ΚΡΙΤΙΚΗ για το βιβλίο "ΜΕ ΛΕΝΕ ΑΝΝΑ", Μαρία Τζιρίτα, εκδόσεις Ψυχογιός. Με την ματιά της ΕΥΑΣ ΜΑΡΑΚΗ!

Η Μαρία Τζιρίτα στη συγγραφική της διαδρομή αναδεικνύει αληθινές ιστορίες, οι οποίες αγγίζουν την ψυχή του αναγνώστη λόγω των ηρώων τους και των μηνυμάτων που περνάνε. Στο τελευταίο της μυθιστόρημα που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ψυχογιός, «με λένε Άννα» πραγματεύεται την ιστορία μιας γυναίκας, η οποία περνά δια πυρός και σιδήρου. Από μικρή η Άννα, που ξεχώριζε για την ομορφιά και την σπιρτάδα της, αντιμετωπίζει το σκληρό πρόσωπο της ζωής και η επαφή της με το αντρικό φύλο θα τη γεμίσει πληγές, ανασφάλεια και σκληράδα.

Με απλό τρόπο και κατανοητή γραφή η συγγραφέας μας εξιστορεί τη ζωή της Άννας η οποία είναι γεμάτη πάθη, σφάλματα αλλά και πόνο. Θέλει να καταδείξει πως οι άνθρωποι όταν κάνουμε λάθος επιλογές μας συνοδεύουν και η διόρθωσή τους θέλει δύναμη και τόλμη, γιατί αναμετράσαι όχι μόνο με τους γύρω σου αλλά κυρίως με τον πιο δύσκολο αντίπαλο, που είναι ο ίδιος ο εαυτός σου. Δεν θα εξετάσω αν συμφωνώ ή αν διαφωνώ με την προσωπικότητα της Άννας, άλλωστε ο κάθε χαρακτήρας έχει τα δυνατά και τα τρωτά του σημεία και δεν είναι σωστό να κρίνουμε τους άλλους εφόσον δεν «φοράμε τα παπούτσια τους». Η ιστορία διαβάζεται γρήγορα, ωστόσο σε κάποια σημεία οι αναλυτικές περιγραφές που αφορούσαν τα χρόνια της Άννας στην πορνεία με κούρασαν καθώς ήθελα να σταθεί περισσότερο στις σκέψεις της ηρωίδας και όχι τόσο στα γεγονότα και στα δρώμενα στους οίκους ανοχής. Η ζωή της δεν ήταν εύκολη, βέβαια σε αυτό συνηγόρησαν και οι ατυχίες της και δραματικά γεγονότα αλλά παράλληλα και ο επίμονος χαρακτήρας της που σκίαζε τη λογική της και δεν την άφηνε να δει πολυδιάστατα τα πράγματα. Σίγουρα όλοι κάνουμε λάθη, σημαντικά καθώς περνάνε τα χρόνια και σημασία έχει να τα αναγνωρίζουμε, να ζητούμε συγγνώμη και να τα διορθώνουμε.

Μου άρεσε, ωστόσο, που στις τελευταίες σελίδες το λόγο παίρνει η Άννα σε πρωτοπρόσωπη γραφή και αποκαλύπτει τις σκέψεις της και τα συναισθήματά της. Τα πρώτα χρόνια της τα διάβασα με ενδιαφέρον, στη μέση με κούρασε και ελαφρώς με εξέπληξε με τις επιλογές της, ωστόσο το φινάλε με την εξομολογητική διάθεση μου άρεσε αρκετά, γιατί ήταν σαν να αναγνώρισε τα κρίματά της και να αναζήτησε από τον εαυτό της τον ίδιο τη συγχώρεση. Η ζωή είναι σίγουρα σκληρή με όλους και με κάποιους αδυσώπητη ωστόσο όλοι μας πρέπει να διακρίνουμε τα σφάλματα μας, ειδικά όταν αυτά επηρεάζουν τους γύρω μας. Άλλωστε ποτέ δεν είναι αργά.

Βαθμολογία:8-/10