Θωμά Τζιωρτζιώτη.
Μια παντρεμένη και παράλληλα κακοποιημένη από το σύζυγό της. Σύρια σπεύδει για βοήθεια στις αστυνομικές αρχές του hot spot που φιλοξενείται και εκεί ένας έρωτας γεννιέται όταν αντικρύζει τον νεαρό αστυνόμο Ανδρέα Φιλίππου. Αμοιβαία τα αισθήματα, ανυπέρβλητα τα εμπόδια και μια ανηφόρα περιμένει και τους δυο. Θα την διανύσουν μαζί ή χώρια; Ο Ανδρέας έχει να αναμετρηθεί με πολλά. Με την ανεμελιά του, με την κοινωνία αλλά και κυρίως με το συναίσθημα και τη λογική του. Αυτά με τα μάτια της Αισέ τον σφυροκοπάνε αλύπητα. Ένας έρωτας τόσο κοινωνικά αταίριαστος θα μπορέσει να επιβιώσει;
Πρόκειται για ένα συγκλονιστικό μυθιστόρημα. Όχι επειδή σε κατακτά η λογοτεχνική του περγαμηνή αλλά γιατί προσκυνάς το ρεαλισμό του και τον επίκαιρο του χαρακτήρα. Ο πρωτοεμφανιζόμενος συγγραφέας, ο οποίος έχει εμπειρία από δομές προσφύγων με απίστευτη αμεσότητα παρουσιάζει τελικά μια στην εποχή μας καθημερινή κοινωνική ιστορία. Παράλληλα, ενώ χρησιμοποιεί απλό και στρωτό λόγο «κεντά» εικόνες αγάπης που βοάνε συναίσθημα. Δεν είναι εύκολο επίτευγμα να γράφεις λιτά και να μεταδίδεις με άνεση στον αναγνώστη συναισθήματα που ακουμπάνε την ψυχοσύνθεση του. Ο Ανδρέας και η Αισέ, ο καθένας ξεχωριστά μας μεταφέρει στο δικό του κόσμο μέσα από την εξομολόγηση ψυχής τους αποκαλύπτοντας τις μύχιες σκέψεις αλλά και τους προβληματισμούς τους.
Δεν είναι δυο άνθρωποι που μπορούν εύκολα να παρουσιάσουν στην κοινωνία αυτό που αισθάνονται. Βέβαια, ήταν εξίσου δύσκολο να το παραδεχτούν ακόμα και στους εαυτούς τους. Η μουσουλμάνα είναι παντρεμένη με έναν βίαιο σύζυγο ,ενώ ο Αντρέας ο δυτικός εργένης που δεν έχει μάθει να ζορίζεται με τα θέλω και τις επιλογές του, είναι δυο εκ διαμέτρου αντίθετοι χαρακτήρες. Ο συγγραφέας χωρίς βερμπαλισμούς και άσκοπες περιγραφές παρουσιάζει ένα love story που συγκινεί και σοκάρει.
Ο τρόπος που δίνεται η κακοποίηση της Αισε είναι απίστευτα εικονοπλαστικός και παράλληλα μια γροθιά στο στομάχι για όλους μας. Το δράμα αυτού του τραγικού προσώπου από την αρχή μέχρι το τέλος της ιστορίας μας ωθεί να σκεφτούμε πολλά για την κακοποίηση, το προσφυγικό, το κίνημα των me too. Μια γυναίκα με ψυχή βαθιά να αντέχει τα φρικτά βασανιστήρια και που άρχισε πάλι να ελπίζει για το ότι θα αλλάξει η ζωή της όταν συναντά τον έρωτα. Έκλαψα σε πολλά σημεία με τη μοίρα αυτού του κοριτσιού που η ζωή της φέρθηκε σκληρά και αναλογίστηκα πόσες τέτοιες γυναίκες ήρθαν στη χώρα μας και κουβαλάνε ένα τέτοιο βαρύ φορτίο. Από την άλλη μεριά ο Ανδρέας πρέπει να τη σώσει αλλά και οφείλει να αναμετρηθεί με την τοπική κοινωνία και τους γονείς του, που έχουν άλλα όνειρα για την νύφη τους.
Χαίρομαι όταν διαβάζω σύγχρονα βιβλία που υμνούν τον άνθρωπο. Βιβλία που χωρίς να είναι ογκώδη κρύβουν μέσα τους αξίες, ιδανικά και ανθρωπιά. Σε καλούν να αναμετρηθείς με σένα όταν σκέφτεσαι πως μπορεί εσύ να ήσουν στη θέση του εκάστοτε ήρωα. Η «Αισε» είναι μια επωδός στον πόλεμο και στα δεινά του και παράλληλα ένα άσμα πικρό για τα βάσανα της αγάπης. Όλα αυτά μέσα σε λίγες σελίδες αλλά παράλληλα τόσο έντονες που συνεπαίρνουν τον αναγνώστη. Μπράβο στο συγγραφέα για αυτό το περιεκτικό και ουσιαστικό πόνημα αλλά και ένα μπράβο στον εκδότη που του έδωσε τη δυνατότητα να εκδοθεί. Δεν γίνεται να μην σταθώ πως μέρος των εσόδων πάνε στην Κιβωτό του κόσμου. Αυτό το βιβλίο είναι σε όλα του τα σημεία χέρι βοηθείας για τον άνθρωπο.
Βαθμολογία : 9/10
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου